Dialogue in the dark, μια περιπέτεια στο σκοτάδι που σε κάνει να δεις με άλλα μάτια!

Κυριακή απόγευμα, ώρα για βόλτα στην Αθήνα, αλλά μια διαφορετική βόλτα...μέσα στο σκοτάδι. όχι δεν έκλεισα τα μάτια μου , ούτε είχε συσκότιση η πόλη, απλά μπήκα στην θέση ενός ανθρώπου χωρίς όραση συμμετέχοντας στο "Διάλογοι στο σκοτάδι".  Με το λευκό μπαστούνι μέσα σε ένα κλειστό χώρο, διαμορφωμένο ειδικά στο Badminton theater, είχα ένα μοναδικό βίωμα για 70 λεπτά που με έκανε, πιστεύω καλύτερη: κατάλαβα τους συνανθρώπους μου! Θαυμάζω περισσότερο τους ανθρώπους που στερούνται της όρασής τους, αλλά δεν κλείονται στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους και  κυκλοφορούν στην  Αθήνα παρά τις δυσκολίες.

της Μαρίας Αλιμπέρτη 

Ο περίπατος άρχισε από τον Εθνικό Κήπο, λίγα λεπτά πριν τα φώτα είχαν σβήσει στον προθάλαμο η ξεναγός μας η Μαρία-Ιωάννα, μια νεαρή κοπέλα μη βλέπουσα, μου κράτησε το χέρι και με ηρέμησε όταν με έπιασε ένας μικρός πανικός. "Έχω σπουδάσει ψυχολογία, κάποιοι παθαίνουν κάτι τέτοιο... θα είμαι δίπλα σου, μην φοβάσαι" μου είπε  και η γλυκύτατη φωνή της με καθησύχασε. Αποφασισμένη να  καταπολεμήσω την κλειστοφοβία μου, βρέθηκα μαζί με την ομάδα συμφοιτητών στο πρόγραμμα Ακαδημία Πλάτωνος στο δεύτερο δωμάτιο, να σέρνω τα πόδια μου στα χαλίκια.  Η ξεναγός μας ζήτησε να μαντέψουμε που είμαστε. "Ακούω πάπιες και τα πουλιά να κελαηδούν, αλλά είμαστε στο κέντρο της πόλης! Ναι, βρισκόμαστε στον Εθνικό Κήπο." Αφού περάσαμε ένα γεφυράκι, βρεθήκαμε σε ένα άλλο σημείο, τα πόδια μου αισθάνθηκαν την διαφορά. "Πατάω χλοοτάπητα!" Η Μαρία-Ιωάννα μας ζητά να πιάσουμε το άγαλμα μπροστά μας. "Έχει περικεφαλαία" φωνάζουμε όλες μαζί. "Είναι ο Περικλής; Είναι ο Θεμιστοκλής; Είναι ο Κολοκοτρώνης;" Δεν το βρίσκουμε! Τελικά μας ξεγέλασε η πάνσοφη θεά Αθηνά! Βγήκαμε από τον κήπο, πήγαμε στο Μετρό! Τα χέρια μου χαϊδεύουν τα πλακάκια και διαβάζω δια της αφής στον τοίχο "Σύνταγμα". Προχωράμε η μια  πίσω από την άλλη. Κάποιες κυρίες κάθονται στο παγκάκι, ενώ οι άλλες περιμένουμε υπομονετικά. Μόνο με τον ήχο του συρμού με έπιασε φόβος. "Θα πέσω στο κενό" σκέφτηκα. "Ευτυχώς είναι και  άλλοι δίπλα μου".

Περιμένουμε να σταματήσει με προσοχή επιβιβαζόμαστε και με το μπαστούνι προσπαθώ να βρω μια θέση καθώς η ξεναγός μας δίνει οδηγίες! Καθόμαστε αναπαυτικά οι πρώτες και βοηθάμε τις επόμενες να βρουν μια θέση. Ο συρμός ξεκινά. Ο θόρυβος φθάνει δυνατός στα αυτιά μου, αυτή η αίσθηση μου έχει οξυνθεί τα τελευταία λεπτά.  Επιτέλους φθάνουμε στο Μοναστηράκι. Αποβιβαζόμαστε στην αποβάθρα. Κενό δεν υπήρχε αλλά μόνο στην ιδέα περπατούσα προσεκτικά. Βγαίνοντας από τον σταθμό  ο ήχος από ένα κομπρεσέρ τρελαίνει τα αυτιά μου. Περπατάμε σε ένα μονοπάτι, προσπαθώ να βρω τα σκαλάκια και ξαφνικά ένα

εμπόδιο μπροστά. Ένας ασυνείδητος οδηγός έχει παρκάρει πάνω στον οδηγό τυφλών ένα μηχανάκι και παρακάτω ένα αυτοκίνητο.  Πρέπει τώρα να αναζητήσω νέα πορεία. Φαντάζομαι την απόγνωση που νιώθουν οι τυφλοί σε τέτοιες καταστάσεις...Πιάνω τον τοίχο, ψάχνω την πόρτα, τα χέρια μου διαβάζουν τον αριθμό "18" , πιάνω και το χερούλι της πόρτας. Προχωρούμε και μπαίνουμε σε ένα μπαρ,

δίνουμε παραγγελία και πληρώνουμε. Αφού πήραμε τα ποτά μας καθόμαστε στο τραπέζι. Η Μαρία- Ιωάννα μας καλεί να συζητήσουμε την εμπειρία μας, τις δυσκολίες να κινηθείς και να ελέξεις τον χώρο και μας εξηγεί ότι υπό αυτές τις συνθήκες οξύνονται οι υπόλοιπες αισθήσεις. Η ατμόσφαιρα ζεσταίνεται καθώς η  κουβέντα απλώνεται γύρω από τα συναισθήματα και την ενσυναίσθηση μέσω των ήχων που αναπτύσσουν οι άνθρωποι που δεν βλέπουν. Ενθουσιασμένες βγαίνουμε από τον χώρο! Μοιραζόμαστε την εμπειρία μας με όσους περιμένουν να δοκιμάσουν.

 Μετά από αυτή την "βόλτα", πήρα τον δρόμο προς το Μετρό στην Κατεχάκη με πολλές σκέψεις να απασχολούν το μυαλό μου: κάτι πρέπει να κάνουμε ώστε η πόλη αυτή να είναι πιο βιώσιμη και να καλλιεργήσουμε τον σεβασμό και την αλληλεγγύη.