«Εκ κοιλίας Μητρός μου»: Η θεατρική εμπειρία με τη Δ. Μπεμπεδέλη για τις οικογενειακές εξαρτήσεις

 

Ευαίσθητο και γλυκόπικρο το έργο «Εκ κοιλίας Μητρός μου» σου μένει ανεξίτηλο στη μνήμη για τον πλούτο των συναισθημάτων που γεννά με τις καθηλωτικές ερμηνείες της Δέσπoινας Μπεμπεδέλη και του Βαρνάβα Κυριαζή. Η παράσταση, πραγματική σαϊτιά στην καρδιά  και στο μυαλό, σε κάνει να σκεφτείς γύρω από τις αρρωστημένες οικογενειακές σχέσεις, τον συγχωνευτικό τρόπο ανατροφής των παιδιών της ελληνικής οικογένειας, την συναισθηματική συνεξάρτηση των μελών της, την πλύση εγκεφάλου για την συνέχεια της οικογενειακής επιχείρησης και τον εξαναγκασμό σε μια καθηλωμένη ζωή.

της Μαρίας Αλιμπέρτη 

Η Δέσποινα Μπεμπεδέλη, ένας ζωντανός μύθος επί σκηνής

Την παράσταση «Εκ κοιλιάς  Μητρός μου», πιστεύω πως δύσκολα θα την ξεχάσω, όπως ανεξίτηλα έχει χαραχθεί στη μνήμη μου η παράσταση Φοίνισσες  που είχα δει με την Συνοδινού. Μερικές φορές έχεις την αίσθηση ότι βλέπεις μπροστά σου ζωντανούς θρύλους και ιερά τέρατα του θεάτρου, κάπως έτσι χθες προσπαθούσα να ρουφήξω κάθε στιγμή θεατρικής μυσταγωγίας, έχοντας επίγνωση ότι ζω σε μια ιστορική στιγμή.  Η κ. Μπεμπεδέλη ανέβηκε στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου στο πλαίσιο του αφιερώματος «Εβδομάδα Κυπριακού Θεάτρου» και πραγματικά ένιωσα ευλογημένη που την απόλαυσα το έργο του βραβευμένου Κύπριου συγγραφέα Κώστα Μαννούρη, σε σκηνοθεσία Βαρνάβα Κυριαζή.

Μια  παράσταση-καμπανάκι για την ελληνική κοινωνία

Με εύθραυστες ερμηνείες οι δυο καλλιτέχνες με έβαλαν μέσα στην ψυχοσύνθεση δυο ηλικιωμένων ανθρώπων- 80 ετών, δίδυμων αδερφών που δεν κατάφεραν να απαγκιστρωθούν από την οικογενειακή εστία και από το καθήκον, όπως τους το είχαν εμφυσήσει, να διατηρήσουν μια ξεπερασμένη για τα σημερινά δεδομένα οικογενειακή επιχείρηση.

Μια ζωή στην αναμονήματο του πατέρα τους, ο Σπήλιος και η  Χριστίνη, επέμεναν να ματαιοπονούν να κρατήσουν ζωντανό το φάντασμα- κατάστημα με είδη κεντητικής. Το άδειο από κόσμο μαγαζί γίνεται ιδανικός χώρος- μήτρα για να λεχθούν και να αποκαλυφθούν αλήθειες, κρυμμένα μυστικά και συναισθήματα που πληγώνουν. Μέσα στο μαγαζί-άσυλο- φανερώνονται τα νεανικά όνειρα που έμειναν ανεκπλήρωτα, οι πληγές της καρδιάς που δεν επουλώθηκαν, οι έρωτες που δεν τελεσφόρησαν. Όμως αναδύονται και υπαρξιακές αγωνίες, όπως η συνέχεια όταν δεν υπάρχουν απόγονοι, η ανάγκη  για ένα αξιοπρεπές τέλος, τι θα γίνει όταν θα φύγω από αυτή τη διάσταση…

Και ενώ λοιπόν η αφήγηση αρχίζει κωμικά και όντως οι θεατές γελούν, στην συνέχεια έρχονται τα χρόνια ανείπωτα που η Δέσποινα Μπεμπεδέλη και ο Βαρνάβας Κυριαζής, μοιράστηκαν με το κοινό λες και τα έβγαλαν κατευθείαν από την δική τους ψυχή. Ο σπαραγμός, ο θυμός, η αυθόρμητη επιθετικότητα ξεδιπλώθηκαν επί σκηνής και μας συμπαρέσυραν χθες, εάν κρίνω από το θερμό χειροκρότημα χθες του κοινού που όρθιο επευφημούσε για ώρα τους ηθοποιούς και τους συντελεστές της παράστασης. Οι ηθοποιοί μου προκάλεσαν μια απίστευτη συμπόνοια προς τους δυο ηλικιωμένους ήρωες λίγο πριν το μεγάλο βήμα για την έξοδο από την ζωή. Ακόμη η σκηνοθετική προσέγγιση σε ένα βαθύτερο επίπεδο με έκανε να αναλογιστώ πως δυο απόμαχοι της ζωής θα ζήσουν με αξιοπρέπεια σήμερα τις τελευταίες ημέρες τους και θα αποχαιρετήσουν χωρίς ίχνος ντροπής το μάταιο τούτο κόσμο.

 Θα ήθελα να κλείσω αυτό το κείμενο την ευχή η παράσταση να ξανανέβει για να αφυπνίσει το αθηναϊκό κοινό και την ελληνική κοινωνία εν γένει για το πώς αφήνει περιθώρια ανάπτυξης της ατομικής ελευθερίας μέσα στην οικογένεια στους νεότερους  και πως θα πρέπει να φροντίζει καλυτέρα τους μεγαλύτερους.

 

 Πηγή φωτογραφιών:  https://www.facebook.com/EthnikoTheatro