Μεσημέρι
στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη. Λίγος
κόσμος, αλλά ο χώρος γεμίζει από την προσωπικότητα του Κ.Π.Καβάφη και
ας είναι απών εδώ και 80 χρόνια. Η έκθεση Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ: «ΖΩΓΡΑΦΙΣΜΕΝΑ»,
που πραγματοποιείται με αφορμή τον εορτασμό της επετείου των 150 χρόνων
από τη γέννηση του ποιητή, αρχίζει από τον 4ο όροφο : ο αγαπημένος μου
ποιητής υπάρχει σε κάθε γωνιά με διαφορετικό τρόπο, από διαφορετική
οπτική γωνία και με διαφορετική αισθητική. Είναι συγκινητικό που 40
μεγάλοι δημιουργοί ένωσαν τις δυνάμεις τους για να τον τιμήσουν. Και
εκείνος φαίνεται πως τους προσέφερε τόσα πολλά, τόση έμπενευση.
Με καλωσορίζει το πορτραίτο του από Π.Τέτση, ενώ δίπλα του στέκει η πρωτότυπη προτομή του με νέον από τον Απ.Φανακίδη. Κάθε έκθεμα συνοδεύεται και από ένα ποίημα του για να κατανοούν και οι μη μυημένοι. Στην ίδια αίθουσα μια πολύχρωμη πανδαισία προσφέρουν έργα των Καρά, Χάρου, Φασιανού, Μυταρά και το πιο χαρακτηριστικό πορτραίτο του Αλεξανδρινού ποιητή από τον Βασίλη Θεοχαράκη.Με άσπρα μαλλιά ο Καβάφης, μου δίνει την εντύπωση ότι με χαζεύει να περιδιαβαίνω μέσα από το προσχέδιο για το έργο " Ο ήλιος του απογεύματος" του Αλ. Λεβίδη. Στην ίδια αίθουσα εκτίθενται και σχέδια από εικονογραφήσεις για εκδόσεις των Χατζηκυριάκου-Γκίκα, Καρά, Φασιανού, Χάρου και Λεβίδη.
Κατεβαίνω τα σκαλοπάτια στον 3ο όροφο : Ο Καβαφης σε νεότερη ηλικία με κοιτά κατάματα σε ένα έργο του Μιχ. Μαδένη. Δίπλα στέκει ένας πιο σύγχρονος πίνακας με τίτλο "Κεριά" του Αχ. Δρούγκα, ενώ το ίδιο ποίημα ενέπνευσε και τον Χρ. Μπόκορο. Δυο τρισδιάστατα άλογα στέκουν παραπέρα έτοιμα να καλπάσουν είναι "Τα άλογα του Αχιλλέως" του Βασίλη Παπασάικα. Στον απέναντι τοίχο, η "Ξεχασμένη φρουρά" του Τσαρούχη δεσπόζει στον χώρο. Σαν μαγνήτης με τραβούν τα έντονα βλέμματα των ανθρώπων που απεικονίζονται στον ανώνυμο πίνακα του Εδουάρδου Σακαγιάν που εμπνέυστηκε από το ποίημα "Επιθυμίες". Ο Καβάφης υπάρχει ακόμη και στους πίνακες που δεν είναι πορτραίτα του, ενώ χειρόγραφα και πρώτες εκδόσεις των συλλογών του με αφιερώσεις φυλάσσονται ως πολύτιμοι θυσαυροί στις βιτρίνες στο κέντρο της αίθουσας.
Λίγα σκαλιά πιο κάτω στον 2ο όροφο: Αμέσως καταλαβαίνω το ποίημα που ενέπνευσε τον Τσόκλη για την εγκατάστασή του "Κεριά" καθώς οι φλόγες κεριών τρεμοπαίζουν και αντανακλούνται μέσα από ένα θαμό καθρέφτη . Λίγο πιο πέρα το βλέμμα μου τραβάει το έργο του Βαρώτσου "Σημαία" που εμπνεύστηκε από το ποίημα "Φιλλέλην". Πορτραίτρα που επιμελείθηκε ο Γιαν.Ψυχοπαίδης γειτονεύουν, αλλά πιο εντυπωσιακός στέκεται "Ο Τσαλακωμένος Αντίνοος". Παρότι τοποθετήθηκε στην γωνία μου κλέβει τη προσοχή η "Μνήμη των πόλεων" του Μάριου Σπηλιόπουλου, ένα φωτεινό κουτί με μονοτυπία. Λίγο πιο πέρα στέκομαι μπροστά από το τρισδιάστατο μπούστο ενός άνδρα που ξεχειλίζει από χειρόγραφα με ποιήματα του Καβάφη, ένα έργο του Αλέξανδρου Αθανασιάδη. Έχω μαγευτεί από τα έργα του Ξενάκη και του Σόρογκα. Σχεδόν δεν έχω προσέξει τις γυναίκες με τις σφουγγαρίστρες που καθαρίζουν τον χώρο. "Δεν έχουμε άλλη ώρα, το πρωί με τόσα σχολεία δεν ευκαιρούμε, είναι η μόνη ώρα που δεν έχει πολλούς επισκέπτες" μου εξηγεί για να μου ζητήσει ευγενικά συγνώμη μια κυρία που αναγκάζεται να με μετακινήσει για να περάσει ένα χαράκι το πάτωμα.
Ξεφυλλίζω το βιβλίο των επισκεπτών. Τόσα ευχαριστώ από μαθητές. Ο Κ.Π.Καβάφης άγγιξε τόσους δημιουργούς και τόσους μαθητές, ανθρώπους διαφορετικών γενεών. Αυτό δεν είναι επιτυχία της τέχνης; αναρωτιέμαι: η αιωνιότητα!
Εως 8/12.
Μ.ΑΛΙΜΠΕΡΤΗ
Με καλωσορίζει το πορτραίτο του από Π.Τέτση, ενώ δίπλα του στέκει η πρωτότυπη προτομή του με νέον από τον Απ.Φανακίδη. Κάθε έκθεμα συνοδεύεται και από ένα ποίημα του για να κατανοούν και οι μη μυημένοι. Στην ίδια αίθουσα μια πολύχρωμη πανδαισία προσφέρουν έργα των Καρά, Χάρου, Φασιανού, Μυταρά και το πιο χαρακτηριστικό πορτραίτο του Αλεξανδρινού ποιητή από τον Βασίλη Θεοχαράκη.Με άσπρα μαλλιά ο Καβάφης, μου δίνει την εντύπωση ότι με χαζεύει να περιδιαβαίνω μέσα από το προσχέδιο για το έργο " Ο ήλιος του απογεύματος" του Αλ. Λεβίδη. Στην ίδια αίθουσα εκτίθενται και σχέδια από εικονογραφήσεις για εκδόσεις των Χατζηκυριάκου-Γκίκα, Καρά, Φασιανού, Χάρου και Λεβίδη.
Κατεβαίνω τα σκαλοπάτια στον 3ο όροφο : Ο Καβαφης σε νεότερη ηλικία με κοιτά κατάματα σε ένα έργο του Μιχ. Μαδένη. Δίπλα στέκει ένας πιο σύγχρονος πίνακας με τίτλο "Κεριά" του Αχ. Δρούγκα, ενώ το ίδιο ποίημα ενέπνευσε και τον Χρ. Μπόκορο. Δυο τρισδιάστατα άλογα στέκουν παραπέρα έτοιμα να καλπάσουν είναι "Τα άλογα του Αχιλλέως" του Βασίλη Παπασάικα. Στον απέναντι τοίχο, η "Ξεχασμένη φρουρά" του Τσαρούχη δεσπόζει στον χώρο. Σαν μαγνήτης με τραβούν τα έντονα βλέμματα των ανθρώπων που απεικονίζονται στον ανώνυμο πίνακα του Εδουάρδου Σακαγιάν που εμπνέυστηκε από το ποίημα "Επιθυμίες". Ο Καβάφης υπάρχει ακόμη και στους πίνακες που δεν είναι πορτραίτα του, ενώ χειρόγραφα και πρώτες εκδόσεις των συλλογών του με αφιερώσεις φυλάσσονται ως πολύτιμοι θυσαυροί στις βιτρίνες στο κέντρο της αίθουσας.
Λίγα σκαλιά πιο κάτω στον 2ο όροφο: Αμέσως καταλαβαίνω το ποίημα που ενέπνευσε τον Τσόκλη για την εγκατάστασή του "Κεριά" καθώς οι φλόγες κεριών τρεμοπαίζουν και αντανακλούνται μέσα από ένα θαμό καθρέφτη . Λίγο πιο πέρα το βλέμμα μου τραβάει το έργο του Βαρώτσου "Σημαία" που εμπνεύστηκε από το ποίημα "Φιλλέλην". Πορτραίτρα που επιμελείθηκε ο Γιαν.Ψυχοπαίδης γειτονεύουν, αλλά πιο εντυπωσιακός στέκεται "Ο Τσαλακωμένος Αντίνοος". Παρότι τοποθετήθηκε στην γωνία μου κλέβει τη προσοχή η "Μνήμη των πόλεων" του Μάριου Σπηλιόπουλου, ένα φωτεινό κουτί με μονοτυπία. Λίγο πιο πέρα στέκομαι μπροστά από το τρισδιάστατο μπούστο ενός άνδρα που ξεχειλίζει από χειρόγραφα με ποιήματα του Καβάφη, ένα έργο του Αλέξανδρου Αθανασιάδη. Έχω μαγευτεί από τα έργα του Ξενάκη και του Σόρογκα. Σχεδόν δεν έχω προσέξει τις γυναίκες με τις σφουγγαρίστρες που καθαρίζουν τον χώρο. "Δεν έχουμε άλλη ώρα, το πρωί με τόσα σχολεία δεν ευκαιρούμε, είναι η μόνη ώρα που δεν έχει πολλούς επισκέπτες" μου εξηγεί για να μου ζητήσει ευγενικά συγνώμη μια κυρία που αναγκάζεται να με μετακινήσει για να περάσει ένα χαράκι το πάτωμα.
Ξεφυλλίζω το βιβλίο των επισκεπτών. Τόσα ευχαριστώ από μαθητές. Ο Κ.Π.Καβάφης άγγιξε τόσους δημιουργούς και τόσους μαθητές, ανθρώπους διαφορετικών γενεών. Αυτό δεν είναι επιτυχία της τέχνης; αναρωτιέμαι: η αιωνιότητα!
Εως 8/12.
Μ.ΑΛΙΜΠΕΡΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου