«Το Τελευταίο Σημείωμα» του Παντελή Βούλγαρη είναι μια από τις πιο συγκινητικές και ατμοσφαιρικές ιστορικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, που μετατρέπει ένα τραγικό γεγονός σε κινηματογραφικό μνημείο,αποτύπωμα μνήμης και παραδειγμα ευθύνης.
της Μαρίας Αλιμπέρτη
H ταινία Το Τελευταίο Σημείωμα του Παντελή Βούλγαρη έχει θεματική και αισθητική συγγένεια με τα Πέτρινα Χρόνια, καθώς και οι δύο πραγματεύονται τραυματικές σελίδες της ελληνικής ιστορίας μέσα από προσωπικές ιστορίες αντίστασης και αξιοπρέπειας. Ο Παντελής Βούλγαρης, γνωστός για την ευαισθησία και την ιστορική ακρίβεια με την οποία προσεγγίζει κοινωνικά και πολιτικά θέματα, επιστρέφει με το Τελευταίο Σημείωμα (2017) σε μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της ελληνικής αντίστασης: την εκτέλεση των 200 κομμουνιστών στην Καισαριανή την Πρωτομαγιά του 1944.Ο Βούλγαρης επιλέγει να αφηγηθεί την Ιστορία μέσα από ανθρώπινες σχέσεις.Σε μια ακόμη Καρυστιάνη συνεργάζεται με τον Βούλγαρη, προσδίδοντας λογοτεχνική ποιότητα και συναισθηματικό βάθος στο σενάριο.
Σύνοψη
Η ταινία διαδραματίζεται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Χαϊδαρίου, λίγο πριν την Πρωτομαγιά του 1944. Ο 34χρονος Ναπολέων Σουκατζίδης, διερμηνέας του γερμανού διοικητή Καρλ Φίσερ, είναι ένας από τους 200 πολιτικούς κρατούμενους που επιλέγονται για εκτέλεση στην Καισαριανή, ως αντίποινα για τον θάνατο Γερμανών στρατιωτών από την ελληνική αντίσταση. Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και φωτίζει τις τελευταίες ώρες των ηρώων, με επίκεντρο τον Σουκατζίδη, που αρνείται να σωθεί εις βάρος των συντρόφων του.
Ερμηνείες και σκηνοθεσία
Ο Ανδρέας Κωνσταντίνου στον ρόλο του Σουκατζίδη δίνει μια συγκλονιστική ερμηνεία, γεμάτη εσωτερικότητα και αξιοπρέπεια. Ο Αντρέ Χένικε ως Φίσερ αποδίδει με ψυχρότητα την ναζιστική εξουσία, ενώ η Μέλια Κράιλινγκ ως Χαρά Λιουδάκη προσθέτει μια ανθρώπινη διάσταση στην αφήγηση.
Η σκηνοθεσία του Βούλγαρη είναι υποβλητική και ακριβής, με σκηνές που σε κρατούν καθηλωμένο, παρά το γεγονός ότι γνωρίζεις πως δεν θα υπάρξει happy end. Η ατμόσφαιρα είναι φορτισμένη, οι διάλογοι λιτοί αλλά ουσιαστικοί, και η κάμερα ακολουθεί τους χαρακτήρες με σεβασμό και ενσυναίσθηση.
Νοήματα και ιστορική ευθύνη
Η ταινία δεν εξωραΐζει ούτε δικαιολογεί την ναζιστική ιδεολογία. Αντίθετα, εμβαθύνει στο ζήτημα της άκριτης υπακοής, της ηθικής ευθύνης και της αντίστασης. Αναδεικνύει τη βαρύτητα των εγκλημάτων πολέμου και στέλνει ένα ισχυρό μήνυμα για τη στάση μας απέναντι στην Ιστορία και τις πράξεις μας.
Σκηνικά και κινηματογραφική γλώσσα
Αξίζει να δει κανείς την ταινία για τα προσεγμένα σκηνικά και φωτισμένες σκηνές, τα καλοστημένα κάδρα και την επιλογή να ξεφύγει από το κλειστοφοβικό περιβάλλον της φυλακής. Οι λήψεις σε αρχαιολογικά μνημεία προσθέτουν βάθος και συμβολισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου