H έκθεση «Pablo Picasso: The Code of Painting» εστιάζει στην τελευταία δεκαετία του θρυλικού καλλιτέχνη. Το αφιέρωμα συγκεντρώνει έργα που δημιουργήθηκαν στο Mougins της Γαλλίας μεταξύ 1961 και 1972, προσκαλώντας το κοινό να επανεξετάσει μια περίοδο που άλλοτε προκάλεσε αμηχανία και σήμερα εγείρει κρίσιμα ερωτήματα για την τέχνη, τη μνήμη και την αναπαράσταση.
Η έκθεση «Pablo Picasso: The Code of Painting» θα μεταφερθεί στο Moderna Museet της Στοκχόλμης στις 22 Νοεμβρίου 2025 και στο Kunsten Museum of Modern Art στο Όλμποργκ στις 7 Μαΐου 2026.
Το ύστερο έργο του Picasso ως καθρέφτης θνητότητας και δημιουργικής εμμονής
Η έκθεση περιλαμβάνει πάνω από πενήντα πίνακες. Παρότι ο αριθμός των έργων είναι περιορισμένος σε σχέση με τα περίπου 3000 που φιλοτέχνησε ο Picasso την τελευταία δεκαετία της ζωής του, η θεματική ποικιλία είναι εντυπωσιακή.
Μονομάχοι, αποδομημένα πορτρέτα, γυμνά σώματα, αυτοπροσωπογραφίες και σκηνές από το ατελιέ συνθέτουν έναν κόσμο γεμάτο χρώμα, ένταση και υπαρξιακή αγωνία. Κάθε πίνακας φέρει την υπογραφή ενός ανθρώπου που ζωγράφιζε με παιδική ελευθερία, αλλά και με την επίγνωση του επικείμενου τέλους.
Αμφιλεγόμενη απεικόνιση του γυναικείου σώματος
Η έκθεση δεν αποφεύγει την αντιπαράθεση με την πιο σκοτεινή πλευρά του Picasso. Οι γυμνές μορφές, οι παραμορφωμένες φιγούρες και η σχέση ζωγράφου-μοντέλου αποκαλύπτουν μια οπτική που έχει χαρακτηριστεί μισογυνική. Το γυναικείο σώμα παρουσιάζεται συχνά ως αντικείμενο επιθυμίας, αποδομημένο και ωμό, προκαλώντας ερωτήματα για την αναπαράσταση και την ηθική της τέχνης. Το μουσείο επιχειρεί να ανοίξει διάλογο γύρω από αυτά τα ζητήματα, αν και η εμπορική δύναμη του ονόματος Picasso παραμένει κυρίαρχη.
Ασυνήθιστες επιμελητικές επιλογές και η πρόκληση της ερμηνείας
Παρά την ισχυρή σύλληψη της έκθεσης, ορισμένες επιμελητικές επιλογές προκαλούν προβληματισμό. Η παρουσίαση των κεραμικών πιάτων ως «Emojis: A Universal Language» αποδυναμώνει την καλλιτεχνική τους αξία, ενώ η αναφορά στην «παιγνιώδη» προσέγγιση του φύλου από τον Picasso φαίνεται υπερβολικά επιεικής. Η έκθεση αναγνωρίζει ότι ο καλλιτέχνης δεν είχε συνείδηση των σύγχρονων συζητήσεων για την ταυτότητα φύλου, ωστόσο η ερμηνεία των έργων του μέσα από αυτό το πρίσμα παραμένει αμφιλεγόμενη.
Το τέλος ως αρχή: Η τελευταία αίθουσα και η σιωπηλή αποχαιρετιστήρια χειρονομία
Η έκθεση ολοκληρώνεται με ένα μοναδικό, ημιτελές σχέδιο του 1972, που θυμίζει μάσκα θανάτου. Το έργο Tête, με το φάντασμα ενός προσώπου και το βλέμμα στραμμένο στο άγνωστο, φωτίζεται διακριτικά, σαν να κλείνει τα μάτια του. Είναι μια ποιητική έξοδος από την έκθεση, που αφήνει τον επισκέπτη με την αίσθηση ότι ο Picasso, ακόμη και στο τέλος, συνέχιζε να συνομιλεί με τη ζωή και τον θάνατο μέσα από τη ζωγραφική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου