Δεν είναι για σκέψη η ζωή αλλά για να τη ζεις, το…“ορκίζομαι στις ρυτίδες μου”!

Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά

“…μαθαίνοντας να ζεις με τους φόβους σου σιγά-σιγά τους κυβερνάς κι έτσι, κερδίζεις τη ζωή. Όλο αυτό, γίνεται σπουδαίο τη στιγμή που συνειδητοποιείς πως μέσα στην αδυναμία σου, μέσα στην έλλειψή σου καλείσαι να σκεφτείς πρώτα τους άλλους και μετά τον εαυτό σου…”, διαβάζω τα λόγια της μέσα από το λευκό φως που εκπέμπει η οθόνη του υπολογιστή μου. Λόγια που δε φοβούνται να “τσαλακωθούν”, αν είναι να φωνάξουν θαρραλέα την αλήθεια τους. 

Δίνουν μια συνειδητή “κλοτσιά” στη σιωπή του παρελθόντος και “αλλάζουν το δέρμα” τους πετώντας από πάνω τους όλα όσα τα κρατούσαν μέχρι τώρα κλειδαμπαρωμένα στα μπρούντζινα συρτάρια της ψυχής της. Μπρούντζινα για να υποδηλώσουν τη διαχρονική αύρα που δίνει πνοή ζωής σε κάθε λέξη που γεννάει την επόμενη και όλες μαζί “συνωμοτούν” μυστικά για να τρυπώσουν στις σελίδες του βιβλίου της Δέσποινας Σωτηροπούλου με τον τίτλο “Το ορκίζομαι στις ρυτίδες μου”. 

Όταν μια γυναίκα αποφασίζει να ξεγυμνώσει την ψυχή της και να αναμετρηθεί σώμα με σώμα με τους κάθε λογής “δράκους” που τροφοδοτούν κατά καιρούς την ύπαρξή της, τότε όλα μπορούν να συμβούν. Όλα μπορούν να μεταμορφωθούν σε μικρά θαύματα που θα μεταδώσουν λίγη από τη μαγεία τους και σε όλους όσους στη δεδομένη χρονική στιγμή έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από εκείνη. Από εσένα. Από την καθεμιά μας. 

Θεοδώρα, Ειρήνη, Ελένη, Λυδία, Αναστασία, Χριστιάννα. Γυναίκες που “ορέγονται ένα σύννεφο για ρομαντικούς και ονειροπόλους”. Πιάνονται χέρι με χέρι γύρω από το ίδιο γαϊτανάκι με σκοπό την πολυπόθητη ανακάλυψη του πραγματικού νοήματος της ζωής. Άλλοτε διαγράφοντας κύκλους γύρω από τον εαυτό τους, άλλοτε προσπερνώντας αδιάφορα για να μην πονέσουν και άλλοτε κλείνοντας το μάτι στη μοίρα για να επέλθει η κάθαρση μέσα από τη συμφιλίωση. 

Τη συμφιλίωση με όλους όσους τις λάβωσαν, με τους συνοδοιπόρους εκείνους που έστριψαν προς άλλη κατεύθυνση στα μισά της διαδρομής, μα κυρίως με τον εαυτό τους. “Αγκαλιάζουν” τις πληγές σκονισμένων ερώτων, τα ανεξίτηλα αποτυπώματα της προδοσίας, της εγκατάλειψης, της φυγής, της αναζήτησης, του θανάτου που υπενθυμίζει ότι “η ζωή δεν είναι πρόβα για κάποια άλλη που θα ζήσουμε. Είναι μία και θέλει σεβασμό…”.

Ξεφυλλίζω τις σελίδες του βιβλίου. Σελίδες στην απόχρωση του μπεζ. Όχι αυτού που έχει πάρει τη συγκεκριμένη απόχρωση από τα χρόνια που έμεινε κλεισμένο στο μπαούλο και στερήθηκε το φως του ήλιου. Όχι αυτό το μπεζ. Το άλλο, που έρχεται στην επιφάνεια,

όταν αποφασίζεις να “σκάψεις” εντός σου και μέσα από τη λάσπη να ανασύρεις στην επιφάνεια το καλύτερο κομμάτι του εαυτού σου. Γιατί υπάρχει αυτό το κομμάτι μέσα σε όλους μας. Βρίσκεται πίσω από κάθε φορά που δειλιάσαμε, όταν γνωρίζαμε ότι είχαμε τη δύναμη να διεκδικήσουμε τη νίκη. Ήταν κάτω από κάθε μας “όχι”, όταν όλα μέσα μας φώναζαν “ναι”. Δίπλα σε κάθε μας απόφαση να τα παρατήσουμε, τη στιγμή που το ένστικτό μας μάς φώναζε να συνεχίσουμε να περπατάμε έστω και με πόδια πληγιασμένα. 

“Όλοι στην προσπάθεια είμαστε. Μας χωρά όλους τούτος ο πλανήτης. Ποιους αντέχει δεν ξέρω…ο προορισμός είναι που μας διαφοροποιεί. Κι ο τρόπος που φτάνουμε στον στόχο. Τι προδίδουμε, πόσα κρατάμε, ποιους αρνιόμαστε. Με την επιμονή όμως προχωράμε…”. 

Έρωτας και θάνατος οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. “Κονταροχτυπιούνται” για το ποια από τις δυο θα επικρατήσει. Δική σου η επιλογή και το αποτέλεσμα επίσης ολόδικό σου. Το “φοράς” κατάσαρκα σε κάθε σου βήμα, σε κάθε σου ανάσα σε καθορίζει, σε “σμιλεύει” στον άνθρωπο που θέλεις να είσαι. Σε αυτόν που θες κάποια στιγμή να γίνεις. Και κάπου εκεί βρίσκεται εκείνος που, αν έχεις θάρρος, θα του ανοίξεις την πόρτα κάνοντάς του χώρο δίπλα σου στο τραπέζι για να πιείτε μαζί κόκκινο κρασί από το ίδιο ποτήρι. Αν όχι, έχεις δρόμο να διανύσεις ακόμη μέχρι να διασταυρωθούν οι δρόμοι σας. 

Άλλο είναι τώρα το στοίχημα και το ερώτημα, του οποίου η απάντηση θα “χρωματίσει” τα επόμενα βήματά σου. Θα γελάσεις στο φόβο; Θα γελάσεις. Γιατί το έκανες και στο παρελθόν αλλά τότε δεν είχες ακόμη το θάρρος που χρειαζόταν για να “ορμήσεις σαν χείμαρρος σε μια νέα ζωή, που για μάτια όρισε τη γενναιότητα και την αισιοδοξία”. Τώρα όμως έχουν όλα αλλάξει. Τώρα “ένα αστεράκι άδραξε στα μαλλιά σου και καρφιτσώθηκε εκεί”. Τώρα “η ψυχή σου είναι αφοσιωμένη σε μονάκριβο ουρανό”.

Βροχή τα “θέλω” και τα “μπορώ” πιο δυνατά από ποτέ. Και οι ρυτίδες εκεί. Να σου θυμίζουν όλα τα στάδια της διαδρομής που σε έφεραν ως εδώ. Αλλά να, τώρα που τις κοιτάζεις πιο προσεκτικά, το βλέπεις πλέον ξεκάθαρα. Δεν είναι ρυτίδες, όχι. Είναι μικρά διαμάντια που αναδύθηκαν με κόπο επειδή είχες τα κότσια να κυλιστείς στη λάσπη για να τα ανακαλύψεις. Είναι μικρά έπαθλα για καθεμιά από τις μέχρι τώρα νίκες σου. Και τα αγαπάς όλα. Ένα προς ένα. 

Έστω κι αν άργησες να συνειδητοποιήσεις την πραγματική τους αξία. Ιδίως αυτό είναι που σε κάνει να τα αγαπάς ακόμη περισσότερο, αλλά και το ότι από τα φαινομενικά αυτά “μικρά” θα κρατήσεις κάποια στιγμή στην αγκαλιά σου και τα αληθινά μεγάλα. Αυτή είναι η φύση των θαυμάτων άλλωστε. Και η συνειδητοποίηση αυτή σου δόθηκε σαν δώρο, όταν “μ’ένα τραύμα για το αριστερό πόδι, που σήμαινε το τέλος μιας εποχής μ’αμέτρητα κουράγια άνοιξες πανιά για κρουαζιέρα ψυχής…”.

“…ήσουν εσύ κι ο εαυτός σου. Και τον αγάπησες. 

Μα τον Θεό, τον αγάπησες πολύ…!”

*Το βιβλίο της Δέσποινας Σωτηροπούλου, “Το ορκίζομαι στις ρυτίδες μου” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ινφογνώμων και τα έσοδα διατίθενται στο σύλλογο «Η Πίστη» για τα παιδιά που πάσχουν από καρκίνο.