Έργα αφετηρίες αναστοχασμού στην Art Athina 2018

Χρώματα, υλικά, άνθρωποι και συζητήσεις περί Τέχνης αποτελούν μια δημιουργική κυψέλη… Σαν ένα πολύβουο παραγωγικό μελίσσι μου μοιάζει η  23^η Art Athina, σημείο αναφοράς για δημιουργούς και φιλότεχνους, καθώς κατεβαίνω τις σκάλες και παρακολουθώ τον κόσμο στα περίπτερα και τους διαδρόμους. 

Ταλέντα της σύγχρονης καλλιτεχνικής παραγωγής άδραξαν την ευκαιρία να μοιραστούν με το κοινό ένα μέρος της εικαστικής παραγωγής τους αλλά και να εξωτερικεύσουν την ψυχική τους ενέργεια και τις σκέψεις τους, διαμορφώνοντας πρόσφορο έδαφος για  ανταλλαγές, ζυμώσεις και «μπόλιασμα» με νέες ιδέες.

Αυτή τη χρονιά, η Art Athina  διακρεί περισσότερο, ενώ μεταφέρθηκε στο κέντρο της Αθήνας σ’ ένα χώρο ιδιαίτερης πολιτισμικής αξίας, το Ωδείο Αθηνών, όπως επεσήμανε η κα Γιάννα Γραμματοπούλου, πρόεδρος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αιθουσών Τέχνης διευκολύνοντας την πρόσβαση των φιλότεχνων και προσβλέποντας σε άνοιγμα του κοινού, σύμφωνα με την καλλιτεχνική διευθύντρια της διοργάνωσης κα Σταματία Δημητρακοπούλου. Μάλιστα η αλλαγή περιόδου διεξαγωγής αποσκοπεί στην αξιοποίηση του ελληνικού καλοκαιριού και στην προσέλευση διεθνούς κοινού.

Με γνώμονα την πολυφωνία, η έκθεση απλώνεται σε δυο χώρους με την παραγωγή 53 γκαλερί από την Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ στο πλαίσιο της ενότητας Highlights φιλοξενούνται εικαστικοί χώροι με πρωτοποριακές ιδέες από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Βρετανία, την Πορτογαλία, τη Γερμανία, τη Γαλλία και το Βέλγιο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι από αυτή την χρονιά θεσπίζεται βραβείο συμμετοχής Έλληνα καλλιτέχνη με οικονομικό έπαθλο αξίας 10.000 ευρώ σε συνεργασία με το Copelouzos Family Art Museum. Ο νικητής  αναδείχθηκε για το 2018 ο Χρήστος Μπουρονίκος, που εκθέτει με την Γκαλερί 7. Μεγάλο ενδιαφέρον έχουν διαλέξεις-συζητήσεις που αφορούν καλλιτέχνες, εκπαιδευτικά προγράμματα, την προώθηση της Τέχνης κ.ά., αλλά και οι performances που θα εξελίσσονται παράλληλα.

της Μαρίας Αλιμπέρτη

Σε μια πρώτη βόλτα στους χώρους της έκθεσης γυρίζει στο μυαλό μου μια φράση του Pablo Picasso που διάβασα στον κατάλογο της έκθεσης για την Τέχνη η οποία «ξεπλένει τη σκόνη της καθημερινής ζωής από τις ψυχές μας.» Με αυτό τον συλλογισμό αφέθηκα στην λύτρωση της Τέχνης, με τα οπτικά ερεθίσματα να με ωθούν από έργο σε έργο, για τα οποία και σας γράφω ανάλογα βέβαια με το δικό μου ταπεινό γούστο:

Την προσπάθεια απόδοσης των τριών διαστάσεων  του Δημήτρη Αλειθινού στα δυσδιάστατα έργα  του, θαύμασα νιώθοντας  ότι ο καλλιτέχνης σαν να προσπαθεί να αποδράσει από τον καμβά. (Γκαλερί Ζήνα Αθανασιάδου)

Η σύλληψη της ιδέας ενός παγκόσμιου χάρτη-κέντημα της Alexia Xafopoulos μου κέντρισε το ενδιαφέρον, φέρνοντας μου στο μυαλό εργόχειρα που συνήθιζαν να κεντούν οι πρόγονοι μας. (Nitra Gallery)

Η πρωτότυπη τεχνική  της Κatia Varvaki σε συνδυασμό με την αναφορά σε έργα μεγάλων καλλιτεχνών (πορτραίτα της Φρίντα Κάλο, "Η καταγωγή του Κόσμου" του Κουρμπέ) μου κίνησε το ενδιαφέρον. Μικρά χαρτάκια κομμένα σε μικροσκοπικά φύλα, βαμμένα σε διαφορετικά χρώματα, περασμένα σε σύρμα που εισχωρεί στον καμβά συνθέτουν ένα καινοφανές ψηφιδωτό.(Αrt Prisma)

Για ακόμη μια φορά ταξίδεψα ως την παιδική μου ηλικία χάρη στη νοσταλγία της αθωότητας που αποπνέουν τα έργα της Καλλιόπης Ασαργιωτάκη.Τόσο η δαντελένια πινελιά της, όσο και η παλέτα της αντικατοπτρίζουν την αυθεντικότητα κάθε εύθραυστης -ευαίσθητης ψυχής.(Skoufa Gallery)

Με περισυλλογή επεξεργάστηκα τον πίνακα Minoteur του  Victor Koen σε μια προσπάθεια να αποκωδικοποιήσω τα νοήματα. Σε μονοπάτια συμβολισμού, μυθολογίας και ψυχανάλυσης με οδήγησε το έργο- αίνιγμα, που απονέει ένα vintage αέρα με τον συνδιαμσό ασπρόμαυρης φωτογραφίας και έγχρωμης γκραβούρας.(Nitra Gallery)

Ο διάλογος μεταξύ των καλλιτεχνών Αλέξη Ακριθάκη  και Γιώργου Λάππα (γλυπτό Ισορροπιστής) με έκανε να θέλω να εξερευνήσω περαιτέρω τον δίχρωμο κόσμο τους. Από τη μια πλευρά συνταυτίζονται χρωματικά και από την άλλη πλευρά  έρχονται σε αντίστιξη στην επιλογή μέσου έκφρασης, σινική μελάνη του Ακριθάκη και μέταλλο με τσόχα του Λάππα.  (Gallery Ersi) 

Το μάτι ένιωσα να μου κλείνει ο τσολιάς του Cacao Rocks, γνωστός όμως για την street art του. 

Τα πολλαπλά επίπεδα αφήγησης στο έργο του με έκαναν να σταθώ απέναντι του και να αναζητήσω την σημαιολογία του, τις συνδέσεις χρωμάτων και γραμμών και να θαυμάσω το "βύθισμα" του άνδρα με την εθνική φορεσιά-συμβόλου, σε τοπία, σχήματα και αντιθέσεις. Ένα σύνολο που μαντεύω ότι αντανακλά τις διαφορετικές και αντικρουόμενες πτυχές της εθνικής μας ταυτότητας. (Εικαστικός κύκλος SIANTI)

Η συνύπαρξη των γλυπτών του Τάσου Νυφαδόπουλου  με τους καμβάδες  της Pupet  με προκάλεσε την επιθυμία να καταδυθώ στον δικό τους διάλογο. Σημείο τομής αποτελεί το παιχνίδι με τις μορφές (Γκαλερύ Art Zone 42)

Τα χρώματα, η αίσθηση της θαλασσοταραχής και του ονείρου  με παρακίνησαν να ταξιδέψω  το σύμπαν του Θεοφάνη Γούλη. Η αφαιρετικότητα τη πινελιάς του δεν με εμπόδισε να μεταφερθώ στο τόπο και τον χρόνο της εξιστόρησής του, μαλλον με παρακίνησε  να εστιάσω περισσότερο στο έργο του. (Γκαλερί Αργω)

Στο ίδιο περίπτερο η αληθοφάνεια των  γλυπτών-ελιές του Άγγελου Παναγιωτίδη με βόηθησαν να "εισέλθω" στα ελληνικά τοπία της Μαρίας Κτιστοπουλου. Σαν να διασχίζω έναν ελαιώνα της Μάνης ένιωσα καθώς περπατούσα ανάμεσα στα έργα.

Στην πραγματικότητα της πολυδαίδαλης πόλης με επανέφερε ο Φίλιππος Φωτιάδης  με την σειρά έργων του «Κομπάρσοι». Το απρόσωπο και σύνθετο, η απόδοση πολλαπλών μηχανισμών και οι άνθρωποι -μινιατούρες αναδεικνύουν τον ασφυκτικό αστικό τρόπο ζωής στα πολυσύνθετα έργα του-κολάζ  με χαρτι, χαρτονι, μελάνι και ακουαρέλες (Agathi Kartalos).

Σε βαθύτερες σκέψεις περί θανάτου και ματαιότητας  με παρέσυραν τα έργα του καλλιτέχνη, συγγραφέα, ενδυματολόγου και ακαδημαϊκού Michael Vale χάρη και στην υποβλητική μουσική υπόκρουση. Οι απόκοσμες μορφές του, παρά το γεγονός ότι πραγματεύονται κάτι ανατριχιαστικό και κρύο, αποπνέουν όμως μια οικειότητα και έναν κυνισμό απέναντι στο θάνατο, λες και ο καλλιτέχνης αστειεύεται σε βάρος του σε σημείο να τον συμαπαθήσουμε κι όλας. (Anna Pappas Gallery)

Το μήνυμα και ο συμβολισμός της προσφυγικής Οδύσσειας με έκαναν να πλησιάσω και να θαυμάσω την φωτογραφία του εικαστικού δίδυμου Kalos&Klio στο περίπτερο της Kalfayan Galleries. Μέρος μιας σειράς 14 φωτογραφιών με τίτλο "Equilibrist of Memory"  με προκάλεσε ως θεατή μέσα από υψηλής αισθητικής ερέθισμα να αναστοχαστώ για τα υλικά και τα άυλα,κυρίως τις μνήμες που φέρουμε ως άνθρωποι ανεξαρτήτως του που μετακινούμαστε. Καθώς κοιτάζω την εικόνα μου έρχονται στο νου οι στίχοι του Καβάφη :

"Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.

Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή (...)

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. (...)
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις." 

Μετακινήσεις πληθυσμών, μολυσματικές ασθένειες και προπαγάνδα στον Α' Π.Π.

Μάχες, έμψυχες και υλικές απώλειες, νέα σύνορα, αυτά μόνο περιγράφουν τον Α’ Π.Π. όπως μας έχουν εντυπωθεί στο μυαλό από τις χάρτινες αποτυπώσεις σε σχολικά βιβλία;  Κι όμως ο «Μεγάλος Πόλεμος» δεν αποτελεί μια απλή εμπόλεμη σύρραξη, αλλά ένα μεγαλύτερο φαινόμενο που εμπεριέχει βίαιες μετακινήσεις πληθυσμών, αφού και η ιστοριογραφία το αντιμετωπίζει ως φαινόμενο πλέον συνολικό.

Με αφορμή την συμπλήρωση

ενός αιώνα πραγματοποιήθηκε ενημερωτική εκδήλωση με τίτλο «100 χρόνια από το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αλλάζοντας τόπους:  μετακινήσεις και μετατοπίσεις στον καιρό του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.» στο πλαίσιο του Nostos Festival 

στο ΚΠΙΣΝ από την Εθνική Βιβλιοθήκη που έχει μεταφερθεί στις νέες εγκαταστάσεις και βρίσκεται σε μια περίοδο δοκιμαστικής λειτουργίας, όπως εξήγησε ο κ. Σταύρος Ζουμπουλάκης, Πρόεδρος του Εφορευτικού Συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης Ελλάδος.

 Της Μαρίας Αλιμπέρτη

Στις άκρως ενδιαφέρουσες ομιλίες, εκτός από το γεγονός ότι διαφωτίστηκε το ιστορικό πλαίσιο της περιόδου, αναδείχθηκαν επιμέρους πτυχές, οι οποίες επέφεραν αλλαγές στις δομές της κοινωνίας, ενώ διαμόρφωσαν αντιλήψεις που ώθησαν την ανθρωπότητα στον όλεθρο του Β’ Π.Π. . Ο συντονιστής της

εκδήλωσης κ.Δημήτρης Δημητρόπουλος, Μέλος του Εφορευτικού Συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος, σημείωσε ότι μπορεί ο Α’ Π.Π. να μην έχει εντυπωθεί στη συλλογική μνήμη ως ένα τραγικό γεγονός που αφορά άμεσα τον ελληνικό χώρο, επειδή το δυτικό μέτωπο ήταν μακριά, αλλά υπήρξε μεγάλος ο φόρος αίματος στο Μακεδονικό μέτωπο, γεγονός που επισκιάστηκε λόγω του Εθνικού Διχασμού.

Οι μετακινήσεις
Ένα ευρύ φάσμα  βίαιων πληθυσμιακών μετακινήσεων, συμπεριλαμβανομένων  αυτών των αιχμάλωτων πολέμου, τη μετακίνηση εχθρικώ  πληθυσμών και πληθυσμών από αποικίες ως εργασιακή δύναμη στην Δύση περιέγραψε η κα Έλλη Λεμονίδου, Επίκουρη Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Πατρών. 

Στο Ανατολικό μέτωπο, χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτέλεσαν ο διωγμός γενοκτονικού χαρακτήρα των Αρμενίων και ο βίαιος ξεριζωμός 15χιλιάδων  Ελλήνων από την Θράκη και το Ανατολικό Αιγαίο.

 Ενδεικτικό είναι ότι οι 1500 Έλληνες που επρόκειτο να σταθούν στο πλευρό των συμμάχων στην Καλλίπολη βρέθηκαν στην Μασσαλία για εκπαίδευση, ενώ μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο στην πόλη Γκέλριτς της Ανατολικής Γερμανίας το 4^ο  Σώμα Στρατού, το οποίο παραδόθηκε το 1916 στη Δράμα στους Γερμανούς για να αποφύγει το εξευτελισμό με την παράδοση στους Βούλγαρους.

Οι ασθένειες

Πέρα από τους τραυματισμούς και τους ακρωτηριασμούς, η εξάπλωση μολυσματικών ασθενειών αποδιοργάνωσε τα προϋπάρχοντα συστήματα υγείας και αναθεώρησε τις πολιτικές υγείας μεταπολεμικά, όπως διασαφήνισε η κα Λένα Κορμά, επιστημονικό μέλος της Γαλλικής Σχολής Αθηνών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η συγκέντρωση της Στρατιάς της Ανατολής στη Θεσσαλονίκη που επέφερε τον συνωστισμό του πληθυσμού σε  άθλιες συνθήκες διαβίωσης, με αποτέλεσμα την έξαρση ασθενειών.

 Μια ακόμη πτυχή της ιστορίας αποτελεί και η «χολέρα» που «θέρισε» τους Σέρβους, οι οποίοι στρατοπέδευσαν στην Κέρκυρα, μετά την ήττα από τις Αυστροουγγρικές δυνάμεις, την κατάληψη του Βελιγραδίου και την υποχώρηση στο Νότο(γνωστό ως Αλβανικός Γολγοθάς), καθώς υπολογίζεται ότι στο νησί υπήρξαν 15 χιλιάδες ασθενείς και  πέντε χιλιάδες νεκροί. 

Ωστόσο, ο εξανθηματικός τύφος απείλησε με αφανισμό και τα δυο στρατόπεδα, με μια πολύ ενδιαφέρουσα πληροφορία ότι η εν λόγω αρρώστια έφθασε στο στρατόπεδο των Σέρβων όταν έπιασαν  αιχμαλώτους ασθενείς  Αυστριακούς. Όσο για το ελληνικό πεδίο η ελονοσία βρήκε έφορο έδαφος στην κοιλάδα του Στρυμόνα.

Φυλετικές προκαταλήψεις

Για τους κατοίκους της συμπρωτεύουσας δεν ήταν το μόνο πλήγμα, καθώς οι δεισιδαιμονίες και τα φυλετικά αισθήματα βρέθηκαν επίσης σε έξαρση στη θέα των έγχρωμων στρατιωτών της Στρατιάς της Ανατολής, που κατέφθασαν από τις αποικίες των συμμάχων από την Αφρική και την Ασία. 

Μάλιστα,  εκτιμάται ότι 12 εκ.  κάτοικοι της Afrique Occindentale Français κατέφθασαν στην Ευρώπη για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Σκοπός ήταν να σταλούν στην πρώτη γραμμή αντικαθιστώντας λευκούς στρατιώτες και υπολογίζεται ότι εν λόγω πληθυσμός είχε 2,5 φορές περισσότερες πιθανότητες σε σχέση με τους λευκούς να σκοτωθεί στο μέτωπο. 

Στα πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία που έφερε στην επιφάνεια η κα Έφη Γαζή, Αναπλ. Καθηγήτρια Ιστορίας, Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου συγκαταλέγεται και το υβρεολόγιο αλλά και η προσφώνηση του Ελ.Βενιζέλου ως «Σενεγαλέζου τράγου» από το φιλοβασιλικό στρατόπεδο επειδή έγχρωμοι Σενεγαλέζοι της Ανατολικής Στρατιάς βρήκαν καταφύγιο στη Θεσσαλονίκη.

Αξίζει να σημειωθεί ότι  οι ασθένειες αξιοποιήθηκαν ως προπαγανδιστικό όπλο για την χειραφέτηση  των λαών εναντίον του εχθρού, καθώς υποστηριζόταν ότι εξαπλώνονταν  από δικούς του μηχανισμούς. Ομοίως, η στράτευση  των Αφρικανών χρησιμοποιήθηκε από την προπαγανδιστική μηχανή του Χίτλερ στο φυλετικό παραλήρημα κατηγορώντας τους Γάλλους ότι έφεραν έγχρωμους στην καρδιά της Ευρώπης, συγκεκριμένα στον Ρήνο και επιπλέον καταλογίσθηκε  ότι αντιμετώπιζαν τους υπόλοιπους Ευρωπαίους ως κατώτερους και από τους Αφρικανούς.

Στην Αθήνα με οδηγό μας τον Λόρδο Βύρωνα

Στα ίχνη του Λόρδου Βύρωνα- George Gordon, Lord Byron, μιας ιδιαίτερης προσωπικότητας προσπαθήσαμε να περπατήσουμε στην Αθήνα, να φανταστούμε το τοπίο της εκείνη την εποχή, επί οθωμανικής κατοχής, με τα μνημεία, τι οικείες και τους δημόσιους χώρους της! 

Ο αρχιτεκτονικός-ιστορικός περίπατος  ανάμεσα στα γκρίζα αταίριαστα κτίρια της μεταμοντέρνας συνοικίας του Ψυρρή, αλλά και τουριστικής περιοχής του Μοναστηρακίου και της Πλάκας καθώς η διαμορφωμένη αντίληψη που έχουμε για την πόλη δεν βοηθούν να αναδημιουργήσουμε την εικόνα της πίσω στον χρόνο. 

Με οδηγό μας την Χαρίκλεια Χάρη, Αρχιτέκτονα (Υπ. Διδάκτωρ Εδαφικής Πολιτιστικής Διαχείρισης Ε.Μ.Π.) και με συντρόφους την φαντασία, κείμενα από βιβλία για την Αθήνα καθώς και ποίηση επιχειρήσαμε μια περιήγηση  στο πλαίσιο πρωτοβουλίας μιας νέας ΜΚΟ που δραστηριοποιείται στον χώρο του πολιτισμού.

Και πόσο εύκολο είναι να «ζωγραφίσεις» στο μυαλό σου την πλατεία Μοναστηρακίου με ένα Τζαμί –Τζαμί Τζισταράκη (φωτό επάνω)- που χάνει την σημασία του μέσα στο οπτικό μας πεδίο λόγω της πολύχρωμης σημερινής αγοράς αλλά και εξαιτίας του φόντου της Ακρόπολης; 

Ακόμη μπορείς να οριοθετήσεις και ένα μοναστήρι που δέσποζε στο σημείο; Σήμερα εχει μείνει μόνο το καθολικό της Παντάνασσα. Κι όμως αυτά είδαν τα μάτια του Λόρδου Βύρωνα, όταν κατέφθασε στην κατεχόμενη πόλη κατά την πρώτη του επίσκεψη στην Ελλάδα. Αξίζει να σημειωθεί ότι πολλές αρχαιότητες που συναντάμε στις ιστορικές συνοικίες ήρθαν στο φως με ανασκαφές από την σύσταση του νεοελληνικού κράτους και ύστερα.

της Μαρίας Αλιμπέρτη 

Μετά από ένα κοπιαστικό ταξίδι φθάνει στην Αθήνα τα Χριστούγεννα του 1908, στο σπίτι του εκλιπόντα προξένου της Αγγλίας Προκόπιου Μακρή. Στο κτίριο της οδού Αγίας Θέκλας 12 (σήμερα στο Ψυρρή) η σύζυγος με τις τρεις κόρες που μιλούσαν Αγγλικά λόγω της ιδιότητας του πατέρα νοίκιαζαν κάποια δωμάτια σε περιηγητές. 

Κάτω από αυτές τις συνθήκες στην υπέροχη αυλή με λεμονόδεντρα του οθωμανικού τύπου κτιρίου, γνώρισε την 13χρονη  κόρη του πρόξενου, Τερέζα, την οποία και ερωτεύτηκε όπως  της εξομολογήθηκε κατά τη δεύτερη παραμονή του στην Αθήνα το 1810, στο περίφημο ποίημα «Η κόρη των Αθηνών» που έμεινε στην ιστορία. Το σπίτι αυτό δεν υπάρχει σήμερα, παρά μόνο κάποια ίχνη από το κτίριο που το είχε αντικαταστήσει στο συγκεκριμένο οικοδομικό τετράγωνο.

Ευτυχώς η χάραξη των δρόμων παραμένει η ίδια – που μάλλον διατηρείται από την αρχαιότητα- οπότε μπορούμε και εμείς να βρούμε την τροχιά που διέγραψε αυτή η αμφιλεγόμενη προσωπικότητα μέσα στην πόλη μας. Βέβαια η Αθήνα πήρε την σημερινή της μορφή με την διάνοιξη της Ερμού, της Πανεπιστημίου, της Σταδίου και της Πειραιώς με την σύσταση του νεοελληνικού κράτους κατά το σχέδιο Κλεάνθη-Schaubert.

Η ματιά του Λόρδου Βύρωνα σίγουρα θα «χάιδεψε» την περίφημη «Αυλή των Θαυμάτων», εκεί που συνυπάρχουν  ο ναός του Αγίου Ελισσαίου (στο ι.ναό εψελνε αργότερα ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης), κατάλοιπα σπιτιών του 19ου και 20ου  αιώνα αλλά και ερείπια υστερορωμαικού τείχους και του ναού του Αγίου Θωμά! 

Σε ένα από αυτά τα κτίριο, το αρχοντικό του Λογοθέτη διέμενε η σύζυγος του Λόρδου Έλγιν και εκεί είχαν φυλαχτεί τα γλυπτά του Παρθενώνα που είχαν κλαπεί. Ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι ο Λόρδος Βύρωνας ταξίεψε με το ίδιο πλοίο που μετέφερε κάποια από τα γλυπτά δια μέσου Μάλτας. Ο εν λόγω χώρος που περικλείεται από τις οδούς Άρεως, Αδριανού,  Βρυσακίου και Κλαύδου βρίσκεται υπό εργασίες συντήρησης για να φιλοξενήσει το Μουσείο Ελληνικής  Λαϊκής Τέχνης.

Σίγουρα, ο Βύρωνας επισκέφθηκε το μάλλον "πρώτο μουσείο των Αθηνών" , την συλλογή του, τον Γάλλου πρόξενου και αρχαιοδίφη Λουί Φωβέλ (Louis Francois Sébastien Fauvel) που στεγαζόταν στην περιοχή της Αρχαίας Αγοράς, κοντά στην πύλη της Αρχηγέτιδος Αθηνάς, την οποία και πρέπει να θαύμασε ο Λόρδος Βύρωνας. 
Στο

περίφημο σπίτι θα μπόρεσε να δει αρχαία σπαράγματα, εκμαγεία, χάρτες  και άλλα όπως μαρτυρούν περιηγητές που πέρασαν από το περίφημο σαλόνι του Γάλου προξένου. Το σπίτι καταστράφηκε και μαζί του πολλές αρχαιότητες από τις κανονιές κατά την επαναστατική περίοδο.

Επίσης ορατό εκείνη την εποχή ήταν το Φετιχέ Τζαμί, που χτίστηκε προς τιμή του Μωάμεθ του Πορθητή αλλά και ο Πύργος των Ανέμων ή Αέρηδες που παραμένει αγέρωχο στους αιώνες. Απέναντι βρισκόταν ο Μεντερσές, του οποίου σήμερα παραμένει μόνο η είσοδος! 

Λίγα δρομάκια παρακάτω, στην οδό Κυρρήστου, ο Βύρωνας μάλλον επισκέφθηκε την οικεία  Δημητρίου Γάσπαρη, προξένου της Γαλλίας, ιδιαίτερα αγαπητού και φιλόξενου. Στο σπίτι αυτό ο Γάσπαρης του είχε δεχθεί έναν άλλο γνωστό ποιητή, τον Λαμαρτίνο, κατά την δική του παραμονή στην Αθήνα.

Στην ευθεία της οδό Κυρρήστου, πιθανότα να διέσχισε την σημερινή οδό Σχολείου μέχρι να συναντήσει την οδό Επιχάρμου για να βρεθεί στο πυργοειδές κτίριο , κτίσμα της τελευταίας περιόδου της Τουρκοκρατίας, το οποίο αγοράστηκε το 1830 από τον Σκωτσέζο ιστορικό George Finlay γνωστό για την συμμετοχή του στην Ελληνική Επανάσταση. Εκεί κατοίκησε και ο συμπολεμιστής του Ιρλανδός στρατηγός Richard Church, μέχρι τον θάνατό του (1873), γεγονός που έκανε το κτίριο γνωστό ως «πύργος του Τσωρτς».

Καταλήγοντας από την οδό Τριπόδων ακολουθώντας την αύρα του ποιητή, φθάσαμε στο χορηγικό μνημείο του Λυσικράτη, το οποίο είχαν εντάξει οι Καπουτσίνοι μοναχοί (1658) στο μοναστήρι τους, εκεί είχε φιλοξενηθεί ο Βύρωνας στην δεύτερη επίσκεψη του στην Αθήνα. Οι γνωστοί ως Φραγγοπατέρες, είχαν μετατρέψει το μνημείο σε μικρό αναγνωστήριο, με μια είσοδο που είχαν ανοίξει. Σημειώνεται ότι και αυτό το μνημείο επιβουλευόταν ο Λόρδος Έλγιν, ο οποίος επιχείρησε να δωροδοκήσει τους μοναχούς μέσω του συνεργάτη του Λουτσιέρι.  
Κάπου εδώ αποχωριστήκαμε με το πνεύμα του Λόρδου Βύρωνα, ψελλίζοντας  τους στίχους του:

«Κόρη γλυκιά των Αθηνών,

Σ΄ αφήνω γεια και φεύγω, μα μη με ξεχνάς. 

Σαν είσαι μοναχή να με συλλογάσαι. 

Τι κι αν πηγαίνω μακριά κι αν φεύγω για την Πόλη μου ΄χει η Αθήνα την καρδιά και την ψυχή σκλαβώσει.

Αγάπη τέτοια σώνεται;  

Ζωή μου, σᾶς ἀγαπῶ…»