Ποια η ιστορία της ανέγερσης του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη;

Αναγνωρίσιμο σε όλους μας είναι το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, που βρίσκεται μπροστά από το κτίριο της Βουλής των Ελλήνων, όμως ελάχιστα γνωστή είναι η ιστορία της κατασκευής αυτού του κενοταφίου προς τιμή των πεσόντων στους πολέμους.

Η απόφαση για την ανέγερση ενός μνημείου στον άγνωστο στρατιώτη ελήφθη από τον  στρατηγό και για λίγους μήνες δικτάτορα Θεόδωρο Πάγκαλο. Με απόφαση του, καθώς ήταν και υπουργός Στρατιωτικών, ο Πάγκαλος, στις 3 Μαρτίου 1926, προκήρυξε καλλιτεχνικό διαγωνισμό στην εφημερίδα Εσπέρα «διά την υποβολήν μελέτης ανεγέρσεως τάφου Αγνώστου Στρατιώτου εις την έμπροσθεν των Παλαιών Ανακτόρων Πλατείαν, καταλλήλως προς τούτο διαρρυθμιζομένην». Στις 9 Οκτωβρίου 1926, το Υπουργείο Στρατιωτικών ενέκρινε και βράβευσε κατά πλειοψηφία την μελέτη του αρχιτέκτονα Εμμανουήλ Λαζαρίδη. 

Του Ανδρέα Αναγνωστόπουλου 

Η θέση του Μνημείου είχε υποδειχθεί από τον ίδιο τον αρχιτέκτονα στην θέση των Παλαιών Ανακτόρων (σημερινή Βουλή των Ελλήνων), ενώ ήταν και πρόταση του Πάγκαλου, ο οποίος επιθυμούσε στο κτίριο των Παλαιών Ανακτόρων να στεγαστεί το Υπουργείο Στρατιωτικών. 

Ωστόσο, μετά από έντονες αντιδράσεις, το 1929, στην Ζ΄ συνεδρίαση της Βουλής, ο τότε πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, παραμερίζοντας τη διαφωνία του με τον Θεόδωρο Πάγκαλο, αποφάσισε ότι η καλύτερη θέση ήταν η αρχική στην Πλατεία Ανακτόρων, θεωρώντας ότι το μνημείο πρέπει να είναι στο κέντρο της Αθήνας, όπως είναι το αντίστοιχο της Γαλλίας που βρίσκεται στο κέντρο του Παρισιού.

Η επιτροπή ανέγερσης είχε δώσει όλη την ευθύνη κατασκευής στον αρχιτέκτονα Εμμανουήλ Λαζαρίδη. Αρχικά, η επιτροπή είχε συνεργαστεί με τον γλύπτη Θωμά Θωμόπουλο, ο οποίος είχε προτείνει ως κεντρικό γλυπτό την παράσταση γιγαντομαχίας, όπου μια μορφή αγγέλου, που θα συμβόλιζε την Ελλάδα, θα παραλάμβανε στοργικά τον νεκρό στρατιώτη. 

Παρά την αρχική συμφωνία με τον Θωμόπουλο, ο Λαζαρίδης, ως επιβλέπων όλων των εργασιών, τον παραμέρισε από το έργο εξαιτίας χρηματικής ασυμφωνίας. Το 1930,  ο αρχιτέκτονας αντικατέστησε τον Θωμόπουλο με τον γλύπτη Φωκίωνα Ροκ, ενώ η επιτροπή ανέγερσης ενέκρινε νέα πρόταση για το έργο, με έναν οπλίτη «εκτάδην κείμενο» (ξαπλωμένο στο έδαφος). 

Το μνημείο είναι μια αστική σύνθεση με αρχές γαλλικής πολεοδομικής παράδοσης και κλασικισμού, συνδυασμένες με το μοντέρνο πνεύμα της Αρ Ντεκό και με συμβολικές αναφορές στην ελληνική αρχαιότητα. 

Κεντρικό θέμα ήταν η ενότητα του μνημείου με την πλατεία Συντάγματος, η εναρμόνισή του με τα νεοκλασικά Ανάκτορα και η συμβολή στην ανάπλαση της πλατείας Συντάγματος με κύριο άξονα την οδό Ερμού. Για την κατασκευή του μνημείου έγινε εκσκαφή μεγάλης κλίμακας και ισοπεδώθηκε το λοφώδες τοπίο μπροστά από τη Βουλή.

Το έργο είναι ένα ανάλημμα σχήματος Π από λαξευμένους πωρόλιθους μεγάλων διαστάσεων. Το γλυπτό βρίσκεται στο βάθος και κεντρικά του όλου έργου. Αριστερά και δεξιά υπάρχουν δύο πλευρικές κλίμακες (σκάλες) ενώ στο κέντρο υπάρχει ένας τάφος σε παραλληλόγραμμο πλαίσιο και ανυψωμένος. Οι μνημειώδεις κλίμακες είναι διακοσμητικές, καθώς τα σκαλοπάτια τους προορίζονταν για θεωρεία κατά τη διάρκεια τελετών.

Το γλυπτό παριστάνει μια γυμνή ανδρική μορφή ενός νεκρού πολεμιστή ξαπλωμένη σε κάποια έξαρση του εδάφους. Ο νεκρός πολεμιστής στο αριστερό χέρι κρατάει κυκλική ασπίδα, στο κεφάλι φοράει αρχαίο κράνος με το πρόσωπο γυρισμένο από τα πλάγια, ώστε να θυμίζει αρχαίο νόμισμα. Η απόδοση του σώματος του νεκρού από τον καλλιτέχνη δίνει την εντύπωση στο θεατή ότι ο Άγνωστος Στρατιώτης αναπαύεται ζωντανός, έτοιμος να σηκωθεί.

Αριστερά και δεξιά της παράστασης έχουν χαραχτεί φράσεις από το έργο του Θουκυδίδη: ΜΙΑ ΚΛΙΝΗ ΚΕΝΗ ΦΕΡΕΤΑΙ ΕΣΤΡΩΜΕΝΗ ΤΩΝ ΑΦΑΝΩΝ, από την περιγραφή της ταφικής τελετής πριν την εκφώνηση του Επιταφίου του Περικλή - 2.34- φαίνεται αριστερά, ενώ στα δεξιά ΑΝΔΡΩΝ ΕΠΙΦΑΝΩΝ ΠΑΣΑ ΓΗ ΤΑΦΟΣ από τον Επιτάφιο (2.43). Στο μέσο του κενοταφίου χαράχτηκε με μικρότερα γράμματα η φράση: ΕΙΣ ΑΦΑΝΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ.

Τον τοίχο περιβάλλουν εκατέρωθεν πελεκημένοι πωρόλιθοι όπου είναι χαραγμένα, κατά ενότητες, τα ονόματα τόπων που έδωσε πολύνεκρες μάχες ο ελληνικός στρατός στη νεότερη ιστορία. Στα αριστερά της σύνθεσης περιλαμβάνονται οι μάχες του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου. Στο κέντρο του μνημείου, στους πωρόλιθους που υπάρχουν στις κλίμακες, περιλαμβάνονται μάχες του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου και της Μικρασιατικής Εκστρατείας. 

Στα δεξιά της σύνθεσης αναγράφονται συγκρούσεις του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και επιχειρήσεις του Ελληνικού Στρατού στη Μεσημβρινή Ρωσία (Ουκρανία). Μετά από την απελευθέρωση το 1944, πάνω στο κενοτάφιο προστέθηκαν τα πεδία των μαχών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και αργότερα οι επιχειρήσεις στη Κορέα (1950-1953). Το 1994, με απόφαση της Βουλής των Ελλήνων προστέθηκε και το όνομα «Κύπρος».

Τα υπόλοιπα καλλιτεχνικά στοιχεία του μνημείου συμπλήρωσε ο καθηγητής γλυπτικής Κώστας Δημητριάδης. Με την δημιουργία του γλυπτού διαμορφώθηκε και όλος ο χώρος της πλατείας μπροστά από την Βουλή, δίνοντας έτσι στο έργο μνημειακό χαρακτήρα σε όλο τον χώρο της πλατείας που κατασκευάστηκε. 

Πάντως, το έργο παρουσίασε πολλές καθυστερήσεις λόγω των χωματουργικών εργασιών και της υψομετρικής διαφοράς, αλλά και εξαιτίας της δυσκολίας στην επεξεργασία του πωρόλιθου. Ειδικοί τεχνίτες ήρθαν από την Γαλλία, γεγονός που ανέβασε το κόστος της κατασκευής. 

Τα αποκαλυπτήρια του μνημείου έγιναν στις 25 Μαρτίου 1932 από τον τότε πρωθυπουργό Ανδρέα Μιχαλακόπουλο, με μεγάλη επισημότητα και συμμετοχή πολλών ξένων αντιπροσωπειών. Στην συνέχεια ακολούθησε παρέλαση της φρουράς του μνημείου. Τότε μεταφέρθηκε και φως από το ιστορικό μοναστήρι της Αγίας Λαύρας για την αφή της ακοίμητης καντήλας, που βρίσκεται στο μέσο του κενοταφίου.

Την τιμητική φύλαξη του μνημείου ανέλαβε ειδικός στρατιωτικός λόχος της Φρουράς του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος και μετονομάστηκε σε Φρουρά του μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη. Το 1935 με την επάνοδο του βασιλιά Γεωργίου Β΄, ο λόχος ονομάστηκε σε Βασιλική Φρουρά, ενώ από το 1974 ονομάστηκε Προεδρική Φρουρά και έχει την ευθύνη της εικοσιτετράωρης τιμητικής φύλαξης του Μνημείου.

Πηγές 

Γενικό Επιτελείο Στρατού, Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη 

http://www.geetha.mil.gr/

Στης Βουλής τα πέριξ: Το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη και ο Εθνικός Κήπος-Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, 2009.

Πέρα από τον Klimt... H καλλιτεχνιή ταυτότητα πιο πάνω από την εθνική. Μια έκθεση για τη Τένχη του Μεσοπολέμου!

Το τέλος του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου και της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας σήμαινε ταυτόχρονα την αναβίωση τεράστιου αριθμού εξελίξεων στην Τέχνη. Οι πολιτικές και οικονομικές αλλαγές επέφεραν καλλιτεχνικές μετακινήσεις, . Νέες ιδέες και προοπτικές και νέα καλλιτεχνικά δίκτυα ξεπήδησαν. Οι καλλιτέχνες συναντήθηκαν σε κέντρα τέχνης και διεθνείς οργανώσεις, ενώ χρησιμοποίησαν περιοδικά για να επικοινωνούν μεταξύ των πολιτικών συνόρων. 

 Είναι χαρακτηριστικό ότι πίστευαν ότι η καλλιτεχνική τους ταυτότητα ήταν πιο σημαντική από την εθνικότητά τους. Η περίοδος του Μεσοπολέμου χαρακτηρίστηκε από την επιθυμία για διεθνείς διασυνδέσεις που ξεπέρασαν τα νέα πολιτικά και ιδεολογικά όρια. 

Υπήρξε μια ζωντανή ανταλλαγή ιδεών μεταξύ των καλλιτεχνών που οδήγησε σε εποικοδομητικές, εξπρεσιονιστικές και φανταστικές τάσεις. Τα κοσμοπολίτικα δίκτυα εμφανίστηκαν ανάμεσα στους καλλιτέχνες της πρώην αυστριακό-ουγγρικής αυτοκρατορίας. 

 της Μαρίας Αλιμπέρτη

Ο Gustav Klimt είναι ίσως ο καλλιτέχνης που συνδέεται περισσότερο με την αυστριακή τέχνη. Ο θάνατός του το 1918 - τον ίδιο χρόνο με τους θανάτους του Egon Schiele, Koloman Moser και Otto Wagner - θεωρείται το τέλος μιας εποχής. Μόνο περιφερικά επηρεασμένος από την πολιτική αναταραχή, ανέπτυξε μια ζωηρή καλλιτεχνική σκηνή στις χώρες της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας.

Το  σηματοδότισε λοιπόν το 1918; Σαν πρωταγωνιστές της "Wiener Sezession", το χαρακτηριστικό αρτ νουβό ύφος τους εμφάνιζε την ακμή της Βιεννέζικης Belle Epoque. Ο θάνατός των μεγάλων καλλιτεχνών αντιπροσώπευε το τέλος μιας εποχής. Αλλά τι ήρθε μετά από αυτούς; Πώς επηρέασαν την επόμενη γενιά καλλιτεχνών και ποιες καλλιτεχνικές τάσεις άνθισαν στην περιοχή;

Η έκθεση στο  Belvedere θα μας καθοδηγήσει σε αυτή την εποχή μετά τον Κλιμ. Η έκθεση επιδιώκει να αποκαλύψει τις παραλληλίες κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και να επιδείξει συνέχεια και αλλαγή στην τέχνη της αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας και των διαδοχικών εθνικών κρατών της.

Με έργα από περίπου ογδόντα καλλιτέχνες όπως ο Josef Capk, ο Friedl Dicker-Brandeis, ο Albin Egger-Lienz, ο Gustav Klimt, ο Oskar Kokoschka, ο Koloman Moser, ο Antonin Prochaska, ο Egon Schiele, ο Lajos Tihanyi και πολλά άλλα, η ιστορική περιπλάνηση  στη Τένχη αρχίζει.

Ακριβώς εκατό χρόνια μετά από τους θανάτους τους, οι αυστριακοί καλλιτέχνες Gustav Klimt και Egon Schiele εξακολουθούν να είναι μεγάλα ονόματα στη διεθνή σκηνή τέχνης. Η έκθεση «Beyond Klimt» δεν παρουσιάζει μόνο το καθυστερημένο έργο αυτών των μεγάλων δασκάλων, δίνει στους επισκέπτες την ευκαιρία να εξοικειωθούν με τα διεθνή πρωτοποριακά κινήματα - σουρεαλισμός, εξπρεσιονισμός, νέος ρεαλισμός, κονστρουκτιβισμός, Bauhaus κ.λ.π. - που άκμασε μετά τον Α 'Παγκόσμιο Πόλεμο στα νέα εθνικά κράτη που προέκυψαν από την εξαφανισθείσα Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία.

"Πέρα από τον Klimt", η έκθεση απεικονίζει τις καλλιτεχνικές εξελίξεις και τα ποικίλα πρωτοποριακά κινήματα στην Κεντρική Ευρώπη μεταξύ των βασικών χρόνων 1914 και 1938. 

Η έκθεση από το Belvedere, τη Βιέννη και το Κέντρο Καλών Τεχνών, Βρυξέλλες  πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Μουσείο Καλών Τεχνών - Ουγγρική Εθνική Πινακοθήκη, Βουδαπέστη. Η έκθεση θα παρουσιαστεί στο Κέντρο Καλών Τεχνών των Βρυξελλών (BOZAR) για να συμπέσει με την αυστριακή Προεδρία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αποτελεί συμβολή στο Ευρωπαϊκό Έτος Πολιτιστικής Κληρονομιάς 2018.

Ποιό φημισμένο ναό έκτισε η πόλη της αρχαίας Φιγαλείας; Τα ερείπια ποιανού άλλου ναού σώζονται στο χώρο της αρχαίας πόλης;

Ακμαία και πολύ σημαντική πόλη της αρχαίας Αρκαδίας ήταν η Φιγάλεια, κοντά στην οποία κτίστηκε ο περίφημος ναός του Επιικουρίου Απόλλωνος, που σώζεται μέχρι σήμερα και προκαλεί τον θαυμασμό των ξένων και Ελλήνων.

Ο αρχαίος οικισμός της Φιγαλείας βρίσκεται σε μικρή απόσταση από τα σύγχρονα χωριά Φιγαλεία και Περιβόλια του σημερινού νομού Ηλείας, στην όμορφη κοιλάδα του ποταμού Νέδα, το μοναδικό ποτάμι με θηλυκό όνομα στην Ελλάδα (ο ποταμός πήρε το όνομά του από τη νύμφη Νέδα).

Οικιστής της πόλης ήταν ο Φίγαλος, ένας από τους 50 γιους του Λυκάονα, εγγονός του Πελασγού. Το όνομα της πόλης προέρχεται από τον οικιστή της ή από τη νύμφη Φιγάλεια. Σύμφωνα με τον αρχαίο ιστορικό Παυσανία, οι αρχαίοι Σπαρτιάτες κατέλαβαν την πόλη μετά από πολιορκία και σφαγή πολλών κατοίκων (οι σύγχρονοι ιστορικοί τοποθετούν αυτό το γεγονός στο 659 π.Χ.). νων τουριστών.  

Του Ανδρέα Αναγνωστόπουλου 

Oι επιζώντες Φιγαλείς, χάνοντας την ελευθερία τους, εγκατέλειψαν την πατρίδα τους και πήγαν στην Αθήνα. Μετά από λίγα χρόνια ζήτησαν χρησμό από το μαντείο των Δελφών για το αν θα ανακτήσουν την πατρίδα και την ελευθερία τους, πολεμώντας τους Σπαρτιάτες.

Η Πυθία τους απάντησε ότι δεν βλέπει κάτι τέτοιο, εκτός εάν προσφερθούν εκατό Ορεσθάσιοι εθελοντές να πολεμήσουν, οι οποίοι όμως θα πεθάνουν όλοι. Πράγματι, 100 Ορεσθάσιοι πολέμησαν και πέθαναν όλοι, δίνοντας την ελευθερία στους Φιγαλείς (Παυσανίας, Αρκαδικά 39, 2-4). 

Οι Φιγαλείς για να θυμούνται την υπέρτατη προσφορά των εκατό Ορεσθασίων ανήγειραν στήλη που έγραφε:

«Πολυάνδριον Ορεσθασίων μη θαύμαζε, ξείνε. Αρκάδες εσμέν. Αυτόκλητοι γαρ θάνατον ελόντες, Φιγαλεύσιν ελευθερίην έδομεν»,

δηλαδή:

«Το πολυάνδριο των Ορεσθασίων μη θαυμάζεις ξένε. Αρκάδες είμαστε. Αφού μόνοι μας τον θάνατο διαλέξαμε, στους Φιγαλείς δωρίσαμε τη λευτεριά». 

Ο  Ναός του Απόλλωνος Επικουρίου

Οι Φιγαλείς είχαν δύο ιερά βουνά: Το Κωτίλιον όρος, όπου έκτισαν τον ναό του Επικούρειου Απόλλωνα και το Ελάιον όρος (νότια από το σημερινό χωριό Στόμιο), στη νότια πλευρά του οποίου υπήρχε μια σπηλιά, όπου λατρευόταν η Μέλαινα Δήμητρα.

Οι κάτοικοι της σημαντικής αρκαδικής στην αρχαιότητα Φιγαλείας, είχαν τον έλεγχο του Ιερού του Απόλλωνος στην περιοχή Βάσσες, σε απόσταση περίπου 7 χιλιόμετρα δυτικά της πόλης τους. Προς τιμή του θεού - συμπαραστάτη στα δεινά ανήγειραν λατρευτικό κτήριο γνωστό ως ο Ναός του Απόλλωνος Επικουρίου. Το οικοδομικό επίτευγμα των Φιγαλέων διασώθηκε και συνιστά έναν από τους καλύτερα διατηρημένους ναούς της κλασσικής εποχής. Μάλιστα συγκαταλέγεται στον Κατάλογο των Μνημείων της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. 

Η διαδοχική επίσκεψη αφενός στο Ναό του Επικουρίου Απόλλωνος, αφετέρου στα λείψανα της αρχαίας πόλης της Φιγάλειας ή αντιστρόφως, θα επιτρέψει στο σημερινό περιηγητή την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο αλληλεπιδρούν αυτοί οι δυο πόλοι και θα του προσφέρει την ολοκληρωμένη εικόνα της λειτουργίας τους κατά την αρχαιότητα.

Το Ιερό της Αρτέμιδος "Σώτειρας" και η πηγή της Νέδας

Στη Φιγαλεία υπήρχε ακόμη το Ιερό της Αρτέμιδος "Σώτειρας", με λίθινο άγαλμα της θεάς, και γυμναστήριο με ωραιότατα αγάλματα του Ερμή. Επίσης στην αγορά της πόλης υπήρχε άγαλμα του  Αραχίωνα, ολυμπιονίκη στο άθλημα παγκράτιον σε δύο Ολυμπιάδες. Ο Αραχίωνας είχε πεθάνει κατά την διάρκεια του τελικού με τον Κρεύγεα, αλλά οι Ελλανοδίκες τον ανακήρυξαν νικητή γιατί ο αντίπαλος του χρησιμοποίησε αντικανονικές λαβές, οι οποίες επέφεραν και τον θάνατο του Αραχίωνα.

Στην περιοχή υπάρχει επίσης η πηγή της Νέδας. Σύμφωνα με την μυθολογία όταν η Ρέα γέννησε τον Δία στο όρος Λύκαιο, οι νύμφες Νέδα, Θεισό και Αγνώ έκρυψαν το βρέφος για να γλιτώσει από τον πατέρα του, Κρόνο, ο οποίος έτρωγε τα παιδιά του. Επειδή η Αρκαδία τότε ήταν ξερή, χωρίς νερά, η Ρέα κτύπησε με το ραβδί της το χώμα και βγήκε νερό. Αυτή η πηγή, καθώς και το ποτάμι που δημιουργήθηκε, ονομάστηκαν Νέδα. 

Σήμερα στον χώρο της αρχαίας Φιγαλείας σώζονται ερείπια του ναού της Αρτέμιδος, με έναν εντυπωσιακό βωμό. Στη γύρω περιοχή διακρίνονται εύκολα τα τείχη του οχυρωματικού περιβόλου, πάνω από τις απότομες πλαγιές και τους λόφους που κάποτε ήταν γεμάτοι με τα αμπέλια των Φιγαλείων. 

Πηγές 

Παυσανίας, Αρκαδικά 39, 2-4

http://arcadia.ceid.upatras.gr

Κωνσταντίνος Β. Αντωνόπουλος, Αρχαιολόγος

http://odysseus.culture.gr

Μνημεία, φυσιά τοπία, πάρκα... τα "διαμάντια" της Αφρικής υπό την προστασία της UNESCO

Ίσως οι περισσότεροι γνωρίζετε για τα περιβόητα διαμάντια της Αφρικής, όμως τα πραγματικά διαμάντια είναι τα μνημεία της, τα οποία η UNESCO αναγνώρισε και τα έθεσε υπό την προστασία της. Εκτός από τα μνημεία που ξεχωρίζουν ως δημιουργίες της ανθρώπινης ευφυίας, αποτελούν τεκμήρια μιας ανταλλαγής ανθρώπινων αξιών και μαρτυρούν την πολιτισμική παράδοση, συνδεδεμένα με την ιστορία και της κοινής κληρονομιάς, υπό το προστατευτικό δίχτυ της UNESCO τίθενται και σημεία απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς περιλαμβάνοντας γεωλογικούς σχηματισμούς, φυσικά τοπία και εθνικά πάρκα. Στη δεύτερη μεγαλύτερη ήπειρο της γης  εντοπίζονται περιοχές παγκόσμιας κληρονομιάς, οι οποίες παραμένουν άγνωστες στο ευρύ κοινό. Παρακάτων αναδημοσιεύουμε το αφιέρωμα του News Republic, που  επιχείρησε να τα αναδείξει 15 από τις πιο εντυπωσιακές περιοχές της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO στην Αφρική!

επιμέλεια της  Μαρίας Αλιμπέρτη

Πυραμίδες στη Γκίζα της Αιγύπτου

Ένας από τους πιο γνωστούς τόπους της UNESCO στον κόσμο, οι πυραμίδες στην Αίγυπτο φαίνεται να έχουν παρακολουθήσει τη Σαχάρα και το Νείλο από αμνημονεύτων χρόνων. Από τα Επτά Θαύματα του Κόσμου, οι πυραμίδες στη Γκίζα είναι οι μοναδικές που υπάρχουν ακόμα. Οι πυραμίδες φιλοξενούν ναούς, τάφους, ταφικά μνημεία και την κοντινή Σφίγγα. Ενώ το Κάιρο έχει βυθιστεί σιγά σιγά στην περιοχή μέσα σε μέτρα, οι Μεγάλες Πυραμίδες θα συνεχίσουν να προσελκύουν επισκέπτες για όσο διάστημα στέκονται.

Εκκλησίες της Λαλιμπέλα, Αιθιοπία

Ένα από τα πιο γνωστά αξιοθέατα της Αιθιοπίας, οι βραχονησίδες εκκλησιών της Lalibela χρονολογούνται περίπου πριν 1000 χρόνια. Οι 11 εκκλησίες λέγεται ότι είναι τοποθετημένες κατά τρόπο που προσανατολίζονται προς την Ιερουσαλήμ, το αρχαίο κέντρο του Χριστιανισμού. Το σπίτι στα αρχαία χριστιανικά κειμήλια, οι εκκλησίες χαράχτηκαν κατευθείαν από το έδαφος. Η εκκλησία της Bete Medhane Alem θεωρείται ότι είναι η μεγαλύτερη μονολιθική εκκλησία στον κόσμο.

Πέτρινο δάσος Tsingy de Bemaraha, Μαδαγασκάρη

 Πολύ πυκνός και απίστευτα αιχμηρός, ο βράχος Strict Nature Reserve Tsingy de Bemaraha και τα εθνικά πάρκα αποτελούν μαζί ένα από τα πιο εντυπωσιακά μνημεία της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Βρίσκεται στο δυτικό τμήμα του νησιού, η περιοχή φημίζεται για τους πύργους με ασβεστολιθικά και  "δάση" από ασβεστολιθικούς πυλώνες. Η περιοχή φιλοξενεί επίσης μια ποικιλία χλωρίδας και πτηνών.

Μεγάλο Τζαμί του Djenne, Μάλι

Το Μεγάλο Τζαμί του Djenne σε συνδυασμό με το Djenne-Djenno (κυριολεκτικά το αρχαίο Djenne) είναι ένας από τους παλαιότερους κατοικημένους τόπους σε ολόκληρη την υποσαχάρια Αφρική. Σε στενή σχέση με την ιστορία του Timbuktu, το Μεγάλο Τζαμί θεωρείται ότι είναι η μεγαλύτερη δομή αρχιτεκτονικής από μόνιμη λάσπη στον κόσμο και ένα από τα καλύτερα παραδείγματα αρχιτεκτονικής της Μαλαισίας.

Πέτρα πόλη της Ζανζιβάρης, Τανζανία

Μόλις ένα ανεξάρτητο σουλτανάτο που ελέγχει το εμπόριο και τον πλούτο μιας μεγάλης περιοχής Ανατολικής Αφρικής, η Ζανζιβάρη είναι πλέον γνωστή για τους τουρίστες που συρρέουν στις ειδυλλιακές παραλίες της. Έχοντας μια αρχαία ιστορία, το νησί έχει γνωρίσει την επιρροή από πολιτισμούς τόσο διαφορετικούς όπως Άραβες, Πέρσες, Ινδοί, Πορτογάλους και Βρετανούς.

Πυραμίδες Nubian της Meroe, Σουδάν

Οι Πυραμίδες της Μερόης είναι μια πιο πρόσφατη προσθήκη στο βιβλίο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, πιθανόν λόγω των καταστάσεων και των κυρώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα του Σουδάν. Ωστόσο, η πρωτεύουσα του αρχαίου βασιλείου του Κους ήταν η έδρα της εξουσίας για τους μαύρους Φαραώ Νουβιανούς. Μέρος του ίδιου συστήματος θρησκείας και αρχής της αρχαίας Αιγύπτου, ο τόπος επισκέπτεται πολύ λιγότερο λόγω της δυσκολίας και της έλλειψης τουριστών που ταξιδεύουν στο Σουδάν.

Εθνικό Πάρκο Serengeti, Τανζανία

Ένα από τα καλύτερα πάρκα για την προβολή της άγριας ζωής στον κόσμο, το Serengeti είναι το εν λόγω πάρκο στην Αφρική. Οι κυματιστές πεδιάδες της σαβάνας τυπώνουν το τοπίο και όλα τα ζώα που φαντάζεστε μπορούν να βρεθούν στα όριά του - ζέβρες, καμηλοπάρδαλη, αντιλόπη, πουλιά, λιοντάρια, ελέφαντες, ιπποπόταμοι, ρινόκεροι και πολλά άλλα. Με την έννοια "ατελείωτες πεδιάδες" στην τοπική γλώσσα Maasai, το Serengeti έχει τη μεγαλύτερη μετανάστευση των χερσαίων θηλαστικών στον κόσμο με την ετήσια κίνησή του εκατομμυρίων wildebeest.

Κρατήρας Ngorongoro, Τανζανία

Ο χώρος συντήρησης Ngorongoro και ο κρατήρας είναι ένας ακόμη εντυπωσιακός τόπος της UNESCO στην Τανζανία. Ο κρατήρας είναι στην πραγματικότητα μια αρχαία, τεράστια ηφαιστειακή καλδέρα. Πλέον δέκα χιλιάδες ζώα το ονομάζουν σπίτι. Ο κρατήρας έχει έναν από τους πυκνότερους πληθυσμούς λιονταριών στην Ανατολική Αφρική. Χιλιάδες επισκέπτονται την περιοχή κάθε χρόνο και εκείνοι με τα χρήματα μπορούν να μείνουν σε πολυτελές κατάλυμα μέσα στον πραγματικό κρατήρα.

Βικτόρια καταρράτες, Ζάμπια και Ζιμπάμπουε

Ο ισχυρός ποταμός Zambezi συγκλίνει με τα σύνορα της Ζιμπάμπουε και της Ζάμπια για να δημιουργήσει μία από τις ομορφότερες φυσικές όψεις στην Αφρική. Εκτός από τις μαγευτικές απόψεις και από τις δύο πλευρές, υπάρχουν πολλοί τρόποι να γνωρίσετε τους καταρράκτες - με βάρκα, καγιάκ. Υπάρχει επίσης η δυνατότητα να κολυμπήσετε στις πισίνες του Devil's, οι οποίες έρχονται μέχρι το γκρεμό.

Jemaa el-Fnaa, Μαρόκο

Η διαχρονική Medina του Μαρακές είναι μία από τις πιο καταπληκτικές τοποθεσίες παγκόσμιας κληρονομιάς στη Βόρεια Αφρική. Το επίκεντρο είναι η Jemaa el-Fnaa, η παγκοσμίως γνωστή πλατεία και κέντρο δραστηριότητας, εμπορίου και πολιτισμού στην πόλη. Από δεκάδες πωλητές τροφίμων έως μουσικούς, πωλητές, διασκεδαστές με φίδια και πιθήκους, όλα τα αξιοθέατα, οι μυρωδιές και οι ήχοι αρέσκονται στην προσοχή σας όταν μπαίνετε στην πλατεία, ειδικά μετά το σούρουπο όταν ο τόπος πραγματικά ζωντανεύει.

Το πάρκο Maloti-Drakensberg, τη Νότια Αφρική και το Λεσότο

Ένας από τους σπάνιους τόπους της UNESCO που είναι υπερεθνικό, η περιοχή διατήρησης Maloti-Drakensberg διασχίζει τη οροσειρά Drakensberg στη Νότια Αφρική και επίσης το εθνικό πάρκο Selabathebe στο Βασίλειο του Λεσόθο. Με τα βουνά, τις κοιλάδες και τα υπο-αλπικά οικοσυστήματα, ολόκληρη η περιοχή φιλοξενεί μια εκπληκτική ποικιλία φυτικής και ζωικής ζωής, μερικά από τα οποία δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στον κόσμο. Στην πραγματικότητα, η χλωρίδα της περιοχής έχει τη δική της κατηγορία στο φυτικό βασίλειο.

Λίμνη Μαλάουι, Μαλάουι

 Η λίμνη Μαλάουι είναι η τρίτη μεγαλύτερη και η δεύτερη βαθιά λίμνη στην Αφρική είναι εκατοντάδες χιλιόμετρα μήκος και το σπίτι σε κάποια μοναδικά εξελιγμένη υδρόβια ζωή που μπορεί να βρεθεί μόνο εκεί. Το Εθνικό Πάρκο της λίμνης Malawi διαθέτει επίσης ένα 800-ετών παλιό δέντρο baobab που λέγεται ότι είναι το αγαπημένο του εξερευνητή David Livingstone.

Kasbah του Ait Benhaddou, Μαρόκο

Η οχυρωμένη πόλη (ή ksar) του Ait Benhaddou είναι μία από τις πιο όμορφες και φανταστικές τοποθεσίες της UNESCO του Μαρόκου. Ένα άριστα διατηρημένο παράδειγμα της λάσπης Kasbahs κατασκευάστηε πριν από εκατοντάδες χρόνια. Οι περισσότερες οικογένειες έχουν μετακομίσει σε ένα πιο σύγχρονο χωριό στην άλλη πλευρά του ποταμού. Οκτώ εξακολουθούν να υπάρχουν και ακόμα δύο ή τρεις ξενώνες υπάρχουν στο όμορφο κάστρο της ερήμου.

Βουνό Kilimanjaro, Tanzania

Το ψηλότερο βουνό στην Αφρική και το υψηλότερο ελεύθερο βουνό στον κόσμο, το Κιλιμάντζαρο είναι το δεύτερο στη φήμη μόνο στο Έβερεστ. Έχει εδραιωθεί στο μυαλό των ανθρώπων ως αναπόσπαστο μέρος του αφρικανικού τοπίου. Ο Ernest Hemingway έγραψε ακόμη και μια περίφημη ιστορία γι 'αυτό. Πολλοί έρχονται να το κατακτήσει και να δουν τον ταχέως παλινδρομικό παγετώνα στην κορυφή του, έναν από τους τρεις παγετώνες στην Αφρική.

Εθνικό Πάρκο Virunga, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά πάρα στον κόσμο, το Virunga National Park είναι το πιο διάσημο και παλαιότερο πάρκο της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό. Δημιουργήθηκε το 1925 από τον βασιλιά Αλβέρτο του Βελγίου, το πάρκο είναι Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς, επειδή είναι ένα από τα τρία μέρη που φιλοξενεί τον τελευταίο πληθυσμό άγριων βουνών γορίλας. Το ηφαίστειο του Nyiragongo με τη μεγαλύτερη λίμνη λάβα στον κόσμο βρίσκεται επίσης εντός των συνόρων του. Η συνεχής δραστηριότητα των ανταρτών και η αστάθεια κράτησαν το πάρκο κλειστό τα τελευταία χρόνια.

Πηγή: newsrepublic.net