Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων: Διήμερο εκδηλώσεων για μικρούς και μεγάλους

 

Μια σειρά δωρεάν δραστηριοτήτων, από γιόγκα και ξεναγήσεις μέχρι παραδοσιακά παιχνίδια, φιλοξενεί αυτό το Σαββατοκύριακο 14 & 15 Ιουνίου 2025 η Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων. Οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να συνδυάσουν την τέχνη με τη σωματική και ψυχική ευεξία, σε ένα ανοιχτό κάλεσμα συμμετοχής για όλες τις ηλικίες.

Γιόγκα και ξενάγηση στην έκθεση – 14 Ιουνίου, 11:30-13:00

Το Σάββατο, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να παρακολουθήσουν μάθημα γιόγκα με τη γυμνάστρια Ελένη Βασιλείου, φέρνοντας μαζί το στρωματάκι τους. Η δραστηριότητα θα ξεκινήσει με μισάωρη ξενάγηση από τη συνεπιμελήτρια της έκθεσης Στέιση Βεντούρα, προσφέροντας μια ολιστική εμπειρία που συνδυάζει τέχνη και ευεξία.

Παραδοσιακά παιχνίδια για παιδιά – 15 Ιουνίου, 10:30-12:00

Την Κυριακή, το λαογραφικό εργαστήρι ΧΟΡΟΣΤΑΣΙ καλεί παιδιά 6-12 ετών να ανακαλύψουν τον κόσμο του παραδοσιακού παιχνιδιού. Η δραστηριότητα περιλαμβάνει ξενάγηση στην Πινακοθήκη και στη συνέχεια παιχνίδια στον προαύλιο χώρο, προσφέροντας στα παιδιά τη δυνατότητα να γνωρίσουν διαχρονικές αξίες μέσα από τη χαρά του παιχνιδιού.

Η αθέατη πλευρά της έκθεσης – 15 Ιουνίου, 12:30-14:00

Πόσος χρόνος προετοιμασίας απαιτείται για μια έκθεση τέχνης; Οι επιμελητές της έκθεσης, μαζί με την ομάδα του εργαστηρίου, Ελευθερία Κουσιάκη και Διονυσία Γκλαβά, θα αποκαλύψουν το παρασκήνιο της διοργάνωσης, παρουσιάζοντας τις αθέατες ώρες εργασίας πριν από την έκθεση στο κοινό.

Στο Κενό της Τέχνης: Ο Alberto Giacometti στη Μασσαλία

Το κενό, η απουσία, η σιωπή που γεννά μορφές—εκεί, στα αόρατα όρια της ύλης, έζησε η τέχνη του Alberto Giacometti. Οι φιγούρες του, μοναχικές, επιμήκεις, χαμένες στον χώρο, μοιάζουν να αιωρούνται ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο. Σε μια πόλη που αγκαλιάζει τη θάλασσα, η τέχνη του βρίσκει τώρα νέο σπίτι.

Για πρώτη φορά στη Μασσαλία, το έργο του μεγάλου γλύπτη και ζωγράφου Alberto Giacometti τιμάται σε μια μονογραφική έκθεση που διοργανώνει το Μουσείο Cantini σε συνεργασία με το Ίδρυμα Giacometti. Η έκθεση, η οποία συγκεντρώνει εμβληματικά έργα—γλυπτά από γύψο και μπρούτζο, πίνακες ζωγραφικής, σχέδια και εκτυπώσεις—εξερευνά το θέμα του κενού, μια θεμελιώδη διάσταση της δημιουργίας του Giacometti.

Οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να περιηγηθούν σε τρεις μεγάλες ενότητες που χαρτογραφούν την καλλιτεχνική διαδρομή του Giacometti. Από τις κυβιστικές και πρωτοποριακές φόρμες της δεκαετίας του 1920, στη σουρεαλιστική περίοδο με ονειρικές και φαντασιακές μορφές, έως την επιστροφή στην ανθρώπινη φιγούρα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η έκθεση αποκαλύπτει τη διαρκή αναζήτηση του καλλιτέχνη για την αποτύπωση του χώρου και της ύπαρξης.

Η έκθεση ολοκληρώνεται με μια ενότητα αφιερωμένη στα σχέδια και τα χαρακτικά του Giacometti, συνοδευόμενα από αρχειακά έγγραφα και αρχαία αντικείμενα από τις συλλογές του Μουσείου Αρχαιολογίας της Μεσογείου και του Μουσείου Αφρικανικής, Ωκεανικής και Αμερίνδικης Τέχνης στη Μασσαλία. Μέσα από αυτή τη διαδρομή, το έργο του Giacometti συναντά τις μεγάλες παραδόσεις της τέχνης, συνθέτοντας ένα «φανταστικό μουσείο» όπου ο χρόνος και ο χώρος γίνονται ένα.

Η έκθεση θα είναι ανοιχτή στο κοινό αυτό το καλοκαίρι, προσκαλώντας τους επισκέπτες σε έναν διάλογο με την τέχνη του κενού και της ανθρώπινης παρουσίας.

Πηγή : artdaily.cc

Τελευταία Πνοή: Η αξιοπρέπεια του τέλους και το ανικανοποίητο χρέος της Ελληνικής κοινωνίας

 

Η αξία της ζωής μπορεί να επιβεβαιωθεί με  αποδοχή του τέλους της; Ο θάνατος μπορεί να μη στιγματιστεί από τον φόβο, αλλά να ιδωθεί ως το αναπόφευκτο μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης; Έχουμε δικαίωμα να βάλουμε τέλος στην ζωή μας όταν πια αυτή δεν νιώθουμε ότι έχει αξιοπρέπεια; Πόσο χρειάζεται η  παρηγορητική ιατρική στις σύγχρονες κοινωνίες;

Της Μαρίας Αλιμπέρτη

Σε πολλά τέτοια ερωτήματα επιχειρεί να απαντήσει  ο σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς
στη ταινία «Τελευταία Πνοή»  τονίζοντας την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, τη λογική, την ψυχή και την κατανόηση που διαμορφώνουν τις τελευταίες στιγμές ενός ανθρώπου. Με φιλοσοφική προσέγγιση  εστιάζει στη ζωή, στον θάνατο και στην ευθανασία. Το περιστατικό στη Κρήτη με ηλικιωμένο να σκοτώνει την καρκινοπαθή τελικού σταδίου συζυγό του για να μην πονάει και να αυτοκτονεί μου έφερε στην επιφάνεια όλη εκείνη την αίσθηση που μου δημιούργησε η ταινία του Γαβρά με τεράστιο προβληματισμό για το θέμα του θανάτου, την διαχείριση του τέλους, το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και την τεράστια πίκρα για το έλλειμμα παρηγορητικής φροντίδας στην χώρα μας.

Χωρίς παρηγορητική φροντίδα

Ο Γαβράς βέβαια έθιξε το θέμα στη Γαλλία γιατί στην Ελλάδα η Παρηγορητική ιατρική είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Η Ελλάδα καταγράφει την τρίτη χαμηλότερη αναλογία υπηρεσιών παρηγορητικής φροντίδας στην Ευρώπη, με μόλις 0,04 υπηρεσίες ανά 100.000 κατοίκους, δηλαδή αντιστοιχεί λιγότερο από μία εξειδικευμένη υπηρεσία για κάθε 2,5 εκατομμύρια κατοίκους. Δεν υπάρχει ούτε  θεσπισμένη νομοθεσία για την παρηγορητική φροντίδα. Αντίθετα στη ταινία παρακολουθούμε να εγείρονται όλα αυτά τα ερωτήματα σε ένα πλαίσιο με θεσπισμένη νομοθεσία  από το 1999, ενσωματώνοντάς την στο σύστημα υγείας, με πολλαπλές εξειδικευμένες υπηρεσίες, με υψηλότερη αναλογία σε σύγκριση με την Ελλάδα. Μάλιστα, οι ασθενείς έχουν πρόσβαση σε ανακουφιστικά φάρμακα. Και φυσικά οι ασθενείς λαμβάνουν ψυχολογική υποστήριξη μαζί με την ανακουφιστική θεραπεία. Γιατί η ψυχολογική συνοδεία των ετοιμοθάνατων θεωρείται ανθρωπιστική πράξη, ώστε να έοχυν ειρήνη με τον εαυτό τους πριν το τέλος. Κατά τον τρέχοντα χρόνο  η Γαλλία ψήφισε νομοσχέδιο για την υποβοηθούμενη θανάτωση, επιτρέποντας σε ασθενείς με ανίατες ασθένειες να επιλέξουν το τέλος τους με αξιοπρέπεια.

Ένας άνθρωπος πριν το τέλος χρειάζεται βοήθεια από τους ειδικούς για να διαχειριστεί το άγχος, την κατάθλιψη και τον φόβο. Στην Ελλάδα, η ψυχολογική υποστήριξη παρέχεται κυρίως από μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς και εθελοντικές πρωτοβουλίες ( Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας «Γαληνός», ΠΑΣΥΚΑΦ  με προγράμματα «ΑλλάΖΩ», και το «ΦροντίΖΩ»,Κέντρο Ημέρας για την Ψυχολογική Υποστήριξη Ασθενών με Καρκίνο).

 

Στο ελληνικό χάος σκεφτόμουν ότι ο Γαβράς δεν θα μπορούσε να πιάσει τον «μίτο» της ιστορίας του, ενώ ο απελπισμένος Κρητικός, που δεν μπορούμε να τον ηρωοποιήσουμε επ’ ουδενί καθώς θεώρησε ότι είχε δικαίωμα να αφαιρέσει τη ζωή της γυναίκας τους, αλλά μπορούμε να καταλάβουμ ότι ένιωσε πιθανότατα απογοήτευση, απελπισία και κενό χωρίς την στήριξη της Πολιτείας. Αντίθετα με την ελληνική πραγματικότητα, η ταινία αναδεικνύει πως οι «ψίθυροι» πόνου μπορούν να γίνουν φωνή σε ένα πλαίσιο που τους δίνει περιθώριο να ακουστούν οι άνθρωποι που αργοπεθαίνουν βασανιστικά. Σαν μια αντανάκλαση της πραγματικότητας, το φιλμ αγγίζει την εύθραυστη στιγμή του τέλους: Ο άνθρωπος στέκει απέναντι στη μοίρα του, αναζητώντας νόημα στη σιωπή, ψάχνοντας την ισορροπία ανάμεσα στην αξιοπρέπεια και τον φόβο.

 

Ανθρωπιστική προσέγγιση:

 

Ο Κώστας Γαβράς προσεγγίζει το θέμα του θανάτου με μια φιλοσοφική και συναισθηματική ματιά, προσεγγίζοντας με ευαισθησία την απώλεια, αλλά και τον φόβο Ο Γαβράς δεν παρουσιάζει τον θάνατο ως απλό γεγονός, αλλά ως διαδικασία αποδοχής. Ο  πρωταγωνιστής βιώνει έναν εσωτερικό διάλογο με τον φόβο του θανάτου, μέσα από συναντήσεις με ασθενείς στο τελευταίο στάδιο της ζωής. Τον απασχολεί ποιο είναι το τέλειο τέλος

 Ο σκηνοθέτης τονίζει ότι ο φόβος του θανάτου είναι πιο ισχυρός από τον ίδιο τον θάνατο. Μέσα από φιλοσοφικές συζητήσεις και εικόνες γεμάτες συμβολισμό, η ταινία εξερευνά πώς οι άνθρωποι μπορούν να συμφιλιωθούν με το τέλος και να μην το αντιμετωπίζουν ως τραγωδία. Ο Γαβράς εμπνέεται από προθανάτιες εμπειρίες και αφηγήσεις γιατρών, παρουσιάζοντας τον θάνατο ως μια στιγμή βαθιάς ανθρώπινης σύνδεσης και όχι απλώς ως το τέλος. Η αισθητική του Γαβρά γύρω από τον θάνατο είναι βαθιά υπαρξιακή, γεμάτη συμβολισμούς και φιλοσοφικές αναζητήσεις, που προκαλούν σκέψη και συναισθηματική σύνδεση

Η ταινία θα μπορούσε να ειπωθεί ότι έχει κάτι εξπρεσιονιστικό, έντονα συναισθήματα και ψυχολογική ένταση, μέσα από δραματικές αντιθέσεις φωτός και σκιάς, καθώς και συμβολικές σκηνοθετικές επιλογές που θυμίζουν εξπρεσιονιστικά μοτίβα. Πιο έντονη όμως είναι μια υπαρξιακή σύγκρουση, κάτι που συνδέεται βαθιά με τον εξπρεσιονισμό. Μπορεί να επικρατεί ο νεοραλισμός , αφού η ταινία αποτυπώνει  την πραγματικότητα χωρίς ωραιοποίηση, φέρνοντας στο προσκήνιο κοινωνικές αδικίες και πολιτικά διλήμματα. Όπως και να έχει προκαλεί τον θεατή να σκεφτεί βαθύτερα κοινωνική πραγματικότητα.

Στην ανθρωποκεντρική ταινία «Τελευταία Πνοή» επικρατούν ισχυρά σύμβολα σύγκρουσης, τόσο σε φιλοσοφικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο:  Η αντιπαράθεση ζωής και θανάτου, η σύγκρουση επιστήμης και ηθικής( δίλημμα της ευθανασίας, θέτοντας ερωτήματα για το δικαίωμα επιλογής και την ιατρική ηθική), η εσωτερική πάλη του πρωταγωνιστή, η σύγκρουση κοινωνικών αντιλήψεων (ταμπού του θανάτου, στάσεις απέναντι στην ευθανασία και την παρηγορητική φροντίδα). Αξίζει να αναφερθεί η ανανεωτική ματιά του για το θέμα της ευθανασίας, ένα πολύπλοκο ζήτημα βιοηθικής, που προκαλεί έντονες αντιπαραθέσεις μεταξύ θρησκευτικών, νομικών και κοινωνικών προσεγγίσεων. 

Εν γένει η στάση της ελληνικής κοινωνίας αλλά και το νομικό πλαίσιο αντιτίθενται σε αυτή. Όμως, η κοινή γνώμη φαίνεται να αλλάζει σταδιακά, με αυξανόμενη υποστήριξη προς την ευθανασία σε περιπτώσεις ανίατου πόνου. Ωστόσο, προηγείται το ζήτημα της παρηγορητικής φροντίδας και το δικαίωμα των ασθενών στην αξιοπρέπεια.

Φτερωτές Αφηγήσεις: Ταξίδι στον Ουρανό της Μνήμης

 

Πετούν, άλλοτε χαμηλά κι άλλοτε αγγίζοντας τα αστέρια. Χαράσσουν αθέατες διαδρομές πάνω από πόλεις και θάλασσες, φέρνοντας μαζί τους ψιθύρους του κόσμου και θραύσματα ιστοριών. Τα πτηνά της Κατερίνας Μωραΐτου Μαρκιανού δεν είναι απλοί ταξιδιώτες του αέρα—είναι αφηγητές, σιωπηλοί συνομιλητές μιας παράξενης, εύθραυστης αλήθειας.

Μικρά και μεγάλα, όμορφα και άχαρα, φέρουν στο σώμα τους τη βεντάλια των χρωμάτων της φύσης, σαν αποτυπώματα μιας συλλογικής μνήμης που δεν ξεχνιέται. Κάθε πλάσμα αφηγείται τη δική του ιστορία, είτε ανθρώπινη, είτε κοσμική, είτε εκείνη που αναδύεται από τη σιωπή της πτήσης—το αχανές, το μυστήριο, το ενστικτώδες.

Οι πτήσεις ως μεταφορά και αναζήτηση

Τα φτερωτά ταξίδια δεν είναι απλώς μετακίνηση από τόπο σε τόπο. Είναι μια αναζήτηση, ένας τρόπος να δεις από ψηλά, να αποδράσεις, να σωθείς, να ευημερήσεις. Όταν πετάς, αποκτάς απόσταση από τον κόσμο, βλέπεις το βάθος, τον ορίζοντα, το μέλλον, αλλά και την ηρεμία του τώρα.

Τα πτηνά της Μωραΐτου Μαρκιανού δεν είναι μόνο φυσικά πλάσματα—είναι σύμβολα συναισθηματικών, φιλοσοφικών και ποιητικών εννοιών. Είναι μάρτυρες του χρόνου και της επικοινωνίας, ζωντανοί φορείς μιας ατέρμονης προσαρμογής που συνδέει τη φύση με τον άνθρωπο.

Η πτήση δεν είναι απλώς μια φυσική κίνηση—είναι μια μεταφορά της αναζήτησης, της απόδρασης, της επιβίωσης. Τα πτηνά ταξιδεύουν, αποδημούν, προσαρμόζονται, δημιουργούν σχέσεις με το περιβάλλον και τον άνθρωπο. Μέσα από την τέχνη της, η Μωραΐτου Μαρκιανού αναδεικνύει την ευφυΐα, την επικοινωνία και την προσαρμοστικότητα αυτών των πλασμάτων, που τραγουδούν, χτίζουν, φλερτάρουν, προστατεύουν και φροντίζουν τα μικρά τους

Πληροφορίες Έκθεσης

 Γκαλερί Σκουφά, Αθήνα

 3 – 28 Ιουνίου 2025

 Καθημερινά 19:30 – 21:30

Εγκαίνια: Τρίτη 3 Ιουνίου 2025

Μια έκθεση που υφαίνει εικόνες και μνήμες, προσκαλώντας τον θεατή να κοιτάξει ψηλά, να ακούσει τα τραγούδια του αέρα και να ανακαλύψει τις ιστορίες που ψιθυρίζονται ανάμεσα σε φτερά και σύννεφα.

Χορικά Ύδατα: Όταν το θέατρο συναντά τη μουσική και την ποίηση

Κυματίζει σαν αρχαίο χορικό, πλέκει μνήμες, μελωδίες και θεατρικούς απόηχους. Τα τραγούδια επιστρέφουν στην πηγή τους—εκεί όπου γεννήθηκαν, στη σκηνή. Η Λίνα Νικολακοπούλου, με βαθιά γνώση της θεατρικής και μουσικής τέχνης, συνθέτει μια παράσταση-αναδρομή, μια γιορτή του λόγου, της μουσικής και της ανθρώπινης μοίρας.

Μια σκηνική σύνθεση γεμάτη συγκίνηση

Η σημαντική Ελληνίδα ποιήτρια και στιχουργός αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία, την επιλογή των κειμένων και τη συγγραφή συνδετικών μέρων, δημιουργώντας μια σύνθεση γεμάτη εναλλαγές και συναισθήματα. Η παράσταση συνδέει στιγμές κωμωδίας και δράματος, εστιάζοντας στα μεγάλα διαχρονικά θέματα που καθορίζουν τη φύση, τη μοίρα και τα έργα του ανθρώπου.

Τραγούδια που επιστρέφουν στη θεατρική σκηνή

Από τη «Λυσιστράτη» (1986) μέχρι τις «Τρωάδες», τον «Πλούτο», τους «Ιππείς», τον «Οιδίποδα», αλλά και πιο σύγχρονα έργα όπως «Το Σκλαβί», τα τραγούδια που αγάπησε το κοινό αποκτούν νέα δυναμική και συνομιλούν ξανά με το θεατρικό τους πλαίσιο.

Δυνατές ερμηνείες και μουσική μαγεία

Οκτώ ηθοποιοί, τέσσερις γυναίκες και τέσσερις άντρες από τρεις γενιές, ερμηνεύουν, χορεύουν και τραγουδούν. Ανάμεσά τους, η Αννίτα Σαντοριναίου, η Στέλα Φυρογένη, ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης, ο Χάρης Πισίας, η Νιόβη Χαραλάμπους, καθώς και οι νεότεροι Χρήστος Γκρόζος, Λουκάς Προκοπίου και Μαρία Τσιάκκα.

Καλλιτεχνική ομάδα υψηλής αισθητικής

Το σκηνικό όραμα πλαισιώνεται από τους Άγγελο Μέντη και Άγγελο Αγγελή, υπεύθυνους για σκηνικά και κοστούμια, τον Σωκράτη Λεπτό στις ενορχηστρώσεις και τη μουσική διδασκαλία, και τον Φώτη Νικολάου στην κίνηση και τις χορογραφίες.

Καλοκαιρινή περιοδεία σε Ελλάδα και Κύπρο

Η παράσταση «Χορικά Ύδατα» θα ταξιδέψει σε μεγάλες θεατρικές σκηνές της Ελλάδας και της Κύπρου αυτό το καλοκαίρι. Η προπώληση των εισιτηρίων έχει ήδη ξεκινήσει.

Ένα θεατρικό ταξίδι ανάμεσα στους ήχους και τις λέξεις, μια σκηνική εμπειρία που σμίγει ποίηση, μουσική και χορό στη γη των χορικών.

Ταυτότητα παράστασης

 Κείμενο-Σκηνοθεσία: Λίνα Νικολακοπούλου

Σκηνικά: Άγγελος Μέντης

Κοστούμια: Άγγελος Αγγελή

Ενορχηστρώσεις-Μουσική διεύθυνση: Σωκράτης Λεπτός

Χορογραφία-Κινησιολογία: Φώτης Νικολάου

Σχεδιασμός φωτισμού: Γεώργιος Κουκουμάς

Καλλιτεχνική Συνεργάτις: Γεωργία Μεσιήτη

Ειδικές κατασκευές: Στέφανος Νεάρχου

Βοηθοί Σκηνογράφου-Ενδυματολόγου: Παναγιώτης Ανδρέου, Ευανθία  Δημητρίου

Φωτογραφίες: Παύλος Βρυωνίδης

 

 

Παίζουν:

Αννίτα Σαντοριναίου - Αλέξανδρος Μπουρδούμης

Στέλα Φυρογένη -Χάρης Πισίας

Μαρία Τσιάκκα - Χρήστος Γκρόζος - Λουκάς Προκοπίου

 

Μουσικοί επί σκηνής:

Κατερίνα Παράσχου (τραγούδι)

Αντρέας Θεοχάρους, Ιωάννης Καρσεράς, Αντρέας Κραμπιάς, Σωκράτης Λεπτός,

Ανδρέας Μιχαλόπουλος, Μάριος Σολωμού

 

 

Παραστάσεις Ιουλίου – Αυγούστου

 

Τρίκαλα

Υπαίθριο Βυζαντινό Θέατρο

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2025

 

Βόλος

Δημοτικό Θέατρο Μελίνα Μερκούρη

Παρασκευή 11 Ιούλιου 2025

 

Θέατρο Βράχων

Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη

Κυριακή 13 Ιούλιου 2025

 

Πετρούπολη

Θέατρο Πέτρας

Τρίτη 15 Ιούλιου 2025

 

Θεσσαλονίκη

Ανοιχτό θέατρο Συκεών, M. Κατράκης

Πέμπτη 17 & Παρασκευή 18 Ιούλιου 2025

 

Πειραιάς

Βεάκειο Θέατρο

Δευτέρα 21 Ιούλιου 2025

 

 

Χαλκίδα

Θέατρο Ορέστης Μακρής

Τρίτη 22 Ιούλιου 2025

 

Νίκαια

Κατράκειο θέατρο

Τετάρτη 23 Ιούλιου 2025

 

Ηλιούπολη

Θέατρο Άλσους «Δημήτρης Κιντής»

Πέμπτη 24 Ιούλιου 2025

 

Πάτρα

Θερινό Δημοτικό Θέατρο Δήμου Πατρέων

(Παμπελοπονησιάκο Στάδιο)

Τρίτη 29 Ιουλίου 2025

 

Δελφοί

Υπαίθριο Θέατρο Δελφών

Τετάρτη 30 Ιουλίου 2025

 

Αγρίνιο

Δημοτικός Κιν/φος Ελληνίς

Πέμπτη 31 Ιουλίου 2025

 

Ρέθυμνο

Θέατρο "Ερωφίλη"

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2025

 

Χανιά

Θέατρο Ανατολικής Τάφρου

Πέμπτη 7 Αυγούστου 2025

 

Ηράκλειο

Κηποθέατρο Ν. Καζαντζάκης

Παρασκευή 8 Αυγούστου 2025

 

Όλες οι παραστάσεις αρχίζουν στις 21:00

 

 

Προπώληση

https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/xorika-ydata/

Τηλεφωνικά στο 210 9213310

Σε όλα τα καταστήματα Public