Οικογενειακά μυστικά, σαν σκιές πίσω από κλειστές πόρτες, αλλοιώνουν την ερμηνεία των γεγονότων και οδηγούν σε λάθος μονοπάτια. Η σιωπή ανάμεσα σε γονείς και παιδιά δεν είναι απλώς απουσία λέξεων — είναι μια πληγή που βαθαίνει με τον χρόνο, δημιουργώντας χάσματα που δεν γεφυρώνονται εύκολα. Ενοχή, πόνος και ένας εσωτερικος κόσμος θρυμματισμένος.
της Μαρίας Αλιμπέρτη
Η Julieta, βυθισμένη στον δικό της πόνο για την απώλεια του αγαπημένου της συζύγου, δεν αντιλαμβάνεται πως η κόρη της, Αντία, αναζητά απαντήσεις που την οδηγούν μακριά. Η ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ δεν αφορά την οπιτική μιας μητέρας και δεν είναι απλώς μια ιστορία εξαφάνισης — είναι μια ωδή στην ανθρώπινη ανάγκη για κατανόηση, για συγχώρεση, για επαφή. Μια ταινία ψυχογράφημα που αφενός απεργάζεται το αίσθημα της ενοχής και απο την άλλη μοιράζεται την ανάγκη της αναζήτησης της Αλήθειας. Η ταινία που είδα ελεύθερα στο ertflix.gr με έκανε να θέλω να την παρακολουθήσω λεπτό προς λεπτό και να την απολαύσω όπως ένα καλό βιβλίο ή ένα ποτήρι εύγευστο κρασί.
Η σιωπή ως πηγή πόνου
Η Julieta και η κόρη της υποφέρουν για την απώλεια του πατέρα, αλλά αντί να ενωθούν, απομακρύνονται. Η σιωπή γίνεται τοίχος, όχι γέφυρα...
Η ηρωίδα αναζητά την κόρη της, αλλά στην πορεία ανακαλύπτει πόσο λίγο την γνώριζε. Η ενοχή της γίνεται κινητήριος δύναμη, αλλά και παγίδα.Τη Julieta υποδύεται η Adriana Ugarte στα 20 της και η Emma Suárez στη μέση ηλικία. Η αφήγηση αρχίζει με την μεσήλικη Julieta ντυμένη στα κόκκινα να ζει σε ένα λιτό σπίτι, έτοιμη να αποχωρηστεί την Μαδρίτη. Θα επιστρέψει όμως συμβολικά στη νεότερη ηλικία της, ντυμένη στα μπλε και σε ένα σπίτι γεμάτο ταπετσαρία. Η επιλογή των χρωμάτων δεν είναι τυχαία από τον Αμολδοβάρ καθώς αποτελούν σύμβολα του συναισθηματικού του κώδικα: Η ηρωίδα αλλάζει εσωτερικά και τα χρώματα, τα ρούχα και οι χώροι λειτουργούν ως καθρέφτης της ψυχικής της κατάστασης!
Η μητρική αγάπη ως λαβύρινθος
Η ταινία βασίζεται σε τρία διηγήματα της Καναδής συγγραφέα και Νομπελίστα Alice Munro (Άλις Μονρό) και υφαίνει μια μη γραμμική αφήγηση που μοιάζει με λαβύρινθο συναισθημάτων. 12 χρόνια απόστασης και ενώ η ηρωίδα έχει αποφασίσει να προχωρήσει και να απαρνηθεί το ρόλο της μητέρας μετά την απόρριψη από την κόρη της όλα ανατρέπονται μετά από μια αναπάντεχη συνάντηση. Το μυαλό γυρίζει πίσω και σίγουρα δεν μπορεί να ξεφύγει από την ωδύνη της μνήμης...Άλλωστε το γράφει σ' ένα γράμμα προς την κόρη ότι η αγάπη για την κόρη της μοιάζει με εθισμό!
Το Παρελθόν ως Σπίτι Φαντασμάτων
Η Julieta επιστρέφει σε παλιές μνήμες, σε σπίτια και πρόσωπα που στοιχειώνουν την ψυχή της. Η ταινία γίνεται ένα memento mori της μητρικής σχέσης, αλλά πάνω από όλη είναι μια ανθρώπινη κραυγή για τις ανθρώπινες σχέσεις που λαβώνονται από το έλλειμμα ειλικρίνειας και επικοινωνίας.
Η Αλμοδοβαρική ματιά στην θνητότητα και την αγάπη
Με χαρακτηριστική αισθητική, ο Αλμοδόβαρ μετατρέπει την απώλεια σε Τέχνη. Η Julieta δεν είναι απλώς μια γυναίκα — είναι κάθε μητέρα, κάθε ανθρώπινο πλάσμα που έχασε την ευκαιρία να πει «σ’ αγαπώ» εγκαίρως. Η ταινία θίγει πολλά ζητήματα πέρα από την μετάνοια, το ζήτημα της κατάθλιψης αλλά και της γονεοποίησης των παιδιών. Μοτίβα που επικρατούν στη ταινία είναι ο θάνατος και η εγκατάλειψη που βιώνονται σαν ταυτόσημα στον ευαίσθητο συναισθηματικό κόσμο της ηρωίδας. Ο δεσμός μητέρας - παιδιού ανάγεται σε υπαρξιακό ζήτημα. Ο χρόνος δεν είναι μια ευθεία, αλλά με φλας μπακ το παρελθόν και το παρόν αναμοχλεύονται. Ακόμη και εάν ο θεατής δεν μπορεί να τα εισπράξει ή να τα αποκωδικοποιήσει όλα αυτά, ο θεατής του Almodóvar τουλάχιστον εμβαπτίζεται στην ευθραυστότητα του ανθρώπινου συναισθήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου