“Αφεντικά για Σκότωμα 2”: Βλέποντας έρχεται το…χαμόγελο!

Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά

“Μα καλά, τι θα πάω να δω τώρα; Τι ταινία είναι αυτή; Δεν μιλάει ούτε για έρωτα, ούτε για την αγάπη που έρχεται και αλλάζει τη ζωή σου ολόκληρη, ούτε καν για όνειρα και παραμύθια που γίνονται πραγματικότητα ή έστω για κάτι που να σε κάνει να δακρύζεις από συγκίνηση επειδή η αγάπη βρήκε μια τόση δα χαραμάδα και την τελευταία στιγμή τρύπωσε και φώλιασε στην καρδιά των πρωταγωνιστών. Όχι, δεν πρόκειται για μια τέτοια ταινία, σίγουρα”, σκέφτηκα, όταν είδα το πρόγραμμα των προβολών ανοίγοντας το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο το πρωί της προηγούμενης Τετάρτης. Τίτλος της ταινίας: “Αφεντικά για Σκότωμα 2”. 

Κι όμως, κάτι μέσα μου μου φώναζε να πάω να τη δω έστω κι αν δεν…πληρούσε τις προϋποθέσεις που συνήθως με κάνουν να ανυπομονώ να βρεθώ στη σκοτεινή αίθουσα αγκαλιά με τα ποπ κορν σε μια από τις συνήθεις μου “βουτιές” στο μαγικό κόσμο του κινηματογράφου. Και το αρχικό μου ένστικτο με δικαίωσε πανηγυρικά. Ήταν ακριβώς ό,τι είχα ανάγκη να δω εδώ και αρκετό καιρό. Μια ταινία που μου χάρισε απλόχερα το γέλιο κάνοντάς με να περάσω περίπου δυο ώρες ανεμελιάς και αποφόρτισης του μυαλού από ό,τι βάρος κουβαλούσε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Και φαντάζομαι πως αρκετοί με καταλαβαίνουν. 

Όσοι, λοιπόν διψούν για μια τονωτική ένεση γέλιου σε συνδυασμό με μια πλοκή που σε ξαφνιάζει ευχάριστα από το πρώτο κιόλας λεπτό, σπεύσατε στις αίθουσες για να παρακολουθήσετε την ιστορία τριών φίλων που μετά την απόλυσή τους αποφάσισαν να γίνουν αφεντικά του εαυτού τους στήνοντας μια ολόκληρη δική τους επιχείρηση.

Το προϊόν που θα τους ανεβάσει στην κορυφή της αγοράς ακούει στο όνομα “Ντουζάκιας” κι εκείνοι κλείνουν μια επικερδή-όπως αρχικά φαίνεται- συμφωνία με μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις της Αμερικής στο χώρο του εμπορίου. Έκαναν…την τύχη τους, δηλαδή. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευαν μέχρι τη στιγμή που ο επιχειρηματίας-επενδυτής αλλάζει γνώμη ακυρώνοντας τη συμφωνία και αφήνοντάς τους κυριολεκτικά στα κρύα του λουτρού. 

Νικ, Κερτ και Ντέιλ. Οι τρεις φίλοι που συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον και επιστρατεύοντας τη ζωηρή τους φαντασία καταλήγουν σε ένα μάλλον ιδιόμορφο σχέδιο: να απαγάγουν το γιο του επιχειρηματία που τους “πούλησε” ζητώντας λύτρα και καταφέρνοντας να τον εκδικηθούν. Λογάριαζαν όμως χωρίς τον…ξενοδόχο, γιατί το σχέδιο τίθεται σε εφαρμογή με τον πλούσιο γιο να συμμετέχει κι ο ίδιος στη δική του απαγωγή και μάλιστα με τη θέληση και τη συγκατάθεσή του σαν ένα διάλειμμα από την ανούσια καλοπέραση και υποτιθέμενη ευδαιμονία που του εξασφαλίζουν τα πλούτη του πατέρα του. Ευδαιμονία στην τσέπη όχι όμως και στην ψυχή. Εκεί επικρατεί θλίψη και παγωνιά. Μοναξιά και κίβδηλο περιτύλιγμα που δεν δύναται να σκεπάσει καμιά από καιρό νεκρωμένη καρδιά. 

 

Κι έτσι στήνεται σιγά-σιγά μια ιδιόμορφη παρέα μεταξύ ανθρώπων που ο καθένας πασχίζει να καλύψει τα δικά του κενά. Τις δικές του ανασφάλειες. Τους δικούς του “ανοιχτούς λογαριασμούς” με τη ζωή. Πλήθος χαρακτήρων πλαισιώνουν τους πρωταγωνιστές προσθέτοντας τη δική τους ερμηνευτική νότα στα δρώμενα που εκτυλίσσονται με τέτοια μαεστρία και άφθονες σκηνές γέλιου που πραγματικά σε κάνουν να μετανιώνεις που πριν μπεις στην αίθουσα βιάστηκες να χαρακτηρίσεις την ταινία ως στερούμενη ουσίας και νοήματος. Γιατί μπορεί η εν λόγω ταινία να μην απευθύνεται σε κοινό που επιθυμεί να “ταΐσει” τον εγκέφαλό του με επιπλέον γνώση και ευφυΐα, ωστόσο στη δεδομένη χρονική στιγμή καταφέρνει κάτι απείρως σημαντικότερο που δε συγκρίνεται με κανενός είδους βαθυστόχαστες κινηματογραφικές παραγωγές. 

 

Πετυχαίνει να κάνει να κινηθούν συγχρονισμένα όλοι εκείνοι οι μύες που απαιτούνται να συμπράξουν έτσι ώστε να σχηματιστεί στα χείλη του καθενός μας ένα χαμόγελο που διαρκεί για όλη σχεδόν την ταινία. Και ακόμη περισσότερο. Σε όλο το δρόμο της

επιστροφής για το σπίτι και ακόμη πιο πέρα. Κάθε φορά που φέρνεις στο μυαλό σου τις σκηνές που ευθύνονται για το ότι μετά από πολύ καιρό γέλασες και αισθάνθηκες να πάλλεται κάθε κύτταρο του κορμιού σου από τις ευεργετικές ιδιότητες του πολύτιμου αγαθού του γέλιου που τόσο λείπει πλέον από την καθημερινότητά μας. 

Κι όμως, υπάρχει άφθονο μέσα σε μια ταινία που επηρεασμένος από την τάση σου να απορρίπτεις συνήθως το περιεχόμενο, επειδή με μια πρώτη ματιά δεν σου “γεμίζει το μάτι”, λίγο έλειψε να τη χάσεις. 

Και μαζί με αυτήν και το υπέροχο και μοναδικό γέλιο που σου χάρισε δίνοντας νόημα σε αυτό που είχε κάποτε υποστηρίξει ο Μαρκ Τουαίην, ότι “οι ρυτίδες θα έπρεπε απλώς να υποδεικνύουν από πού έχουν περάσει χαμόγελα”. 

Και σε αυτήν την ταινία τα χαμόγελα που περνούν από όλο σου το πρόσωπο κατά τη διάρκειά της είναι τόσα πολλά και σε κάνουν να νιώθεις τόση χαρά που δεν σε νοιάζει κι αν σχηματίζονται στην επιφάνειά του, όλες οι ρυτίδες του κόσμου..! 

  

Στοιχεία Ταινίας:

Πρωτότυπος Τίτλος: Horrible Bosses 2

Σκηνοθεσία: Σον Άντερς

Ηθοποιοί: Τζέισον Μπέιτμαν, Τσάρλι Ντέι, Τζέισον Σουντέικις, Τζένιφερ Άνιστον, Κέβιν Σπέισι

Διάρκεια: 108 λεπτά

Είδος: Κωμωδία