Μετά τον “ΓΚΡΕΜΟ”, το…ξέφωτο!

Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά

Το πακέτο με το πολύτιμο περιεχόμενο έφτασε στην ώρα του, στην πόρτα του σπιτιού μου. Υπογραφή παραλαβής και άνοιγμα του περιτυλίγματος με ενθουσιασμό ενός μικρού παιδιού! Κρατάω επιτέλους στα χέρια μου, ένα βιβλίο που εδώ και πολύ καιρό μου έκλεινε συνωμοτικά το μάτι από το ράφι των βιβλιοπωλείων. Και ήταν πλέον θέμα χρόνου η “μεταξύ μας συνάντηση”. Ο τίτλος του ενέχει το στοιχείο της συντριβής, όσο και αυτό της κάθαρσης. “Στον γκρεμό”. Της Ντόρας Γιαννακοπούλου. Άλλωστε όπως λένε, όλα είναι θέμα οπτικής. Επιλέγω λοιπόν να δω το ποτήρι μισογεμάτο και να δηλώσω ότι, αν κανείς διαχειριστεί με σύνεση και διάθεση επαναπροσδιορισμού την κάθε “συντριβή” του, έρχεται σύντομα η στιγμή, που βλέπει το προσωπικό του “ξέφωτο” να βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής. 
 
Ξεκινώντας την ανάγνωση και γνωρίζοντας έναν-έναν τους ήρωες, έχεις την αίσθηση ότι αποτελείς κι εσύ μέλος της ξεχωριστής αυτής παρέας. Κάθε σελίδα, σε φέρνει όλο και πιο κοντά στο τι σημαίνει να είναι κανείς αληθινά ερωτευμένος. Όταν μιλάνε μεταξύ τους οι καρδιές δυο ανθρώπων, τότε τα λόγια είναι περιττά. Τότε αρκεί μόνο ένα βλέμμα. Ένα άγγιγμα. Όπως συνέβη με την Ελπίδα και τον Παύλο. Μέχρι που η ζωή τους χώρισε. Ένα τραγικό γεγονός, που βύθισε στο πένθος τους αγαπημένους τους, ήταν η χαριστική βολή μιας αγάπης που ουσιαστικά δεν πρόλαβε να ανθίσει. 
 
Τίποτα όμως στη ζωή δεν μένει ανεξιχνίαστο. Γιατί η αλήθεια βρίσκει πάντοτε τον τρόπο να λάμψει φέρνοντας στην επιφάνεια και τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά. Και η πραγματική αγάπη τα καταφέρνει πάντοτε να επιβιώσει. Πέρα από περιστάσεις και συνθήκες. Από ψυχρούς υπολογισμούς και μοχθηρές επιδιώξεις. Αν όντως είναι αληθινή και άνευ μάσκας. Δεκαπέντε λοιπόν χρόνια μετά, στον καιρό του οικονομικού μαρασμού και της “μάστιγας” των μνημονίων, ο γρίφος δείχνει να επαναλαμβάνεται. Μέσα από την ιστορία της Βίκυς και του Βασίλη, δυο νέων ηθοποιών, που τους συνδέει ένας μεγάλος έρωτας. Και μια εν δυνάμει μεγάλη αγάπη. Μέχρι που η εξαφάνιση του Βασίλη ρίχνει εσπευσμένα τους τίτλους τέλους, όπως και τότε…δεκαπέντε χρόνια πριν…και ας επρόκειτο για δυο άλλους ανθρώπους, που όμως φαίνεται να τους συνδέει ένα αόρατο, κοινό νήμα…

…το μίσος και η ζήλια, όταν διαιωνίζονται, γίνονται “δράκοι” που βάζουν τρικλοποδιές και σαμποτάρουν κάθε λεπτοφυές συναίσθημα. Του αφαιρούν το οξυγόνο. Το καταδικάζουν στην αφάνεια. Μέχρι που παίρνει τον έλεγχο η αγάπη. Η αληθινή. Και απόλυτη. Αποκαθιστώντας την τάξη των πραγμάτων. Γιατί διέπεται από τους δικούς της κανόνες. Και όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, εκείνη γελάει. Και ό,τι εκείνη αποφασίσει, είναι νόμος. Απαράβατος. Έστω κι αν κάποιες φορές αναγκάζεται να πέσει στον “Γκρεμό” προκειμένου να αναγεννηθεί. 

Πιο ώριμη. Πιο ζωντανή. Πιο συνειδητοποιημένη. Και πιο δυνατή από ποτέ!