“Μια Χειμωνιάτικη Ιστορία” με φόντο τα Θαύματα

 

Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά

Ήταν μια ταινία, που από την πρώτη στιγμή που είχα δει το σχετικό τρέιλερ, είχα απαγορεύσει διά ροπάλου στον εαυτό μου να σπεύσω να την παρακολουθήσω. Όχι επειδή δεν μου κίνησε εξαρχής το ενδιαφέρον. Ούτε επειδή δεν αναφερόταν σε θέματα που με κάνουν να ονειρεύομαι από μικρό κοριτσάκι. Και σαφώς όχι επειδή θα μου προκαλούσε ανία και πλήξη. Κάθε άλλο. Αλλά ακριβώς, επειδή γνώριζα ότι ήταν όλα αυτά που θα με έκαναν να την κατατάξω ευθύς αμέσως στις πιο αγαπημένες μου ταινίες και θα αποτελούσε αναμφίβολα αφορμή για τους σχετικούς ρομαντικούς συνειρμούς και τις ονειροπολήσεις για πρίγκιπες πάνω στο άσπρο άλογο, μια μεγάλη αγάπη που διαρκεί παντοτινά και όλα τα συναφή. Στοιχεία δηλαδή που με κατατάσσουν χρόνια τώρα στην κατηγορία των γραφικών υπέρτατα ρομαντικών που πιστεύουν ακόμη στα παραμύθια και στα θαύματα που κρύβει η ζωή σε κάθε στροφή του δρόμου. Ωστόσο, δεν άργησε η στιγμή που τελικά το αποφάσισα: θα πάω να τη δω. Τελεία και παύλα. Και θα είμαι ψύχραιμη. Και δεν θα παρασυρθώ σε άσκοπες ονειροπολήσεις αλλά θα την παρακολουθήσω αυστηρά ως επαγγελματίας. 

Να’μαι λοιπόν να κάθομαι σε ένα από τα βελούδινα καθίσματα μιας κινηματογραφικής αίθουσας ανήμερα της γιορτής των ερωτευμένων, έχοντας στραμμένο το βλέμμα στη λευκή οθόνη, όπου έχουν ήδη αρχίσει να ακούγονται οι πρώτες ατάκες των πρωταγωνιστών, της ταινίας: “Μια Χειμωνιάτικη Ιστορία” (Winter’s Tale), βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Mark Helprin, του 1983. “Μέσα στον καθένα μας υπάρχει ένα θαύμα, προορισμένο για ένα και μόνο άτομο στη γη…και όταν η ώρα αυτή φτάσει για να συναντηθούν οι δύο αυτές υπάρξεις, τότε το Σύμπαν συνωμοτεί για να είναι μαζί πέρα από κάθε εμπόδιο…και να ανθίσει μεταξύ τους μια μεγάλη αγάπη…”. “Ωχ, δεν θα τα πάμε καλά”, ακούω τον εαυτό μου να ψιθυρίζει, “και όχι τίποτε άλλο, αλλά υποσχέθηκα να είμαι τύπος και υπογραμμός και πάνω από όλα επαγγελματίας. "Αυστηρός”. 

Και από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, μεταφέρθηκα σε έναν κόσμο παραμυθιού, με φτερωτά άσπρα άλογα στο πλευρό κάθε ανθρώπου που ακούει την καρδιά του, δυνάμεις του Καλού και του Κακού (Ράσελ Κρόου, Γουίλ Σμιθ) να μάχονται για την επικράτηση του ισχυρότερου, αστέρια να φωτίζουν ανοίγοντας δρόμο στην υλοποίηση θαυμάτων και μια μεγάλη αγάπη να εκτυλίσσεται σαν όνειρο μεταξύ του γοητευτικού διαρρήκτη, Πίτερ Λέηκ (Κόλιν Φάρελ) και της εκλεπτυσμένης και πανέμορφης αριστοκράτισσας, Μπέβερλυ Πεν (Τζέσικα Μπράουν Φίντλει). Από εκείνες τις αγάπες, που εκπέμπουν μαγεία και ζεστασιά και μέσα από τη δύναμη και την αυθεντικότητά τους αλλάζουν τη ροή των γεγονότων. Από τις αγάπες εκείνες, που σώζουν και εκπληρώνουν στο μέγιστο, το σκοπό της ύπαρξής τους. Και τότε, όλος ο κόσμος γίνεται ξάφνου ομορφότερος και πιο φωτεινός. Με φόντο τη μυθική Νέα Υόρκη, σε ένα ταξίδι στο χρόνο από το 1916 έως και το 2014, παρακολουθούμε το σκηνοθέτη της ταινίας, Ακίβα Γκόλντσμαν, να καταθέτει τη δική του προσωπική αλήθεια προκειμένου να δημιουργηθεί μια ελεγεία για την αγάπη και την ανυπέρβλητη δύναμή της που κινεί ακόμη και βουνά και επιστρατεύεται για να εξελιχθεί η ανθρωπότητα στο σύνολό της. Κάθε άνθρωπος έχει ένα πεπρωμένο και τίποτα δεν γίνεται τυχαία καθώς διατρέχει το προσωπικό του μονοπάτι στη ζωή και το ταξίδι αυτό συνεχίζεται, όταν έχουμε ακόμη κάποια αποστολή να εκπληρώσουμε. Κάθε ένας φέρει εντός του ένα θαύμα που προορίζεται για έναν και μοναδικό άνθρωπο…για τον άνθρωπο που είναι το πεπρωμένο του και που τον περιμένει εκεί έξω να συναντηθούν για να δημιουργηθεί μέσα από την ένωσή τους, μια τέτοια εκτυφλωτική λάμψη που θα κάνει το κάθε σκοτάδι να χάσει σε ισχύ και το κάθε λεπτό της ζωής να αποκτήσει νόημα. 

Διάβασα πρόσφατα σε μια κριτική για την εν λόγω ταινία, ότι “πρόκειται για μια ταινία που απευθύνεται σε εφήβους”. Ωστόσο, παρά το ότι διατηρώ ακόμη και τώρα επαφή με το παιδί μέσα μου, ενώ διανύω την τρίτη δεκαετία της ζωής μου, δεν θα συμφωνήσω. Γιατί όσο κι αν βιώνω κι εγώ τα όσα διαδραματίζονται γύρω μας σε μια εποχή ιδιαίτερα απαιτητική από κάθε άποψη, κάθε φορά που θα ακούω λόγια, όπως “…γίνεται να αγαπάς κάποιον τόσο πολύ που να μην πεθαίνει..;” και ότι “η μοίρα μας είναι να γίνουμε κάποτε όλοι φωτεινά αστέρια”, έστω κι αν προέρχονται μέσα από μια ταινία με στοιχεία φαντασίας, πάντοτε θα συγκινούμαι και θα τα καλοδέχομαι. Γιατί έτσι μόνο τροφοδοτούνται τα πιο όμορφα όνειρα και λαμβάνουν χώρα τα πιο ξεχωριστά και ιδιαίτερα θαύματα. Αληθινά θαύματα. 

…και αυτό το υπογράφει κάποια, που πριν παρακολουθήσει την παραπάνω ταινία, είχε δηλώσει ευθαρσώς ότι θα την παρακολουθήσει ανεπηρέαστη από συναισθηματισμούς. Και ως επαγγελματίας. Και μάλιστα “αυστηρός”. Ο λόγος λοιπόν στα θαύματα…εντός της μικρής οθόνης, αλλά κυρίως εκτός. Εκεί έξω. Στην πραγματική ζωή…