Όταν “λάμπουν” οι φωνές: Λεωνίδας Καγιάφας & Πάνος Τογκαρίδης live

Της Βίκυς Καλοφωτιά

Κυριακή μεσημεράκι. Η πόλη έχει φορέσει τα γιορτινά της και ετοιμάζεται να υποδεχτεί ένα ολοκαίνουριο έτος. Παρά το ότι είναι και επίσημα πλέον χειμώνας, ο ήλιος έχει κάνει από νωρίς το πρωί μια από τις απρόσμενες-και γι’αυτό και ξεχωριστές-εμφανίσεις του στον αττικό ουρανό. Αποφασίζω να δώσω ρεπό στις συγγραφικές μου ανησυχίες. Σήμερα το μενού περιλαμβάνει ξεκούραση. Ηρεμία. Αποφόρτιση. Διάθεση για τέρψη της ψυχής με συνοδεία μουσικής. Ίσως. Αλλά πού; Πώς; Και με ποιόν; Αφού δεν έχω ενημερώσει μέρες πριν για να κανονιστεί το οτιδήποτε κατά πως ορίζει το…σύνηθες πρωτόκολλο των εξόδων. Κάπου διάβασα πρόσφατα ότι πλέον οι άνθρωποι ζουν “αγκαζέ” με την δικαιολογία του κρύου και πάσης φύσεως αιτιολογία που πηγάζει από τα καιρικά φαινόμενα προκειμένου να απορρίψουν σχετικά “ανώδυνα” μια πρόταση για έξοδο. Όχι η έλλειψη χρημάτων ή κατάλληλης διάθεσης ή απλά η ειλικρινής παραδοχή ότι προτιμούν να βουλιάξουν στην ανία τους, αλλά γιατί για πολλοστή φορά “για όλα φταίει το κρύο”.

Δευτερόλεπτα πριν κλείσω τον υπολογιστή και αποχωρήσω από το “μπλε”, διαδικτυακό σαλόνι, παίρνει το μάτι μου μια πρόσκληση για μια εμφάνιση δυο νέων καλλιτεχνών σε έναν χώρο πολύ κοντά στην περιοχή μου. Δύο καλλιτέχνες με ενθουσιασμό, όρεξη για δημιουργία, ταλέντο και αφοσίωση σε αυτό που αγαπούν. Δύο μουσικοί και ερμηνευτές. Ο Λεωνίδας Καγιάφας και ο Πάνος Τογκαρίδης ή ο Πάνος Τογκαρίδης και ο Λεωνίδας Καγιάφας. Που κάθε φορά προγραμμάτιζα να παραστώ σε μια από τις εμφανίσεις τους, αλλά πάντοτε τα μεγαλεπήβολα σχέδιά μου ναυαγούσαν. Και ας είχα φροντίσει εγκαίρως να ακολουθήσω βήμα προς βήμα το σχετικό “εθιμοτυπικό” πρόσκλησης σε έξοδο.

Χωρίς δεύτερη σκέψη σηκώνω το τηλέφωνο και σχηματίζω τον αριθμό της φίλης που ξέρω ότι σαν ανοιχτόκαρδος και εύθυμος άνθρωπος που είναι, θα θέλει όσο κι εγώ να περάσουμε ένα μεσημέρι με μουσική, κρασάκι, διασκέδαση, κουβεντούλα και δυο εξαιρετικές φωνές που βάζουν τη δική τους ξεχωριστή υπογραφή στα μουσικά δρώμενα. Το απέδειξαν άλλωστε περίτρανα και στη συγκεκριμένη τους εμφάνιση. Στην οποία τελικά καταφέραμε να παρευρεθούμε με την προαναφερθείσα, αγαπημένη φίλη. Που αψηφώντας το…κρύο, συναίνεσε στο να δώσουμε δυναμικά το παρόν και να περάσουμε ένα αξέχαστο μεσημέρι που κράτησε μέχρι τις πρώτες απογευματινές ώρες και λίγο παραπάνω.

Το ευρύ ρεπερτόριο των δύο ερμηνευτών, που περιλάμβανε τραγούδια από τις προσωπικές τους δουλειές, όσο και αγαπημένα τραγούδια γνωστών καλλιτεχνών από το χθες και το σήμερα-όπως ο Μίλτος Πασχαλίδης, ο Γιάννης Χαρούλης, ο Μπάμπης Στόκας, οι Αντώνης και Γιάννης Βαρδής-αναμείχθηκε τεχνηέντως με μια επιλογή ξένων τραγουδιών, όπως το “Losing my religion”, το “Ain’t no sunshine” κ.ά., “ντύνοντας” μοναδικά το μουσικό ταξίδι του ηλιόλουστου αυτού μεσημεριού του Δεκεμβρίου.

Όση ώρα είχα αφεθεί στην ευφορία που προκαλούσαν στην ψυχή μου οι μελωδίες, οι εύστοχες στιχομυθίες μεταξύ του Πάνου και του Λεωνίδα στα διαλείμματα μεταξύ των τραγουδιών, το υπέροχο κόκκινο κρασί και η ζεστασιά του φιλόξενου χώρου που σου έδινε την εντύπωση ότι βρισκόσουν μίλια μακριά από τις έγνοιες της καθημερινότητας, σκεφτόμουν ότι δεν χρειάζονται και πολλά για να περάσει κανείς ευχάριστες και ουσιαστικές στιγμές κατά την εκάστοτε έξοδό του. Χρειάζεται πάνω απ’όλα να είσαι ο εαυτός σου με ανθρώπους δίπλα σου, που σε εκφράζουν και να εστιάζεις σε στοιχεία που αναδεικνύουν την ουσία της κάθε πρότασης για ψυχαγωγία. Όπως και στην περίπτωση της συγκεκριμένης “μουσικής συνεύρεσης”, όπου τον πρώτο λόγο είχαν οι μουσικές νότες, τα τραγούδια, οι στίχοι, η κιθάρα, το σύνολο των μουσικών οργάνων και οι ερμηνείες των προαναφερθέντων καλλιτεχνών. Αυτά που θα έπρεπε άλλωστε να διαδραματίζουν και τον πρωταρχικό ρόλο σε τέτοιες συγκεντρώσεις ανθρώπων, που επιθυμούν να περάσουν όμορφα υπό τον ήχο μελωδιών που κάνουν την καρδιά να “χορεύει” και την ψυχή να “χαμογελά”. Χωρίς λαμπερά φώτα, περίτεχνα σκηνικά, “πλαστικές” συμπεριφορές, καθωσπρεπισμούς και κίβδηλα περιτυλίγματα, που το μόνο που καταφέρνουν, είναι να σε κάνουν να νιώθεις σαν μαριονέτα. Σαν μαριονέτα που επιβάλλεται να γελάσει και να δείξει ότι περνάει καλά, αφού έχει στηθεί ένας ολόκληρος “χάρτινος και αστραφτερός” κόσμος μπροστά στα μάτια της ειδικά γι’αυτόν το σκοπό. Και που όμως παρόλα αυτά αναρωτιέσαι τι άραγε είναι αυτό που σε κάνει να αισθάνεσαι το ακριβώς αντίθετο.

Ωστόσο, είναι ανακουφιστικό και ελπιδοφόρο να γνωρίζεις ότι μέσα σε αυτή την τάση για επίδειξη που είθισται να χαρακτηρίζει αρκετές μουσικές εκδηλώσεις εδώ και κάποια χρόνια, υπάρχουν ακόμη νέοι άνθρωποι με όνειρα και φιλοδοξίες που εκτείνονται πέρα από το “φαντασμαγορικό” του πράγματος και την υπέρμετρη καλλιέργεια του άσκοπου και άτοπου φαίνεσθαι. Και τέτοιες προσπάθειες τις αγκαλιάζουμε και τις επικροτούμε. Και μια τέτοια αξιέπαινη προσπάθεια μας κράτησε την πιο όμορφη, ξεχωριστή και μελωδική παρέα την εν λόγω ηλιόλουστη Κυριακή του Δεκεμβρίου. Λίγες μέρες πριν υποδεχτούμε και επίσημα ένα ολοκαίνουριο έτος. Το υπέροχο 2014.

*Η παραπάνω εμφάνιση του Πάνου Τογκαρίδη και του Λεωνίδα Καγιάφα, πραγματοποιήθηκε στο “Κομιξ Coffee Beer Bar”, Κηφισιάς 15 και Ελπίδος 2, στο Νέο Ηράκλειο.