Δήμητρα Πυργελή: “Ο καθένας μας είναι βασιλιάς των επιλογών του ”

Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου που άσκησε πάνω μου μια μαγική επίδραση με το που το κράτησα στα χέρια μου, κατάλαβα αμέσως γιατί είναι ξεχωριστό. Γιατί, ενώ ο τίτλος του ισχυρίζεται ότι είναι: “Μικρές ιστορίες για το μεγάλο μας κόσμο”, διαβάζοντας πίσω από την κάθε παραμυθο-λέξη της συγγραφέως του, Δήμητρας Πυργελή, ήταν πλέον ξεκάθαρο: είναι ιστορίες με μια αγκαλιά τόσο μεγάλη, που κλείνει μέσα της τα όνειρα των ανθρώπων σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης και πασπαλίζοντας τα πάντα με την αστερόσκονή τους κάνουν τον κόσμο μας ακόμη πιο μεγάλο. Πιο σπουδαίο. Πιο ουσιαστικό. “Ο κόσμος μας τελικά είναι όμορφος και μπορεί να γίνει και ομορφότερος, αν φροντίσουμε όλοι μας γι’αυτό”, ψιθύρισε γλυκά η “γητεύτρα της παραμυθο-χώρας” στη μεταξύ μας κουβέντα. Και δεν έχουμε παρά να την πιστέψουμε. Γιατί ό,τι κι αν συμβαίνει, δεν πρέπει να χάσουμε την πίστη μας ότι “όλες οι ιστορίες καταλήγουν στο ίδιο σημαντικό και συμπαντικό τέλος: Έζησαν αυτοί καλά κι όλοι μας καλύτερα”.

Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά

“Μικρές ιστορίες για το μεγάλο μας κόσμο”, ο τίτλος του παραμυθιού σας που αγγίζει παιδικές ψυχές που έχουν φωλιάσει σε σώματα ενηλίκων. Ενθαρρύνει η εποχή μας την πίστη στα παραμύθια;
 

Η σημερινή κατάσταση αλλά και η αγωνία για το αύριο και ενθαρρύνει και καλλιεργεί στα “μποστάνια” των ψυχών των ανθρώπων την πίστη στα παραμύθια. Οι μεγάλοι έχουν ανάγκη το παραμύθι, γιατί παρηγορεί, απελευθερώνει και λυτρώνει. Κι επειδή τα παραμύθια όλα τα μπορούν κι όλα τ’αντέχουν, καταφέρνουν τα μέγιστα. Μια λέξη με 5 γράμματα, το “ΠΑΝΤΑ”, που δίνει άλλη διάσταση στην ανθρώπινη φύση. Αυτή η μαγική λέξη μέσα από τις ιστορίες αντλεί τη δύναμη των ηρώων και τη μεταγγίζει στους ακροατές-αναγνώστες καλλιεργώντας τους την προσμονή και την προσδοκία για κάτι ΚΑΛΥΤΕΡΟ (“Έζησαν αυτοί καλά… Κι εμείς καλύτερα”). Ο καθένας, ανάλογα με τις διαθέσεις και τις προσδοκίες του, αγωνίζεται για να ζήσει καλύτερα.

 

Τι χρειάζεται να κάνει κανείς για να αφυπνίσει το παιδί μέσα του και να αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο να βιώσει τη μαγεία των παραμυθιών;
 

Για να καταφέρουμε να αφυπνίσουμε το παιδί, που κρύβουμε μέσα μας, θα πρέπει να εργαστούμε ήσυχα και με προσοχή, χωρίς να το τρομάξουμε και χωρίς να το συγκρίνουμε με το παιδί της νιότης μας. Με αγάπη να του τραβήξουμε τις κουρτίνες, για να αισθανθεί το ζεστό χάδι του ήλιου κι ύστερα να σταθούμε δίπλα του καρτερικά και να του δώσουμε τον απαραίτητο χρόνο  για να πάρει θάρρος, ν’ανοιχτεί και να θυμηθεί όλα εκείνα που αγαπούσε, που ποθούσε, που ήθελε, που ονειρεύτηκε, αλλά βιαστικά τα εγκατέλειψε μπαίνοντας στο στίβο της ενήλικης ζωής. Αν αντιληφθεί πως το κυνήγι αυτό, του στερεί πολλές χαρές και την ομορφιά της ζωής, μπορεί να αφεθεί να ζήσει τ’όνειρο και τη μαγεία των παραμυθιών.

Αναφέρετε ότι “το παραμύθι φιλοδοξεί να μας πείσει πως οι ήρωες έζησαν καλά κι εμείς μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα”. Κατά πόσο είναι κάτι τέτοιο εφικτό σήμερα;
 

Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο παρά τις δυσκολίες. Το παραμύθι παρουσιάζει διάφορες πτυχές της ζωής· άλλοτε προβάλλονται οι δυσκολίες που συναντούν οι ήρωες, άλλοτε οι όμορφες κι ευχάριστες στιγμές. Οι ήρωες δεν είναι πάντοτε ούτε δυνατοί, ούτε όμορφοι, ούτε σοφοί, ούτε άτρωτοι· δε ζουν μόνο σε παλάτια, δε βρίσκουν πάντοτε φλουριά. Μπορεί να ζουν φτωχικά, αλλά παρ’όλα αυτά να είναι ευτυχισμένοι, περισσότερο κι από τους

βασιλιάδες. Δεν ανοίγουν μάχες, για να επιβάλουν τις επιθυμίες τους και να ικανοποιήσουν υπέρμετρες φιλοδοξίες προτάσσοντας το ΕΓΩ τους. Βιώνουν δυσκολίες κι απογοητεύσεις, καταφέρνουν όμως να γεύονται τις ομορφιές της ζωής και να εκτιμούν τα απλά και τα καθημερινά. Το ίδιο μπορείτε να κάνετε κι εσείς αλλά και οι αναγνώστες σας: να βιώσετε την αληθινή διάσταση των παραμυθιών στη ζωή σας και να προσαρμόσετε τις δικές σας ιστορίες στην πλοκή της ζωής, γιατί όλες οι ιστορίες καταλήγουν στο ίδιο σημαντικό και συμπαντικό τέλος: “Έζησαν αυτοί καλά κι εσείς καλύτερα”.

Ο κύριος “Χωρ” και η δεσποινίς “Ίζω”, δυο από τους χάρτινους ήρωές σας, αποφασίζουν να τραβήξει ο καθένας το δρόμο του γιατί “κανένας από τους δυο δεν θέλει να είναι η ουρά του άλλου”. Τίθεται θέμα εξουσίας σε μια συντροφική σχέση και πώς μπορεί να εξασφαλιστεί η ισορροπία και για τις δύο πλευρές;

Οι σχέσεις είναι όπως τα περιβόλια που θέλουν φροντίδα κι απαιτούν χρόνο, για να φτάσουν στην εποχή του “τρύγου”. Τα χέρια που τα σκαλίζουν, δε μετρούν ποιο έκανε πιο πολλή δουλειά και ποιο κουράστηκε περισσότερο αλλά πώς τα περιβόλια θα αποφέρουν περισσότερους καρπούς. Το ίδιο θα πρέπει να συμβαίνει και με τις σχέσεις των ανθρώπων. Απαραίτητα εφόδια στη φαρέτρα των ανθρώπων η αυτογνωσία, η ωριμότητα κι ο σεβασμός. Αυτά δε θα επιτρέψουν στον εγωισμό, στους φόβους και στις εμμονές τους να διαλύσουν μια όμορφη σχέση αλλά θα της δίνουν ώθηση και θα τη βοηθήσουν να εξελιχθεί και ν’αντέξει στο χρόνο. Τις σχέσεις θα μπορούσα να τις παρομοιάσω με δυο παλάμες, οι οποίες μπορούν να πλέξουν τα δάχτυλά τους για να ζεσταθούν και να αισθανθούν η μια την άλλη, αλλά για να ισορροπήσουν, θα πρέπει η καθεμιά να γίνει γροθιά κι οι δυο μαζί να περιστρέφονται γύρω από το σύμπαν της συντροφικότητας.  

  

Η Γνώση και η Σοφία στις σελίδες του βιβλίου σας ξεκινούν ένα ταξίδι με την Αγάπη προκειμένου να τη βοηθήσουν να ορίσει τον εαυτό της μέσα στον κόσμο. Τι συμβολίζει για εσάς η αγάπη;

Για εμένα η αγάπη είναι το οξυγόνο της ζωής, το φως στο σκοτάδι, τα γράμματα στις λέξεις, τα χρώματα του ουράνιου τόξου, οι ήχοι που παράγουν μελωδίες, τ’αστέρια που κοιμίζουν τα όνειρα. Αυτή η μαγική λέξη που ξεκινά με το άλφα, που δηλώνει την αρχή και τελειώνει με το ήτ(τ)α, δείχνει ξεκάθαρα, πως για να υπάρξει αυτή θα πρέπει να ηττηθεί οτιδήποτε άλλο αλλοιώνει τη σημαντικότητά της. Αγάπη είναι η ίδια η ζωή.

Η τελεία και το “κορδωμένο ψηλόλιγνο κι ανάποδο τρίγωνο” αναζητούν ο ένας τον άλλον για να σχηματίσουν μαζί το θαυμαστικό και να πάρει έτσι χρώμα η ζωή αμφοτέρων, όπως προκύπτει από το κείμενό σας. Γιατί, λοιπόν παρ’όλα αυτά δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να κάνουμε χώρο στη ζωή μας για να υποδεχτεί ο καθένας μας το δικό του “θαυμαστικό”;

Δεν είναι μόνο που δυσκολευόμαστε να κάνουμε χώρο, αλλά που δεν μπορούμε να περάσουμε ποιοτικό χρόνο. Τα συμβατικά ρολόγια των χεριών δε συγχρονίζονται με το τικ-τακ της καρδιάς. Δεν καταφέρνουμε να γευτούμε το κάθε στάδιο στις σχέσεις μας. Βιαζόμαστε να τις ζήσουμε, σαν να μας κυνηγάει ο χρόνος. Δεν έχουμε μάθει ν’ακούμε, μα

περισσότερο μιλάμε, κρίνουμε, επικρίνουμε, υποδεικνύουμε. Για να θαυμάσουμε, προηγουμένως πρέπει να ψάξουμε, να μάθουμε κι ύστερα ήσυχα και διακριτικά να σταθούμε και να εκφράσουμε το θαυμασμό μας. Αυτή η διαδικασία απαιτεί όμως χρόνο, δε γίνεται σε λίγα λεπτά, αλλά ευτυχώς δε συμβαίνει μόνο στον κινηματογράφο. Πριν αφιερώσετε χρόνο στο σύντροφό σας, αφιερώστε χρόνο στον εαυτό σας, γιατί αυτός γνωρίζει πού θα σας πάει. Φτάνει να το θελήσετε.

Παρακολουθούμε στις “Μικρές Ιστορίες” σας, το ταξίδι του “Εγώ” να συναντήσει το Άπειρο. Ένα ταξίδι που προϋποθέτει να παραμερίσει κανείς την αλαζονεία και την έπαρση προκειμένου να αυτοπροσδιοριστεί και να συνυπάρξει. Συμβαίνει συχνά κάτι τέτοιο ή ο καθένας μας είναι βολεμένος στο μικρόκοσμο του προσωπικού του “βασιλείου”;

 

Ο καθένας μας είναι άρχοντας του εαυτού του και βασιλιάς των επιλογών του. Ο καθένας μας σ’ένα βασίλειο κι όλοι μαζί κάτοικοι της Γης. Η τελευταία, αρχοντογυναίκα, εγωκεντρική μερικώς και καθόλου εγωίστρια. Γιατί ακόμη κι αυτή μπορεί να κινείται γύρω από τον άξονά της αλλά ταυτόχρονα περιστρέφεται και στο σύμπαν μας, παραδειγματίζει με τη στάση της. Κάποιοι τη μιμήθηκαν ήδη κι άλλοι μπορεί να είναι στο μεταίχμιο. Στο τέλος μπορεί κι αυτοί να της μοιάσουν. Ο κόσμος μας τελικά είναι όμορφος και μπορεί να γίνει και ομορφότερος, αν φροντίσουμε όλοι μας γι’ αυτό. 

Οι εικόνες που συνοδεύουν τις ιστορίες σας ταξιδεύουν τον αναγνώστη δίνοντας επιπλέον τροφή στο όνειρο και τη φαντασία και πηγαίνοντας το κείμενο ένα βήμα παραπέρα. Πώς κατορθώσατε να “παντρέψετε” τόσο εύστοχα την εικόνα με το γραπτό λόγο;
 

Χαίρομαι που μου δίνετε την ευκαιρία μ’αυτή την ερώτηση να ευχαριστήσω κι από την ιστοσελίδα σας την Κα Δήμητρα Ψυχογυιού. Υπήρξα τυχερή και θεωρώ πως η συνεργασία μου μαζί της δεν ήταν μόνο επαγγελματική. Μαζί της έζησα  ένα θαύμα! Ό,τι ονειρεύτηκα

στη διάρκεια της συγγραφής, όποια μορφή ήρθε και σκάλωσε στο λογισμό μου, η εικονογράφος κατάφερε να την αποτυπώσει στο χαρτί. Την ευχαριστώ όχι μόνο γι’αυτό το υπέροχο αποτέλεσμα της δουλειάς, που με μεράκι κι αγάπη δημιούργησε, αλλά και γιατί κατάφερε να τραβήξει τις βελούδινες κουρτίνες των ονείρων μου κι έφερε στο φως τους ήρωες χαρίζοντάς τους ΖΩΗ με τα μελάνια της. Γι’ αυτό θα της είμαι πάντοτε ευγνώμων.

Έχετε ήδη βρει το θέμα του επόμενου βιβλίου σας; Θα είναι πάλι ένας “περίπατος στα μονοπάτια των παραμυθιών”;
 

Μου αρέσουν οι περίπατοι στα μονοπάτια. Χάνομαι, ψάχνω, βρίσκομαι κι αν λοξοδρομήσω, θα βγω σίγουρα στις λεωφόρους των παραμυθιών. Εκεί η δράση και το όνειρο καρτερούν τη ζήση μέσα από το παραμύθι. Στο νου έχω πολλά, τι θα μείνει στα χαρτιά, ο χρόνος θα δείξει.

 

*Το βιβλίο της Δήμητρας Πυργελή “Μικρές ιστορίες για το μεγάλο μας κόσμο” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Παρρησία.