Εσύ έχεις βρει το Alter Ego σου; Μια έκθεση για την αυτογνωσία και την υπαρξιακή ανησυχία

 

Τι θα πει αυτογνωσία; Πως τα βρίσκω με τον εαυτό μου; Τελικά ποιος είμαι; Υπαρξιακά ερωτήματα «γεννά» στον θεατή η έκθεση  της Σμαράγδας Παπούλια «Alter Ego» στην  Γκαλερί Χατζηκυριάκος-Γκίκας της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης.

της Μαρίας Αλιμπέρτη

Σε μια σειρά έργων που πραγματεύεται το δίπολο «εγώ» και ο «εαυτός» μου, η καλλιτέχνης μας καλεί σε μια κατάδυση στο ασυνείδητο και σε μια ειλικρινή συνομιλία με τον εαυτό μας. Άνθρωποι που έχουν υποβάλλει τον εαυτό τους στην διαδικασία της ψυχοθεραπείας μπορούν να καταλάβουν σε βάθος την εναγώνια αυτή αναζήτηση της αλήθειας! «Είμαι αυτό που βλέπουν οι άλλοι ή αυτός που γνωρίζω εγώ μέσα μου;»

 

Στην πραγματικότητα η καλλιτέχνης μας περιγράφει μέσα από ολόσωμα πορτραίτα μορφών σε διάφορες ηλικίες ότι «Εγώ κι ο εαυτός μου συνυπάρχουμε».  Για το σκοπό αυτό επιστρατεύει την ποίηση, ενώ αξιοποιεί περίπλοκα μοτίβα και μορφές από το ζωικό βασίλειο, δημιουργώντας μου την εντύπωση ότι πρόκειται για προσωπικά σύμβολα.

 

Η καλλιτέχνης «ντύνει» τις περισσότερες μορφές με μπλε χρώμα που δηλώνει ότι αγαπά και τις τοποθετεί, θαρρείς σε τοπία σκηνοθετημένα. Οι πρωταγωνιστ΄΄ες προβάλλουν εμφατικά στο κέντρο του πίνακα.

Άλλες φορές είναι περισσότερες από δυο και μοιάζουν να «πολλαπλασιάζονται» ή να κινούνται γύρω από έναν άξονα.  Σε άλλα έργα έχω την εντύπωση ότι η κ. Παπούλια υιοθέτησε την φιλοσοφία της φωτογραφικής μηχανής που με ανοιχτό το κλείστρο καταγράφει όλη την κίνηση του απεικονιζόμενου.  Οι μορφές αυτές σχεδόν ίδιες, έχουν ένα ιδιαίτερο δέσιμο μεταξύ τους, έναν άλυτο δεσμό.  Αγάπησα ιδιαίτερα εκείνες τις γυναικείες μορφές που  αναδύονται και βγαίνουν από την πατριαρχικό σκιά, αλλά και έργα όπως είναι οι  «Δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος», «Δυο κοκκινοσκουφίτσες»,  «Μερικές φορές εύχομαι να ήμουν δυο». Φυσικά θαύμασα τις δυο Φρίντες με τα «αποστάγματα» ζωής της μεγάλης καλλιτέχνιδας.

 

Στις μορφές αυτές λάτρεψα το καθηλωτικό τους βλέμματα, σε κάποια έργα αναγνώρισα επιρροές στα ενδύματα από το απεικονιστικό στυλ του Κλιμτ. Το βλέμμα  όμως παρατήρησα ότι είναι άλλοτε θυμωμένο, άλλοτε διερευνητικό ή μελαγχολικό, συχνά ερωτικό. Τα έργα της κ. Παπούλια μοιάζουν να απορούν για την ανθρώπινη ύπαρξη και τη θέση της στον σύγχρονο κόσμο.

 

 

 

Όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο επιμελητής της έκθεσης: «Αυτό το βαθιά ανθρωποκεντρικό σύνολο έργων της αντιπροσωπεύει κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο την προσωπική της αναζήτηση, για το ουσιαστικό περιεχόμενο του ανθρώπινου βίου, και ταυτοχρόνως οπτικοποιεί την ανησυχία κάθε συνειδητοποιημένης προσωπικότητας της εποχής μας και του παγκοσμιοποιημένου κόσμου μας, που αγωνιά να επαναπροσδιοριστεί στο τρέχον, ευμετάβλητο πλαίσιο αναφοράς. Κατά τούτο, τα πολλαπλά και πολυεπίπεδα πορτραίτα της, αποτελούν καθαρό παράγωγο της εποχής μας, της κρίσης ταυτότητας, της έμφυλης συζήτησης, του φεμινισμού και της συμπερίληψης».

Γκαλερί Χατζηκυριάκος-Γκίκας της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης (Μασσαλίας 22, Αθήνα)

Έως τις 15 Οκτωβρίου 2024.