Οι τελευταίες Αμαζόνες ζωντανεύουν και μας συναρπάζουν

"Κάποια βιβλία είναι για να τα γεύεται κανείς, άλλα για να τα καταπίνει  και κάποια λίγα για να τα μασά και να τα χωνεύει" έγραφε ο Francis Bacon (1561-1626) στο "On Studies. Κάπως έτσι νιώθω και εγώ,  πολλές φορές, όταν πέφτει ένα βιβλίο στα χέρια μου θέλω να το καταβροχθίσω. Λίγες, όμως, ξενυχτάω για να μάθω το τέλος, μυρίζω κάθε χάρτινη σελίδα, και ενώ τα μάτια μου σαρώνουν σαν κύματα κάθε κεφάλαιο, απολαμβάνω γραμμή-γραμμή την σκέψη του συγγραφέα.
Το ξημέρωμα με βρήκε συντροφιά με το βιβλίο "Οι τελευταίες αμαζόνες" του Στίβεν Πρεσσφιλντ. Ο ήλιος σκαρφάλωνε από τον Υμηττό, ενώ χρωμάτιζε τον ουρανό με ένα απαλό κόκκινο. 


της Μαρίας Αλιμπέρτη
 Δεν μπορούσα να κλείσω το βιβλίο χωρίς να μάθω για την τύχη της Σελήνης, μιας Αμαζόνας ,

η οποία, αν και παραδόθηκε στους Έλληνες, δεν έγινε υποχείριο του εραστή της, του Δάμωνα, ενός Αθηναίου στρατιώτη που βίωσε από τα πρωτόγονα ήθη και έθιμα των Αμαζόνων. Η Σελήνη, μια ηρωίδα που σε ωθεί να ταυτιστείς μαζί της, αποτελεί φάρο ελπίδας για κάθε άνθρωπο που καταπιέζεται, αλλά αγωνίζεται για τα ιδανικά την ελευθερία του και την ευρύτερη οικογένειά του.
Η περιπέτεια της αρχίζει όπως την αφηγείται η Χαριτώ, η κόρη ενός Αθηναίου αριστοκράτη, την οποία ανέθρεψε-  και την αδερφή της Ευρώπη-η Σελήνη και τις δίδαξε τα έθιμα των Αμαζόνων. Ο μίτος ξετυλίγεται με φλας μπακ με την ευκαιρία καταδίωξης της τολμηρής Αμαζόνας, η οποία δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει την βια για να υπερασπιστεί τα πιστεύω της και να κάνει το χρέος της απέναντι στις συντρόφους της.· Σπάει την μυστική συμφωνία και τρέπεται σε φυγή. Η καταδίωξη αρχίζει και το παρελθόν ξυπνά: Καθώς μια ομάδα Ελλήνων κυνηγά εκείνη και την Ευρώπη

Οι αφηγητές, όπως ο Δάμωνας, περιγράφουν πως ο μυθικός βασιλιάς των Αθηνών Θησέα που έφθασε στη χώρα των ταλ Κύρτη, του «ελεύθερου λαού», ενός έθνους  γνωστού  ως Αμαζόνες. Πολεμίστριες, δεμένες με τα άλογά τους και με την φύση, είναι αδύνατον να γίνει κατανοητή η νοοτροπία τους από τους Έλληνες. Οι δυο λαοί θα βρεθούν αντιμέτωποι καθώς  η βασίλισσα τους Αντιόπη ερωτεύεται το Θησέα και φεύγει μαζί του, ενώ εκείνες θα θελήσουν να πάρουν εκδίκηση για αυτή την προδοσία. Έτσι ο Δάμωνας θα περιγράψει εκείνη την τρομερή μάχη που στις επόμενες γενιές θα θύμιζε η γιορτή Βοηδρόμια και ο μήνας Βοηδρομιών.
Με φόντο ένα μύθο ο συγγραφέας μας μεταφέρει στα προ-ομηρικά χρόνια περιγράφοντας τα ήθη μιας βάρβαρης φυλής που έρχεται σε αντίθεση με την εικόνα που έχουμε για τα πολιτισμένα ελληνικά φύλα. Η δομή της κοινωνίας, η ιεραρχία στον πόλεμο, η τόλμη των γυναικών, αλλά και ψευδείς εντυπώσεις διαφωτίζονται μέσα από τις σελίδες του βιβλίου καθώς ο συγγραφέας διαφαίνεται ότι καταβυθίστηκε στα βάθη της ιστορίας για να αντλήσει πληροφορίες και να μας τις μετέφερε. 
Πάθος, ένταση αλλά και ωμότητα αναβλύζουν από σκηνές πολέμου, με ιαχές σε άγριες συμπλοκές και επιφωνήματα άλλοτε θριάμβου και άλλοτε εκδίκησης γι 'αυτούς που έπεσαν στο πεδίο της μάχης. Η γλαφυρή πένα του συγγραφέα αποδίδει και τις  τραγικές στιγμές για τους έρωτες που βιώνουν έντονα συναισθήματα- όπως και ο αναγνώστης- του έρωτα και της αφοσίωσης.