“Όταν οι δαίμονες κοιμούνται”, η ψυχή πετάει…

Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά

…πάλεψα πάλι μαζί τους. Και σήμερα. Όπως κάθε μέρα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ή μάλλον από τότε που κατάλαβα ότι ανήκω σε αυτές τις γυναίκες που δεν διστάζουν να τους καλούν ξανά και ξανά να βγουν από την κρυψώνα τους για να αναμετρηθούν μαζί τους. Αυτούς…

Αυτοί. Οι δαίμονές μου. Άλλοτε έχουν όψη τρομακτική, φορούν μανδύα μαύρο και από το στόμα τους πετούν αφρούς και φωτιές. Άλλοτε εμφανίζονται μεταμφιεσμένοι σε πρόσωπα χαμογελαστά που καραδοκούν να σου μεταγγίσουν το δηλητήριό τους τη στιγμή που θα στρέψεις αλλού το βλέμμα πιστεύοντας πως είναι όντα…φιλήσυχα. Και άλλοτε, πάλι, δείχνουν τα κοφτερά τους δόντια αλλά εσύ έχεις πάψει να τους φοβάσαι γιατί πλέον έχεις τη διάθεση να τους απλώσεις το χέρι και να τους αφήσεις να σου ψιθυρίσουν λέξη προς λέξη όλα όσα για χρόνια επίτηδες καταχώνιαζες μέσα σου. Επειδή δεν ήθελες να τα ακούσεις και να τα παραδεχτείς. Επειδή δεν ήθελες και δεν τόλμαγες να τα ακούσεις και να τα παραδεχτείς. Επειδή δεν ήθελες, δεν τόλμαγες και φοβόσουν να τα ακούσεις και να τα παραδεχτείς. Πολύ. Κι όσο ο καιρός περνούσε, όλο και περισσότερο. Φοβόσουν. Περισσότερο. Μέχρι που τα όσα με μανία αρνιόσουν, έγιναν βουνό, το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να ανέβεις αν θες να προχωρήσεις. Να προχωρήσεις. Για να δημιουργήσεις. Να προχωρήσεις. Για να ΖΗΣΕΙΣ…

Κοιτάζω δίπλα μου. Από την άκρη του γραφείου όπου το έχω αφήσει μετά από ώρες που το ξεφύλλιζα, μου κλείνει το μάτι. Ένα βιβλίο, που με πήρε με τόλμη από το χέρι και μέσα από τις ιστορίες δέκα ξεχωριστών γυναικών, με ταξίδεψε πίσω στο χρόνο, με έφερε αντιμέτωπη με το παρόν και μου έδωσε απαντήσεις για να χρωματίσω το μέλλον με μπογιές που κάνουν την ψυχή μου να χαμογελά. “Όταν οι δαίμονες κοιμούνται” διαβάζω για μία ακόμη φορά τον τίτλο του και ακριβώς από πάνω, χαραγμένο με λευκό, διακρίνεται το όνομά της. Χριστίνα Κατσάρα. Το όνομα της γυναίκας που βούτηξε την πένα της στο μελάνι και του έδωσε υπόσταση μέσα από τις λέξεις και τα πορτρέτα γυναικών ασυμβίβαστων, με δύναμη και τσαγανό, που όταν βάζουν τους δαίμονές τους για ύπνο σφυρίζουν συνωμοτικά στο τσαγανό τους να μπει στα κλεφτά από το παράθυρο για να τα σαρώσει όλα στο πέρασμά του. Από το παράθυρο το καλούν να μπει. Γιατί ό,τι έχει εμπιστοσύνη στη δύναμή του, δεν έχει ανάγκη να μπει από την πόρτα για να νιώσει βασιλιάς…

Σελίδα 4,11,33, 34, 35, 36, 37, 38…65. Και είναι όλες τους μέσα εκεί, στη χάρτινη φωλιά τους, με σκοπό να εμπνεύσουν, να απενοχοποιήσουν, να παροτρύνουν, να τσαλακώσουν, να αφυπνίσουν. Γυναίκες με “πείσμα να κατακτήσουν τα θέλω τους και να συμφιλιωθούν με ό,τι τις πληγώνει…”. 

…και όσο γυρνάω τις σελίδες αποκαλύπτονται μπροστά στα μάτια μου ιστορίες που θρέφονται από το συναίσθημα, την ελπίδα ότι η ζωή μπορεί να φαίνεται πολλές φορές άδικη και ακατανόητη, αλλά στο τέλος ξέρει εκείνη τι θα κάνει, πότε, γιατί και πώς…

Σοφία, Αλεξάνδρα, Μελίνα, Χαρά, Ανθή, Αναστασία, Δήμητρα, Ιωάννα, Εμμέλεια, Μυρτώ. Διαφορετικές κι όμως τόσο ίδιες αν σκάψει κανείς στην ψυχή τους με ένα φτυάρι καμωμένο από διαμάντι. Διαμαντένιο κι αυτό, σαν την ψυχή τους που διψά για αλήθεια, δράση, ζωή χωρίς μάσκες, συμφιλίωση. Καθεμιά τους μια ύπαρξη ξεχωριστή, που ματώνει στην αρένα παλεύοντας με τους δαίμονές της, ακροβατεί στην άκρη του σχοινιού, γονατίζει, τρέμει, τρέμει αφόρητα, τόσο που πονάει, κι όμως δεν τα παρατά. Γιατί η λέξη “παραίτηση” δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό τους. Κι εκεί δίπλα, να παραφυλάει από μια σκοτεινή γωνιά η πατρική φιγούρα, τα τραύματα του παρελθόντος, όλα όσα τις πλήγωσαν και όλα όσα τις έκαναν τους ανθρώπους που είναι σήμερα. Εκεί και οι δαίμονες. Οι δαίμονές τους…

 

Δαίμονες που όταν κοιμούνται, δεν σε αναγκάζουν να κοιτάξεις τον εαυτό σου κατάματα στον καθρέφτη, ούτε να μετοικήσεις στην άβολη πλευρά μέσα σου, στην οποία χρόνια τώρα έχεις βάλει “Χ” ¨η έχεις τραβήξει την κόκκινη γραμμή με τις πληγές ακόμη να αιμορραγούν και τη φωνή εντός σου να μιλάει, και να μιλάει, και να μιλάει. Μέχρι να ακούσεις, να δεις, να τολμήσεις, να ανατρέψεις, να απελευθερώσεις. Σκέψεις, φόβους, δισταγμούς, εμμονές, αποφάσεις που δεν πάρθηκαν ποτέ, λύσεις που δεν δόθηκαν, λόγια που δεν ειπώθηκαν, δάκρυα που δεν έτρεξαν. Δάκρυα. Πολλά δάκρυα. Για έρωτες που άνθισαν και μαράθηκαν στην πορεία, αγάπες που δείλιασαν μπροστά στο μεγαλείο τους, “σ’αγαπώ” που δεν πρόφτασαν να γεννηθούν και “μείνε” που λιποτάκτησαν. 

“…γυναίκες ζεστές, δημιουργικές, με απίστευτα αποθέματα αγάπης, που ο κόσμος τους είναι πλημμυρισμένος από εικόνες και χρώματα. Για να τις κρατήσεις κοντά σου, το μόνο που θα πρέπει να κάνεις, είναι να τις αγαπήσεις γι’αυτό που είναι…”.

Γυναίκες που “η φύση τους δεν ανέχεται τους περιορισμούς”…

Γυναίκες που επειδή δεν δίστασαν να νιώσουν σε απόσταση αναπνοής την παγερή ανάσα των δαιμόνων τους, και δεν έτρεξαν να κρυφτούν όταν άνοιξε ο δικός τους “ασκός του Αιόλου”, κέρδισαν με το σπαθί τους την ικανότητα να μετατρέπουν τα “ζιζάνια” εντός τους ή αλλιώς τις τάσεις φυγής, αυτοκαταστροφής, αυτολύπησης και δειλίας, σε “κοιτάσματα χρυσού” ή αλλιώς δυνατότητες για δημιουργία, εξέλιξη, μοίρασμα, αυτοβελτίωση. Δράση, δράση. Δράση…

Σε δυνατότητες να πραγματοποιήσουν όλα όσα έχουν ονειρευτεί αναζητώντας σε όλα το “κόκκινο της φωτιάς”…

 

Καθεμιά τους και μια γυναίκα που “όταν οι αγωνίες θα χτυπήσουν την πόρτα της, θα σηκώσει το κεφάλι, θα χαμογελάσει και θα πει στον εαυτό της: Ένα-ένα, κορίτσι μου, όλα θα τα αντιμετωπίσουμε!”.

…και από κάπου ακούγεται ένας θόρυβος απαλός. Σαν θρόισμα. Είναι ο ήχος που κάνει ο μανδύας τους καθώς ο ένας μετά τον άλλον κατευθύνονται οριστικά προς την έξοδο…

Οι δαίμονες. Φεύγουν. Ο ένας μετά τον άλλον. Γιατί η αποστολή τους ολοκληρώθηκε αφού εκείνες τόλμησαν να τους κοιτάξουν κατάματα, να αναμετρηθούν μαζί τους, να αναγεννηθούν μέσα από τις στάχτες τους και να μεταμορφωθούν σε πεταλούδες που θα πετάξουν μακριά. Μέχρι τις κορυφές των μεγαλύτερών τους ονείρων. Κι ακόμη παραπέρα. 

…και όλος ο κόσμος απλώνεται πλέον μπροστά τους. Φτάνει μόνο να τεντώσουν το χέρι και να την φέρουν επιτέλους κοντά τους. Κοντά τους. Εκείνη. Την πολυπόθητη. Την ευτυχία…

*Το βιβλίο της Χριστίνας Κατσάρα με τον τίτλο “Όταν οι δαίμονες κοιμούνται” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Οσελότος.