Όνειρα μέσα από τον “Σπασμένο καθρέφτη”

Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά

 

Η καθημερινότητα έχει πάντοτε δύο όψεις: την όμορφη και την άσχημη. Πολλές φορές αρκεί να επιλέξεις ποιά από τις δύο θα ήθελες να ατενίζεις συχνότερα. Ποιά βγάζει από μέσα σου τον καλύτερό σου εαυτό και σε φέρνει όλο και πιο κοντά στα όνειρά σου. Και ανάλογα να διαμορφώσεις τη ζωή σου και την καθημερινότητά σου. Κάθεσαι στο σπίτι και σκέφτεσαι ότι ήρθε άλλη μια μέρα, όπου δεν εργάζεσαι, δεν είσαι εκεί που θα ήθελες να είσαι, δεν, δεν, δεν…πολλά “δεν” μαζί, κάνουν ένα “θα τα δημιουργήσω όλα ξανά από το μη-δέν” και έτσι βγαίνεις από το καβούκι σου και πας εκεί όπου χτυπάει η καρδιά σου γνωρίζοντας ότι στο μέρος εκείνο θα βρεις, όπως κάθε φορά, την απάντηση που ζητάς. Στο πλησιέστερο βιβλιοπωλείο δηλαδή! Ζητάς σημάδι για να προχωρήσεις στο επόμενο βήμα και περπατώντας στους φωτεινούς διαδρόμους που αναδύεται η λατρεμένη μυρωδιά των βιβλίων, η απάντηση βρίσκεται μπροστά σου: σε ένα από τα ράφια του καταστήματος και σου κλείνει θριαμβευτικά το μάτι. Σαν να σου λέει ότι “εγώ είμαι αυτό που αναζητάς τη δεδομένη χρονική στιγμή” και ας πρόκειται μόνο για ένα βιβλίο. Γιατί και τα βιβλία έχουν τον τρόπο τους να μιλούν και να αγγίζουν την καρδιά όποιου τα εμπιστεύεται. 

“Ο σπασμένος καθρέφτης”, του Τζόναθαν Κόου. Ένα μυθιστόρημα για παιδιά και μεγάλους. Ένα αληθινό παραμύθι με στοιχεία χαρμολύπης. Ακριβώς όπως και η ίδια η ζωή. Το παίρνεις στα χέρια σου και το ξεφυλλίζεις. Οι πιο όμορφες και χρωματιστές εικόνες ζωντανεύουν στις σελίδες του, όπου παρακολουθούμε την οκτάχρονη Κλερ να βιώνει την όμορφη, χαρούμενη και φωτεινή πλευρά της ζωής μέσα από ένα κομμάτι παλιού καθρέφτη που ανακαλύπτει σε έναν σκουπιδότοπο κοντά στο σπίτι της. Είναι ένα κορίτσι με έντονο το αίσθημα της μοναξιάς καθώς οι γονείς της δεν είναι πια αγαπημένοι και δεν έχουν το χρόνο να ασχοληθούν μαζί της γιατί συνέχεια τσακώνονται…γιατί άφησαν τη μαγεία να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια τους και ξέχασαν την αγάπη που κάποτε τους ένωσε. Κάτι μαγικό συμβαίνει όμως κάθε φορά που η μικρούλα Κλερ κοιτάζει τη ζωή μέσα από το κομμάτι του ξεχωριστού αυτού καθρέφτη. Ο σκοτεινός ουρανός παίρνει μονομιάς την πιο γαλάζια απόχρωση που θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί, η καταιγίδα μετατρέπεται στην πιο όμορφη λιακάδα, τα θλιμμένα και απογοητευμένα πρόσωπα των ανθρώπων γύρω της αποκτούν ξανά το πιο λαμπερό τους χαμόγελο, τα ομοιόμορφα χτισμένα γκρι σπίτια της γειτονιάς της μεταμορφώνονται σε πολύχρωμα και εντυπωσιακά κάστρα με κοχύλια, σημαίες και κήπους με τα πιο ευωδιαστά λουλούδια. Και το σημαντικότερο όλων: οι γονείς της είναι πάλι αγαπημένοι και οι τρεις τους αποτελούν την πιο ευτυχισμένη οικογένεια. 

Και τα χρόνια περνάνε…η Κλερ είναι πλέον έφηβη και θεωρεί τον εαυτό της άσχημο με τα σπυράκια που έχουν γεμίσει το πρόσωπό της. Μόνο κοιτάζοντας μέσα από τον καθρέφτη βλέπει τον εαυτό της, όπως πραγματικά θα ήθελε να είναι. Όμορφο και λαμπερό. Έρχεται αντιμέτωπη με τις ζαβολιές και τα ψέματα στο σχολείο που αποτελεί έναν μικρόκοσμο όλου του κόσμου. Ενός κόσμου που δεν υπολογίζει τίποτα άλλο μπροστά στο συμφέρον και την ιδιοτέλεια. Εκείνη όμως εξακολουθεί να λέει την αλήθεια. Γιατί πιστεύει ότι είναι το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή. Γιατί έτσι πίστευε πάντα. Γιατί με ψέματα χτίζεις ψεύτικες φιλίες, ψεύτικες επιτυχίες, ψεύτικο εαυτό. Έναν ολόκληρο ψεύτικο κόσμο. Κι εκείνη θέλει να ζει σε έναν κόσμο πέρα για πέρα αληθινό, με δικαιοσύνη, ευγνωμοσύνη, εμπιστοσύνη, μοίρασμα και ίσες ευκαιρίες για όλους τους ανθρώπους. Έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι θα δίνουν ο ένας στον άλλον το χέρι για να καταφέρουν όλοι μαζί να τον φτιάξουν ομορφότερο. Γιατί, όταν η απογοήτευση και η ζήλεια κατατρώει τους ανθρώπους, έρχεται η στιγμή που εκδηλώνουν βία. Και τότε είναι ο καθένας μόνος του σε έναν ατέρμονο αγώνα δρόμου εναντίον όλων και στην ουσία εναντίον του ίδιου του, του εαυτού. Ενός εαυτού, που από τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσει ότι έχει ανάγκη το συνάνθρωπό του για να προχωρήσει και ότι δεν χρειάζεται κανέναν απολύτως καθρέφτη για να του υπενθυμίσει το πόσο υπέροχος είναι, θα πάρει το πινέλο και θα ζωγραφίσει τον πιο όμορφο πίνακα. Έναν πίνακα που όμοιός του δεν έχει δημιουργηθεί ξανά και ο οποίος θα απεικονίζει την πιο φωτεινή και όμορφη πλευρά της ζωής. Αυτή δηλαδή που επιλέγουμε να βλέπουμε συχνότερα. Γιατί μας βγάζει τον καλύτερό μας εαυτό…και γιατί μας φέρνει κάθε μέρα όλο και πιο κοντά στα μεγαλύτερά μας όνειρα…

*Το βιβλίο του Τζόναθαν Κόου “Ο σπασμένος καθρέφτης” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πόλις.