La paranza dei bambini: Όταν η νεότητα συναντά τη βία στον δρόμο της μαφίας

 

Η ταινία La paranza dei bambini του Claudio Giovannesi είναι ένα σύγχρονο κινηματογραφικό έργο που μοιάζει να αναβιώνει ένα από τα πιο κλασικά θέματα του ιταλικού σινεμά: τη μαφία.

 Όμως εδώ, το βλέμμα στρέφεται στους ανήλικους, στους εφήβους που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στον κόσμο των συμμοριών, παρασυρμένοι από την ψευδαίσθηση της εξουσίας, της ταυτότητας και της αίσθησης του ανήκειν. Η βία δεν είναι πια υπόθεση ενηλίκων, τα παιδιά χωρίς υγιές οικογενειακό πρότυπο, μιμούνται τη παρανομία που  είναι πιο προσιτή από την εκπαίδευση.

Σύνοψη

Η υπόθεση βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ρομπέρτο Σαβιάνο και ακολουθεί μια παρέα δεκαπεντάχρονων αγοριών από το Rione Sanità της Νάπολης, που ονειρεύονται χρήμα και δύναμη. Ο Νικόλα, ο αρχηγός τους, αρχίζει από μικροκλοπές και διακίνηση ναρκωτικών και σταδιακά βυθίζεται στον κόσμο της Καμόρα, φτάνοντας να διαπραγματεύεται όπλα και να κηρύσσει πόλεμο στους υπόλοιπους διεκδικητές της εξουσίας.

Ερμηνείες και σκηνοθετική προσέγγιση

 Η ταινία καταγράφει την πορεία τους με σχεδόν ντοκιμαντερίστικη ματιά, χωρίς να προσπαθεί να εξιδανικεύσει ή να καταδικάσει. Είναι μια ωμή απεικόνιση της πραγματικότητας, που δεν χαρίζεται ούτε στους θεατές ούτε στους ήρωες της.

Οι διεθνείς κριτικές για την ταινία είναι διχασμένες. Στο Φεστιβάλ Βερολίνου απέσπασε την Αργυρή Άρκτο για το σενάριο, ενώ η σκηνοθεσία του Giovannesi χαρακτηρίστηκε από κάποιους ως ρεαλιστική αλλά άτονη, με περιορισμένη συναισθηματική εμβάθυνση. Η ερμηνεία των νεαρών ηθοποιών, αν και αυθεντική, δεν καταφέρνει πάντα να αποδώσει την  ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων. Η ταινία μοιάζει περισσότερο με κοινωνική μελέτη παρά με ψυχολογικό δράμα, γεγονός που την απομακρύνει από την ένταση και την πολυπλοκότητα του Gomorra, με το οποίο συχνά συγκρίνεται.

Νοήματα

Ωστόσο, το φιλμ καταφέρνει να αναδείξει με δύναμη τα λάθη της νεότητας, όταν η παρέα μετατρέπεται σε αγέλη και η ανάγκη για αποδοχή οδηγεί στην παρανομία. Το bullying και τα τσιγαριλίκια γίνονται αλητεία, λαθρεμπόριο, και τελικά ένταξη στον υπόκοσμο.  Τι γίνεται όταν η κοινωνία δεν προσφέρει εναλλακτικές; Πώς μπορεί ένα παιδί να επιβιώσει όταν το μόνο που του προσφέρεται είναι η βία;

Αξίζει να δει κανείς την ταινία

 Για την τεχνική της αρτιότητα, τη σκοτεινή φωτογραφία του Daniele Ciprì και τους συμβολισμούς που διατρέχουν την αφήγηση. Είναι ένα έργο που απευθύνεται κυρίως σε νέους, όχι για να τους τρομάξει, αλλά για να τους προβληματίσει. Η εξοικείωση με τη βία δεν είναι αναπόφευκτη, αλλά όταν η κοινωνία σιωπά, η βία γίνεται γλώσσα και τα όπλα, παιχνίδι. La paranza dei bambini είναι ένα σκληρό αλλά αναγκαίο βλέμμα στην πραγματικότητα που πολλοί προτιμούν να αγνοούν.