Φιόνα Τζαβάρα: “Αν κάνεις κάτι που δεν σου πάει, είναι σαν να φοράς ξένο ρούχο”

Ένα κορίτσι που ένιωθε τους παλμούς της μουσικής από τότε που μεγάλωνε στην κοιλίτσα της μαμάς του. Κάποια χρόνια αργότερα οι νότες χρωμάτιζαν την παιδική του ψυχή με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Μέχρι και σήμερα, που ως γυναίκα πλέον, περπατά το δικό της ξεχωριστό μονοπάτι στον κόσμο της μελωδίας και των ήχων αφήνοντας στις λατρεμένες της νότες, το αποτύπωμά της. Η Φιόνα Τζαβάρα. “Θα ζωγράφιζα τη μουσική με όλα τα χρώματα και τα σχήματα που περνάνε από την καρδιά και το μυαλό μου, γιατί ή μουσική είναι ένα ουράνιο τόξο!”, δηλώνει με τον ενθουσιασμό του αλλοτινού μικρού κοριτσιού και την συνειδητή επίγνωση της νεαρής γυναίκας του σήμερα. Την επίγνωση ότι εξασκεί αυτό που γεννήθηκε να υπηρετεί και πάντα με γνώμονα αυτό που της ψιθυρίζει η καρδιά. Γιατί όταν τον λόγο έχει η καρδιά, τότε όλα τα υπόλοιπα σωπαίνουν. Και η πυξίδα δείχνει την ίδια τη ζωή…

Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά

Μουσικές νότες, πλήκτρα ασπρόμαυρα στο πιάνο, στίχοι στροβιλίζονται παντού. Η ατμόσφαιρα στο στούντιο, όπου δίνετε πνοή ζωής στα τραγούδια που φέρουν την ερμηνευτική και μουσική σας σφραγίδα. Πώς ξεκίνησε το ταξίδι σας στον κόσμο της μουσικής;

Το ταξίδι στον κόσμο της μουσικής νομίζω ξεκίνησε για εμένα πριν από τη γέννηση μου αφού ή μαμά μου τραγουδούσε μέχρι λίγο πριν με φέρει στον πραγματικό κόσμο! (Οι επιστήμονες λένε ότι το έμβρυο, νιώθει και αισθάνεται τους κραδασμούς της μουσικής και όχι μόνο! Άρα, εκπαιδευόμουν καλά στην κοιλίτσα της). Σίγουρα έπαιξε τεράστιο ρόλο το DNA και των δύο γονέων μου, του παππού και της γιαγιάς. Και η γιαγιά ήταν ηθοποιός με πολύ καλή φωνή στα νιάτα της –με νανούριζε με υπέροχα παραδοσιακά τραγούδια. Από πολύ μικρή άρχισα πιάνο και χορό και συνέχεια βρισκόμουν σε πρόβες των γονιών μου, σε στούντιο, θέατρα, εργαστήρια καλλιτεχνών κλπ. Ένιωσα από πολύ μικρή ηλικία ότι αγαπώ τη μουσική και τις καλές τέχνες. Πριν μπω μέσα στο επάγγελμα, ήμουν ήδη μέσα σε αυτό.

Πώς θα ζωγραφίζατε τη μουσική την εποχή των παιδικών σας χρόνων και πώς σήμερα μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας που αφήνει σε αυτήν το προσωπικό της αποτύπωμα;

Θα ζωγράφιζα τη μουσική με όλα τα χρώματα και τα σχήματα που περνάνε από την καρδιά και το μυαλό μου, γιατί ή μουσική είναι ένα ουράνιο τόξο! Ακόμα και τώρα θα τη ζωγράφιζα με την παιδική μου αίσθηση, γιατί έτσι νιώθω!

Σε αρκετά από τα τραγούδια που έχετε ερμηνεύσει, υπογράφετε τη σύνθεση. Ποια στοιχεία είναι αυτά που πυροδοτούν μέσα σας τη σπίθα για να μεταφέρετε τις νότες στο χαρτί και από εκεί στον “καμβά” των μουσικών οργάνων;

Είναι προσωπικές εμπειρίες ή φανταστικές καταστάσεις δανεικές και από άλλους. Τα αγαπημένα μου τραγούδια είναι ακυκλοφόρητα ακόμα. Και αυτό, γιατί αν δε γίνει η  παραγωγή όπως την ονειρεύομαι, καλύτερα να περιμένουν, αλλά και επειδή κάποια πράγματα στο παρελθόν δεν έγιναν όπως τα ονειρεύτηκα και όπως είχαν συμφωνηθεί. Προτιμώ να απέχω από κάτι μέτριο ή και κακό για να λέω απλώς ότι κυκλοφόρησε κάποια δουλειά μου. Κάποια άλλα ήταν πολύ καλά για την τότε εποχή και ο κόσμος τα αγκάλιασε με πολλή αγάπη! Όταν κάτι πείθει πρώτα απ'όλα εσένα, πείθει και τον ακροατή, τον θεατή κλπ.! Αν κάνεις κάτι που δεν σου πάει, είναι σαν να φοράς ξένο ρούχο και να πρέπει να το υποστηρίξεις, επειδή υπάρχει κάποιο συμβόλαιο.     

“…κι ο χρόνος είναι η ζωή μου που κομματιάστηκε στην άκρη του ουρανού”, σας ακούμε να ερμηνεύετε στο τραγούδι “Σ’ αγαπώ”, σε στίχους Λήδας Χαλκιαδάκη και μουσική Σπύρου Βλασσόπουλου. Πώς μπορούμε σήμερα να κάνουμε όνειρα και να αντικρίζουμε τον ουρανό με ελπίδα και αισιοδοξία;

Εδώ δεν ξέρω τι να απαντήσω! Ρωτήστε καλύτερα ένα παιδί κάτω από 7 ετών… Εγώ σαν μεγαλύτερο “παιδί” θα απαντήσω ότι το παγκόσμιο σύστημα πολεμάει και την αισιοδοξία και το όνειρο. Φαίνεται από την ανησυχητική αύξηση των αντικαταθλιπτικών και των αγχολυτικών χαπιών όσο περνάνε τα χρόνια! Ο καπιταλισμός έφερε την ασυδοσία και όλα αυτά μας οδηγούν στην τρέλα και τον ρομποτισμό. Αν πας σε ένα νησάκι και βρεις έναν απλό, ολιγαρκή άνθρωπο, αυτός θα σου πει το μυστικό!

Το 1997 βρεθήκατε στη σκηνή του θεάτρου Βέμπο συμμετέχοντας στο μιούζικαλ “Grease” με πρωταγωνιστή τον Μάριο Φραγκούλη. Τι είναι αυτό που θυμάστε εντονότερα από αυτόν τον καλλιτεχνικό σας σταθμό;

Ήταν μια τεράστια ευκαιρία που μου δόθηκε τότε από τον Βαγγέλη Λειβαδά (μέσα από οντισιόν φυσικά από το αγγλικό επιτελείο που σκηνοθέτησε, χορογράφησε και σκηνογράφησε το έργο). Ήταν μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ για πολλούς λόγους!

Σκεφτήκατε ποτέ  να βάλετε σε μια βαλίτσα, τις μουσικές σας σπουδές, το μεράκι  σας, τα όνειρα που κάνατε από μικρό κοριτσάκι και να αναζητήσετε την τύχη σας στο εξωτερικό, όπως πολλοί άλλοι νέοι σήμερα;

Όχι! Γιατί στο εξωτερικό υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν ασύλληπτα ταλέντα! Με εκπαίδευση που δεν έχει καμία σχέση με την εγχώρια (έκανα κάποια σεμινάρια για τη δική μου χαρά και βελτίωση κάποτε). Μιλάμε για άτομα που από πολύ μικρές ηλικίες αφιερώνονται στη μουσική, παίζουν 4-5 μουσικά όργανα για πλάκα, έχουν αδιανόητες φωνές, τη μητρική γλώσσα φυσικά και πολλά άλλα που θα ήταν το λιγότερο αστείο να νομίζω ότι έχω εγώ και ότι θα πάω να τους πείσω.

“…και ταξιδεύω δίχως πυξίδα, θύελλα βλέπω και καταιγίδα”, μεταφέρετε μέσα από το τραγούδι “Δίχως πυξίδα” (στίχοι: Αθηνά Καραταράκη, μουσική: Παναγιώτης Μάργαρης). Ποια είναι η δική σας πυξίδα στη ζωή, η οποία σας κατευθύνει προς το προσωπικό σας “ξέφωτο”;

Η πυξίδα μου είναι η καρδιά μου. Την αφήνω να με οδηγεί σε διάφορες κατευθύνσεις. Το ταξίδι είναι όμορφο! Μαθαίνω..!

Ποια εμπειρία θα ξεχωρίζατε για να αποτυπωθεί με τα πιο ζωντανά χρώματα, στο βιβλίο με την ιστορία της μέχρι στιγμής καλλιτεχνικής σας πορείας;

Αυτό που δε θα ξεχάσω ποτέ ήταν ή συγκίνηση του παππού μου Ζαννίνο –που με μεγάλωσε– όταν άκουσε την πρώτη μου ηχογράφηση σε ένα ξένο τραγούδι. Αυτό το βλέμμα του και το μπράβο δε συγκρίνεται με κανένα χειροκρότημα και κανένα άλλο μπράβο που εισέπραξα στη ζωή μου! Ο πρώτος μου δίσκος ήταν αφιερωμένος σε εκείνον. Δεν πρόλαβε να τον ακούσει, γιατί έφυγε για το μεγάλο ταξίδι…

Τι δείχνει η πυξίδα για τους επόμενους επαγγελματικούς σας σταθμούς και τι περιλαμβάνουν τα άμεσα σχέδιά σας;

Είναι καιρός που γράφω τραγούδια και έχω μαζέψει αρκετά. Προσπαθώ να τα κάνω όσο το δυνατόν καλύτερα κυρίως για εμένα. Για την ψυχή μου! Είναι τραγούδια ψυχής έτσι κι’αλλιώς. Συνεργάζομαι επίσης με τον Δημήτρη Κοττάκη (παλαιότερα είχα συμμετοχή σε ένα τραγούδι του “Μαχαίρια στη σιωπή” evnus-sony music) και τον Πάνο Παππά και κάνω προετοιμασία και πρόβες για χειμερινές εμφανίσεις. Το κομμάτι “Ζεστός νοτιάς” είναι η πιο πρόσφατη συμμετοχή μου σε δουλειά του Δ. Κοττάκη και Π. Παππά. Θα το βρείτε στο youtube προς το παρόν (ελπίζουμε να σας αρέσει) και εύχομαι σε όλο τον κόσμο δύναμη, καλό καλοκαίρι και αγάπη που δεν φορολογείται παίδες!

Ακούστε στο ακόλουθο βίντεο, το τραγούδι "Ζεστός Νοτιάς", σε στίχους Δημήτρη Κοττάκη και μουσική Πάνου Παππά: