Ο Κύκλος με την Κιμωλία- ένα παραμύθι τόσο πραγματικό και επίκαιρο

Ένας κύκλος μπορεί να οριοθετήσει την αγάπη; Ένα τράβηγμα αρκεί  για να αποδείξει τα συναισθήματά μας; «Τίποτα δεν μπορεί να μας ανήκει εάν δεν το αγαπήσουμε και δεν το διεκδικούμε» θα πει ο Μπέρτολ. Μπρέχτ. Ένα μάθημα ζωής, η παράσταση " Ο Κύκλος με την Κιμωλία" στο Παλλάς, που δίνεται μέσα από μια πραγματική μέθεξη ξεχωριστών ερμηνειών,ενός υπέροχου κειμένου και μιας ανεπανάληπτης μουσικής του Μάνου Χατζιδάκη!

Της Μαρίας Αλιμπέρτη

Έφθασα στην είσοδο του Παλλάς έτοιμη για τα χειρότερο έχοντας ακούσει κάκιστες κριτικές. Ευτυχώς όμως το ένστικτό μου επικράτησε και η περιέργειά μου με δικαίωσε! Μπορεί η σκηνοθεσία να προσπαθεί να ισορροπήσει στα όρια του πειραματισμού, αλλά το κείμενο και οι ερμηνείες δεν στέκονται απλά στο ύψος των περιστάσεων, επιτυγχάνουν να κεντρίσουν το θυμικό και το λογιστικό μας, κατά Πλάτωνα. Η μετάφραση του Οδυσσέα Ελύτη με μια πλούσια ελληνική γλώσσα μοιάζει να "δονείται" με νοήματα τόσο επίκαιρα περί πολιτικής, εξουσίας και λαϊκής δύναμης. 
Η αφήγηση σε κάνει να νιώθεις ότι θα ακούσεις ένα παραμύθι και ότι ο χαρισματικός Δημήτρης Λιγνάδης με την βελούδινη φωνή του και την λυρική αφήγησή του απλά παραλείπει να αναφέρει το

 "δώσε κλώτσο να γυρίσει παραμύθι να αρχινίσει..." Τα στοιχεία του παραμυθιού βέβαια υποστηρίζει αρκετά ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, ιδιαίτερα στην πρώτη σκηνή που μοιάζει λίγο με παιδικό θέατρο, καθώς ο σφετεριστής θυμίζει περισσότερο σαλτιμπάγκο που κρατά μπαλόνι, παρά με το σύμβολο του κακού. Ίσως βέβαια,  δικαιολογείται στο πλαίσιο αφήγησης ενός παραμυθιού. Στα όρια του υπερβολικού και ο ρόλος της Ναταλίας Αμπασβίλι, που υποδύεται η  Ελισσάβετ Μουτάφη, η οποία απέδωσε  μεν χαριτωμένα την ντίβα αλλά δε με κορώνες και υστερικές εξάρσεις.
Ενδιαφέρον σημείο της σκηνοθετικής οπτικής το έξυπνο εύρημα του πανιού που κρύβει την στιγμή της δολοφονίας, σαν φόρος τιμής στην αρχαία τραγωδία, κατά την οποία απαγορευόταν να εξελιχθεί εγκληματική πράξη επί σκηνής. Επιτυχές είναι και το παιχνίδισμα με το θεάτρο σκιών, που εξυπηρετεί την πλοκή και προσφέρει ένα οπτικό ερέθισμα διαφορετικό.  Ευφυής  και η υιοθέτηση της κούκλας- αρκουδάκι ως μωρό, το οποίο στην συνέχεια μεταμορφώνεται σε παιχνίδι  και συνυπάρχει πολλές φορές με το παιδί στην σκηνή.

Απολαυστικός ο Αιμίλιος Χειλάκης, αναδεικνύει τον ρόλο του, τον Αζντάκ, δικαστή που πηγαίνει όπου φυσά ο άνεμος. Αρχικά γίνεται σύμβολο προστασίας των φτωχών και άλλοτε προσκυνά την ελίτ για να επιβιώσει. Εν τέλει, επιβιώνει το δεσωτερικό αίσθημα δικαιοσύνης, είναι ο σοφός τρελός με την αλάνθαστη λαϊκή συνείδηση.
Ανάλαφρη σαν χιονονιφάδα επί σκηνής, απολαυστική και όσο πρέπει δραματική η Μαρία Πρωτόπαππα, στον ρόλο της Γκρούσα, της γνήσιας γυναίκας και μητέρας που δίνεται ολοκληρωτικά στο παιδί της και ας μην έχει βγει από τα σπλάχνα της. Ενσάρκωση αυτού που επαναλαμβάνει ο αφηγητής "τίποτα δεν ανήκει σε κανέναν ...μονάχα σε αυτόν που το κάνει με μεράκι. " Αγγελιοφόρος της άδολης αγάπης που μόνο θέλει να προσφέρει, φθάνει να θυσιάζει τον έρωτά της για το ευειδή στρατιώτη,  Αποστόλη Τότσικα, ο οποίος με την δωρική του ερμηνεία απέδωσε τον  στρατιώτη-αγωνιστή. Θερμό χειροκρότημα απέσπασε και ο μικρός ηθοποιός της παράστασης, ο οποίος παρά το τρακ του, καταφέρνει να κερδίσει την εύνοια του κοινού.