Τα καλύτερα μας χρόνια: Αγάπη και ιδανικά σε τροχιά σύγκρουσης

Τι υπάρχει μέσα στη θύμηση ενός έρωτα που αν και παθιασμένος, δεν καταφέρνει να αντέξει τον χρόνο; Τα «Καλύτερά μας Χρόνια» είναι μια ταινία που σε ταξιδεύει στα μονοπάτια της αγάπης, του πάθους και της αντίθεσης — αλλά και των αδιεξόδων, όταν οι διαφορές δεν μπορούν να γεφυρωθούν. Μέσα από μια δραματική αφήγηση, η ταινία αποτυπώνει τη δύναμη των ιδανικών, τη σκληρότητα του πραγματικού κόσμου και το πώς δύο άνθρωποι που αγαπιούνται δεν αρκεί να αγαπιούνται για να μείνουν μαζί.

Την ξαναείδα με διαφορετική ματιά και ανακάλυψα ότι το "The Way We Were" δεν είναι απλώς μία ιστορία έρωτα. Είναι μία μελέτη γιαν τις δύσκολες σχέσεις.

 

 της Μαρίας Αλιμπέρτη

Ο αυθεντικός τίτλος της  ταινίας είναι «The Way We Were» (1973), σκηνοθετημένη από τον Sydney Pollack και βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Arthur Laurents, αφηγείται την ιστορία της Katie Morosky (Barbra Streisand), μιας νεαρής Εβραίας φοιτήτριας με πολιτικές πεποιθήσεις, και του Hubbell Gardiner (Robert Redford), ενός γοητευτικού, εύπορου αλλά πολιτικά ουδέτερου άνδρα.  Αρχικά γνωρίζονται στο πανεπιστήμιο, στο οποίο η Katie δραστηριοποιείται σε αριστερές οργανώσεις, ενώ ο Hubbell είναι πιο άνετος, απολαμβάνει τα προνόμια της καταγωγής του και δεν επιδιώκει πολιτική δράση. 

Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η ζωή τους τους φέρνει ξανά κοντά,παντρεύονται και μετακομίζουν στη Δυτική Ακτή (Χόλυγουντ),  εκεί που τα πράγματα περιπλέκονται: η Katie δεν εγκαταλείπει τις πολιτικές της δραστηριότητες, ενώ το περιβάλλον του Hubbell και οι απαιτήσεις της καριέρας του συγκρούονται με τις αξίες της Katie. 

Η περίοδος του Μακαρθισμού και οι αντιπαραθέσεις γύρω από τη Μαύρη Λίστα (Hollywood blacklist) θα δοκιμάσουν τη σχέση τους, οδηγώντας σε αποξένωση και πόνο. Παρά την αγάπη και τον θαυμασμό που νιώθουν ο ένας για τον άλλον, οι διαφορές στις προτεραιότητες, οι πληγές της αμφιβολίας και η αδυναμία επικοινωνίας οδηγούν σε έναν χωρισμό· συνάντηση υπάρχει μεν χρόνια μετά, αλλά όχι για να αρχίσει εκ νέου κάτι — υπάρχουν όρια που δεν υπερβαίνονται.

 

Ερμηνείες

 

 

Η Barbra Streisand ερμηνεύει την Katie Morosky με πάθος, αποδίδει τον αγώνα για τα ιδανικά και την έντονη εσωτερική πάλη. Με επιτυχία αποδίδει μια ηρωίδα που δεν συμβιβάζεται με την ευκολία και την ησυχία. Η ερμηνεία της πλημμυρίζει από ένταση αλλά και ευαισθησία.

Ο Robert Redford ως Hubbell Gardiner ερμηνεύει τον ήρωα με γοητεία  και ευγένεια. Με ισορροπία ο Reford ζωντανεύει στο κινηματογραφικό πανί έναν άνδρα που αγαπά, αλλά φοβάται τις δεσμεύσεις, ιδιαίτερα όταν του ζητούν θυσίες — ειδικά όταν αυτές απαιτούν εκτός από αγάπη, και αλλαγή. Δεν είναι κακός, είναι άνθρωπος με ελαττώματα, με περιορισμούς. Η χημεία μεταξύ των δύο είναι αυτό που κάνει τη σχέση τους τόσο ελκυστική μα παράλληλα τόσο αβέβαιη.

Σε μια προσπάθεια η ταινία να αποδώσει το ιστορικό πλαίσιο προσπαθεί να κρατήσει την συνταγή του ρομαντισμού πασπαλισμένη με την έντονη πολιτική ιδεολογία, αλλά δεν είναι πάντα πετυχημένο το αποτέλεσμα.  Με ρεαλιστική προσέγγιση  έμφαση δίνεται στην εξέλιξη της σχέσης. Ιδιαίτερη βαρύτητα έχει δοθεί στην μουσική.

 

Νοήματα

Πρόκειται για μια ταινία που αποδεικνύει ότι τα αντίθετα έλκονται, αλλά δεν μένουν για πολύ μαζί, γιατί δυσκολεύονται να βρουν ισορροπίες. Στην ταινία, ένα ζευγάρι αταίριαστο εκ πρώτης όψεως καταφέρνει να βάζει στην άκρη τις διαφορές του, ακόμη και στα πολιτικά, για να είναι μαζί. Ωστόσο, οι διαφορετικές νοοτροπίες δεν θα αφήσουν την σχέση να ευτυχήσει. Σε μια εποχή που αλλάζουν όλα τα δεδομένα, η Barbara Streisand, όλο πάθος, ενσαρκώνει μια ηρωίδα που αγαπά με όλο της το είναι. Ίσως είναι όμως οι μεγάλες προσδοκίες που κάνουν την ηρωίδα ενθουσιώδη. 

Όμως ο ήρωας που ενσαρκώνει ο Reford, παρότι τη θαυμάζει και την αγαπά, είναι ανεπαρκής, δεν καλύπτει τις ανάγκες της και την κάνει δυστυχισμένη, αν και ξέρει πόσο τον αγαπά. Αποτυγχάνει να κατανοήσει τις ανάγκες και επιθυμίες της, δεν παίρνει ευθύνες, να καταλαβαίνει τη δυστυχία της. Δεν βρίσκει τον δρόμο να έρθουν κοντά. Επιπλέον, εκείνη με βάση τις δικές της αξίες προσπαθεί να τον αφυπνίσει, να διεκδικήσει κάτι καλύτερο για τη ζωή του και θυμώνει που δεν κινητοποιείται. 

 

Εκείνος θέλει ένα λιμάνι να τον δέχεται, έναν χώρο χωρίς φουρτούνες, ενώ εκείνη δεν μπορεί να ηρεμήσει να τον βλέπει να συμβιβάζεται. Η Στρέιζαντ αποδίδει μοναδικά την υπαρξιακή αγωνία της ηρωίδας που καταπνίγεται από τον ευπρεπισμό και τον συμβιβασμό του συζύγου της, παρά την αγάπη έρχεται η στιγμή που θα βάλει όρια. Η  εξιδανίκευση της αγάπης μπορεί να γίνει το όπλο που στρέφεις στον εαυτό σου . 

Οι άνθρωποι είναι οι αρχές τους θα πει η ηρωιδα, χρειάζονται να ονειρεύονται αλλά και να υπερασπίζονται τα πιστεύω τους. Εκείνοι ορίζουν όταν πρέπει να υποχωρήσουν ή να συμβιβαστούν και εάν αξίζει το αντίτιμο που πληρώνουν είτε στην προσωπική είτε στην επαγγελματική τους ζωή. Και αυτό που έχει σημασία είναι να μάχεσαι και να μην τα παρατάς, αλλά να ξέρεις και πότε πρέπει απλά να χάσεις.

 

 

Γιατί αξίζει να τη δεις

Εάν σε ενδιαφέρει να δεις τι συμβαίνει όταν οι άνθρωποι με διαφορετικές αξίες και κόσμους προσπαθούν να είναι μαζί. Για να διαπιστώσεις οι αντίθετοι έλκονται, αλλά οι αντίθετοι κόσμοι δεν ενώνουν πάντα. Πώς η αγάπη με πάθος και ιδανικά μπορεί να σε δυναμώνει, αλλά ταυτόχρονα να γίνεται πηγή θλίψης, όταν δεν υπάρχει κοινό έδαφος για να σταθεί – όταν δεν υπάρχει επικοινωνία, όταν δεν αναγνωρίζονται ή δεν γίνονται σεβαστές οι ανάγκες του άλλου. 

Μπορείς να εμπνευστείς  από την αξία του να ονειρεύεσαι, να έχεις πιστεύω, να τα υπερασπίζεσαι — ακόμη κι αν το κόστος είναι μεγάλο. Την ωριμότητα που έρχεται όταν καταλαβαίνεις ότι η αγάπη δεν αρκεί, ότι πρέπει να γνωρίζεις πότε να αγωνιστείς και πότε να αφήσεις. Ότι ο αγώνας έχει νόημα, αλλά η ευτυχία δεν είναι πάντα το τέλος της ιστορίας.