Στην καρδιά του Παρισιού, εκεί που η τέχνη ανασαίνει πίσω από υφές και βλέμματα, μια πηγή που ξεχάστηκε επιστρέφει στη μνήμη — όχι ως τοπίο, μα ως μύθος. Ο Ινδονήσιος ζωγράφος Roby Dwi Antono μάς καλεί στην τέταρτη ατομική του έκθεση στην γκαλερί Almine Rech (14 Ιουνίου – 26 Ιουλίου 2025) και δεν φέρνει απλώς καμβάδες, αλλά ιερές σκιές. Τίτλος: Tilik Belik: Visiting the Ailing Spring. Μια πηγή που ασθενεί. Ένας φόρος τιμής στη μνήμη και στη φροντίδα.
Μνήμες που ρέουν κάτω από τη ζωγραφική
Ο Roby, αυτοδίδακτος καλλιτέχνης από τη Γιογκιακάρτα, αντλεί έμπνευση από τις προσωπικές του καταβολές. Οι belik —οι μικρές πηγές του χωριού του— γίνονται σημεία προσευχής, τόποι συλλογικής φροντίδας και οικολογικής ευαισθησίας. Κρυμμένες στις όχθες και τις φυτείες, προστατευμένες από δέντρα μπάνιαν και ιερά ψάρια, οι πηγές αυτές δεν παρείχαν απλώς καθαρό νερό: φύλαγαν τις αφηγήσεις ενός κόσμου που σέβεται τη φύση, όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί θυμάται.
Νύμφες και σιωπηλοί φύλακες του υδάτινου πένθους
Σε έργα όπως A Ritualistic Purification of the Water Nymph, Collecting Mourning Water και Reviving Dying Springs, το νερό δεν είναι απλώς στοιχείο. Είναι προσκλητήριο μνήμης και στοχασμού. Γυναικείες μορφές, κλεισμένες σε πέπλα που θυμίζουν ψάρια, μοιάζουν με νύμφες ή με πνεύματα τοπικών θρύλων. Δεν γνωρίζουμε αν προσμένουν λύτρωση ή την προσφέρουν. Είναι ταυτόχρονα σύμβολα ευθραυστότητας και αντίστασης· τα μάτια τους κοιτούν τον θεατή σαν να θέλουν να πουν: «μην ξεχάσεις».
Όταν το τοπίο πενθεί, η τέχνη γίνεται ψίθυρος
Σε αυτή τη νέα ενότητα, ο Roby εγκαταλείπει την αμιγώς προσωπική αφήγηση και στρέφεται σε παγκόσμια ζητήματα: την οικολογική αγωνία, την απώλεια της «λαϊκής γνώσης», την αμφιθυμία απέναντι στην πρόοδο. Οι λυρικές του συνθέσεις γεμίζουν με φως και σιωπή· είναι ουτοπικά τοπία που συγκατοικούν με το παράλογο, σαν να έρχονται από την ανάμνηση ενός ονείρου που δεν είναι ποτέ εντελώς δικό σου.
Η στροφή προς μια ενσυνείδητη ζωγραφική
Με αυτή την έκθεση, ο Roby ανοίγει έναν νέο κύκλο: πιο πολιτικός, πιο στοχαστικός, βαθιά συναισθηματικός. Δεν διδάσκει, δεν καταγγέλλει — ανασύρει. Το tilik, η επίσκεψη σε κάποιον που υποφέρει, γίνεται πράξη τέχνης. Και οι πίνακές του είναι σαν τις κρύες πηγές της παιδικής του ηλικίας: καθρέφτες όπου, αν σκύψεις αρκετά κοντά, μπορεί να δεις τον εαυτό σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου