La Grande Belezza

Μαγεύτηκα, κουράστηκα, αναρωτήθηκα αλλά δεν κατέληξα κάπου...Με μια μυστηριώδη αρχή σε μια ταράτσα στην Ρώμη, που ίσως κουράζει με τα αλλεπάλληλα πλάνα προσώπων ο Paello Sorentino μας ζητά να γίνουμε και εμείς party animal στα ξέφρενα γλέντια της ιταλικής μπουρζουαζίας. Με μαεστρία μας επιτρέπει να περπατήσουμε στα μονοπάτια της αιώνιας πόλης και να ξεναγηθούμε με τα μάτια μιας μεγαλοαστικής τάξης – με κάποιες νευρωτικές υπάρξεις που αναζητούν ένα διάλειμμα από την ανιαρή ζωή τους καθώς δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι το φαίνεσθαι διαφέρει από το είναι.
Η ελαφρότητα αυτών των ανθρώπων είναι αξιοθρήνητη. Μεταξύ αυτών και ο ήρωας, ο Jep Gambardella,Toni Servillo, καταξιωμένος δημοσιογράφο και συγγραφέας ενός και μοναδικού μυθιστορήματος, το οποίο παραμένει υπενθύμιση των μη πραγματοποιηθέντων υποσχέσεων του. Ο ίδιος επαναλαμβάνει ότι δεν έγραψε ξανά γιατί δεν είχε τίποτα να πει, δεν είχε τίποτα να τον εμπνεύσει από ον συγκεκριμένο τρόπο ζωής.

Ο σκηνοθέτης επιχειρεί να υμνήσει τους μεγάλους του ιταλικού σινεμά με αναφορές Dolce Vita, το Roma, και η Ταράτσα του Εττόρε Σκόλα, να υμνήσει την ομορφιά με το τοπίο της Ρώμης την “La Grande Belezza”.
Σαφώς ακολούθησε τα χνάρια του Federico Felini, αλλά στην προσπάθειά του να καταδειχθεί άξιος επίγονος άφησε κενά, ατελείωτες ενότητες και πολλά ερωτηματικά προκαλώντας προβλήματα νοηματικής συνοχής. Με έμφαση στην αφήγηση δεν έχασε από τον πλάνο τον ήρωα που προσπαθεί να μας αποδείξει ότι όλη του η ζωή , πλην του πρώτου του έρωτα, ήταν μια εικονική πραγματικότητα- μια καταγγελία της επιφανειακής ψευδομορφιάς- περιτυλίγματος των ανθρώπων.
Η μόνη ειλικρινής στιγμή του πρωταγωνιστή ήταν όταν έφερε στους ώμους του το φέρετρο ενός νεαρού φίλου του.
Ωστόσο, αναγνωρίζω ότι μέσα από τη ταινία κατακεραυνώνονται η οικονομική ευμάρεια ως εχέγγυο της ευτυχίας, η γονεϊκή αυθεντία...Στα πλην κατατάσσω το ευρηματικό ανάποδο πλάνο σε ένα ξέφρενο πάρτυ, την ξεσηκωτική μουσική αλλά και την επιλογή υπέροχης όπερας, αλλά και την αγαπημένη σκηνή με την νυχτερινή επίσκεψη σε παλάτσο όπου ένα κηροπύγειο μας αποκαλύπτει ομορφιές της τέχνης.

                                                                                      Μαρία Αλιμπέρτη