«Διαδρομές» στην ART ZONE 42 GALLERY: Μια ευαίσθητη ματιά για τον Ηλεκτρικό της Αθήνας

 

«Γνωρίζεις εύκολα τους καημούς όταν γνωρίσεις τον κόσμο;

Το πέρασμα από τη λύπη στην άλλη λύπη

το ρίγισμα της ραχοκοκαλιάς και το ράγισμα της ψυχής

τη βορινή διαδρομή κάτω απ΄ τ΄ άστρα του σκορπιού; 

Βρίσκεις εύκολα τους στεναγμούς όταν μάθεις τους ανθρώπους.»

Τους στίχους του Σπύρου Ποταμίτη από το ποίημα «Ερωτηματικό» μου θύμισαν τα έργα του Θωμά Πατιού! Τόσο ρεαλιστικά και ποιητικά ταυτόχρονα, θυμίζοντας παλιές εικόνες αλλά και μεταμορφώνοντάς νέες και οικείς:  Παρατηρώντας τα έργα του στην έκθεση «Διαδρομές» στην ART ZONE 42 GALLERY  αναρωτήθηκα πόσες φορές δεν χρησιμοποιούμε τα ΜΜΜ χωρίς να παρατηρούμε τις υποδομές και τους ανθρώπους που τα χρησιμοποιούν, χαμένοι στα σύννεφα σκόνης της ρουτίνας μας. Βαδίζουμε από συνήθεια χωρίς να προσέχουμε τους άλλους γύρω μας και μπαίνουμε στους συρμούς αυτοματοποιημένα.

της Μαρίας Αλιμπέρτη

Κι όμως ο Θωμάς Πατιός μας υπενθυμίζει ότι στους σταθμούς του τρένου αλλά και στα βαγόνια υπάρχει ζωή. Εδώ και 10 χρόνια, παρατηρεί, φωτογραφίζει και ζωγραφίζει συρμούς και σταθμούς. Το πάθος του για τα τρένα είναι τόσο μεγάλο, που ο καλλιτέχνης με την ευαίσθητη ματιά του ανήγαγε το θέμα των σταθμών του Ηλεκτρικού σε έργο Τέχνης και μας καλεί να  ρίξουμε ένα πιο  προσεκτικό βλέμμα στο μέσο που μας φιλοξενεί. Ο Θωμάς Πατιός μουεξήγησε ότι πρόκειται  για «αγαπημένο μέσο μεταφοράς» στο οποίο απολάμβανε  στο παρελθόν τις στιγμές του σύντομου «ταξιδιού» και τις τυχαίες συναντήσεις. Όπως μου περιέγραψε πάντα παρατηρούσε τους συρμούς απολαμβάνοντας την θέα από τα καφέ του Ηρακλείου.

 

Αστική παρατήρηση

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο καλλιτέχνης δεν «περιγράφει» τους σταθμούς ως τοπίο, αλλά αποδίδει το στιγμιότυπο  την ζωή στον δημόσιο χώρο.  Άξιο λόγου είναι και η απόδοση των φωτισμών μέρα και βράδυ, οι λάμψεις στην  ταμπέλα του σταθμού της Ομόνοιας, το παλιό περίπτερο που προσέλκυε κόσμο που διάβαζε τους τίτλους τον εφημερίδων. Ο καλλιτέχνης λειτούργησε ως αστικός παρατηρητής, σαν ανθρωπογεωγράφος καταγράφοντας συμπεριφορές και νοοτροπίες κατά τις μετακινήσεις του πληθυσμού της πόλης, ενώ απέδωσε τα ιδιαίτερα αρχιτεκτονικά στυλ που χαρακτηρίζουν διαφορετικές περιόδους κατασκευής των σταθμών, ακόμη και τα γκράφιτι  που αποτελούν ένα ιδιαίτερο αστικό στοιχείο.

Μνήμες και βιώματα

Περιδιαβαίνοντας την έκθεση στάθηκα στον Σταθμό του Πειραιά, παρατήρησα τα παλιά συστήματα ελέγχου και γύρισα 10 χρόνια πίσω.  Στάθηκα στον σταθμό της Κηφισιάς και ανακάλεσα παιδικές μνήμες με την άμαξα αλόγων να στέκουν απέξω. Θαύμασα μια άλλη σκηνή από την περίοδο της πανδημίας covid που όλοι φορούσαμε μάσκες. 

Παρατηρώντας τα έργα θυμάμαι μνήμες προσωπικές αλλά και συλλογικές. Όπως μου εξήγησε και ο καλλιτέχνης ήταν πολύ προσεκτικός στην επιλογή και ανάδειξη του θέματος αναλογιζόμενος το συλλογικό τραύμα και πένθος για το δυστύχημα των Τεμπών. Πρόθεσή του ήταν να καταγράψει τις διαδρομές και την ανθρώπινη εμπειρία,την κοινωνικοποίηση που δείχνει να χάνεται αφού πλέον οι περισσότεροι επιβάτες κρατούν ένα κινητό και χάνονται σε τεχνητούς κόσμους.

 «Με σεβασμό και αγάπη για τον Ηλεκτρικό , τα έργα μου προσπαθούν να αποτυπώσουν  την καρδιά αυτής  της διαχρονικής εμπειρίας, η οποία συνδέει το παρελθόν με το παρόν και μας υπενθυμίζει  την κοινή μας πορεία  μέσα στον χρόνο» γράφει ο κ. Πατιός στο συνοδευτικό κείμενο της έκθεσης.

 

«Οι αστικές διαδρομές του Θωμά Πατιού αποπνέουν μια αίσθηση προσμονής  και λησμονιάς. Παρατηρώντας  τα κινούμενα βαγόνια  του ΗΣΑΠ  και τους σταθμούς  της πόλης, αυτό που θέλει να αποτυπώσει  ο εικαστικός στον καμβά  είναι η μετακίνηση , ο φευγαλέος χρόνος, οι στιγμές  που περνάνε  και οι σκέψεις που έρχονται  κατά την αναμονή  καθώς επίσης και η φαινομενική σύνδεση  μεταξύ ανθρώπων  που συναντώνται σε αυτά(..)» γράφει η  ιστορικός Τέχνης, curator ιδιοκτήτρια γκαλερί  Τζωρτζίνα Θέου.

 

Έως 26 /10

Λ. Βασιλέως Κωνσταντίνου 42