Στο χάρτη του αμερικανικού Νότου της δεκαετίας του '60, εκεί που ο ρατσισμός δεν ήταν σκιά αλλά καθημερινότητα, ξετυλίγεται η πιο απρόσμενη φιλία: αυτή ανάμεσα στον Τόνι Λιπ, έναν Ιταλοαμερικανό πορτιέρη με σκληρό ύφος και ρατσιστικά αντανακλαστικά, και τον Δρ Ντον Σέρλεϊ, έναν Αφροαμερικανό πιανίστα με απαράμιλλη καλλιτεχνική φινέτσα και ευγένεια.
Ο Πίτερ Φαρέλι, γνωστός από τις πιο ελαφριές κωμωδίες του, εκπλήσσει σκηνοθετικά με μια ώριμη και συγκρατημένη αφήγηση που ισορροπεί ιδανικά ανάμεσα στο χιούμορ και τη συγκίνηση. Η ταινία δεν προσπαθεί να μας πείσει με φωνές, αλλά με βλέμματα, σιωπές και ένα ταξίδι 2.000 μιλίων, όπου τα δύο τόσο διαφορετικά άκρα έρχονται κοντά.
Ένα σενάριο βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα
Το σενάριο, βασισμένο σε αληθινή ιστορία, αποκτά ιδιαίτερη συναισθηματική βαρύτητα. Το "Πράσινο Βιβλίο", ο ταξιδιωτικός οδηγός που χρησιμοποιούν οι μαύροι ταξιδιώτες για να βρουν ασφαλή καταλύματα σε μια ρατσιστική Αμερική, δεν είναι απλώς τίτλος· είναι σύμβολο εποχής, διακρίσεων και ανάγκης για αξιοπρέπεια. Και σε αυτό το πλαίσιο, η ταινία μιλά για τις φυλετικές ανισότητες όχι με διδακτισμό, αλλά με ανθρωπιά.
Οι ερμηνείες
Ο Μαχερσάλα Άλι (Δρ Σέρλεϊ) χαρίζει μια υπόγεια, λεπτοδουλεμένη ερμηνεία, γεμάτη εσωτερικότητα, σπασμένες προσδοκίες και αξιοπρέπεια. Δίκαια κέρδισε το Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου. Δίπλα του, ο Βίγκο Μόρτενσεν (Τόνι Λιπ) δίνει ρέστα με μια αλησμόνητη ερμηνεία, μετατρέποντας έναν φαινομενικά χοντροκομμένο άντρα σε καθρέφτη αλλαγής, αποδοχής και αγάπης.
Μια ταινία για το σήμερα
Παρά τις κριτικές που δέχθηκε για υπεραπλούστευση φυλεκών θεμάτων ή τον κίνδυνο "white savior narrative", το "Πράσινο Βιβλίο" παραμένει μια συγκινητική υπενθύμιση ότι η αλλαγή ξεκινά από την προσωπική σχέση, την ενσυναίσθηση και τον διάλογο. Και, ίσως, ότι κάποιες φορές, ένα μακρύ ταξίδι με ένα πιάνο στο πορτμπαγκάζ μπορεί να φέρει πιο κοντά δύο κόσμους.
Το Πράσινο Βιβλίο είναι μια ανθρώπινη, ζεστή, ερμηνευτικά λαμπερή ταινία, που αν και κινείται με ασφαλή βήματα, καταφέρνει να μας αγγίξει βαθιά. Δεν ανακαλύπτει την Αμερική – αλλά μας θυμίζει πως μπορεί να γίνει λίγο πιο ανθρώπινη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου