Στη “NEBRASKA” με διαδρομή…αλλιώτικη

Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά

Ημέρα: Σάββατο

Ώρα: 10 παρά είκοσι μ.μ.

Τοποθεσία: έξω από τον κινηματογράφο έχοντας ήδη κάνει 3 κύκλους με το αυτοκίνητο προκειμένου να βρω μια θέση να παρκάρω. 

Επιτέλους μετά από μερικά λεπτά εντοπίζω με την άκρη του ματιού μου μια θέση ακριβώς πάνω στη γωνία με το μπροστινό τμήμα του αυτοκινήτου να προεξέχει αρκετά, όμως αφού δεν ενοχλεί, έχει καλώς. Δεν είχα φανταστεί έτσι ακριβώς τη θέση, όπου θα στάθμευα το αυτοκίνητο για τα επόμενα 121 περίπου λεπτά-όσο θα διαρκούσε η ταινία που τελευταία στιγμή επέλεξα να δω-όμως τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα φανταζόμαστε. Και ίσως να είναι και καλύτερα έτσι τελικά. Φτάνοντας μπροστά στα εκδοτήρια και ακούγοντας τη φιλικότατη υπάλληλο να μου λέει ότι “θέσεις υπάρχουν μόνο στην πρώτη σειρά”, διαπιστώνω ότι προστέθηκε άλλο ένα στοιχείο σε αυτά που φανταζόμουν εντελώς διαφορετικά. Ας είναι. “Στην πρώτη σειρά λοιπόν”, της απαντώ και σπεύδω στην αίθουσα προβολής, όπου είχαν ήδη αρχίσει να πέφτουν οι τίτλοι έναρξης της ταινίας. Χωρίς ποπ κορν αυτή τη φορά λόγω έλλειψης χρόνου. Επίσης κάτι που δεν είχα προηγουμένως φανταστεί. 

Τίτλος ταινίας: “NEBRASKA”, σε σκηνοθεσία του Αλεξάντερ Πέιν, βραβευμένου με Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου για τις ταινίες “Πλαγίως” και “Οι Απόγονοι”. 

Κάθομαι αναπαυτικά στο βελούδινο κάθισμα με τα μάτια μου σε πλήρη διαστολή προσπαθώντας να χωρέσουν εντός τους όλα όσα απεικονίζονται στη λευκή οθόνη, γιατί είναι κι αυτή η πρώτη θέση, που απαιτεί εξαιρετική δεξιότητα όρασης. Και αμέσως μετά βρίσκομαι να βιώνω τα γεγονότα σαν να βρίσκομαι δίπλα στους πρωταγωνιστές αυτής της γεμάτης αλήθειες ταινίας, που εκτυλίσσεται σε φόντο ασπρόμαυρο στη χώρα όπου όλα τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Ή κάπως έτσι. 

Πλοκή ταινίας: Ο Γούντι (Μπρους Ντερν) λαμβάνει μια διαφημιστική επιστολή και πιστεύει ότι κέρδισε ένα εκατομμύριο δολάρια. Ο γιος του (Γουίλ Φόρτε) μη μπορώντας να τον πείσει ότι εξαπατήθηκε, ξεκινά μαζί του ένα ταξίδι για να διεκδικήσουν τα κέρδη. Μαζί θα περάσουν από τέσσερις πολιτείες, σε μια ιστορία για την οικογενειακή ζωή στην καρδιά της Αμερικής.

Ένας πατέρας, όπου κάπου μεταξύ της δικής του ζωής και της ελλιπούς προσήλωσής του στην οικογένεια, έχασε το δρόμο του και τον εαυτό του και παραδόθηκε αμαχητί στην οκνηρία των γηρατειών. Μοναδική του σανίδα σωτηρίας και αυτοσχέδια διέξοδος από την ασπρόμαυρη ζωή του, η είσπραξη του υποτιθέμενου χρηματικού ποσού που φέρεται να κέρδισε. Μια γυναίκα στο πλάι του (Τζουν Σκουίμπ) που δεν χάνει ευκαιρία να του μιλά απότομα και απαξιωτικά. Μια μάσκα λεκτικής επιθετικότητας κάτω από την οποία κρύβεται μια αγάπη που κάποτε αισθάνθηκε για το σύντροφό της. Που όμως άφησαν και οι δύο να χαθεί στη μετέπειτα πορεία της κοινής τους ζωής. Ένας γιος, ευαίσθητος και συμπονετικός, που βλέπει τον πατέρα του με μια έντονη τάση στοργής παρά το πόσο του κόστισε μεγαλώνοντας η αδιαφορία και η έλλειψη πραγματικού ενδιαφέροντος και ουσιαστικής αγάπης εκ μέρους εκείνου. Αγάπης που εκδηλώνεται και προσφέρεται. Αγάπης που λέγεται με κάθε ευκαιρία. Και όχι αγάπης που μένει κρυμμένη μέσα στην ψυχή και δεν προλαβαίνει να γίνει λέξη. Ούτε αγάπης που περιμένει να έρθει η κατάλληλη στιγμή για να φανερωθεί κι όμως αυτή η στιγμή φαίνεται να μην έρχεται ποτέ. Προσπάθειες του γιου να έρθουν κοντά, που πεθαίνουν από ασφυξία πριν καν αντικρίσουν το φως της ζωής. Γιατί έχουν συσσωρευτεί πολλές στιγμές που η ανάγκη για εγγύτητα αποσιωπήθηκε και δεν ειπώθηκε ποτέ. 

Και τα χρόνια πέρασαν. Η ζωή γλίστρησε μέσα από τα χέρια τους. Με έναν πατέρα να ψάχνει στο σήμερα τη χαμένη ουσία της ζωής σε ένα χρηματικό ποσό που τάχα κέρδισε. Και έναν γιο να κραυγάζει σιωπηρά “Δώσε μου έστω και τώρα την αγάπη που μου στέρησες”. 

Και γύρω-γύρω γείτονες, ξεχασμένοι συγγενείς, δήθεν φίλοι και καλοθελητές να πέφτουν πάνω στον “εκατομμυριούχο νικητή” για να αποσπάσουν και αυτοί μερίδιο από το χρυσό παντεσπάνι της τούρτας. Της “τούρτας”, που τελικά εμφανίστηκε με διαφορετική όμως προέλευση από εκείνη που φανταζόταν ο καταπονημένος πλέον ηλικιωμένος πατέρας. Γιατί τα πράγματα δεν εξελίσσονται πάντοτε έτσι όπως τα έχουμε φανταστεί. Και ίσως τελικά να είναι καλύτερα έτσι. Το απέδειξε άλλωστε περίτρανα και η ταινία. Και ήταν τόσο απολαυστική, που ξέχασα τη θέση του αυτοκινήτου, την πρώτη σειρά καθισμάτων, την έλλειψη ποπ κορν και όλα όσα είχα φανταστεί να γίνουν διαφορετικά. 

Γιατί όταν εσύ κάνεις σχέδια, η ζωή γελάει και μπορεί να εκπλαγείς από τον τρόπο που κάποια πράγματα υλοποιούνται μεν, αλλά διαφορετικά από το πώς τα είχες φανταστεί, δε. 

Και ίσως τελικά να είναι καλύτερα έτσι…

* Η ταινία "Nebraska" ήταν υποψήφια για το Χρυσό Φοίνικα στο 66ο Φεστιβάλ Καννών και κέρδισε το βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού για την ερμηνεία του Μπρους Ντερν. Έλαβε έξι υποψηφιότητες για Όσκαρ, μεταξύ των οποίων για Καλύτερη Ταινία, Σκηνοθεσία, Α' Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του Ντερν και πέντε υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα.

Σενάριο: Μπομπ Νέλσον
Σκηνοθεσία: Αλεξάντερ Πέιν
Πρωταγωνιστούν: Μπρους Ντερν, Γουίλ Φόρτε, Τζουν Σκουίμπ, Στέισι Κιτς και Μπομπ Όντενκιρκ.