Μωσαϊκό από πορτραίτα φέρνει η Χρύσα Χαράτση στο μετρό Συντάγματος

Η Τέχνη χωράει παντού, ακόμα και στα μέρη ποτ διερχόμαστε μηχανικά και ασυναίσθητα... άνθρωποι ρίχνουν κλεφτές ματιές, άλλοι προσπερνούν και κάποιοι στέκονται με θαυμασμό...άλλοι πάλι περπατούν πάνω στα στοιχεία του έργου που φιλοξενείται στον σταθμό του μετρό του Συντάγματος. Από μακριά με μαγνητίζει, ένα διαφορετικό μωσαϊκό φαίνεται να συνομιλεί με το περιβάλλον, να βρίσκεται σε διάλογο με τους μαιάνδρους του πατώματος. Μια εναλλαγή από πορτραίτα και μονόχρωμες γκρι επιφάνειες σε ξεγελούν να περπατήσεις σε ένα "μονοπάτι". Σχεδόν ξύπνησε το κοιμισμένο παιδί μέσα μου που θέλει να παίξει κουτσό πατώντας στις γκρι επιφάνειες.

 της Μαρίας Αλιμπέρτη 

Σε μια ιδιαίτερη παρουσίαση, το έργο

"Mosaic" της Χρύσας Χαράτση από το οποίο ανθρώπινες μορφές "ξεπηδούν" από το πάτωμα, τα φανταστικά πορτραίτα ανθρώπων ανασημασιοδοτούνται αφού δεν είναι πια τα κρεμασμένα ιερά αντικείμενα στους τοίχους. Στόχος δεν ήταν οι χαρακτήρες να τραβήξουν την προσοχή  του θεατή  αλλά η ιδέα  του χαρακτήρα. Η επιλογή δε τοποθέτησης του έργου,όπως μου εξήγησε η καλλιτέχνης δεν είναι τυχαία καθώς η κ.Χαράτση προβληματίστηκε για την πρωτοκαθεδρία του πορτραίτου κατά τον 20ο αιώνα.

Όταν δε μου περιέγραψε πως δημιούργησε αυτό το ιδιαίτερο έργο τέχνης στη Νάξο, την ιδιαίτερη πατρίδα μου σκέφτηκα πόσο μας εκπλήσει το παιχνίδι των συμπτώσεων. "Δούλεψα αυτό το έργο μέσα στην Σχολή Ουρσουλινών" μετά την ευγενική παραχώρη  ενός χώρου ως εργαστηρίου από τον πατέρα Εμμ.Ρεμούνδου. Το έργο αποτελούμενο από 98 πορτραίτα και 98 γκρίζα τετράγωνα εκτέθηκε πρώτη φορά στον ίδιο χώρο. Τα πορτραίτα σε κάποιους θυμίζουν φρέσκο σε άλλους φαγιούμ καθώς οι παλ αποχρώσεις θυμίζουν εκείνα τα νεκρικά πορτραίτα που πάντρεψαν την βυζαντινή τέχνη με την αιγυπτιακή. Σε κάποιους νεότερους θυμίζουν τις σημερινές selfies.  Μάλιστα, η καλιτέχνης ισχυρίζεται ότι άντλησε έμπνευση από τους μαθητές της καθώς εκείνη διετέλεσε καθηγήτρια καλλιτεχνικών σε σχολεία του νησιού. 

Tο έργο έχει και άλλες ενδιαφέρουσες παραμέτρους: είναι μια δημιουργία που δεν έχει ημερομηνία λήξης  όχι μόνο λόγω της αισθητικής πρόσληψης του έργου από κάθε διαφορετικό θεατή αλλά και γιατί λειτουργεί σαν δέντρο που μπορεί να τον κλαδεύουν, αλλά εκείνο βγάζει νέα κλαδιά και καρπούς. Όταν

τα πορτραίτα του κολάζ πωλούνται τότε το έργο αναγεννάται καθώς νέα έργα έρχονται και προστίθενται. Είναι μια ενδιαφέρουσα φιλοσοφία της καλλιτέχνιδος περί συλλογικότητας του έργου καθώς ο κάτοχος του κάθε φανταστικού πορτραίτου γνωρίζει ότι έχει ένα κομμάτι ενός συνολικού έργου.

Πολύ ενδιαφέρουσες είναι οι αντιδράσεις του κόσμου, όπως οι ενοχές και η ντροπή όταν συνειδητοποιούν ότι πάτησαν πάνω σε έργα ζωγραφικής, οι οποίες θα μπορούσαν να βιντεοσκοπηθούν συμφωνα με την κα Χαράτση ώστε να αποτελέσουν ένα επόμενο στάδιο  επεξεργασίας του έργου.

Από τις 23 έως τις 25 Ιουνίου στο Μετρό του Συντάγματος.