Tomorrowland: Στα χνάρια του μέλλοντος με οδηγό το Όνειρο (βίντεο)

Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά

 

-“Θέλω να πάω στα αστέρια…”

 

-“Κι αν πας εκεί και δεν υπάρχει τίποτα;”

-“Κι αν όμως υπάρχουν τα πάντα;”

…και το φως χαμηλώνει στην σκοτεινή αίθουσα. Ξαφνικά, η προσοχή στρέφεται στο περιεχόμενο των λέξεων του παραπάνω διαλόγου μεταξύ ενός μικρού αισιόδοξου κοριτσιού και των ανθρώπων που την έφεραν στη ζωή. “Όταν ήμουν μικρός τα πάντα ήταν δυνατά”, ακούγεται από τα χείλη ενός αγοριού, ενός παιδιού-θαύματος που είχε μάθει να μην τα εγκαταλείπει ποτέ και να προσπαθεί επίσης να φτάσει τα αστέρια. Όπως λένε άλλωστε: “αν σηκώσεις τα χέρια ψηλά στον ουρανό, δεν θα αργήσει η στιγμή που θα γεμίσουν αστερόσκονη και τότε ό,τι είχες ονειρευτεί από μικρό παιδί, θα πραγματοποιηθεί…” ή κάπως έτσι τελοσπάντων. 

Μια ιστορία για το μέλλον ξετυλίγεται σαν το κουβάρι πάνω στη μεγάλη οθόνη, την καμωμένη από λευκό πανί και άπειρες δόσεις ονείρου. “Tomorrowland” (Η Χώρα του Αύριο) ο τίτλος της, σε σκηνοθεσία του Μπραντ Μπερντ και σενάριο του Ντέιμον Λίντελοφ. Και με ένα απαλό φύσημα ανοίγει ο ασκός της αισιοδοξίας και ξαφνικά τα πάντα αποκτούν νόημα, καθώς το πινέλο της ελπίδας βάφει το καθετί με πινελιές κόκκινες, κίτρινες, μπλε και πορτοκαλί. Ο Φρανκ (Τζορτζ Κλούνεϊ) και η Κέισι (Μπριτ Ρόμπερτσον) εκμηδενίζουν την απόσταση μεταξύ πραγματικού και φαντασίας, όταν αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν το μαγικό κωδικό που ανοίγει κάθε κλειδωμένη πόρτα και κάνει τους πάγους να λιώνουν και την καρδιά να πάλλεται από ζωή. 

“Μην τα εγκαταλείπεις” ψιθυρίζει η συνείδηση, “τρέξε μπροστά” παρακινεί η ψυχή, “τόλμα το αδιανόητο”, προτρέπει η σκέψη που δεν πτοείται από τις παγίδες του νου. Μόνο δρώντας έρχεται η νίκη που δεν μπορεί να ανθίσει εκεί όπου έχει στεφθεί βασιλιάς ο φόβος και η δειλία, η αδράνεια και ο γύψος που τυλίγει ασφυκτικά τα γρανάζια της νηφάλιας σκέψης. 

“Η φαντασία είναι πιο σημαντική από τη γνώση”, έλεγε και ο άνθρωπος που θεμελίωσε τη Θεωρία της Σχετικότητας. Ο άνθρωπος με τα λευκά μαλλιά και το σπινθηροβόλο βλέμμα που πάσχιζε να πείσει όλους ότι αγνοεί, ενώ η ευφυΐα μέσα του έκανε τούμπες από τα ρεκόρ γνώσης που σημείωνε. 

Μια σπάνια καρφίτσα που πάνω της διακρίνεται το σήμα του ατόμου, έτσι ώστε να θυμίζει την ανατολή του ήλιου, που συμβολίζει ένα καλύτερο μέλλον. Μια καρφίτσα που ενεργοποιεί τα σωματίδια, τα οποία μπορούν να ταξιδέψουν με μεγαλύτερη ταχύτητα από αυτή του φωτός δίνοντας το σύνθημα της εκκίνησης με κατεύθυνση την αναζήτηση της χώρας, όπου τα πάντα είναι πιθανά. Μια χώρα βγαλμένη από το αύριο, εκεί όπου οι πραγματικά ευφυείς άνθρωποι δημιουργούν με σκοπό την πρόοδο και την ένωση δείχνοντας την πόρτα της εξόδου στην απληστία, το φθόνο, το “ψαλίδισμα” των συναισθημάτων και τη μετάγγιση του τρόμου σε κάθε κύτταρο της ανθρώπινης ύπαρξης. Πεταλούδες και μέλισσες άρχισαν να χάνονται, παγόβουνα έλιωσαν, το χρώμα ξεθώριασε, κάπου στην πορεία η πίστη χάθηκε, ο ενθουσιασμός έκανε “φτερά” και ο τρόμος διοχετεύτηκε τεχνηέντως σε βιβλία, ταινίες, παιχνίδια, δελτία ειδήσεων, αντιλήψεις και κοσμοθεωρίες που τάσσονται στην υπηρεσία της τρομολαγνείας.

Μοιάζουν οι άνθρωποι σαν όντα που αδημονούν για “μασημένη τροφή” και νάρκωση των αισθήσεων, την ίδια στιγμή που η ζωή πνέει τα λοίσθια και σπαρταρά μέσα της για το φιλί της ανάνηψης. Έστω και η παραμικρή δράση μπορεί να αλλάξει το παρόν και να καλοπιάσει το μέλλον να “βάλει τα καλά” του για να “κεράσει” τον άνθρωπο νέκταρ ευτυχίας και ανεμελιάς. Κάπως, κάπου, κάποτε. Εκεί, στη χώρα του αύριο που έχει ανάγκη τη δράση του σήμερα για να οικοδομηθεί και να ανοίξει αποφασιστικά τις πύλες της.

“Υπάρχουν δύο λύκοι μέσα μας. Ο ένας είναι σκοτάδι και απελπισία. Ο άλλος είναι φως και αισιοδοξία. Ποιος θα ζήσει; Εκείνος που θρέφεις…”. Και τον θρέφεις με τον τρόπο που σκέφτεσαι, που νιώθεις, που αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο που σε περιβάλλει. Κυρίως όμως με το κατά πόσο επιτρέπεις να σε διαπερνά ο τρόμος που έχει μεταγγιστεί στα πάντα γύρω σου και σκοπεύει πίσω από μια πετυχημένη μεταμφίεση να πείσει όλον τον κόσμο να θρέψει μέσα του τον λάθος λύκο…

“Κάθε μέρα υπάρχει μια στιγμή που μπορεί να αλλάξει το μέλλον, όμως οι άνθρωποι την αφήνουν να τους προσπερνά και παραδίδονται στο έλεος των συνθηκών και στη “λαιμητόμο” της μιζέριας και της δυστυχίας. Δεν έρχεται η αλλαγή θυσιάζοντάς την σαν άλλη Ιφιγένεια στο βωμό της δήθεν εξασφάλισης της σιγουριάς, της σταθερότητας και της ευημερίας. Δεν υπάρχει ευημερία εκεί που επιλέγεται η αδράνεια. Δεν νοείται ελευθερία, όταν παραδίδεις αδιαμαρτύρητα σε άλλους τα ηνία της δικής σου ζωής. 

-“Πώς μπορώ να φτιάξω τον κόσμο;”

-“Με το να είσαι ο εαυτός σου…”

Θροΐζουν τα ασημένια φύλλα του δέντρου και καθώς ο αέρας φυσά, μεταφέρει παντού το μήνυμά τους…

Και λένε πολλά, σε αυτούς που ακούν χωρίς να κλείνουν με τη θέλησή τους τα αυτιά τους. Και μιλάνε με τη γλώσσα της καρδιάς, σε όσους παρ’όλα αυτά δεν ξέχασαν να μιλούν τη γλώσσα της. 

“Αυτός ο κόσμος έχει ανάγκη από ανθρώπους που ονειρεύονται”, λένε. “Από ανθρώπους που θρέφουν μέσα τους τον σωστό λύκο”.

Οραματιστές χρειάζεται η γη για να ξαναδώσουν καρπούς τα άγονα χωράφια της και να έρθουν ξανά τα χελιδόνια στη ζωή μας . Και οι οραματιστές πρέπει να παραμένουν ενωμένοι και να μην εγκαταλείπουν ποτέ για να λάμψει ξανά ο κόσμος και στο βάθος να φανεί στεριά μετά από άπειρα χρόνια ταξιδιού στον απέραντο ωκεανό της αναζήτησης. Γι’αυτό “βγείτε έξω και αναζητήστε όλους εκείνους που δεν έχουν εγκαταλείψει παρά τα όσα γίνονται, λέγονται και πιστεύονται. Γιατί αυτοί είναι το μέλλον…”.

 Τίτλοι τέλους, τα φώτα δυναμώνουν ξανά και οι φωνές τριγύρω φανερώνουν ότι το ταξίδι στο χωροχρόνο κάπου εδώ έφτασε στο τέλος του. Ή μήπως όχι; Μήπως τώρα μόλις ξεκίνησε σπέρνοντας μέσα μας τη θέληση και το θάρρος για να συναντηθούμε επιτέλους με εκείνη την στιγμή μέσα στην ημέρα, κατά τη διάρκεια της οποίας μπορούν να αλλάξουν τα πάντα; Ίσως ναι, ίσως όχι. 

“Υπάρχουν δύο τρόποι να κοιτάξεις έναν άδειο καμβά. Ο ένας είναι να δεις το κενό και ο άλλος είναι να δεις τις ανεξάντλητες πιθανότητες. Κι έτσι μου αρέσει να αντικρίζω το μέλλον, γεμάτο δυνατότητες”, αποκαλύπτει ο σκηνοθέτης.

Και κάπου στο βάθος μια σπίθα τρεμοπαίζει…

Η σπίθα της φωτιάς γύρω από την οποία κάθονται όλοι οι οραματιστές και οι γητευτές των ονείρων και της φαντασίας. Γιατί το μέλλον είναι πλέον πιο κοντά από όσο φανταζόμασταν. Και οι οραματιστές περισσότεροι από ποτέ…

*Η ταινία “Tomorrowland” (Η Χώρα του Αύριο), θα προβάλλεται στις αίθουσες από τις 28/5/2015. 

Παίζουν: Τζορτζ Κλούνεϊ, Μπριτ Ρόμπερτσον, Χιου Λώρι, Τζούντι Γκριρ, Ράφι Κάσιντι. 

Σενάριο: Ντέιμον Λίντελοφ

Σκηνοθεσία: Μπραντ Μπερντ

Διανομή: Feelgood Entertainment