«Άρης» μια παράσταση χωρίς παρωπίδες... Ένα σύμβολο στην ανθρώπινη του διάσταση

Πως διαχειρίζεσαι την μνήμη, τις πληγές ενός εμφυλίου πολέμου κι έναν μύθο; Μπορείς να προσεγγίσεις την αλήθεια για ένα σύμβολο που έχει «εμποτιστεί»  με την σκόνη του χρόνου; Ιδιαίτερα  όταν αυτός έχει εντυπωθεί στη συνείδηση των ανθρώπων είτε με θετική είτε με  αρνητική εικόνα, ανάλογα την ιδεολογία σου; Όταν τολμάς με σεβασμό και χωρίς παρωπίδες μπορείς να κερδίσεις το θερμό χειροκρότημα του κοινού όπως συνέβη χθες με την παράσταση «Άρης», στο θέατρο Ρεματιάς Χαλανδρίου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Ρεματιάς –Νύχτες αλληλεγγύης 2018. 

της Μαρίας Αλιμπέρτη

Το κείμενο της Σοφίας Αδαμίδου, για την θεατρική παράσταση «Άρης», αποκαθηλώνει με ευαισθησία ,το είδωλο του Άρη Βελουχιώτη για να το φέρει στην ανθρώπινη του διάσταση, με τις αρετές και τα τρωτά του σημεία. 

Μέσα από τις λέξεις η κ.Αδαμίδου θέτει καίρια ερωτήματα για το πώς συμβολοποιούμε: «Τον ξέρεις τον Άρη; Τον είδες ποτέ σου;» θα ρωτήσει ένα παιδάκι σε μανγητοσκοποιμένο απόσπασμα κατά την παράσταση κι ενώ ο θεατής αντιλαμβάνεται το δέος στην φωνή του άλλου παιδιού που απαντά. Ο ίδιος ο ήρωας που υποδύεται μοναδικά ο Τάσος Σωτηράκης, θα πει επί σκηνής «Δεν ζω, αλλά ζω. Δεν έχω σάρκα και οστά… Δεν τα χρειάζομαι. Εσείς με κρατάτε εδώ (…)»

Προσφέροντας τροφή για σκέψη, η παράσταση κατέρριψε τις αρχικές μου επιφυλάξεις ότι πρόκειται για αγιογραφία μιας προσωπικότητας στενά συνδεδεμένης με την αριστερή ιδεολογία. 

Η πρόκληση

Το έργο τολμά κάτι που και οι σύγχρονοι ιστορικοί φοβούνται, δηλαδή να πλησιάσουν μια προσωπικότητα που ακόμη και σήμερα γεννά πάθη, αισθήματα λατρείας και μίσους. 

Εδώ δεν πρόκειται για μια προσπάθεια εξύμνησης, αλλά μάλλον για ένα εγχείρημα να έρθει ένα ιστορικό πρόσωπο σε μια γήινη σφαίρα. Ανεξαρτήτως των πιστεύω του, ο θεατής παρακολουθώντας το νήμα της ζωής του ήρωα-αφηγητή μπορεί να αναγνωρίσει την ανθρώπινη πλευρά του. Ο ήρωας παραδέχεται τα σφάλματά του χωρίς να αποκρύπτει γεγονότα κι ο θεατής κατανοεί τα οράματά του, την απογοήτευση και την ματαίωση που ένιωσε,  το αίσθημα της εγκατάλειψης… 

Η εκ βάθους ψυχής ερμηνεία του Τάσου Σωτηράκη, που οδηγεί το κοινό σε συναισθηματικό κρεσέντο, αλλά και η ομοιότητα του εμφανισιακά, πείθουν ότι πρόκειται για μια κατ’ ιδίαν εξομολόγηση του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΛΑΣ προς τον θεατή. Αποτέλεσμα είναι όταν η έκπληξη, η παράσταση μέσα στην παράσταση, αποκαλύπτεται, ο θεατής, όπως και ο ήρωας λυτρώνεται!  Στην συναισθηματική κορύφωση συμβάλει και η υπέροχη μουσική επένδυση από τους Villagers of Ioannina City (VIC) αλλά και οι φωτισμοί του Λάμπρου Παπούλια.

Ο Άρης σήμερα

Άλλωστε με ένα έφυες σκηνοθετικό τρόπο, ο Βασίλης Μπισμπίκης φέρνει τον Άρη Βελουχιώτη στο σήμερα. Μια βιντεοπροβολή επάνω στην σκοροφαγωμένη ντουλάπα  μας εξηγεί πως ένας ήρωας γίνεται αντιληπτός στην εποχή μας: Ο Άρης περπατά στους δρόμους της Αθήνας, δίπλα από αστέγους, χρήστες ναρκωτικών, μετανάστες, σταματά σε ένα περίπτερο εκεί που κρέμεται με μανταλάκια ένα βιβλίο για την ζωή του! Ίσως o σκηνιθέτης να θέλει να αναδείξει ότι τα όνειρα για μια αξιοπρεπή ζωή παραμένουν και σήμερα, ανεξαρτήτως ιδεολογίας και καταγωγής.

Πηγή φωτο: www.facebook.com/CartelTexnoxoros, facebook.com/klaras45