Είναι πάντα ο θάνατος ένα μαυροπούλι; Μήπως σε κάποιες περιπεριπτώσεις είναι διέξοδος στο φως; Είναι μια λύτρωση από τον πόνο; Μια πράξη ανθρωπισμού για ττις ψυχές που υποφέρουν εγκλωσβισμένοι σε ένα σώμα που υποφέρει; Η ταινία Blackbird (2019), σε σκηνοθεσία Roger Michell, είναι ένα βαθιά συγκινητικό οικογενειακό δράμα που πραγματεύεται το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και την επιλογή του θανάτου σε περιπτώσεις ανίατης ασθένειας.
της Μαρίας Αλιμπέρτη
Πρόκειται για το αμερικανικό ριμέικ του δανέζικου Silent Heart (2014) και αφηγείται την ιστορία της Lily (Susan Sarandon), μιας μητέρας που πάσχει από ALS (πλάγια μυατροφική σκλήρυνση). Γνωρίζοντας ότι η ασθένεια θα την οδηγήσει σε πλήρη απώλεια της αυτονομίας της, αποφασίζει να οργανώσει ένα τελευταίο Σαββατοκύριακο στο παραθαλάσσιο σπίτι της, καλώντας τις δύο κόρες της (Kate Winslet, Mia Wasikowska), τον σύζυγό της (Sam Neill), φίλους και συγγενείς.
Σκηνιθετική ματιά
Ο σκηνοθέτης Roger Michell εστιάζει στην ανθρώπινη ανάγκη για συντροφικότητα και αποδοχή, στις σχέσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας, αλλά και στη διαχείριση του δύσκολου συναισθήματος της απώλειας. Μέσα από τις όμορφες αναμνήσεις, τις συγκρούσεις και τα απωθημένα, οι ήρωες αποδίδουν με επιφανειακή ψυχραιμία αλλά και βαθιά απόγνωση τον θυμό, την αγάπη και την ανάγκη για συμφιλίωση.
Η ερμηνεία της Susan Sarandon είναι καθηλωτική, ενώ οι Kate Winslet και Mia Wasikowska αποδίδουν με ένταση τις αντιφατικές στάσεις απέναντι στην απόφαση της μητέρας τους.
Νοήματα
Η ταινία θέτει ένα καίριο ζήτημα που απασχολεί τις σύγχρονες κοινωνίες: το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και την ποιότητα ζωής, το δικαίωμα επιλογής του θανάτου όταν η ασθένεια είναι καταληκτική.
Σε χώρες όπου η πολιτεία δεν νομιμοποιεί την ευθανασία, οι άνθρωποι συχνά καταφεύγουν στην αυτοκτονία για να αποφύγουν περαιτέρω πόνο. Το φιλμ αναδεικνύει ακόμη το ερώτημα κατά πόσο το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον είναι έτοιμο να αποδεχθεί μια τέτοια απόφαση, ενώ παράλληλα υπογραμμίζει το έλλειμμα υπηρεσιών ανακουφιστικής φροντίδας και στήριξης των οικογενειών ασθενών με θανατηφόρες ασθένειες.
Αξίζει να τη δεις
H ταινία ξεχωρίζει για τα προσεγμένα κάδρα, τη φωτογραφία που αξιοποιεί τη φύση, την μουσική επένδυση και την ατμόσφαιρα του παραθαλάσσιου σπιτιού, δημιουργώντας ένα σκηνικό που ενισχύει τη συναισθηματική φόρτιση. Αξίζει να τη δεις ως μια ταινία για τη ζωή, την αγάπη και την ανάγκη να φύγει κανείς με αξιοπρέπεια. Θέτει ερωτήματα που παραμένουν ανοιχτά και επίκαιρα, καλώντας το κοινό να αναλογιστεί τις κοινωνικές και ηθικές διαστάσεις της ευθανασίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου