Πότε ιδρύθηκε το Πολυτεχνείο και πώς κατασκευάστηκε το κτίριο στην οδό Πατησίων;

Όλοι γνωρίζουμε για την επέτειο της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου και πώς το τελευταίο έγινε Σύμβολο Δημοκρατίας. Ωστόσο, σχετικά άγνωστη είναι η ιστορία της σχολής αλλά και του εντυπωσιακού κτιρίου, το οποίο βρίσκεται επί της οδού Πατησίων και στεγάζει το αρχαιότερο τεχνολογικό ίδρυμα της χώρας. Ένα μικρό αφιέρωμα ακολουθεί στην ιστορία και τα αρχιτεκτονικά στοιχεία που δίχασαν τους Αθηναίους.

Του Ανδρέα Αναγνωστόπουλου 

Το 1836 δημοσιεύτηκε διάταγμα του πρώτου βασιλιά της σύγχρονης Ελλάδας, Όθωνα, το οποίο είχε τον τίτλο "περί εκπαιδεύσεως εις την αρχιτεκτονικήν" και αφορούσε την ίδρυση, στην Αθήνα (πρωτεύουσα της χώρας από το 1834), σχολείου τεχνιτών. 

Το σχολείο έφερε τον τίτλο "Βασιλικό Σχολείο των Τεχνών" και ήταν μία κυριακάτικη τεχνική σχολή που κατάρτιζε τους τεχνίτες (μάστορες, οικοδόμους κτλ.). Η σχολή αυτή άρχισε να λειτουργεί το 1837, είναι δηλαδή σχεδόν συνομήλικη με το νεότερο ανεξάρτητο Ελληνικό Κράτος (το οποίο ιδρύθηκε την 3η Φεβρουαρίου 1830 με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου). 

Η συρροή των υποψηφίων μαθητών ήταν τόσο μεγάλη ώστε την άνοιξη του 1840 προστίθεται και Σχολείο συνεχούς (καθημερινής) λειτουργίας, παράλληλα με το κυριακάτικο, ενώ η σχολή εγκαθίσταται σε δικό της κτίριο στην οδό Πειραιώς. 

 Από το προαναφερόμενο σχολείο των τεχνιτών προήλθε το σημερινό Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, που λειτούργησε με την αρχική μορφή του μέχρι το 1843. Μετά την παραχώρηση Συντάγματος από τον Όθωνα, την 3η Σεπτεμβρίου 1844, το σχολείο διαμορφώθηκε σε ίδρυμα, όπου η παράδοση μαθημάτων ήταν καθημερινή, ενώ χωρίστηκε σε δύο τμήματα: Βιομηχανικών Τεχνών και Καλών Τεχνών.  

Έτος - σταθμός στην εξέλιξη της λειτουργίας του ΕΜΠ είναι το 1863, οπότε έγινε πιο ριζική αναδιοργάνωση του ιδρύματος. Την ίδια περίοδο, η περιορισμένη χωρητικότητα της οικίας Γ. Βλαχούτση στην οδό Πειραιώς (όπου αργότερα στεγάστηκε το Ωδείο Αθηνών) δεν επιτρέπει την εκπλήρωση των φιλόδοξων στόχων της Σχολής. 

Έτσι άρχισε η κατασκευή του σημερινού κτιρίου του Πολυτεχνείου επί της οδού Πατησίων, από τον αρχιτέκτονα Λύσανδρο Καυταντζόγλου. Το αρχικό σχέδιο του κτιρίου εκπονήθηκε το 1859. Το 1861 συμπληρώθηκε η μελέτη και το 1862 τέθηκε ο θεμέλιος λίθος.

Το 1870, λόγω των δαπανών που χρειαζόταν η κατασκευή του κτιρίου, ο μέγας εθνικός ευεργέτης Γεώργιος Αβέρωφ συγχρηματοδότησε τις εργασίες. Την ίδια χρονιά, ο Καυταντζόγλου παραιτήθηκε από την επίβλεψη της κατασκευής, εξαιτίας αυθαιρεσιών της επιτροπής κατασκευής του κτιρίου. 

Το 1871, η σχολή εγκαταστάθηκε στο μισοτελειωμένο ακόμη κτίριο της οδού Πατησίων και ονομάστηκε "Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο" προς τιμήν των μεγάλων ευεργετών Γεωργίου Aβέρωφ, Nικολάου Στουρνάρη, EλένηςTοσίτσα και Μιχαήλ Τοσίτσα, των οποίων η γενέτειρα είναι το Μέτσοβο, στην Ήπειρο. Η κατασκευή του κτιρίου ολοκληρώθηκε το 1878, ενώ την περίοδο 1903-1916 έγιναν εργασίες επέκτασης των κτιριακών εγκαταστάσεων. 

Πρώτος οραματίστηκε το ιστορικό κτίριο ο Νικόλαος Στουρνάρης, που έγραψε το 1852 στην διαθήκη του: "Με τα υπόλοιπα χρήματα της καταστάσεώς μου, να κτισθή εις τας Αθήνας εν λαμπρόν Πολυτεχνείον". Ο Στουρνάρης οδήγησε έτσι τους συγγενείς και τους συμπολίτες του από το Μέτσοβο να ενστερνιστούν την ιδέα του και να ακολουθήσουν το παράδειγμά του. 

Πάντως, οι απόψεις για το κτίριο του Πολυτεχνείου την εποχή που κτιζόταν ήταν αντικρουόμενες. Από τη μια πλευρά, ασκήθηκε έντονη κριτική για την "πολυτέλεια" ενός τόσο ασυνήθιστου σε μέγεθος δημόσιου έργου, ενώ από την άλλη εκτιμήθηκε ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του, που το έκανε να ξεχωρίζει αισθητά ανάμεσα στα σύγχρονά του μνημεία της Αθήνας. Η διχογνωμία αυτή αναβίωσε προπολεμικά, όταν στην δεκαετία του '30 δημοσιεύτηκαν άρθρα υπέρ και κατά της καλλιτεχνικής αξίας του κτιριακού συγκροτήματος. 

Αυτοί που απέρριπταν το συγκρότημα, περιστράφηκαν γύρω από τον δυσανάλογα ψηλό όγκο του κεντρικού κτιρίου, τη μίξη αναγεννησιακών στοιχείων και την ακατάλληλη χρήση των ρυθμών της αρχαιότητας. Αυτοί που υποστήριζαν το κτίριο βασίστηκαν στη δυναμική σύνθεση των όγκων και στους συνδυασμούς της διακοσμητικής του τέχνης.

Πηγές 

Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο 

https://www.ntua.gr/el/ntua/history-of-ntua

https://www.ideotopos.gr

Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών ΕΜΠ 

http://www.arch.ntua.gr/page/28

Ημερίδα για την τυπογραφία στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο

 Στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο διοργανώνεται ημερίδα με θέμα «Οι απαρχές της τυπογραφίας και η άνθηση των ελληνικών γραμμάτων κατά την Αναγέννηση» την Κυριακή 25 Νοεμβρίου .

Την ημερίδα διοργανώνουν η Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος, η Δημόσια Ιστορική Βιβλιοθήκη Ανδρίτσαινας και η Ελβετική Ένωση Φίλων της Βιβλιοθήκης Ανδρίτσαινας, στο πλαίσιο της έκθεσης «Θησαυροί της Βιβλιοθήκης της Ανδρίτσαινας. Ελληνικές εκδόσεις των αρχών της τυπογραφίας», που παρουσιάζεται στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο και θα διαρκέσει έως τις 20 Δεκεμβρίου 2018.

Η ημερίδα θα πραγματοποιηθεί στην ελληνική και γαλλική γλώσσα και η συμμετοχή είναι ελεύθερη.

Ώρα 10:30

Ο Πικάσο και οι αρχαίες ελληνικές επιρροές του! Μια έκθεση στο Palazzo Reale του Μιλάνου!

"Αν όλοι οι δρόμοι που έχω διασχίσει σημειώνονταν σε έναν χάρτη και ενώνονταν με μια γραμμή, ίσως απεικόνιζαν έναν Μινώταυρο".    

     Πάμπλο Πικάσο,

 Μινωταυρομαχία (1935)    

Του Ανδρέα Αναγνωστόπουλου 

Την ιδιαίτερη σχέση που είχε αναπτύξει ο Πάμπλο Πικάσο με την αρχαία ελληνική τέχνη και μυθολογία αναδεικνύει η έκθεση "Πικάσο - Μεταμόρφωση", που αρχίζει την προσεχή Κυριακή στο Palazzo Reale του Μιλάνου και θα διαρκέσει έως τις 17 Φεβρουαρίου. Η έκθεση διοργανώνεται στο πλαίσιο του τριετούς αφιερώματος "Πικάσο-Μεσόγειος" (Picasso-Méditerranée), το οποίο προωθείται από το Μουσείο Πικάσο του Παρισιού και άλλους διεθνείς οργανισμούς. 

Παρότι ο ιδιοφυής Ισπανός καλλιτέχνης δεν επισκέφτηκε ποτέ την Ελλάδα, είχε αναπτύξει μια πολυπρόσωπη και εποικοδομητική σχέση με τον μύθο και την αρχαιότητα, καθ' όλη την διάρκεια της εκπληκτικής καριέρας του. 

Οι επισκέπτες της νέας έκθεσης μπορούν να διαπιστώσουν την επιρροή που είχε η ελληνική και η ρωμαϊκή αρχαιότητα στην έντονη και περίπλοκη δημιουργική διαδικασία του σπουδαίου ζωγράφου. 

   

Περισσότερα από 200 αριστουργήματα παρουσιάζονται στο Palazzo Reale, περιλαμβανομένων έργων του Πικάσο αλλά και αρχαίων έργων τέχνης που αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τον μεγάλο δάσκαλο της ζωγραφικής. 

Τα εκθέματα προέρχονται από το Εθνικό Μουσείο Πικάσο στο Παρίσι, καθώς και από άλλα σημαντικά μουσεία της Ευρώπης. Έργα δάνεισαν για την έκθεση, μεταξύ άλλων, το Μουσείο Λούβρου, τα Μουσεία του Βατικανού στη Ρώμη, το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Νάπολης, το Μουσείο Πικάσο στη γαλλική πόλη Αντίμπ, το Κέντρο Πομπιντού στο Παρίσι και το Μουσείο Πικάσο στη Βαρκελώνη. 

Αξίζει να σημειωθεί ότι το  Palazzo Reale έχει μελετήσει ιδιαίτερα τον Πικάσο κατά τις τελευταίες δεκαετίες, με μια σειρά εκθέσεων που έχει κάνει ξεχωριστή τη σχέση ανάμεσα στο Μιλάνο και τον καινοτόμο Ισπανό καλλιτέχνη.

Η πρώτη από αυτές ήταν η έκθεση του πίνακα "Γκουέρνικα" στη Sala delle Cariatidi (Αίθουσα των Καρυάτιδων) το 1953, ένα εξαιρετικό πολιτιστικό γεγονός και ένα αυθεντικό δώρο που έκανε ο Πικάσο στην ιταλική μεγαλούπολη. 

Σχεδόν μισό αιώνα αργότερα, μεγάλη έκθεση για τον Πικάσο διοργανώθηκε στο Μιλάνο τον Σεπτέμβριο του 2001, μόλις τέσσερις ημέρες μετά από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. Η έκθεση αυτή κατέστη εφικτή με την συνεργασία των κληρονόμων του Πικάσο. 

Εξάλλου, το 2012, έκθεση αφιερωμένη στον Ισπανό ζωγράφο εστίασε, με μια μεγάλη χρονολογική ανάλυση, στη ποικιλία των τεχνικών και στα μέσα έκφρασης που χαρακτήρισαν το έργο του σπουδαίου καλλιτέχνη.  

Αντιθέτως, στην έκθεση Πικάσο-Μεταμόρφωση είναι οι επιρροές του ζωγράφου από την ελληνική αρχαιότητα και μυθολογία, που παρουσιάζονται σε έξι διαφορετικές αίθουσες. Τα έργα του μεγάλου καλλιτέχνη συνδυάζονται με αυτά της αρχαίας τέχνης: κεραμικά, αγγεία, αγάλματα, στήλες, ειδώλια και άλλα, τα οποία ενέπνευσαν τον Πικάσο  και τον επηρέασαν βαθύτατα.      

Επομένως, η έκθεση προτείνει να διεισδύσουμε στο εργαστήριο του καλλιτέχνη με το φως των αρχαίων πηγών. Ακόμα, τα εκθέματα αποκαλύπτουν τους μηχανισμούς μιας μοναδικής αλχημείας, που τοποθετεί την Αρχαιότητα στην καρδιά ενός εκμοντερνισμού. Ο εν λόγω εκμοντερνισμός υπήρξε αποφασιστικός για την τέχνη του 20ου αιώνα. 

Πηγή 

Palazzo Reale 

http://www.mostrapicassomilano.it

Η Διαθήκη της Μαρίας... Μια προσωπική αφήγηση για μια εποχή μεγάλων αλλαγών και ιστορικών ανακατατάξεων

«Θυμάμαι τα πάντα. Η μνήμη καταλαμβάνει μέσα στο σώμα μου τόσο χώρο όσο καταλαμβάνουν το αίμα και τα κόκκαλα.» Αυτά είναι τα λόγια μιας μητέρας, της Μαρίας που της άρπαξαν τον γιό και τον έχασε για πάντα.

Το «Από Μηχανής Θέατρο» παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το πολυαναμενόμενο έργο του Colm Toibin «Η Διαθήκη της Μαρίας» (The Testament of Mary. Το έργο θα κάνει πρεμιέρα το Σάββατο 8 Δεκεμβρίου. Μεταφέρεται στην ελληνική σκηνή σε μετάφραση Κατερίνας Βαλαβανίδη και σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά.

Ο μονόλογος  του Colm Toibin, το οποίο ερμηνεύει η Ασπασία Κράλλη θα μπορούσε να έχει και σαν τίτλο «το  Κατά Μαρία Ευαγγέλιον», μιας και ποτέ δεν ακούστηκε ο λόγος της, η δική της μαρτυρία.

Η Μαρία, εξόριστη στην Έφεσο, γερασμένη, καταπονημένη και σε συνεχή κίνδυνο, αφηγείται, με τον δικό της τρόπο τη ζωή της και τη ζωή του γιού της. Για κείνη, στο πρόσωπο του Χριστού, βλέπει μόνο το παιδί της, που σκοτώθηκε με τον πιο σκληρό και απάνθρωπο τρόπο και μάλιστα για έναν ακατανόητο σκοπό σε μια εποχή μεγάλων αλλαγών και ιστορικών ανακατατάξεων. Άραγε η θυσία του έφερε έναν κόσμο καλύτερο;

Το εν λόγω έργο παρουσιάστηκε στο Broadway το 2013 σε ερμηνεία της Fiona Shaw και προτάθηκε για τρία Tony Awards συμπεριλαμβανομένου του Best Play. Έχει ενδιαφέρον επίσης να αναφερθεί πως η έκδοση του έργου από τον συγγραφέα σε μορφή νουβέλας έχει ηχογραφηθεί από τη σπουδαία ηθοποιό Meryl Streep.

Άλλοι συντελεστές:

Σκηνικά-Κοστούμια: Αγγελική Αθανασιάδου, Λήδα Σπερελάκη

Μουσική Επιμέλεια: Ξενοφών Νικολάου

Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης

Επιμέλεια Κίνησης και Χορογραφίες: Χρυσηίς Λιατζιβίρη

Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας

Βοηθός σκηνοθέτη: Βίκη Παναγιωτοπούλου

Β΄ βοηθός σκηνοθέτη: Χρήστος Καρανικόλας

Κάθε Σάββατο στις 18:00 και Κυριακή στις 17:00

Διάρκεια 90 λεπτά.

Μουσείο και γεώπαρκο Απολιθωμένου Δάσους Λέσβου, μοναδικής αξίας και σπουδαιότητας θησαυρός

Όταν ο χρόνος γυρίζει 20 εκ. χρόνια πριν νιώθεις μικρή κουκίδα στον χωροχρόνο. Όταν επιπλέον στέκεσαι μπροστά σε απολιθωμένους κορμούς δέντρων αναλογίζεσαι πόσο σχετικός είναι αυτός ο χρόνος. Το ταξίδι μας μέχρι το Σίγρι της Λέσβου άξιζε και ας διανύσαμε τόσα χιλιόμετρα για να επισκεφθούμε στο δυτικό τμήμα του νησιού το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Απολιθωμένου Δάσους και δίπλα του, το πάρκο Σιγρίου, μια έκταση 30 στρεμμάτων με φυτικά απολιθώματα και ηφαιστειακά πετρώματα!

Πρόκειται για ένα εξαιρετικής σημασίας γεώτοπο λόγω της σπανιότητας με τους ιστάμενους κορμούς (όρθια θέση) και τα καλοδιατηρημένα ριζικά συστήματα,  της μεγάλης επιστημονικής αξίας  και ποικιλίας των φυτικών απολιθωμάτων, τα οποία παρέχουν πληροφορίες τόσο για τα ηφαιστειακά πετρώματα όσο και τη γεωλογική εξέλιξη της περιοχής. Αξίζει να σημειωθεί ότι υπάρχουν και άλλα πάρκα στο νησί, όπως είναι του Απολιθωμένου Δάσους της Πλάκας (700 μέτρα νότια του Σιγρίου), του Απολιθωμένου Δάσους της Νησιώπης (νησίδα εντός του κόλπου του Σιγρίου) και  Απολιθωματοφόρου Ορίζοντας στη Θέση Μήθυμνας (Αγία Κυριακή).

 της Μαρίας Αλιμπέρτη

Η δε πορεία μας μέσα στο υπερσύχρονο μουσείο με την άψογη μουσειολογική μελέτη και ένα κτίριο αρχιτεκτονικής λιτότητας με λιθοδομή από ντόπια ηφαιστειακή λάβα, ήταν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και γοητευτικά μαθήματα ιστορίας και γεωγραφίας που δεχθήκαμε ποτέ! Μέσα από μια «ρωγμή» του χρόνου εισχωρήσαμε στη γεωιστορία του Αιγαίου που κρατά πολλά εκατομμύρια χρόνια!

Η έκρηξη και η απολίθωση

Καθώς εισήλθαμε στην πρώτη αίθουσα σταθήκαμε μπροστά στο πάνελ με την εύστοχη σύνδεση της μυθολογικής Μέδουσας που πέτρωνε- έκανε απολίθωμα- όποιον την κοίταζε στα μάτια! 20 εκ. χρόνια πριν ο θαλάσσιος χώρος ήταν στεριά( η Αιγηίδα), μας εξήγησε το ευγενέστατο προσωπικό του μουσείου. Λόγω των  ηφαιστειακών εκρήξεων σχηματίστηκε σταδιακά ο χώρος όπως τον γνωρίζουμε. 

Πριν όμως η λάβα καταλάβει εκείνη την έκταση του τεράστιου τροπικού δάσους που υφίσταντο σε αυτή την ενιαία γη, η ηφαιστειακή στάχτη κάλυψε τη χλωρίδα απομονώνοντας το οξυγόνο και το σύνολο των οργανικών υλικών της χλωρίδας από την ατμόσφαιρα. Η λάβα έκαψε ότι βρισκόταν στην επιφάνεια, αλλά οι έντονες βροχοπτώσεις που ακολούθησαν δημιούργησαν τόσο μια λάσπη που εγκλώβισε τους κορμούς. Το διοξείδιο του πυριτίου ευνόησε την απολίθωσή των κορμών, καθώς η οργανική ύλη των κορμών σταδιακά αντικαταστάθηκε από το διοξείδιο του πυριτίου. Η διαδικασία αυτή χρειάστηκε 3-4 χιλιάδες χρόνια για να ολοκληρωθεί. Τα μορφολογικά χαρακτηριστικά των κορμών, όπως οι δακτύλιοι, οι ανωμαλίες του εξωτερικού φλοιού κτλ. είναι διατηρημένα σε άριστη κατάσταση.

Η έκθεση

Μέσα από τα εκθέματα απολιθώματα φύλων από όλο τον κόσμο  στην πρώτη αίθουσα αλλά και την βιτρίνα με όλα τα είδη απολίθωσης ένιωσα ότι επιχείρησα μια κατάδυση στον χωροχρόνο. Ένιωσα ότι περπάτησα σε εκείνα τα προϊστορικά τροπικά δάση μέσα από μια άλλη αναπαραστατική βιτρίνα, θαύμασα την κάτω γνάθο του Δεινοθήριου (Prodeinotherium bavaricum) του παλαιότερου θηλαστικού που εμφανίστηκε στην Ελλάδα! Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν τα εκθέματα από σαράντα αντιπροσώπους διαφορετικών φυτών που έχουν αποκαλυφθεί και προσδιοριστεί στην ευρύτερη περιοχή του Απολιθωμένου Δάσους της Λέσβου. 

Σε αυτά ανήκουν απολιθωμένοι κορμοί, κλαδίσκοι, εντυπωσιακά απολιθωμένα φύλλα και αποτυπώματα φύλλων, καρποί και ρίζες των δένδρων, τα οποία παρουσιάζονται ταυτόχρονα με γραφήματα μεγάλων διαστάσεων τα είδη των φυτών που αντιπροσωπεύουν. Φοινικοειδή, δένδρα της κανέλλας, δαφνίδες, τίλιο, οξιά, βαλανιδιά, καρυδιά, σκλήθρο, πλάτανος, γαύρος, πευκίδες και πρωτοπευκίδες, ίταμος ή τάξος, κυπαρισσίδες, κουνιχάμια και εντυπωσιακές σεκόιες είναι μερικά από τα είδη που παρουσιάζονται στην έκθεση. 

Ιδιαίτερη μνεία γίνεται σε άλλο σημείο της έκθεσης στο υποθαλάσσιο τμήμα του απολιθωμένου δάσους, καθώς απολιθωμένοι κορμοί που ανελκύθηκαν από την θαλάσσια περιοχή της δυτικής Λέσβου παρουσιάζονται μετά από τις εργασίες συντήρησης και αισθητικής αποκατάσταση τους. Επίσης η έκθεση περιλαμβάνει αντιπροσωπευτικά φυτικά απολιθώματα του Ελληνικού χώρου από σημαντικές απολιθωματοφόρες θέσεις (Έβρο, Λήμνο, Κύμη και Αλιβέρι Εύβοιας, Βεγόρα, Ελασσόνα, Σαντορίνη, Χαλκιδική). 

Μοναδική εμπειρία ήταν ο περίπατος  στο διπλανό Πάρκο του Απολιθωμένου Δάσους, όπου είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε στον χώρο τους κορμούς και ρίζες. Αξίζει να σημειωθεί ότι εντός του πάρκου υπάρχει μέριμνα, κιόσκι που ο επισκέπτης μπορεί εκτός από να ξεκουσαστεί να θαυμάσει την θέα προς το ψαροχώρι αλλά και την νησίδα Νησιώπη. Καθώς κοιτώ τους απολιθωμένους κορμούς του Πάρκου αναλογίζομαι πόσο περήφανος θα ήταν για την ανάδειξη του χώρου ο Θεόφραστος, φιλόσοφος και μαθητής του Αριστοτέλη που γεννήθηκε στη Λέσβο και θεωρείται ο πατέρας της Ορυκτολογίας.

Η προστασία του χώρου

Με Προεδρικό Διάταγμα (ΠΔ 443/1985) το Απολιθωμενο Δάσος ανακηρύχθηκε διατηρητέο μνημείο της φύσης. Κάθε μικρό ή μεγάλο τμήμα απολιθωμένου κορμού στην περιοχή του Απολιθωμένου Δάσους προστατεύεται από τον Νόμο.

Απαγορεύεται αυστηρά η απόσπαση, απομάκρυνση ή φθορά των απολιθωμάτων. Οι παραβάτες τιμωρούνται σύμφωνα με το Ν. 1650/86, το ΝΔ 996/71 και τις αστυνομικές διατάξεις της Διεύθυνσης Δασών Λέσβου.

Η περιοχή του Απολιθωμένου Δάσους αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος του Ευρωπαϊκού Δικτύου Γεωπάρκων το 2000. Το 2004 εντάχθηκε στο Παγκόσμιο Δίκτυο Γεωπάρκων της UNESCO. Το Γεωπάρκο Λέσβου αποτελεί ένα σημαντικό γεωλογικό, οικολογικό και πολιτισμικό απόθεμα της Γης. Είναι διάσπαρτο από μοναδικής αξίας και σπουδαιότητας γεωτόπους όπως ηφαίστεια, μεγάλα γεωλογικά ρήγματα. Αξίζει να σημειωθεί ότι ένα εργαστήριο γεωλογικών και φυσικών διεργασιών – άσκηση υπαίθρου- για δεύτερη φορά πραγματοποίησε το Πανεπιστήμιο Αιγαίου σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Γεωεπιστημών  του Πεκίνου  σε συνεργασία με το εν λόγω μουσείο με συντονιστή τον καθηγητή Νίκο Ζούρο, διευθυντή του εν λόγω μουσείου.

Πηγη : www.lesvosmuseum.gr