Όταν η εκπαίδευση συναντά τη Τέχνη...στο Μουσείο Βιβλιοθήκης Στρατή Ελευθεριάδη – Teriade

Δεκατέσσερις εικαστικοί, απόφοιτοι Σχολών Καλών Τεχνών, που δραστηριοποιούνται σαν εκπαιδευτικοί στη Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση σε σχολεία της Λέσβου, εκθέτουν έργα τους στην αίθουσα εκδηλώσεων του Μουσείου Βιβλιοθήκης Στρατή Ελευθεριάδη – Teriade, στη Βαρειά της Λέσβου.

 Τα εγκαίνια θα τελεστούν την προσεχή Πέμπτη 20 Ιουνίου, στις 8 μ.μ.

Με τη διοργάνωση της Έκθεσης, αποσκοπούν στο να επικοινωνήσουν με ένα κοινό που αποζητά την επαφή με τον Εικαστικό χώρο, να κρατήσουν ζωντανή τη μακρά καλλιτεχνική παράδοση του νησιού και να φέρουν κοντά στο Μουσείο και το έργο που επιτελείται μέσα από αυτό, ευαισθητοποιώντας τους, τους μαθητές, τις οικογένειές τους αλλά και όλους τους πολίτες που θα το επισκεφθούν.

Τα έργα που θα παρουσιαστούν στην Έκθεση, καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα των Εικαστικών Τεχνών, όπως ζωγραφική, εγκαταστάσεις, γλυπτική, χαρακτική και βιντεοτέχνη σε συνδυασμό με Performance.

Οι εικαστικοί – εκπαιδευτικοί:

Αγάθος Γιάννης, Αχειμάστου Φανή, Βουδουρέλλη Έλενα, Γιαννίκου Μαρία, Δημητρίου Αικατερίνη, Θεοχαρίδης Ανδρόνικος, Κατσαρόs Γιώργος, Κογκορόζη Μαρία, Λαϊνά Σύλβια, Μαυροπούλου-Καραγκίκα Αργυρώ, Μιστριώτης Δημήτρης, Μπρούσαλη Βίκυ, Πρώιος Ζήσος, Ταγαρούλιας Θόδωρος

Ωράριο έκθεσης: καθημερινά 9:00 με 14:00, Δευτέρα κλειστά

Η φωτογραφική έκθεση που θα την «ακούσεις»!

Πώς είναι δυνατόν άνθρωποι με περιορισμένη ή καθόλου όραση να βγάζουν φωτογραφίες; Πως γίνεται άνθρωποι χωρίς όραση να «βλέπουν» μια έκθεση; Κι όμως η Τέχνη της Φωτογραφίας που απαιτεί την καλή λειτουργία του οπτικού νεύρου κατακτήθηκε χάρη στο Κλικable project αλλά και στην επιμονή των συμμετεχόντων, με όραση και χωρίς όραση!

Το πρωτοποριακό Κλικable project πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά τον φετινό χειμώνα μέσα από ένα τετραήμερο βιωματικό σεμινάριο από τον Partha Bhowmick, ιδρυτή του οργανισμού «Beyond Sight Foundation»! Το σεμινάριο αυτό απευθύνεται σε μη βλέποντες αλλά και σε επαγγελματίες η ερασιτέχνες φωτογράφους οι οποίοι θέλουν να ανακαλύψουν νέα μονοπάτια στην φωτογραφική Τέχνη!

Ύστερα από συν-εκπαίδευση, πειραματισμούς και φωτογραφίσεις, σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους, η μικτή ομάδα καλλιτεχνών παρουσιάζει από τις 31 Μαίου έως τις 9 Ιουνίου τα έργα της στον «Χώρο» στην Πλατεία Θεάτρου, την έκθεση με τίτλο «Kλίκable_a new perspective» .

της Μαρίας Αλιμπέρτη

Σύμφωνα με τον Χρήστο Τσιούρη, συμμετέχοντα με οπτική αναπηρία, ιδιαίτερη σημασία έχει ότι το εν λόγω εγχείρημα καλλιέργησε, όπως μου ανέφερε χαρακτηριστικά «ενταξιακή κουλτούρα». Μάιστα, ο Χρήστος πρόσθεσε ότι το εργαστήριο αυτό στάθηκε η αφορμή για να «δημιουργήσουμε από κοινού και μας έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλο».

Ο αεικίνητος, Χρήστος εκπαιδευτικός, εξειδικευμένος στην ειδική αγωγή αλλά και στην φυσικοθεραπεία, είχε εμπειρία από την φωτογραφία, αφού με έναν φίλο του είχαν καταγράψει  -ο καθένας με την φωτογραφική του μηχανή- την καθημερινότητά του ίδιου,  αποδίδοντας το πώς «βλέπει» την ίδια πραγματικότητα ένας βλέπων και ένας μη βλέπων.

Για τις ανάγκες του Κλικable project οι εκπαιδευόμενοι χρησιμοποίησαν φωτογραφικές μηχανές, κινητά τηλέφωνα μέχρι κάμερα obscura.

 Ακόμη και οι βλέποντες έβγαζαν φωτογραφίες σε συνθήκες προσομείωσης, δηλαδή φορούσαν μάσκες και βασίζονταν στις υπόλοιπες αισθήσεις τους.

 Αξίζει να σημειωθεί ότι το όλο εγχείρημα έχει τεθεί κάτω από την «ομπρέλα» του πολιτιστικού οργανισμού Liminal, ο οποίος στοχεύει στην δημιουργία συνθηκών  ισότιμων συμμετοχών όλων στη τέχνη και τον πολιτισμό. (Περισσότερες πληροφορίες : www.liminal.eu). Η δράση υλοποιείται στο πλαίσιο του προγράμματος «Σημεία Στήριξης».

Ο τρόπος φωτογράφησης

Την περιέργεια μου είχε εξάψει η Ρέα Κατσανεβάκη, η οποία με προσκάλεσε στην έκθεση, ενώ μου είχε περιγράψει τις φωτοεξορμήσεις της ομάδας. Μέσα από τις αφηγήσεις της προσπαθούσε να φανταστώ πως ακολουθώντας τον θόρυβο, ο φωτογράφος επιλέγει το θέμα.

 «Με κέντρισε το θρόισμα της εφημερίδας, παρά την παρουσία πλήθους κόσμου και τον θόρυβο από την λεωφόρο» μου εξήγησε η βλέπουσα, δημοσιογράφος, Ρέα, μπροστά από την φωτογραφία της. «Τράβηξα αρκετές λήψεις και επέλεξα το καλύτερο καδράρισμα».

 Άλλοι καλλιτέχνες, κυρίως μη βλέποντες, επιλέγουν το θέμα αλλά και την σύνθεση μέσω της αφής. Πρόκειται για μέρος της τεχνικής, που βοηθά τους ανθρώπους με οπτικές αναπηρίες να βασίζονται στις υπόλοιπες τις αισθήσεις.Για παράδειγμα, ο Χρήστος περιέγραψε ότι για να μπορέσει να τραβήξει ένα πορτραίτο πλησιάζει το θέμα- τον άνθρωπο- το αγγίζει, υπολογίζει το ύψος και πιθανότατα να χρειαστεί κάποιες οδηγίες από κάποιον βλέποντα. 

Όταν φοράς την μάσκα ο εγκέφαλος σου επικεντρώνεται στο πως θα αποτυπώσει τις μυρωδιές, μπαίνει σε μια αφαιρετική διαδικασία, πιο εσωτερική, όπως συμπλήρωσε η Ρέα με την οπτική του βλέποντα.

Μέσα από αυτούς τους περιορισμούς ή τους δρόμους καλύτερα, η φωτογραφία επαναπροσδιορίζεται σε μια νέα οπτική και χαράσσει νέα τροχιά για την δημιουργία αλλά και την αντίληψη της Τέχνης.

Ο τρόπος έκθεσης

Μάλιστα  και ο τρόπος έκθεσης των έργων στον χώρο βασίζεται στη λογική επαφής με τον κόσμο των ανθρώπων με οπτική αναπηρία. Οι επισκέπτες καλούνται να φορέσουν μάσκα αλλά και ακουστικά και να πορευτούν μαζί με συνοδό. 

Η εμπειρία είναι  μοναδική, με τις αφηγήσεις της ομάδας που  έχει αναλάβει την «Ακουστική Περιγραφή» και της οποίας ηγήθηκε η Κερασία Μιχαλοπούλου. Τα ακουστικά ερεθίσματα πολλά και οι εικόνες που δημιουργεί ο κάθε «θεατής» ανοίγουν ένα παράθυρο για μια προσωπική οπτική πάνω στο θέμα που επέλεξε ο φωτογράφος-καλλιτέχνης.

Δεν υπάρχει θεματική της έκθεσης, επικρατεί ο πειραματισμός και η ελευθερία της φαντασίας.
Πέρα από την ακουστική αφήγηση οι βλέποντες επισκέπτες μπορούν να ανακαλύψουν τις εικόνες μέσα από την ανάγλυφη απεικόνιση φωτογραφιών. Επίσης, υπάρχει υλικό σε γραφή braille και μεγαλογράμματη σειρά. 

Παράλληλα, οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να ζήσουν μια ξεχωριστή εμπειρία, καθώς όλες τις ημέρες θα πραγματοποιούνται βιωματικές ξεναγήσεις της έκθεσης, κυρίως από τους μη βλέποντες καλλιτέχνες.

Τα μέλη της ομάδας :

Ελπίδα Άμπου, Ευγενία Αντωνίου, Sabina Badžová, Anna Balan, Angel Ballesteros, Στέλλα Γαροφαλάκη, Κώστας Γκιώκας, Όλγα Γόγολου, Μαριάννα Δεσύπρη, Ρέα Κατσανεβάκη, Έμμα Κυριακοπούλου, Μαρίνα Μπεσίρη, Αθανασία Παναγέα, Ειρήνη Παπαγεωργίου, Γεωργία Πολίτη, Γρηγόρης Σταθόπουλος, Χρήστος Τσιούρης.

Συντονισμός: Κατερίνα Σαραντίδου, Χρίστος Παπαμιχαήλ
Επιμέλεια αφίσας: Βίκυ Καπέτα
Φωτογραφία αφίσας: Κώστας Γκιώκας

Δευτέρα - Παρασκευή 18.00-21.00, Σάββατο και Κυριακή 17.00-21.00.
Που: « Ο Χώρος - O Choros», Πλατεία Θεάτρου 6-8, Αθήνα.

Ο Χώρος είναι προσβάσιμος σε άτομα σε αναπηρικό αμαξίδιο - Επιτρέπονται οι σκύλοι οδηγοί τυφλών.

Είσοδος ελεύθερη

Πορτρέτα κορυφαίων προσωπικοτήτων της Αρχαίας Ελλάδας στο Βερολίνο

Τα πορτρέτα ως απεικόνιση μιας αληθινής και συγκεκριμένης ιστορικής προσωπικότητας είναι ένα από τα σπουδαιότερα επιτεύγματα της τέχνης των αρχαίων Ελλήνων. Η επιρροή τους επεκτάθηκε στην εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, στην Αναγέννηση και φτάνει μέχρι τις μέρες μας, θέτοντας τα θεμέλια της παράδοσης των πορτρέτων στον πολιτισμό της Δύσης.  

Έκθεση που διοργανώνει το μουσείο Altes του Βερολίνου από τις 19 Ιουνίου, εστιάζει στην εξέλιξη της αρχαίας ελληνικής τέχνης των πορτρέτων. Την ίδια ώρα, ρίχνει φως στις ποικίλες πτυχές του αρχαίου κόσμου, και στο πώς οι παραδόσεις της ελληνικής τέχνης των πορτρέτων μεταδόθηκαν στους μεταγενέστερους καλλιτέχνες, ανά τους αιώνες  

Του Ανδρέα Αναγνωστόπουλου 

 

Ωστόσο, τα αρχαία ελληνικά πορτρέτα δεν είναι φωτογραφικές απεικονίσεις της αληθινής εμφάνισης ενός ανθρώπου, αλλά είναι συνδεδεμένα με πολιτιστικά στερεότυπα, δίδοντας χαρακτηριστικά στα πρόσωπα ανάλογα με την ηλικία, την κοινωνική θέση και την σύνδεση με μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων. 

Αποφασιστικοί παράγοντες για την δημιουργία των πορτρέτων είναι τα κυρίαρχα ιδανικά που συνδέονται με τις απεικονίσεις, οι τοποθεσίες εγκατάστασής αυτών των καλλιτεχνικών έργων, η ποιότητα κατασκευής τους, καθώς και οι στρατηγικές επιδιώξεις των προσωπικοτήτων που έδωσαν την εντολή για την δημιουργία αυτών των αριστουργημάτων.

Η ταυτότητα

Τα προσωπικά χαρακτηριστικά έκαναν το πορτρέτο ξεχωριστό, αλλά δεν υπήρχε ανάγκη για τις ιστορικές προσωπικότητες, τα έργα αυτά να προσεγγίζουν την πραγματική εμφάνιση των απεικονιζόμενων ανθρώπων.  Η ταυτότητα του εκάστοτε εικονιζόμενου προσώπου γινόταν γνωστή με επιγραφές που αποκάλυπταν το όνομά του. 

Ο πυρήνας της έκθεσης, η οποία θα διαρκέσει έως τις 2 Φεβρουαρίου 2020, αποτελείται από 20 εκπληκτικά εκθέματα που προέρχονται από την Γλυπτοθήκη και τις Κρατικές Συλλογές Αρχαιοτήτων του Μονάχου. Οι επισκέπτες θα μπορέσουν να θαυμάσουν μαρμάρινες προτομές ιστορικά κορυφαίων ποιητών, στρατιωτικών, φιλοσόφων και βασιλέων της αρχαίας Ελλάδας. Στην συλλογή των εκθεμάτων συγκαταλέγεται ακόμα και ένας Αττικός αμφορέας με μια μοναδική απεικόνιση της ποιήτριας Σαπφούς.   

 Πολεμιστές του Ριάτσε

Επίσης, το μουσείο Altes φιλοξενεί πιστά αντίγραφα των περίφημων χάλκινων αγαλμάτων των Πολεμιστών του Ριάτσε, τα οποία είναι δάνειο από το μουσείο Liebieghaus της Φρανκφούρτης. Τα αγάλματα θα τοποθετηθούν στη ροτόντα του Altes, επιτρέποντας έτσι σε αυτά να πλαισιώσουν τα γλυπτά αρχαίων Ελλήνων θεών που εκτίθενται μόνιμα στο βερολινέζικο μουσείο. 

Οι Πολεμιστές του Ριάτσε θα πλαισιωθούν ακόμα με γλυπτά, κεραμικά και χειροποίητα αντικείμενα προερχόμενα από το μουσείο Antikensammlung’s, τα οποία βγήκαν από τις αποθήκες για χάρη της έκθεσης στη γερμανική πρωτεύουσα. 

Επιπρόσθετα, για επιλεγμένα εκθέματα από την μόνιμη έκθεση του μουσείου Altes θα υπάρχουν επεξηγηματικά φυλλάδια, προκειμένου να αποσαφηνιστούν οι περαιτέρω πτυχές του θέματος των αρχαίων ελληνικών πορτρέτων.  Τα φυλλάδια αυτά θα επιτρέψουν στους επισκέπτες να έχουν πιο ολοκληρωμένη άποψη για την μόνιμη έκθεση του μουσειακού χώρου. 

Το θέμα της έκθεσης θα προκαλέσει στους επισκέπτες ερωτήματα για την ανθρώπινη προσωπικότητα, τις ιδεαλιστικές εικόνες και τις προβολές της ταυτότητας. Τα εν λόγω ζητήματα είναι ακόμα και σήμερα επίκαιρα για το ευρύ κοινό, αφού συνεχίζουν να ασκούν επιρροή στην παραγωγή των σύγχρονων πορτρέτων.  

  

Πηγές 

Altes Museum 

Archaeology News Network 

Ο "πρίγκιπας των ποιητών" Όμηρος πρωταγωνιστής σε γαλλική έκθεση

Το παράρτημα του Μουσείου του Λούβρου στη πόλη Λανς διοργανώνει μια από τις πιο φιλόδοξες εκθέσεις που έχουν αφιερωθεί στον Όμηρο: τον διαχρονικό Έλληνα "πρίγκιπα των ποιητών" που έμεινε στην Ιστορία για την συγγραφή της Ιλιάδας και της Οδύσσειας. 

    

 Καθώς τα δύο περίφημα έπη αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των Δυτικών κοινωνιών, ήδη από την αρχαιότητα, η έκθεση εξερευνά τις ρίζες της τεράστιας επιρροής που έχει ο Όμηρος στους καλλιτέχνες και τον πολιτισμό της Δύσης ανά τους αιώνες. Παράλληλα, η έκθεση του Λούβρου στη Λανς ρίχνει φως σε πολλά μυστήρια που αφορούν τον μεγάλο επικό ποιητή. 

Του Ανδρέα Αναγνωστόπουλου 

Αχιλλέας, Έκτωρ και Οδυσσέας είναι ονόματα που εξακολουθούν να έχουν απήχηση στους ανθρώπους ακόμα και σήμερα. Από την εποχή της αρχαιότητας έως την Αναγέννηση, πολλοί καλλιτέχνες δανείστηκαν από τις συναρπαστικές ιστορίες του Ομήρου μια πληθώρα κλασσικών θεμάτων που διαμόρφωσαν την ιστορία της τέχνης.

Στο αναπόφευκτο ερώτημα που οφείλεται αυτή η αδιάλειπτη επιτυχία, η έκθεση δίνει απαντήσεις, εξερευνώντας με ποιον τρόπο οι καλλιτέχνες άντλησαν τα θέματά τους από τον Όμηρο και τους ήρωες της Ιλιάδας και της Οδύσσειας. Επίσης δίνει την ευκαιρία να εξεταστούν διάφορα ερωτήματα: Πότε και πού έζησε ο Όμηρος; Ήταν ο μοναδικός συγγραφέας αυτών των τόσο μνημειωδών έργων;           

Η "Ομηρομανία" οδήγησε στην επανειλημμένη χρησιμοποίηση των ομηρικών αριστουργημάτων ως πηγή έμπνευσης. Μέσα από την έκθεση, εξετάζονται οι διάφορες πτυχές αυτού του φαινομένου, ενώ αναλύονται οι διαχρονικές επιρροές που έχουν τα ομηρικά έπη στη γλώσσα και τη παγκόσμια λογοτεχνία, στις επιστήμες και τις τέχνες, στην ηθική και τον τρόπο ζωής.  

Περίπου 250 έργα, που χρονολογούνται από την αρχαιότητα έως την σύγχρονη εποχή, παρουσιάζονται στην έκθεση και προσφέρουν μια αναπάντεχη πρόσβαση στον πλούτο του ομηρικού κόσμου. Οι επισκέπτες θαυμάζουν μια συλλογή έργων, από ζωγραφικές αναπαραστάσεις, γλυπτά και αντικείμενα της αρχαίας Ελλάδας μέχρι πίνακες των Ρούμπενς, Αντουάν Βατό, Γκουστάβ Μορό, Αντρέ Ντερέν, Μαρκ Σαγκάλ και άλλων δημιουργών. 

Μετά από ένα πρελούδιο αφιερωμένο στους θεούς του Ολύμπου από την αρχαία ελληνική μυθολογία, οι επισκέπτες αρχίζουν την περιήγησή τους ανακαλύπτοντας τον πρίγκιπα των ποιητών και, πάνω απ' όλα, τα μυστήρια που τον περιβάλλουν. 

Τα αρχαιολογικά αντικείμενα και τα μεταγενέστερα έργα δείχνουν τον τρόπο με τον οποίο οι καλλιτέχνες εντρύφησαν στα ομηρικά έπη και τα ερμήνευσαν ξανά από την δική τους οπτική γωνία, τόσες πολλές φορές, στο πέρασμα των αιώνων. 

Οι επισκέπτες της έκθεσης μαθαίνουν επίσης για τον Τρωικό Πόλεμο, τον θάνατο του Αχιλλέα, τον Δούρειο Ίππο και την αρπαγή της Ωραίας Ελένης, επεισόδια που αποκαλύπτουν την πλήρη έκταση της αρχαίας επικής λογοτεχνίας και την θαυμαστή φύση της διαχρονικότητας των έργων του Ομήρου. 

Η συναρπαστική περιπλάνηση στον ομηρικό κόσμο ολοκληρώνεται με την μελέτη του φαινομένου της Ομηρομανίας. Το εν λόγω φαινόμενο έχει σημαδέψει την επιστήμη της αρχαιολογίας, ενώ έχει εμπνεύσει έργα και συμπεριφορές βασισμένες στην εκτεταμένη μίμηση του Ομήρου, η οποία επεκτείνεται μέχρι και στον σύγχρονο τρόπο ζωής.   

Πηγές

 Musée du Louvre-Lens

Archaeology News Network 

«Σπασμένη Ιστορία» πάνω σε χαρτόκουτα! Ο Παύλος Σάμιος τολμά την ρήξη και μας προβληματίζει για την θεώρηση της πολιτιστικής κληρομιάς μας

Κυκλαδικά ειδώλια, αρχαϊκές κόρες, γλυπτά του Παρθενώνα, αγιογραφίες ... 

Ο Παύλος Σάμιος στη νέα του έκθεση μας προκαλεί να τραβήξουμε από τα μάτια μας το πέπλο της συνήθειας να δούμε με άλλη ματιά τα ίχνη του παρελθόντος και την πολιτιστική μας κληρονομιά.

«Σπασμένη Ιστορία» είναι ο τίτλος της έκθεσης, καθόλου τυχαίος όχι γιατί αναφέρεται στα θραύσματα αρχαιοτήτων αλλά γιατί ο καλλιτέχνης έχει την πρόθεση να εξετάσει πως το χθες αναμοχλεύεται ή έρχεται σε ρήξη με το σήμερα.

Ιδιαίτερη σημειολογική σημασία έχει και το γεγονός ότι η εν λόγω έκθεση παρουσιάζεται στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο της Αθήνας, ένα μουσείο δημιουργημένο για να καταδείξει την ιστορική συνέχεια του ελληνικού πολιτισμού δια μέσου της βυζαντινής παράδοσης. Άλλωστε, ο Παύλος Σάμιος έχει καταπιαστεί με την αγιογραφία και καταφέρνει να παραμένει πιστός στα υψηλά στάνταρ της Τέχνης του ακόμα και όταν ο καμβάς είναι ένα χαρτόκουτο.

της Μαρίας Αλιμπέρτη

Κυριακή πρωί, στο κεντρικό κτίριο του Βυζαντινού Μουσείου: σε μαύρο φόντο διαβάζω τον στίχο του Σεφέρη «Γιατί τα αγάλαματα δεν είναι πια συντρίμια, εμείς είμαστε»!  Κοντοστέκομαι μπροστά από τα έργα που απεικονίζουν την Αφροδίτη της Μήλου και προσπαθώ να «ψηλαφίσω» με τη ματιά μου τον υπαινιγμό. Επικεντρώνομαι στο bar code, σκέφτομαι «σχολιάζει την κατανάλωση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς». Ποιά είναι άραγε η πρόσληψη της πολιτιστικής κληρονομιάς που απασχολεί τον καλλιτέχνη;

Η αντίληψη περί αρχαιότητας

Στον απέναντι τοίχο χαζεύω τον μεγάλο καμβά και εικάζω ότι πρόκειται για ένα σχόλιο στο γυμνό: γυμνή Αφροδίτη γυμνή γυναίκα, κατάλευκο κυκλαδικό ειδώλιο και μια φιγούρα του Πικάσο. Παρατηρώντας τις μορφές, τη σύνθεση σκέφτομαι πως απλά εμείς οι Έλληνες λόγω πολιτιστικών καταβολών θαυμάζουμε την αρχαιοελληνική γλυπτική λες και απλά ατενίζουμε το παρελθόν μας, ένα αποκλειστικά κομμάτι μας.

 Οι δικές μας οπτικές «προκαταλήψεις» δεν μας αφήνουν να δούμε την σπερματική δύναμη  της αρχαιοελληνικής Γλυπτικής στη Τέχνη και τον Δυτικό Πολιτισμό, αυτή τη ζωογόνα δύναμη. Συνήθως, την συλλαμβάνουμε μέσα από αντιληπτικά σχήματα του δικού μας ελληνοκεντρικού παρελθόντος αλλά και παρόντος. Κάτι που ομολογώ ότι μου συνέβη θαυμάζοντας «Τα πέτρινα χαμόγελα» από τις κόρες της Ακρόπολης στο τρίτο μέρος της έκθεσης, δηλαδή πορτραίτα πάνω σε πεντελικό μάρμαρο.

Χρόνος και Τέχνη

Ο ιστορικός χρόνος έρχεται ως αυτόματη έννοια στο μυαλό μας. Θα μου πείτε ότι ο χρόνος και η τέχνη έχουν μια διαχρονική σχέση. Αλλά και αυτή η σύνδεση ακόμη είναι  ιδωμένη μέσα από την οπτική που έχει υιοθετήσει ο δυτικός κόσμος για εμάς, δηλαδή μέσα από την αναγεννησιακή ματιά, την ανακάλυψη εκ νέου της Αρχαίας Ελληνικής Τέχνης και την εξεύρεση σε αυτά του ιδανικού μέτρου ομορφιάς.

Συνήθως αυτά τα έργα της γλυπτικής  τα αντιμετωπίζουμε με δέος, γιατί έχουν υπερβατικές ποιότητες, είναι άτρωτα στον χρόνο, όχι από υλικής πλευράς αλλά από την  διανοητική μας επένδυση  σε αυτά. Ίσως δικαίως γιατί τα περισσότερα από αυτά είναι διαχρονικά αντικείμενα θαυμασμού. Γι αυτό και μας είναι οικεία παρά το γεγονός ότι δεν μας επιτρέπεται  να τα αγγίξουμε στα μεγάλα μουσεία που εκτίθενται.

Από-ιεροποίηση

Επί του σημείου αυτού ο Σάμιος κάνει την ανατροπή – τα βγάζει από το βάθρο του ιερού αντικειμένου-φετίχ, τα «τοποθετήσει» πάνω σε φθηνό υλικό και θα τολμήσει να τα «σπάσει». Θέλει να τα αποδομήσει; Μάλλον όχι, θέλει να στείλει ένα μήνυμα για την ρήξη του χθες και του σήμερα.

Από την μια πλευρά, ο καλλιτέχνης επέλεξε έργα που εκτίθενται σε ευρωπαϊκά μουσεία και επηρέασαν την Δυτική Τέχνη, ενώ είναι συνυφασμένα με την δική μας πολιτιστική ταυτότητα.  Με τόλμη, η διάννοια του καλλιτέχνη θα επιλέξει για πυρήνα της την τομή και την βίαιη διάσπαση του ιστού για να προκαλέσει προβληματισμό στον θεατή που φέρει την περήφανη ταυτότητα του Έλληνα ή πιο σωστά του Νεοέλληνα.

Προσωπικά το εγχείρημα του με τα θραύσματα της τέχνης που παραλληλίζονται με τα θραύμαστα ιστορίας μέσα από αυτά τα ιερά λείψανα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς μου έφερε στον νου αυτό που στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα μας τονίζουν με νόημα ότι η ιστορία είναι μια διανοητική κατασκευή.

 Νομίζω ότι μέσα από τον καλλιτεχνικό υπαινιγμό ο Σάμιος πέτυχε τον στόχο του, να μιλήσει για το πώς το παρόν βλέπει το παρελθόν, το εξιδανικεύει και το ιεροποιεί. Πολλές φορές το χρησιμοποιεί ως ψυχολογικό δεκανίκι ….

 Υψηλό αισθητικό περιεχόμενο:

Η τονωτική ένεση έρχεται χάρη στην φρέσκια οπτκή, αυτή της σημερινης ζωής Η αίσθηση του γκράφιτι, το φθηνό υλικό πάνω στο οποίο θα δημιουργηθεί ένα έργο παλίμψηστο πολλές φορές γιατί στο κουτί διατηρείται η ένδειξη fragile, αυτοκόλητα, ενοικιάζεται αλλού, αποκόμματα από εφημεριδες ή ακόμη και τενεκεδάκια από αναψυκτιά.

Πολλές κούτες τοποθετημένες καθ'ύψος συνιστούν ένα γλυπτό, που σπάει, τα τμήματά του μετακινούνται και θυμίζει τους συναρμολογούμενους κύβους των παιδικών μας χρόνων.

Το παιχνίδι με τις διαστάσεις συνεχίζεται: το άγαλμα δισδιάστατο λόγω χαρτονιού- κείτεται στο χώμα καθώς το χαρτοκιβώτιο ακουμπά στο πάτωμα, λες και πρόκειται για αρχαιολογική ανασκαφή μερικές πέτρες ξεχωρίζουν!

Σε άλλο έργο ο Σάμιος έχει ζωγραφίσει σε απομεινάρια απο κουφάρι αυτοκινήτου, ενώ οι αγιογραφίες, μερικές φορές με ολόσωμες απεικονίσεις, πάνω στα τεντωμένα χαρτοκιβώτια μοιάζουν τόσο εμβληματικές! 

Με την επιλογή του υλικού αυτού ο καλλιτέχνης καταφέρνει να υπενθυμίσει ότι τα εν λόγω έργα, όπως και να έχει επιτυγχάνουν να αποσυνδεθούν με το ιστορικό πλαίσιο της εποχής τους! Πολλώ δε μάλλον μας προσφέρουν ακόμη και σήμερα αισθητικές εμπειρίες που μας γοητεύουν τόσες χιλιάδες χρόνια μετά!