“Cake”: Όταν η ζωή αρχίζει ξανά…για δεύτερη φορά!

Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά

“Cake”. Ένα σώμα γεμάτο ουλές. Κάθε του κίνηση και ένας μορφασμός πόνου, κάθε σύσπαση και ένα “τσαλακωμένο” συναίσθημα που η γυναίκα αυτή πασχίζει να συνθλίψει μέσα από τα χάπια που έχουν αναλάβει το ρόλο της ακαριαίας αναισθησίας του παραμικρού παλμού της καρδιάς της. Μια καρδιά που έχει πάψει προ πολλού να νιώθει και όταν συνέρχεται από την επίδραση των φαρμάκων, φωνάζει ότι δεν θέλει να αισθάνεται, γιατί στο παρελθόν πόνεσε πολύ. Το φανερώνει κάθε της ουλή στο πρόσωπο, στα πόδια μα κυρίως στην ψυχή. Η ψυχή της Κλερ (Τζένιφερ Άνιστον). Μια άψυχη μάζα που “κολυμπά” στις συναισθηματικές τοξίνες και τις χημικές ουσίες. 

Η μοναξιά τρυπώνει κάτω από την πόρτα, μέσα από τη χαραμάδα στο παράθυρο, κάτω από τα σκεπάσματα την ώρα που προσπαθεί να κάνει τις φωνές στο μυαλό της να σωπάσουν και τους εφιάλτες να καθυστερήσουν να έρθουν. Έστω και για μια βραδιά. Κανείς δεν φαίνεται να έχει τη διάθεση να της απλώσει το χέρι δίνοντάς της ένα λόγο για να συνεχίσει να ζει. Τα ξεσπάσματα οργής και θυμού έχουν απομακρύνει από δίπλα της όλους όσους την πλαισίωναν στο παρελθόν. Μοναδική της συντροφιά τα χάπια, οι αναμνήσεις από ένα “κουρελιασμένο” παρελθόν και η γυναίκα που τη φροντίζει σαν να ήταν δικός της άνθρωπος. Μια ανθρώπινη συναναστροφή που εκτείνεται πέρα από δεσμούς αίματος και αποστειρωμένα λόγια ξεπερνώντας κάθε τυπικότητα και σύνορο που η κοινωνία ορίζει μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου. 

Η αυτοκτονία μιας νεαρής γυναίκας από την ομάδα ψυχολογικής υποστήριξης στην οποία συμμετέχει  η Κλερ, ανοίγει τον ασκό του Αιόλου μέσα στη “φουρτουνιασμένη” της ψυχή και τα συναισθήματα πιέζουν να εκδηλωθούν. Ή τώρα ή ποτέ. Δεν υπάρχει άλλο περιθώριο αναβολής. Η ζωή ξύπνησε και ανυπομονεί να πάρει ξανά τα ηνία στα χέρια της. Κίνητρο για να δοθεί εκ νέου το σύνθημα στα εδώ και καιρό σκουριασμένα “γρανάζια” της ύπαρξής της, ο νεαρός άνδρας που θρηνεί για την αυτοκτονία της γυναίκας του και το μοναχοπαίδι τους. Κάποτε είχε γεννήσει και η Κλερ ένα μωρό, ένα μικρό αγοράκι που μέχρι να σκοτεινιάσουν όλα ξαφνικά, ήταν ο ήλιος της. Ο ήλιος της ζωής της. Και μετά πόνος, ουλές, θλίψη, οδύνη, χάπια, αναισθησία. 

Κι όμως, ακόμη και οι πιο στρυφνοί άνθρωποι και οι φαινομενικά πιο άκαμπτοι χαρακτήρες έχουν ανάγκη από κάποιον που θα μείνει δίπλα τους το βράδυ μέχρι να αποκοιμηθούν και θα τους πει ένα παραμύθι για καληνύχτα. Ιδίως αυτοί έχουν ανάγκη περισσότερο από όλους τους άλλους. Τη δύναμη όμως για να σωθεί κανείς, χρειάζεται να “σκάβει” μέσα του ο ίδιος για να την ανακαλύψει. Κανένας άλλος δεν θα βαδίσει το δρόμο που ο καθένας μας έχει έρθει για να βαδίσει. Κανένας δεν θα πάρει από μέσα σου τη θλίψη και το σκοτάδι, αν εσύ πρώτα δεν δώσεις πανηγυρικά το “πράσινο φως” για να συμβεί κάτι τέτοιο.

 

“Θέλεις πραγματικά να γίνεις καλύτερα; Πες, θες;”. ΝΑΙ ΘΕΛΩ! Τότε τίναξε από πάνω σου τη σκόνη και ψάξε, ψάξε, ψάξε ένα λόγο για να κρατηθείς στη ζωή και συγχώρεσε τον εαυτό σου για ό,τι ακόμη μέσα σου δεν έχει σμιλευτεί επαρκώς για να τον μεταμορφώσεις σε εκείνον τον εαυτό που έμαθε να επιβιώνει μέσα από τις ουλές και τον πόνο αλλά που δεν έχασε ποτέ την πίστη ότι κάπου εκεί κοντά βρίσκεται ο ήλιος που περιμένει να ανατείλει. Ξανά και ξανά. Ίσως η φράση αυτή που σε κάνει να μετακινηθείς από τις ράγες του τρένου πριν αυτό περάσει από πάνω σου καθιστώντας σε απλά μια ανάμνηση, να συνοψίζεται στο “Ήμουν καλή μητέρα…”. Έστω και την ύστατη στιγμή. Αρκεί και μόνο ότι το συνειδητοποιείς και αγκαλιάζεις το κάθε κύτταρο της ψυχής σου.

 

Η Κλερ. Μια γυναίκα που συνομιλεί με το όραμα μιας άλλης γυναίκας που έδωσε τέλος στη ζωή της πέφτοντας από μια γέφυρα στο κενό αφήνοντας πίσω της έναν άνδρα “ακρωτηριασμένο” ψυχικά και ένα μικρό αγοράκι χωρίς μανούλα. 

Τι είναι άραγε αυτό που αυτήν την κρατάει ακόμη στη ζωή σε αντίθεση με την ενέργεια της αλλοτινής γνωστής της από την ομάδα ψυχολογικής υποστήριξης; Γιατί, ενώ όσο κι αν ψάχνει μέσα της να βρει τη δύναμη να κάνει το ίδιο, την τελευταία στιγμή πάντοτε κάτι την κρατάει; Ίσως να είναι ο καλός της άγγελος με τη μορφή της γυναίκας που τη φροντίζει, που την επαναφέρει στη ζωή ξανά και ξανά. Όμως ακόμη και οι καλοί μας άγγελοι ξεσπούν κάποιες φορές, όταν παρά τις προσπάθειές τους, εμείς εξακολουθούμε να μη θέλουμε να σώσουμε τον εαυτό μας. Ξεσπούν, αλλά δεν σταματούν ποτέ να μας κρατούν το χέρι και να περπατούν δίπλα μας ό,τι κι αν γίνει.

Και τότε είναι που σηκώνεις το βλέμμα σου και βλέπεις στην κορνίζα που κρέμεται στον τοίχο, τα μάτια της αθώας ύπαρξης που κάποτε μεγάλωσε στα σπλάχνα σου. Και το χαμόγελό του απλώνει παντού τη ζεστασιά του ακόμη και αν έπαψε πλέον να υπάρχει. Το χαμόγελο που έφερε τον ήλιο στη ζωή σου. Το χαμόγελό του.

…γιατί όλα αρχίζουν και όλα τελειώνουν εκεί.

Σηκώνομαι. Αναπνέω πάλι. Δειλά στην αρχή, αποφασιστικά στη συνέχεια. Σβήνω τα κεριά της τούρτας.

Η ζωή αρχίζει ξανά…για δεύτερη φορά!

  

*Η ταινία “Cake” προβάλλεται αυτήν την περίοδο στις κινηματογραφικές αίθουσες. 

Ο ρόλος της Κλερ χάρισε στην πρωταγωνίστρια, Τζένιφερ Άνιστον, μία υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα.

*Στοιχεία Ταινίας:

Σκηνοθεσία: Ντάνιελ Μπαρνζ

Σενάριο: Πάτρικ Τόμπιν

Ηθοποιοί: Τζένιφερ Άνιστον, Άννα Κέντρικ, Σαμ Ουόρθινγκτον, Αντριάνα Μπαράζα, Φελίσιτι Χάφμαν, Μάμι Γκάμερ, Ουίλιαμ Χ. Μέισι