Ευτυχία Αργυροπούλου: “Όσο διαφορετικοί κι αν φαντάζουμε οι άνθρωποι, στο βάθος είμαστε όλοι ίδιοι”

Την γνώρισα σε έναν χώρο, όπου γίνεται μια προσπάθεια φορτισμένη με θετικό πρόσημο που πηγάζει από την ανάγκη “να αναδειχθεί το καλό κομμάτι αυτού του κόσμου, το αγνό και πολλές φορές φοβισμένο παιδί που κρύβουν όλοι οι άνθρωποι μέσα τους”. Τριγύρω βιβλία, πινελιές του κόκκινου και του κίτρινου σε λευκές επιφάνειες, αφίσες και πίνακες διαφόρων καλλιτεχνών. Στο βάθος μια σκηνή, όπου ζωντανεύουν ιστορίες διαφορετικών κι όμως τελικά τόσο όμοιων μεταξύ τους ανθρώπων. Πίσω από όλα αυτά, η Ευτυχία Αργυροπούλου, μια γυναίκα που αψήφησε τον όποιο κίνδυνο και τόλμησε να αφήσει πίσω της τον τομέα των Οικονομικών και να δημιουργήσει το “Life n Art Theater”. Εκεί όπου όλα γίνονται για τον Άνθρωπο. Εκεί, όπου στεγάζονται καλλιτεχνικές δραστηριότητες και αυτό, στο οποίο χρωστάει τη ζωή της. Το Θέατρο. Άλλωστε, όπως μου εκμυστηρεύτηκε “το χρήμα δεν ήταν ποτέ κάτι που θα μπορούσε να θρέψει την ψυχή μου”. Και σε μια εποχή, όπου “το παλιό, όπως το ξέραμε, πεθαίνει και το καινούριο φαντάζει πιο αβέβαιο από ποτέ”, αυτό που μπορεί να αποτελέσει το μίτο της Αριάδνης για να βγούμε από το λαβύρινθο, είναι ακριβώς αυτό: το να γίνονται όλα με γνώμονα τον Άνθρωπο…

Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά

Πριν από λίγο διάστημα, τολμήσατε εν μέσω οικονομικής κρίσης να “κουνήσετε το μαντήλι” στα οικονομικά με τα οποία ασχολιόσασταν μέχρι τότε, και να πράξετε το κατά πολλούς αδιανόητο. Να δημιουργήσετε το χώρο του “Life n Art Theater”. Τι ήταν αυτό που σας έκανε να πάρετε αυτήν την απόφαση;

Ήρθα σε επαφή με το θέατρο στην ηλικία των 12 ετών και πέρα από ένα διάλειμμα περίπου για τέσσερα χρόνια δεν το αποχωρίστηκα ποτέ. Για εμένα το θέατρο υπήρξε  πηγή ζωής, φωτεινός φάρος, σανίδα σωτηρίας. Χρωστάω τη ζωή μου στο θέατρο! Τα Οικονομικά ως σπουδές και κατόπιν ως ενασχόληση, ήταν αυτό που έχω επιλέξει ως επάγγελμα. Άλλωστε η Τέχνη, για πολλούς λόγους δεν μπορεί να είναι επάγγελμα. 

Δουλεύω από την ηλικία των 20 ετών ως Βοηθός Λογιστή, Οικονομικός Σύμβουλος, Χρηματίστρια, Διευθύντρια Επικοινωνίας, Επιχειρηματίας, με ειδικές σπουδές πάνω σε κάθε αντικείμενο. Το να δημιουργήσω μια Σχολή Τεχνών και στη συνέχεια ένα Θέατρο, έναν Πολιτιστικό Πολυχώρο και ένα Φεστιβάλ, πέρα από το καλλιτεχνικό κομμάτι, είναι και μια επιχειρηματική κίνηση απόλυτα συνυφασμένη με το επάγγελμα και την ιδιοσυγκρασία μου. Το μόνο θέμα είναι ότι δεν είναι ιδιαίτερα κερδοφόρα δραστηριότητα και ίσως για κάποιους ανθρώπους αυτό να αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα. Πάντως, για εμένα το χρήμα δεν ήταν ποτέ κάτι που θα μπορούσε να θρέψει την ψυχή μου. 

Συνεπώς, το “Life n Art Theater” αποτελεί απλά μια εξέλιξη της μέχρι τώρα πορείας μου και μάλιστα θέλω να πιστεύω ότι δεν σταματά εδώ.

Τι είναι αυτό που θέλετε να αναδείξετε εντονότερα μέσα από τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες που λαμβάνουν χώρα εντός των φιλόξενων τειχών του;

Τον Άνθρωπο! Όλα γίνονται για τον Άνθρωπο. Ανάγκη μου είναι να αναδείξω το καλό κομμάτι αυτού του κόσμου, το αγνό, πολλές φορές φοβισμένο παιδί που κρύβουν όλοι οι άνθρωποι μέσα τους. Ιδιαίτερα αυτή την περίοδο, μια κατ’ εμέ περίοδο ανακατατάξεων και ριζικών μεταβολών, όλοι λίγο ως πολλοί νιώθουμε χαμένοι. Το παλιό, όπως το ξέραμε, πεθαίνει και μάλιστα αφήνει πίσω του την πικρή γεύση της αποτυχίας, ενώ ταυτόχρονα το καινούριο φαντάζει πιο αβέβαιο από ποτέ, αφού όχι μόνο δεν διαφαίνεται, αλλά δεν έχει καν σχηματιστεί. Μέσα σε ένα τόσο θολό τοπίο, το να πιαστούμε από κάτι, είναι ζήτημα ζωτικής σημασίας. Η δική μου επιθυμία, είναι να δώσω θετικό πρόσημο σε αυτό το “κάτι”. 

Με ποια αφορμή μπήκε στη ζωή σας το θέατρο και σήμερα του αφιερώνετε την αγάπη και το μεράκι σας; 

Αυτό που συμβαίνει με την Τέχνη είναι κάτι μαγικό, μεταφυσικό και δυστυχώς δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Ο κάθε εμπλεκόμενος, είτε ως συντελεστής, είτε ως θεατής, την καλλιτεχνική εμπειρία τη βιώνει με το δικό του μοναδικό τρόπο. Προσωπικά, είχα την τύχη, ούσα στο σχολείο, να έχω Δάσκαλο Γαλλικών έναν υπέροχο άνθρωπο, έναν καλλιτέχνη, απόφοιτο του Εθνικού Θεάτρου, τον Κωνσταντίνο Κωνσταντίνου, ο οποίος μας εμφύσησε την αγάπη του για το θέατρο. Αυτός με έφερε σε επαφή με το Νεοελληνικό θέατρο. Με το που ανέβηκα πάνω στη σκηνή, ένιωσα ευτυχία, ελευθερία, πληρότητα, σκοπό. Κάπως έτσι λοιπόν συνέδεσα τη ζωή μου μια για πάντα με την Τέχνη και ιδίως με το θέατρο.

Στη θεατρική παράσταση “Πού να σου εξηγώ;”, η οποία φέρει σκηνοθετικά την υπογραφή σας, ξετυλίγονται ιστορίες καθημερινών ανθρώπων που ενώνονται σε μία. Ποιος είναι αυτός ο συνδετικός κρίκος;

Πέρα από τη δραματουργία του συγκεκριμένου έργου, ο συνδετικός κρίκος σε όλες τις ανθρώπινες ιστορίες, άρα και στις δικές μας, του “Πού να σου εξηγώ”, είναι ο άνθρωπος. Όσο διαφορετικοί και αν φαντάζουμε οι άνθρωποι και πολύ περισσότερο οι επιλογές που κάνουμε και διαμορφώνουν τις προσωπικές μας διαδρομές, στο βάθος είμαστε όλοι ίδιοι. Οι ήρωες του “Πού να σου εξηγώ” φαινομενικά είναι τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους και μάλιστα οι περισσότεροι παρουσιάζονται αρκετά ακραίοι. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα είναι βίαιοι, εκδικητικοί, σκοτεινοί θύτες, ενώ άλλοι είναι υπομονετικά, δεκτικά θύματα. Στο τέλος, ανακαλύπτουμε ότι όλοι είναι φοβισμένα παιδιά που προδόθηκαν και πληγώθηκαν ανεπανόρθωτα. Όλοι οι ήρωες του “Πού να σου εξηγώ” αναζητούν την αποδοχή, την αγκαλιά, την αγάπη για να αφεθούν, να πιστέψουν και να γιατρέψουν τις πληγές τους. Όπως πιστεύω και όλοι οι άνθρωποι γύρω μας. Τα σκληρά προσωπεία του “κακού” είναι το ίδιο ψεύτικα και “άρρωστα” με τα χαριτωμένα προσωπεία του “καλού παιδιού”. Και δεν μιλάω για το έργο, αλλά για τους ανθρώπους γύρω μας. 

Ενδοοικογενειακή βία, σεξουαλική κακοποίηση, ερωτικές απογοητεύσεις αποτελούν κάποια από τα θέματα που πραγματεύεται, κατά την περίοδο 1930-1940. Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, πιστεύετε ότι υπάρχει ελπίδα να αρχίσει ο άνθρωπος να “σβήνει με τη γομολάστιχα” αυτές τις μαύρες κηλίδες από τη ζωή του;

Δεν χρειάζεται να σβήσουμε τίποτα, χρειάζεται να μάθουμε να διαχειριζόμαστε τα μελανά σημεία της ατομικής ή συλλογικής ιστορίας μας και να προχωράμε μπροστά. Αυτό που είμαστε σήμερα ως μονάδες αλλά και ως ευρύτερες κοινότητες, οφείλεται στο σύνολο των βιωμάτων μας. Το να διαγράφουμε ή να αγνοούμε το χθες, είναι σαν να κινούμαστε χωρίς πυξίδα, να αρνούμαστε το θησαυρό της γνώσης, να πετάμε στα σκουπίδια πολύτιμα πετράδια που τις περισσότερες φορές αποκτήθηκαν με τον πιο δύσκολο τρόπο. Οφείλουμε στις δύσκολες ώρες, μέρες, χρόνια του τότε να διατηρούμε τις μνήμες ζωντανές. Όχι τις πληγές ανοιχτές, αυτές θα πρέπει να τις επουλώσουμε, αλλά αν θέλουμε ο πόνος να μην πάει χαμένος, θα πρέπει αν μη τι άλλο να θυμόμαστε τι τον προκαλεί και να παλεύουμε, έτσι ώστε κανείς άλλος να μην τον νιώσει. Αν ξεχάσουμε, απλά επιτρέπουμε στην ιστορία να επαναληφθεί και εμείς ως θύματα, περισσότερο από όλους, δεν έχουμε αυτό το δικαίωμα.

“Δεν αντέχουν κι όλοι αυτά που μπορεί να τους τυχαίνουν στη ζωή”, είναι τα λόγια ενός εκ των πρωταγωνιστών. Τι χρειάζεται για να είμαστε όσο πιο προετοιμασμένοι γίνεται, έτσι ώστε να αντιμετωπίζουμε αποτελεσματικότερα τα “βέλη” της ζωής; Μήπως δεν “ατσαλώνουμε” αρκετά τον εαυτό μας με την απαραίτητη δόση πίστης στις δυνατότητές του;

Αχ, μεγάλη κουβέντα! Είχα ακούσει μια ψυχολόγο να λέει ότι “...κάποιος σηκώνει 5 κιλά και λυγίζει και κάποιος 500 και αντέχει…”. Τώρα, το τι κάνει κάποιον να μπορεί να σηκώνει 500 κιλά αδιαμαρτύρητα, μάλλον είναι η προπόνηση, η προπόνηση για ζωή. Νομίζω ότι οι προστατευμένοι άνθρωποι, αυτοί που δεν ζουν, δεν αγαπούν, δεν εκτίθενται, δεν προσπαθούν, για να μην πληγωθούν, απογοητευτούν, αποτύχουν, αυτοί είναι οι απροπόνητοι της ζωής. Ε, αυτοί δεν αντέχουν ούτε μισό κιλό. Αντίθετα, αυτοί που είναι εκεί έξω καθημερινά, και κολυμπάνε στα κύματα, προσπαθούν, δοκιμάζουν, πέφτουν και ξανασηκώνονται, αυτοί αν μη τι άλλο, έχουν περισσότερες πιθανότητες να τερματίσουν στο μαραθώνιο της ζωής. Αφήστε το κέρδος από μια ζωή γεμάτη εμπειρίες, θυμηθείτε “το ταξίδι για την Ιθάκη” του Καβάφη και τολμήστε να ζήσετε!

Πρόσφατα διοργανώθηκε στο χώρο του Life’n’Art Theater, το Φεστιβάλ “Τέχνη: Η Σωτηρία της Ψυχής”, όπου η προσέλευση του κόσμου δικαίωσε πανηγυρικά την επιλογή σας. Πού αποδίδετε αυτήν την επιτυχία και πώς συλλάβατε την ιδέα για την εν λόγω διοργάνωση;

Αφορμή στάθηκε μια προηγούμενη διοργάνωση. Τον Οκτώβριο συμμετείχαμε σε ένα Φεστιβάλ που διοργάνωσε το Ίδρυμα Πολιτισμικής Ετερότητας υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων, με τίτλο “Τέχνη και Τρέλα”. Ήταν μια γνωστική εμπειρία που με προβλημάτισε ιδιαίτερα για το ρόλο της Τέχνης και για το πώς θα μπορούσαμε να συμβάλουμε περαιτέρω στην προώθηση του πολλαπλού ρόλου της για μια πιο υγιή κοινωνία, για έναν καλύτερο και πιο χαρούμενο άνθρωπο. Έμπνευση λοιπόν αποτέλεσε ο ίδιος ο άνθρωπος και η εποχή που ζούμε, μια εποχή που τόσο οι σωματικές, όσο και οι ψυχικές ασθένειες βρίσκονται σε έξαρση. Σε μια τέτοια εποχή οι άνθρωποι πρέπει να ξαναβρούν την ελπίδα και τη λαχτάρα για ζωή. Οι άνθρωποι γύρω μας θα πρέπει να αναθεωρήσουν και να ακολουθήσουν ένα πιο δημιουργικό και ουσιαστικό μονοπάτι. Μια τέτοια εναλλακτική προτείνουμε μέσα από το Φεστιβάλ και μάλιστα με πολύ ισχυρά επιχειρήματα. Η επιτυχία του Φεστιβάλ έγκειται στη φύση του. Ήταν ένα φεστιβάλ – γιορτή, μια γιορτή για την Τέχνη και τον άνθρωπο, με ένα μήνυμα άκρως αισιόδοξο, απαραίτητο στις μέρες μας.   

Έχετε αναφέρει ότι “ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ευνουχισμένος. Είμαστε πλάσματα που καταπιεζόμαστε μια ζωή”. Γιατί πιστεύετε ότι επιτρέπουμε να εξασκείται πάνω μας κάτι τέτοιο; Γιατί δεν “ανοίγουμε τα φτερά μας” να πετάξουμε μακριά;

“Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία”, όπως λέει και ο μεγάλος μας ποιητής, Ανδρέας Κάλβος. Εγώ θα πρόσθετα ιδιαίτερα για τις μέρες μας, ότι “βολευτήκαμε” πολύ για να μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι. Οι παλαιότερες γενιές ίσως δεν ακολούθησαν τα όνειρά τους, γιατί έπρεπε να παλέψουν για επιβίωση, εμείς έπρεπε να παλέψουμε για μια ταυτότητα, μια ταμπέλα, μία σύμβαση. Μια ολόκληρη γενιά γαλουχήθηκε με το όνειρο του “βολέματος”: σπουδές, θέση στο δημόσιο, γάμος, δύο παιδιά, ακριβώς με αυτή τη σειρά. Ποιος τολμάει να επαναστατήσει στο όνειρο των συγγενών, ποιος τολμάει να αντιμιλήσει στην πονεμένη μάνα που κυκλοφορούσε με τρύπια παντόφλα για να μας πληρώνει τα φροντιστήρια και ακόμα και τώρα παίρνει τα εγγόνια από το σχολείο, σιδερώνει τα πουκάμισα του γαμπρού και μαγειρεύει για να μας προμηθεύει μπολάκια; Ποιος έχει τη δύναμη να αμφισβητήσει μια ολόκληρη κοινωνία που σου μαθαίνει ότι η ευτυχία βρίσκεται σε τίτλους ιδιοκτησίας, ένα σπίτι, ένα εξοχικό, ένα αυτοκίνητο;

Εσείς τολμήσατε να διεκδικήσετε το όνειρό σας. Τι έχετε να πείτε σε όλους εκείνους που ενώ επιθυμούν να πράξουν το ίδιο, φοβούνται να πραγματοποιήσουν το καθοριστικό βήμα;

Δεν δικαιούμαι να πω τίποτα σε κανέναν, ούτε καν στην κόρη μου. Ο καθένας μας κάνει τις επιλογές του, χαράσσει τα δικά του μονοπάτια και είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος για τη ζωή του. Προσωπικά δε με βρίσκουν σύμφωνη μοιρολατρικά τσιτάτα του τύπου “όλα για κάποιο λόγο γίνονται” κ.ο.κ. Τα πράγματα γίνονται έτσι, γιατί εμείς τα αφήνουμε και αν κάτι δεν μας αρέσει, επιτέλους ας σταματήσουμε να γκρινιάζουμε και ας το αλλάξουμε. Διάβασα κάπου ότι “...υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι, αυτοί που δημιουργούν – φτιάχνουν κάτι και αυτοί που απολαμβάνουν – χρησιμοποιούν τα δημιουργήματα των άλλων, προσπάθησε να είσαι στην πρώτη κατηγορία, υπάρχει λιγότερος ανταγωνισμός”. Ας δημιουργήσουμε λοιπόν τη ζωή που θέλουμε να έχουμε και ας σταματήσουμε να ζούμε τη ζωή που οι άλλοι έχουν προαποφασίσει για εμάς. Διαφορετικά ας ζήσουμε με τις συνέπειες.  

Τι περιλαμβάνει η ατζέντα των επόμενων δραστηριοτήτων σας σε καλλιτεχνικό επίπεδο; Έχετε ήδη σκεφθεί το θέμα της επόμενης παράστασης που θα θέλατε να σκηνοθετήσετε;

Καταρχήν να πω ότι νιώθω πολύ τυχερή, γιατί έχω στη ζωή μου δύο πολύτιμους συνεργάτες με τους οποίους μοιράζομαι το ίδιο όραμα πάνω στην Τέχνη. Μαζί λοιπόν με τη συγγραφέα του “Πού να σου εξηγώ”, Νάνσυ Μητροπούλου και το μουσικό – συνθέτη Νίκο Κουβαρδά, ετοιμάζουμε δύο νέα έργα. Το πρώτο αποτελεί συνέχεια – εξέλιξη του “Πού να σου εξηγώ”, πραγματεύεται δηλαδή ακραίες ιστορίες καθημερινών ανθρώπων, που τους οδήγησαν στο έγκλημα και κατά συνέπεια στην τιμωρία, στη φυλακή. Ο στόχος του έργου είναι να φανεί η “αλληλεπίδραση”, το πώς δηλαδή οι πράξεις του ενός επηρεάζουν την ζωή του άλλου. Σε μια κοινωνία δεν ζούμε μόνοι μας και για αυτό είμαστε ή θα έπρεπε να είμαστε υπόλογοι για τις πράξεις μας όχι μόνο απέναντι στον εαυτό μας, αλλά και απέναντι στο συνάνθρωπο. 

Το δεύτερο πρότζεκτ, με τους ίδιους συντελεστές, είναι ένα έργο ερωτικό, ευαίσθητο, ανθρώπινο. Αποτελεί την ερωτική ιστορία ενός ζευγαριού που είναι τυφλό. Αυτοί οι δυο άνθρωποι αντλούν δύναμη από την αγάπη που έχει ο ένας για τον άλλον, αλλά και από την αγάπη που έχουν για την ίδια τη ζωή και καταφέρνουν παρά τις δυσκολίες να αγγίξουν την ευτυχία. Αυτό το έργο αποτελεί έναν ύμνο στη ζωή και δίνει ένα καλό μάθημα σε όλους όσους έχουν μάθει να μεμψιμοιρούν και να γκρινιάζουν, γιατί η ζωή δεν τους τα έφερε όπως θα θέλανε.

Το πιο άμεσο εγχείρημα και το πιο δύσκολο είναι μια περιοδεία σε όλη την Ελλάδα ενός σύγχρονου έργου εποχής του “Ανεκπλήρωτου Έρωτα” που έχει γράψει η Οδημήλια. Το έργο αποτελεί μια ερωτική κραυγή ενός άντρα (Νίκος Καραγκιαούρης), ενός Δούκα που ζει στο Μεσαίωνα και παλεύει με τα θετικά και αρνητικά ανθρώπινα συναισθήματα. Το ιδιαίτερο αυτής της παράστασης πέρα από το γεγονός της μεγάλης παραγωγής με μουσικούς, χορευτές, ξιφομάχους και φυσικά ηθοποιούς επί σκηνής, είναι το ότι το σύνολο των εσόδων θα διατεθεί για την δημιουργία ενός τμήματος παιδιατρικής κλινικής. Έχουμε δουλέψει πολύ για την υλοποίησή του αρχικά σε οργανωτικό επίπεδο και μετά σε καλλιτεχνικό και αποτελεί για εμάς ένα μεγάλο στοίχημα.

*L.A. Theater (Life & Art)

Διεύθυνση: Λ. Κωνσταντινουπόλεως 82, Γκάζι (Στάση Μετρό Κεραμεικός, Αθήνα)

Τηλέφωνο: 210-5789337

Email: info@latheater.gr