Κυανές Παναγίες Ουράνια Περιρρέουσες...μια έκθεση για την ψυχή και το πνεύμα

 

Έντονα βλέμματα, γαλήνιες μορφές, κατάνυξη, μυσταγωγία… οι «Κυανές Παναγίες Ουράνια Περιρρέουσες» της Λίδας Δίδου είναι άκρως συγκινητικές. Σαν πνεύματα σε ελκύουν και σου αποπνέουν ευαισθησία και αγαλλίαση. Τα έργα της καταδεικνύουν ότι η υλικότητα της Τέχνης δεν περιορίζει την ανάγκη της Ψυχής για πνευματικότητα.

της Μαρίας Αλιμπέρτη

Περιδιαβαίνοντας την έκθεση «Κυανές Παναγίες Ουράνια Περιρρέουσες» στην Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη του Δήμου Αμαρουσίου αναλογίζομαι πως η  απεικόνιση της Παναγίας πάντα ενέπνεε ως θέμα τους καλλιτέχνες, ακόμη και η απόδοση των ενδυμάτων της  στην Ιστορία της Τέχνης είχε λάβει συμβολικές διαστάσεις . Στόχος τους ήταν να αναδείξουν και μεταδώσουν στον θεατή πνευματικές αλήθειες. Από την «Annuciation» του EL Greco,  την «Virgin of the Rocks» του Leonardo Da Vinci , την «Sistine Madonna» του Ραφαήλ , έως την Pietta του Michelangelo Buonarroti  στα έργα αποδόθηκε η ένταση της Πίστης, ο Σεβασμός στο πρόσωπό της και η Ιερότητα ως συμβόλου της μητρικής αγάπης και της πνευματικής αφοσίωσης.

Στην περίπτωση της Λίδας Διόδου υπάρχει και ο συνδετικός κρίκος της ενασχόλησης με την Αγιογραφία. Άλλωστε, οι βυζαντινές καταβολές στην απόδοση των μορφών είναι φανερές. Οι μορφές μέσα σε καταγάλανο αφαιρετικό σκηνικό που κάνει τον θεατή να πιστεύει ότι η «αφήγηση» της καλλιτέχνιδος κινείται στον ουρανό ή στη σφαίρα της πνευματικότητας καθώς οι μορφές δεν έχουν σκιές, αλλά είναι έμπλεες του φωτός. Η περιορισμένη χρωματική παλέτα στους μπλε τόνους δεν ενοχλεί το βλέμμα γιατί το συναίσθημα επικρατεί: Η μορφή της Παναγίας είναι δακρυσμένη και αποδίδεται πιο κοντά στην  ανθρώπινη υπόσταση, είναι εδώ για να σε ακούσει  άνθρωπε-θεατή. Γίνεται η αγαθή μορφή που θα ήθελε να μεταμορφωθεί και το ανθρώπινο πνεύμα, να συγχωρεθεί για να κερδίσει τον  Παράδεισο.

Κοιτάζοντας τις «Γαλάζιες Παναγίες» της Λίδας Διδου, νιώθω ότι φέρνουν πιο κοντά μας  τη γυναίκα και τη μητέρα όλων, το σύμβολο που πονά για τα σημερινά δεινά της ανθρωπότητας, τα θύματα του πολέμου και της μετανάστευσης, τα αθώα παιδιά που χάνονται. Οι μορφές αυτές ξεπερνούν την θρησκευτικότητα γίνονται οικείες και έχουν ένα πανανθρώπινο μήνυμα να μας δώσουν.  

 

 Η αποτύπωση των μορφών αλλά και ο συνδυασμός με άλλα έργα στα οποία απεικονίζονται αγγελικές μορφές δημιουργούν αισθήματα αισιοδοξίας ότι παρά το σημερινό σκοτάδι στο τέλος το καλό θα επικρατήσει σε αυτόν το πλανήτη. Μακάρι όλοι οι επισκέπτες να νιώσουν το εσωτερικό μήνυμα της αφύπνισης να αγωνιστούμε για ένα πιο καλό, ψυχικά όμορφο κόσμο, με θετική ενέργεια. 

Ας ελπίσουμε ότι  η «επίγεια προσευχή» μέσω της Τέχνης που επιχειρεί η καλλιτέχνης  δεν θα χαθεί στην αστερόσκονη του σύμπαντος και θα φθάσει σε κάθε γωνιά του τουλάχιστον του δικού μας πλανήτη για να επικρατήσει η αγάπη.