Πολιτιστική κληρονομιά σε κίνδυνο: Οι κραυγές των Ιερών Χώρων στο Βιετνάμ

 Στις πέτρινες επιγραφές, στις ρωγμές των τειχών, στα σιωπηλά βλέμματα των αγαλμάτων που στέκουν αιώνες χωρίς να ζητούν τίποτα. Εκεί όπου περπάτησαν αυτοκράτορες και πιστοί, όπου η σκόνη του χρόνου έγινε ιερότητα, και η μνήμη φόρεσε πέτρα και σχήμα.

Μα και οι τόποι αυτοί, όπως όλα τα ζωντανά πράγματα, θέλουν φροντίδα για να αντέξουν. Κι όταν το βλέμμα αποστρέφεται, η σιωπή τους γίνεται θρήνος. Ένας θρήνος σπασμένος από ήχους αλλότριους: ήχους τσακισμένων πλακιδίων, γκράφιτι πάνω σε ιστορία, κλοπές από χέρια που δεν αγγίζουν — λεηλατούν.

Το Βιετνάμ, με τη βαθιά του κληρονομιά, βρέθηκε πρόσφατα αντιμέτωπο με αυτόν τον θρήνο. Τα μνημεία του, άλλοτε στέρεα και σιωπηλά, τώρα φωνάζουν. Και η φωνή αυτή δεν είναι ηχηρή — είναι ρωγμή. Και πίσω της, το ερώτημα: Τι συμβαίνει όταν σταματάμε να ακούμε το παρελθόν;

Περιστατικά βανδαλισμών και ιεροσυλιών

Στο λυκόφως μιας εποχής που ξέρει να θαυμάζει αλλά ξεχνά να φροντίζει, τα μνημεία του Βιετνάμ στενάζουν κάτω από τη σκιά της εγκατάλειψης και της ασέβειας. Τα πρόσφατα περιστατικά βανδαλισμών και ιεροσυλιών σε ιστορικούς τόπους της χώρας δεν είναι απλώς τοπικά εγκλήματα — είναι βαθιές ρωγμές στη συλλογική μνήμη.

Σε έναν αγρό της επαρχίας Thanh Hoa, σιωπηλό και σχεδόν ξεχασμένο, ο τάφος του Αυτοκράτορα Lê Túc Tông παραβιάζεται από παράνομους κυνηγούς θησαυρών. Την ίδια στιγμή, βασιλικοί τάφοι στη Hue — των Nguyen Phuc Khoat, Nguyen Phuc Chu, Nguyen Hoang, Nguyen Phuc Thai — δέχονται ασέβεια. Τα απομεινάρια της δυναστείας Nguyen, που άλλοτε ενσάρκωναν το μεγαλείο και τη δύναμη, τώρα μαρτυρούν την εγκατάλειψη με πληγές στη λίθινη σάρκα τους.

Στην ίδια πόλη, η σημαιοφόρος του παρελθόντος, ο Πύργος Ky Dai, βεβηλώνεται με γκράφιτι. Όχι πολιτική Τέχνη, αλλά βιασύνη — κακογουστιά που καταπνίγει τη σιωπηλή του υπερηφάνεια. Σκηνές χρήσης ναρκωτικών κοντά στα μνημεία, τουρίστες που χώνουν σκουπίδια στις κάννες ιστορικών κανονιών. Μια ακολουθία καθημερινής απροσεξίας που μετατρέπεται σε πράξη ασέβειας.

Στην επαρχία Ninh Binh, η βεβήλωση αποκτά πιο υλικό χαρακτήρα: κλάπηκε μπρούντζινο θυμιατήριο από την παγόδα Nga· βασιλικά διατάγματα αφαιρέθηκαν από τον ναό Dong Hoi· χρήματα από κουτιά δωρεών και μπρούντζινα φανάρια εξαφανίστηκαν από την παγόδα Sen· ενώ μια αρχαία πέτρινη στήλη εξαφανίστηκε από νεκροταφείο στο Tam Diep.

Όλα αυτά δεν είναι απλώς απώλειες, είναι διαρρήξεις στη σχέση ενός λαού με το παρελθόν του.

 Η Αντίδραση: Απόφαση ή ύστατη κραυγή;

Αντιμέτωπες με τη σφοδρότητα των γεγονότων, οι αρχές του Βιετνάμ δεν έμειναν σιωπηλές. Το Υπουργείο Πολιτισμού, Αθλητισμού και Τουρισμού εξέδωσε επίσημη οδηγία προς τις επαρχίες Thanh Hoa, Thua Thien Hue και Ninh Binh. Η εντολή ήταν σαφής:

- Εφαρμογή του νόμου για την πολιτιστική κληρονομιά χωρίς καθυστέρηση.

- Αυστηρή προσήλωση στις διεθνείς δεσμεύσεις με την UNESCO.

- Άμεση αναθεώρηση των μητρώων προστατευόμενων χώρων, και ανάθεση υπεύθυνου ανά μνημείο.

- Ορισμός δομών λογοδοσίας και άμεσης αντίδρασης σε κάθε παράβαση.

- Σύνταξη επιστημονικών φακέλων και διαμόρφωση θεσμικών κανονισμών διαχείρισης και προβολής.

Και το πιο σημαντικό: απόδοση ευθυνών σε όσους παραμέλησαν, σκόπιμα ή εξ αμελείας. Γιατί, όπως τόνισε το υπουργείο, “παρόμοιες παραβιάσεις δεν πρέπει να επαναληφθούν”.

Σε έναν κόσμο που παλεύει να χτίσει το μέλλον, το παρελθόν παραμένει το έδαφος — και όταν το έδαφος ρηγματώνεται, το οικοδόμημα τρέμει. Το Βιετνάμ, με τους ήχους των τύμπανων και των βουδιστικών καμπάνων ακόμη να αιωρούνται στις κοιλάδες του, καλείται τώρα να υπερασπιστεί όχι απλώς τα μνημεία του, αλλά τη μνήμη του ως έθνος.

Γιατί χωρίς σεβασμό στο χθες, το αύριο δεν έχει θεμέλια — μόνο σκόνη.

Πηγή: https://vietnamnet.vn/