Του ΑΝΔΡΕΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Η μεγάλη οθόνη¨"γεμίζει" από ένα αγόρι που αμίλητο και φοβισμένο επιστρέφει στην πατρίδα του, γνωρίζοντας ότι η τελευταία μπορεί να μην είναι τόσο φιλόξενη για αυτόν και την οικογένειά του. Νιώθω ότι η παιδική αθωότητα χάνεται, καθώς ο μικρός αρχίζει να συνειδητοποιεί τους κινδύνους του "όμορφου" κόσμου των μεγάλων.
Αρκετά χρόνια μετά από τα "Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας", φιλμ που εξιστορούσε την σταδιακή εξέλιξη του Τσε Γκεβάρα από έναν νεαρό φοιτητή ιατρικής σε έναν επαναστάτη, στην ψυχή μου μίλησε πάλι μια ταινία από την Λατινική Αμερική, που και αυτή έχει ιστορικό υπόβαθρο. Πρόκειται για το φιλμ "Με λένε Ερνέστο", που τοποθετείται χρονικά στην περίοδο της χούντας και πιο συγκεκριμένα στην Αργεντινή του 1979. Ο δωδεκάχρονος Χουάν και οι γονείς του, μέλη της αντίστασης ενάντια στην αργεντίνικη στρατιωτική δικτατορία, επιστρέφουν στην
πατρίδα τους μετά από πολυετή εξορία με πλαστές ταυτότητες ενώ ο μικρός Χουάν αναγκάζεται, για λόγους ασφαλείας της οικογενείας του, να λέει σε όλους ότι ονομάζεται Ερνέστο. Μέσα σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο, παρακολουθούμε μια παράλληλη προσωπική ιστορία, του παιδιού που για πρώτη φορά θα νιώσει ερωτικά σκιρτήματα για μια συμμαθήτρια του, την Μαρία. Κατ' αρχήν, η ταινία σε μεταφέρει με εξαίσιο τρόπο στο κλίμα της εποχής, στην τεταμένη ατμόσφαιρα που επικρατούσε στην Αργεντινή της δεκαετίας του '70, καθώς
αριστεροί αντιστασιακοί μάχονταν εναντίον της χούντας του στρατηγού Βιντέλα και των συν αυτώ. Από τις πρώτες στιγμές του φιλμ, ο σκηνοθέτης Μπενχαμίν Άβιλα σε εισάγει στο πολύ αρνητικό κλίμα στην Αργεντινή, που πήγαζε από τις απηνείς διώξεις των αριστερών αντιφρονούντων και στον άτυπο πόλεμο που είχε ξεκινήσει μεταξύ των δύο πλευρών, ήδη πριν από την εγκαθίδρυση της δικτατορίας. Μέσα σε αυτή την δύσκολη εποχή, παρακολουθούμε το πώς ένα παιδί στην ευαίσθητη ηλικία των δώδεκα ετών προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην παιδική αθωότητα και
στην ευθύνη που φέρει να μην κάνει κάτι που θα μπορούσε να προδώσει τους γονιούς του, ενδεχόμενο που θα είχε ολέθρια αποτελέσματα. Πραγματικά με άγγιξε πολύ, μου προκάλεσε συγκίνηση η αγνή ψυχή του "Ερνέστο" και τα πρώτα του ερωτικά σκιρτήματα, τα οποία έρχονται σε συνθήκες διόλου ιδανικές για να μεγαλώνει ένα δωδεκάχρονο παιδί. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι ως ένα σημείο, ο σκηνοθέτης εστίασε στον παιδικό έρωτα για λίγο περισσότερο, απ΄ ό,τι ίσως θα έπρεπε, χρονικό διάστημα, αλλά αυτό δεν αλλάζει την γενική εικόνα, την εναλλαγή ανάμεσα στην συγκίνηση για την ζωή και τα όνειρα ενός παιδιού και στη φρίκη για την αγριότητα ενός ακήρυχτου πολέμου.
Πρωταγωνιστούν: Νατάλια Ορέιρο, Τέο Γκουτιέρες Μορένο, Σέζαρ Τρονκόσο
Η μεγάλη οθόνη¨"γεμίζει" από ένα αγόρι που αμίλητο και φοβισμένο επιστρέφει στην πατρίδα του, γνωρίζοντας ότι η τελευταία μπορεί να μην είναι τόσο φιλόξενη για αυτόν και την οικογένειά του. Νιώθω ότι η παιδική αθωότητα χάνεται, καθώς ο μικρός αρχίζει να συνειδητοποιεί τους κινδύνους του "όμορφου" κόσμου των μεγάλων.
Αρκετά χρόνια μετά από τα "Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας", φιλμ που εξιστορούσε την σταδιακή εξέλιξη του Τσε Γκεβάρα από έναν νεαρό φοιτητή ιατρικής σε έναν επαναστάτη, στην ψυχή μου μίλησε πάλι μια ταινία από την Λατινική Αμερική, που και αυτή έχει ιστορικό υπόβαθρο. Πρόκειται για το φιλμ "Με λένε Ερνέστο", που τοποθετείται χρονικά στην περίοδο της χούντας και πιο συγκεκριμένα στην Αργεντινή του 1979. Ο δωδεκάχρονος Χουάν και οι γονείς του, μέλη της αντίστασης ενάντια στην αργεντίνικη στρατιωτική δικτατορία, επιστρέφουν στην
πατρίδα τους μετά από πολυετή εξορία με πλαστές ταυτότητες ενώ ο μικρός Χουάν αναγκάζεται, για λόγους ασφαλείας της οικογενείας του, να λέει σε όλους ότι ονομάζεται Ερνέστο. Μέσα σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο, παρακολουθούμε μια παράλληλη προσωπική ιστορία, του παιδιού που για πρώτη φορά θα νιώσει ερωτικά σκιρτήματα για μια συμμαθήτρια του, την Μαρία. Κατ' αρχήν, η ταινία σε μεταφέρει με εξαίσιο τρόπο στο κλίμα της εποχής, στην τεταμένη ατμόσφαιρα που επικρατούσε στην Αργεντινή της δεκαετίας του '70, καθώς
αριστεροί αντιστασιακοί μάχονταν εναντίον της χούντας του στρατηγού Βιντέλα και των συν αυτώ. Από τις πρώτες στιγμές του φιλμ, ο σκηνοθέτης Μπενχαμίν Άβιλα σε εισάγει στο πολύ αρνητικό κλίμα στην Αργεντινή, που πήγαζε από τις απηνείς διώξεις των αριστερών αντιφρονούντων και στον άτυπο πόλεμο που είχε ξεκινήσει μεταξύ των δύο πλευρών, ήδη πριν από την εγκαθίδρυση της δικτατορίας. Μέσα σε αυτή την δύσκολη εποχή, παρακολουθούμε το πώς ένα παιδί στην ευαίσθητη ηλικία των δώδεκα ετών προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην παιδική αθωότητα και
στην ευθύνη που φέρει να μην κάνει κάτι που θα μπορούσε να προδώσει τους γονιούς του, ενδεχόμενο που θα είχε ολέθρια αποτελέσματα. Πραγματικά με άγγιξε πολύ, μου προκάλεσε συγκίνηση η αγνή ψυχή του "Ερνέστο" και τα πρώτα του ερωτικά σκιρτήματα, τα οποία έρχονται σε συνθήκες διόλου ιδανικές για να μεγαλώνει ένα δωδεκάχρονο παιδί. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι ως ένα σημείο, ο σκηνοθέτης εστίασε στον παιδικό έρωτα για λίγο περισσότερο, απ΄ ό,τι ίσως θα έπρεπε, χρονικό διάστημα, αλλά αυτό δεν αλλάζει την γενική εικόνα, την εναλλαγή ανάμεσα στην συγκίνηση για την ζωή και τα όνειρα ενός παιδιού και στη φρίκη για την αγριότητα ενός ακήρυχτου πολέμου.
Πρωταγωνιστούν: Νατάλια Ορέιρο, Τέο Γκουτιέρες Μορένο, Σέζαρ Τρονκόσο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου