“Δώσε μου το χέρι σου…να σε χαϊδέψω”

Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά

Δεν είναι δύσκολο να επιβιβαστεί κανείς στο τρένο που οδηγεί στη μακρινή αυτή χώρα, όπου βυθίζεται “αύτανδρος” στη θάλασσά της, ο Μιχάλης Γκανάς, στο βιβλίο του “Γυναικών μικρές και πολύ μικρές ιστορίες”. Δεν είναι δύσκολο, όχι. Χρειάζεται ένα μόνο θαρραλέο βήμα που ανοίγει μονομιάς τις πύλες προς το εσωτερικό της χώρας αυτής. Και μια βασική προϋπόθεση: Να είσαι αληθινός και ειλικρινής όταν θα πλησιάσεις. Και να πείσεις για το γνήσιο των προθέσεών σου. Και από εκεί και πέρα εξαρτάται από εσένα αν και κατά πόσο είσαι αποφασισμένος και διατεθειμένος να προσπαθήσεις να παραμείνεις στη χώρα αυτή και να σου παραδοθούν τα χρυσά κλειδιά της κάθε “πόλης-κράτους” εντός της ή να αποβιβαστείς από το τρένο και να αποχωρήσεις εσπευσμένα από τα χωρικά της ύδατα. Χωρίς όμως ποτέ να γίνεις κοινωνός του μυστικού που υπάρχει κρυμμένο σε κάθε της γωνιά και που είναι ικανό με τις κατάλληλες αλχημείες εκ μέρους και των δύο πλευρών να οδηγήσει τον άνδρα και τη γυναίκα στη δημιουργία του Παραδείσου με την αμοιβαία σύμπραξη. Τη σύμπραξη μέσα από τη γλώσσα της αγάπης. Της αγάπης τους. 

Η μυστική χώρα των γυναικών. Ακαθόριστη μα “επιμόνως υπαρκτή”, όπως διαβάζει κανείς στο οπισθόφυλλο του βιβλίου-εισόδου στα άδυτα της γυναικείας φύσης. Στα απύθμενα νερά της γυναικείας καρδιάς που δε σταματά να χτυπά και να μεταφέρει από καταβολής κόσμου μηνύματα που περιμένουν να αποκωδικοποιηθούν και να αποκρυπτογραφηθούν για να φανερώσουν τον πλούτο που κυοφορούν στα σπλάχνα τους. Να αποκρυπτογραφηθούν από άνδρες που θα ξεκλειδώσουν όλες τις χορδές εντός

τους. Τις χορδές που περιμένουν να πάρουν πνοή μέσα από το άγγιγμα, την αγκαλιά, το χάδι και να μοιραστούν με τον κόσμο το τραγούδι της κάθε γυναίκας. Το τραγούδι της που μιλάει για το χάδι, που είναι η ανάσα της και που η καθεμιά το έχει ανάγκη για να ζήσει. Το χάδι που όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν θα πάψει ποτέ να την ελκύει και να την κάνει να αισθάνεται ξανά όπως την πρώτη φορά που γεύτηκε τη μαγεία του. “Κοιτάζει τα χέρια της…ξέρει τι θέλουν: να τα χαϊδέψει…”. Και ας μην το εκφράζει με λόγια. Το εκφράζει όμως με τα μάτια της. Και με όλα όσα κρύβονται πίσω από τις λέξεις…

Παντού στους δρόμους της μυθικής αυτής χώρας θα δεις γυναίκες να περιφέρονται αφήνοντας το στίγμα τους μέσα από πινελιές μοναξιάς, απόγνωσης, ανάγκης για αγάπη, έρωτα, εξωτερίκευσης του πάθους, της αγωνίας, των αλλοτινών κοριτσίστικών τους ονείρων που χάθηκαν κάπου στην πορεία. Γυναικείες υπάρξεις που μιλούν μέσα από τη σιωπή τους, που περιστοιχίζονται από κόσμο κι όμως νιώθουν μόνες, κενές, αποπροσανατολισμένες. Αυτές και η ζωή της παρούσας στιγμής. Της στιγμής που πέρασε και άφησε τα σημάδια της. Της στιγμής που έρχεται. Όλων των στιγμών μαζί σε ένα πολύχρωμο συνονθύλευμα συναισθημάτων, σκέψεων, εξομολογήσεων, μύχιων πόθων και επιθυμιών. Γυναικείες παρουσίες σε υπαίθρια καφενεδάκια παραδομένες στην ασφαλή αγκαλιά των βιβλίων, στο απέναντι πεζοδρόμιο να ακολουθούν ενστικτώδεις ταμπέλες σε αναζήτηση του κρυμμένου θησαυρού, όπως η καθεμιά ορίζει αυτόν τον πολυπόθητο θησαυρό. Μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή να προσπαθούν να εμφυσήσουν ζωή στα άψυχα πληκτρολόγια με λέξεις-ιαχές, λέξεις που ξεπερνούν τα στενά όρια του χωροχρόνου, λέξεις που πλάθονται για να αναστήσουν, να παρηγορήσουν, να χαϊδέψουν, να αφουγκραστούν, να σμιλέψουν ακαθορίστου σχήματος επιφάνειες, να νανουρίσουν, να γητεύσουν. Λέξεις που υμνούν τη ζωή και την ανάγκη τους για δημιουργία και έκφραση. Την ανάγκη τους για χάδι και αγκαλιά. Την ανάγκη τους να τις πιάσουν από το χέρι και να τις γεμίσουν με φιλιά. Όχι, δεν χορταίνονται τα φιλιά και τα χάδια. Κανένας ποτέ δεν πνίγηκε από αυτά. Από την άρνησή τους πνίγηκε. Και από την αδυναμία και τη δειλία του να το παραδεχτεί. Στους άλλους. Μα κυρίως στον εαυτό του…

[…] Ο Πέτρος και η Άννα, όταν τους έβλεπαν έτσι, τους κοιτούσαν σχεδόν αδιάκριτα, ίσως και με κάποια ζήλια, που είχαν ο ένας το χέρι του άλλου και μπορούσαν να καταφεύγουν ανά πάσα στιγμή, ενώ εκείνοι προσέχανε μην αγγιχτούν…

~Μιχάλης Γκανάς, “Γυναικών μικρές και πολύ μικρές ιστορίες” (σελ.83-84), Εκδόσεις Μελάνι