«Μήπως Είσαι ο Τύπος μου;» — Όταν η αγάπη δεν είναι μαθηματική εξίσωση

 

Στον κόσμο των ρομαντικών κομεντί, τα βλέμματα συναντιούνται σε καφέδες του Παρισιού και οι καρδιές χτυπούν με ρυθμό σεναριακής προβλεψιμότητας, η ταινία «Μήπως Είσαι ο Τύπος μου;» (Pas son genre) έρχεται να σπάσει τη φόρμα. Δεν είναι μια ιστορία για το πώς «οι αντίθετοι έλκονται» — είναι μια σπουδή πάνω στο πώς οι αντίθετοι συνυπάρχουν, πώς προσπαθούν να καταλάβουν ο ένας τον άλλον χωρίς να χαθούν στη μετάφραση της διαφορετικότητας.

 Σύνοψη

Ο Κλεμάν, ένας διανοούμενος φιλόσοφος από το Παρίσι, μετατίθεται στην επαρχιακή πόλη της Αρράς. Εκεί γνωρίζει την Τζενιφέρ, μια κομμώτρια με πάθος για τη ζωή, τη μουσική και τα ριάλιτι. Εκείνος ζει μέσα από βιβλία, εκείνη μέσα από συναισθήματα. Εκείνος αναλύει, εκείνη νιώθει. Η σχέση τους αρχίζει με δισταγμό, αλλά εξελίσσεται σε ένα τρυφερό και ταυτόχρονα επώδυνο ταξίδι προς την κατανόηση — ή την αποδοχή της αδυναμίας της.

 Ερμηνείες

Η Émilie Dequenne δίνει μια ερμηνεία που δεν παίζει ρόλο — είναι η Τζενιφέρ. Με βλέμμα που γελά και πονά ταυτόχρονα, με αυθεντικότητα που δεν ζητά έγκριση. Ο Loïc Corbery, στον ρόλο του Κλεμάν, είναι η ενσάρκωση της εσωτερικής σύγκρουσης: θέλει να αγαπήσει, αλλά δεν ξέρει πώς να αφήσει τον εαυτό του να παρασυρθεί. Μαζί, δημιουργούν μια χημεία που δεν βασίζεται στη σωματική έλξη, αλλά στην προσπάθεια να γεφυρωθεί το χάσμα.

 Νοήματα και θεματικές

• Η διαφορετικότητα ως πρόκληση: Η ταινία δεν ωραιοποιεί τις διαφορές. Τις δείχνει ως εμπόδια, αλλά και ως ευκαιρίες για εσωτερική εξέλιξη.

• Η αγάπη χωρίς εγχειρίδιο: Πώς ξέρουμε ότι αγαπάμε; Είναι η ζήλεια ένδειξη φροντίδας ή ανασφάλειας; Μπορούμε να αγαπήσουμε χωρίς να καταλάβουμε τον άλλον;

• Η αλήθεια και η προστασία: Μπορεί η απόκρυψη να είναι πράξη αγάπης; Ή μήπως είναι φόβος μεταμφιεσμένος σε ευγένεια;

• Η συναισθηματική αυτοπροστασία: Πρέπει να μπαίνουμε στις σχέσεις με άμυνες; Ή να ρισκάρουμε πλήρως, ακόμα κι αν πληγωθούμε;

 Γιατί αξίζει να τη δείτε

Γιατί δεν είναι μια ταινία που θα σας πει τι είναι η αγάπη. Είναι μια ταινία που θα σας ρωτήσει. Θα σας φέρει αντιμέτωπους με τις δικές σας άμυνες, τις δικές σας προκαταλήψεις, τις δικές σας αλήθειες. Και ίσως, μέσα από την Τζενιφέρ και τον Κλεμάν, να δείτε κάτι από εσάς — ή κάτι που φοβάστε να γίνετε.

Δεν είναι μια ταινία για να περάσετε απλώς καλά. Είναι μια ταινία για να σκεφτείτε, να νιώσετε, να αμφισβητήσετε. Και αυτό, στον κόσμο του κινηματογράφου, είναι σπάνιο και πολύτιμο.