Κάθε σαράντα χρόνια - όταν το υποκριτικό ταλέντο ξετυλίγεται "στο Πατάρι"

Δευτέρα βράδυ στο Κουκάκι, έξω το κρύο κάνει πάρτι και εμείς μπαίνουμε γρήγορα γρήγορα στο μπαράκι "στο Πατάρι". Το μαγαζί γεμίζει παρά τις καιρικές συνθήκες, εγώ παραγγέλνω ρακόμελο να ζεσταθεί το είναι μου και παρατηρώ έναν περίεργο ψηλόλιγνο άνδρα, ντυμένο στα λευκά να κάθεται στην μπάρα. Τα φώτα χαμηλώνουν, η απαλή  μουσική κάνει εισαγωγή. Με εκφραστικό πρόσωπο ο άνδρας αυτός αφηγείται μια  ιδιαίτερη νύχτα πριν σαράντα χρόνια σε ένα ανθρωπάκι- έναν άγνωστο που συνάντησε  μόλις τυχαία. Οι υπόλοιποι σαν να κρυφακούμε αυτή την εξομολόγηση τηρούμε ευλαβική σιγή για να μην χάσουμε λέξη. 

της Μαρίας Αλιμπέρτη

Σχεδόν κρέμομαι από τα χείλη του και αυτά τα βουρκωμένα μάτια του με κεντρίζουν. Δεν μπορώ να σταματήσω λεπτό να παρακολουθώ την σπίθα τους. Με τι φόρτιση μεταφέρει την συγκίνηση εκείνης της λευκής βραδιάς, μια βραδιάς που τον σημάδεψε! Γεγονότα και σκέψεις κουβαλά στο μυαλό

του όπως και στην βαλίτσα του. Νιώθει ο εκλεκτός του Θεού για μια βραδιά, ενός Θεού που την υπόλοιπη ζωή του τον αγνοεί, καθώς καμία προσευχή του δεν εισακούστηκε. 
Μέσα σε μια ώρα ο Φαίδων Καστρής, υποδυόμενος τον άγνωστο ταξιδιώτη στην παράσταση "Κάθε σαράντα χρόνια" εκστομίζει αλήθειες που έχουν προβληματίσει όλους μας, περί τυχαιότητας,  Θεού,  μνήμης, γνώσης σ 'ένα κείμενο του Δημήτρη Τσεκούρα και σε σκηνοθεσία του Νίκου Σακαλίδη.
Με λυρικότητα ο πρωταγωνιστής αποδίδει  αυτό τον απαιτητικό μονόλογο που αποτελείται από ένα παιχνίδι αντιθέσεων - το ανθρωπάκι που ψηλώνει, ενώ ο ήρωας συρρικνώνεται, αλλά και από ένα ψηφιδωτό από συμβολισμούς και φιλοσοφικές αναζητήσεις. Ποτέ δεν με έχει απογοητεύσει άλλωστε ο κ. Καστρής με τις επιλογές και τις ερμηνείες  του  σε ποιοτικές παραστάσεις στην Επίδαυρο, όπως οι Τρωάδες αλλά και τον φετινό Ιππόλυτο, καθώς και την περσινή επιτυχία του "BLANCHE/Μετεπιβίβαση".