“Ξεκόλλα…” και τρέξε να ζήσεις!

Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά

Η φιλία είναι κάτι το ιερό, έτσι λένε. Κάτι που χρειάζεται συνεχή φροντίδα έτσι ώστε να επαληθεύεται η φράση “η ευτυχία είναι κάτι που πολλαπλασιάζεται, όταν διαιρείται”. Συνεχή φροντίδα από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές. 

Δύο φίλες. Η Ανθώ και η Ναταλία. Η Ναταλία και η Ανθώ. Η μία αυτόφωτη, η άλλη ετερόφωτη κατά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της. Η Ναταλία του “λαβείν” και η Ανθώ του “δούναι”. Η Ανθώ του “θυσιάζεσθαι” , η Ναταλία του “θυσιάζειν”, τους πάντες και τα πάντα προκειμένου να πραγματοποιεί τους εκάστοτε στόχους της. Ωστόσο, οτιδήποτε δημιουργείται μόνο από έναν, δεν αργεί η στιγμή που σωριάζεται στο χώμα σαν ένας πύργος από τραπουλόχαρτα. Χρειάζονται δύο για να οικοδομηθεί ένας πύργος από ανθεκτικά υλικά. Και μια γενναία δόση αμοιβαίου σεβασμού και απαράβατων ορίων για να στεγαστούν εντός των τοιχών του, αληθινές φιλίες που αντέχουν στο χρόνο. 

Όταν μόνο δίνεις και δεν παίρνεις, η ισορροπία της “τραμπάλας” διαταράσσεται και το παιχνίδι χαλάει. Ζαβολιά, το να θες μόνο να παίρνεις. Όπως και μόνο το να δίνεις. Τότε, το “δόσιμο γίνεται επώδυνο και για να σταθεί κανείς στο ξέφωτο της σωτηρίας χρειάζεται μόνο ένας χάρτης…αρκεί να μην έχει τσαλακωθεί περισσότερο από όσο αντέχουν

τα μάτια”, δηλώνουν οι λέξεις ψυχής που πήραν ζωή από την πένα της Σαρίτα Χάϊμ, στο βιβλίο με το εξώφυλλο όπου κάθε γυναίκα αναγνωρίζει τον εαυτό της. Το μικρό κοριτσάκι του χθες, που κάθεται μπροστά στον καθρέφτη όλο προσμονή για τη ζωή που απλώνεται μπροστά του και η ώριμη γυναίκα του σήμερα που αναρωτιέται πού έχασε το μίτο της Αριάδνης στην πορεία και η ζωή της μοιάζει να έχει μπει “στον πάγο”.

“Ξεκόλλα…”, ψιθυρίζει στον εαυτό της και κάτι μέσα της κινητοποιείται θέτοντας εκ νέου σε λειτουργία όλα τα γρανάζια της ύπαρξής της για να προχωρήσει μπροστά και να ανοίξει δρόμο μέσα από τα συντρίμμια. Να αφήσει πίσω της φίλες που την πρόδωσαν, άνδρες που δεν άνοιξαν διάπλατα την αγκαλιά τους για να υποδεχτούν το θαύμα της ύπαρξής της στο πλάι τους, καταστάσεις που είχαν λήξει από καιρό κι όμως εκείνη επέμενε να τις συντηρεί με ψίχουλα. Γιατί είχε μάθει μόνο να δίνει. Και ποτέ να παίρνει. Και έτσι προσέφερε ανενδοίαστα τον εαυτό της ως λεία στα κάθε λογής “σαρκοβόρα” που καραδοκούσαν σε κάθε γωνιά παριστάνοντας τους πιστούς συνοδοιπόρους. 

Κι όμως, αν κάτι έχουν μάθει αυτές οι γυναίκες από τις συνεχείς γρατζουνιές και τις πληγές από τραύματα που δεν έκλεισαν ποτέ, είναι να έχουν πάντοτε μια αγκαλιά ανοιχτή για να συγχωρέσουν, να κατανοήσουν, να παραμερίσουν λάθη του παρελθόντος και να κάνουν μια νέα αρχή. Με τον εαυτό τους. Με τους άνδρες που πέρασαν από τη ζωή τους και ενώ...ακούμπησαν, στην ουσία δεν ακούμπησαν ποτέ. Και με τις “άσωτες” πρώην φίλες και το είδωλό τους που κείται πλέον απομυθοποιημένο στο παρασκήνιο της ζωής. Γιατί μετά την άνοδο που προκύπτει πατώντας επί πτωμάτων, έρχεται πάντοτε η ισοπεδωτική και ανελέητη κάθοδος. Νόμος ή αλλιώς Θεία Δίκη. Κι όμως εκείνες έχουν τη δύναμη να παραμερίζουν όλα όσα τις πλήγωσαν στο παρελθόν δίνοντας ξανά το χέρι σε όσους τις απογοήτευσαν. Όχι βέβαια για να αποσπάσουν εύσημα. Αλλά γιατί παρά τα όσα συνέβησαν, εξακολουθούν να πιστεύουν ακόμη στον άνθρωπο και στις σχέσεις. Τις αληθινές.

Και συνεχίζεις να ξεφυλλίζεις τις σελίδες του εν λόγω βιβλίου και καθώς τις διατρέχεις,

έρχεσαι αντιμέτωπος με γωνιές της ψυχής σου που για πολλά χρόνια αρνούνταν να βγουν στο φως επειδή απέφευγες συστηματικά να τις κοιτάξεις κατάματα. Από φόβο, δειλία, ανασφάλεια. Κάθε λέξη ανοίγει και από ένα διαφορετικό “συρτάρι” της θηλυκής σου πλευράς και σου αποκαλύπτει το πολύχρωμο ψηφιδωτό από το οποίο απαρτίζεται η γυναικεία προσωπικότητα. Μαθαίνεις να λειαίνεις τις πιο “τραχείες” σου επιφάνειες  και να εκτιμάς τα δυνατά σου σημεία. Να μη διστάζεις να συμφιλιωθείς με τους προσωπικούς σου δαίμονες και να βρεις τη δύναμη να αναγεννηθείς μέσα από τις στάχτες του παρελθόντος. Γιατί πάντοτε έρχεται η αναγέννηση έστω και με τη μορφή μιας ανατροπής που αλλάζει εντελώς το πού δείχνει πλέον η πυξίδα της ζωής. Μια ανατροπή που φέρνει τα πάνω-κάτω και ο τροχός γυρίζει. Οι τελευταίοι έσονται πρώτοι και οι πρώτοι τελευταίοι. Μια ανατροπή που σου κλείνει συνωμοτικά το μάτι και σε οδηγεί “στο ξέφωτο της σωτηρίας”…

…με τη βοήθεια ενός χάρτη που παρά την τσαλακωμένη του όψη αποδεικνύει περίτρανα το μεγαλείο που κλείνει εντός του. Το μεγαλείο που απέκτησε ακριβώς επειδή τσαλακώθηκε πολλές φορές…όπως ακριβώς και η γυναίκα που ακολούθησε τα χνάρια του. Τσαλακώθηκε πολλές φορές κι όμως παρ’όλα αυτά δεν έχασε ποτέ το κουράγιο και τη δύναμη να συνεχίσει θαρραλέα το δρόμο της με προορισμό την αληθινή ευτυχία..! Και έτρεξε επιτέλους να ΖΗΣΕΙ!

*Το βιβλίο “Ξεκόλλα…”, της Σαρίτα Χάϊμ, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδης. 

* Η δεύτερη κατά σειρά εικόνα του κειμένου, ανήκει στη σειρά των έργων που φιλοτέχνησε η εικαστικός, Ράνια Καπελιάρη, εμπνευσμένα από τους ήρωες του βιβλίου και τη γοητευτική φύση της γυναίκας.