Amour Fou: Απόδραση από τη ζωή με χρώμα…κόκκινο (βίντεο)

Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά

Σούρουπο, στις όχθες της λίμνης. Πορτοκαλί πνοές χαράζουν τον απέραντο ορίζοντα πάνω από το δάσος και τις καταπράσινες καλλιέργειες που εκτείνονται μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Γαλήνη ασυνήθιστη τυλίγει με το πέπλο της τους θάμνους, τις πέτρες, τα φυτά, τα δέντρα ολόγυρα. Η γαλήνη που προηγείται της έκρηξης. Της απειροελάχιστης εκείνης στιγμής που αλλάζει για πάντα τη ροή της ζωής κόβοντας ενίοτε απότομα τον ομφάλιο λώρο που συνδέει την ύπαρξη με όλα όσα βρίσκονται εντός του πεδίου “ασφαλείας”. 

Ξαφνικά ένας κρότος διαπερνά τον άνεμο και κάνει τις πάπιες και τα αγριοπούλια να πετάξουν μακριά αλαφιασμένα. Και όλους εμάς τους θεατές στην αίθουσα του κινηματογράφου να ανακαθίσουμε στην καρέκλα με τα μάτια στραμμένα στη λευκή οθόνη παρακολουθώντας την ταινία “Amour Fou” (Τρελή Αγάπη), σε σενάριο και σκηνοθεσία της Jessica Hausner.

Βερολίνο, αρχές του 18ου αιώνα. Εποχή, όπου τα σκήπτρα της ζωής στην Τέχνη και στα γράμματα, κρατάει το στοιχείο του Ρομαντισμού που διεκδικεί για τον εαυτό του όλο το πεδίο δράσης. Τελικός του σκοπός η επικράτηση στην καρδιά των ανθρώπων. 

Ένα δρύινο γραφείο δίπλα στο παράθυρο. Το μελανοδοχείο γεμάτο μαύρο “καύσιμο”, το λιγοστό φως της λάμπας τρεμοπαίζει κι εκείνος καθισμένος στην καρέκλα που τρίζει με κάθε του κίνηση, γράφει με τις ώρες. Αγώνα δρόμου κάνουν οι λέξεις για το ποια από όλες θα διανύσει γρηγορότερα την απόσταση από την ψυχή του στο λευκό χαρτί εμπρός του. Να προφτάσει μόνο να τις αποτυπώσει όλες πριν πραγματοποιήσει την έξοδο από όλα όσα αποτελούν τα όρια του επίγειου κόσμου. Ο Χάινριχ φον Κλάιστ. Ο νεαρός, μελαγχολικός θεατρικός συγγραφέας και ποιητής που έρχεται αντιμέτωπος με τους προσωπικούς του δαίμονες και αναζητά τη λύτρωση σε μια άλλη διάσταση, μακριά. Εκεί όπου περνά κανείς απέναντι μόνο με τη βάρκα στις αποχρώσεις του μαύρου και του γκρι…

Βλέπει τα μαργαριτάρια, τα περιστέρια, τα δέντρα και τις ολάνθιστες αυλές μόνο μέσα στα ποιήματά του. Μόνο εκεί μπορεί να είναι ο εαυτός του και να αφήνεται στα χέρια της

δημιουργικής του θλίψης βιώνοντας πιο ανώδυνα τον πόνο που του προκαλεί η ζωή έξω από τον αυτοσχέδιο μικρόκοσμό του. Είναι εντονότερη από κάθε άλλη φορά η μοναξιά του, του τρυπάει τα σωθικά, τον παραλύει. Εκείνη τον έχει απαρνηθεί και αυτή τη φορά το νιώθει ότι είναι τελεσίδικη η απόφασή της. 

Σε μια άλλη γωνιά του συννεφιασμένου Βερολίνου μια γυναίκα υπομένει στωικά τη μοίρα που τη θέλει να δηλώνει υποταγή στις κοινωνικές συμβάσεις ξεχνώντας να ζήσει. Πολλές μικρές κοφτές ανάσες δεν μπορούν να την κρατήσουν στη ζωή. Χρειάζονται μεγάλες ανάσες με όλο το χρόνο με το μέρος της για να γεμίσουν με οξυγόνο τα αμπάρια της ψυχής της και να της φτάσουν μέχρι το τέλος της διαδρομής. Η Χενριέττα Φόγκελ, σύζυγος ενός εμπόρου και μητέρα της μικρής Παουλίνα. Χλωμή η όψη της επιδερμίδας της μα πιότερο χλωμή η όψη της ψυχής της αφού έχει “βουλιάξει” στην ψεύτικη ασφάλεια του υποτιθέμενου καλοσχεδιασμένου της κόσμου και η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη ξεκινήσει. 

Η διάγνωση των γιατρών έρχεται να επιβεβαιώσει τη δυσαρέσκεια που βιώνει η ψυχή της και την οποία εκείνη μέχρι αυτή τη στιγμή επέμενε πεισματικά να αγνοεί κλείνοντας τα αυτιά της και στον παραμικρό θόρυβο που προερχόταν από μέσα της. Μια θανατηφόρα ασθένεια της κατατρώει τα σωθικά και ο χρόνος που της απομένει, είναι πλέον ελάχιστος. Η άμμος στην κλεψύδρα στερεύει επικίνδυνα. Τι κι αν εκείνη πίστευε πως με το να εθελοτυφλεί θα μπορούσε να αναχαιτίσει την ανάγκη της ψυχής της που κραύγαζε ότι αδημονούσε πλέον να βγει από το σκοτεινό τούνελ, έξω στο φως. Τον βρίσκει τον τρόπο αργά ή γρήγορα η ψυχή να γίνει τελικά το δικό της. Να αναπνεύσει. Με οποιοδήποτε κόστος. 

Ο δρόμος τους συναντιέται και η νοερή κλωστή μεταξύ τους “ατσαλώνεται” από ένα σχέδιο που πιέζει ασφυκτικά για να επιτευχθεί η υλοποίησή του. Εκείνος αναζητά μια αδελφή ψυχή που θα τον ακολουθήσει στα σκοτεινά σκαλοπάτια κάτω από τη γη. Εκεί όπου πρυτανεύει η παύση και το τέρμα. Μακριά από το άγγιγμα της απογοήτευσης και της αδικίας. Του ψέματος και της ματαιοδοξίας. Ή έτσι νομίζει τουλάχιστον αυτός, τις ώρες της γραπτής δημιουργίας και της περισυλλογής. 

Εκείνη αναζητά έναν τρόπο να σβήσει από το βιβλίο της ζωής της το επόμενο κεφάλαιο πριν καν αυτό εκτυλιχθεί. Είναι δυσβάστακτη για την ψυχή της η εικόνα του εαυτού της να ψυχορραγεί στο κρεβάτι, όταν η ασθένειά της θα έχει κυριεύσει πλέον τα σωθικά της. Την αυτοσχέδια φυλακή ενός γάμου που της στερεί την αναπνοή μπορούσε να την αντέξει όσο αφόρητο κι αν γινόταν τις περισσότερες ώρες το φορτίο. Την ολική της όμως παράδοση στο έλεος μιας ασθένειας που έχει βάλει σκοπό να την αφανίσει, όχι, αυτήν δεν έχει τη δύναμη να την υπομείνει. Ούτε και το κουράγιο να αναμετρηθεί μαζί της. Γιατί θα ήταν ένας αγώνας άνισος εξαρχής. 

Σούρουπο, στις όχθες της λίμνης. 

Δύο πυροβολισμοί έγραψαν αυθαίρετα τον επίλογο σε ένα βιβλίο που είχε φτάσει στα μισά και είχε ακόμη πολλά κεφάλαια να φυλλομετρήσει.

Δυο μικρές μαύρες κουκκίδες βάφτηκαν με χρώμα κόκκινο γυρνώντας στη ζωή πεισματικά την πλάτη. Κρότος, αναστάτωση και μετά κενό που “τσακίζει κόκκαλα” με σιγαστήρα.

Και τότε τα αγριοπούλια πέταξαν μακριά αλαφιασμένα…

Τίτλοι τέλους.

*Η ταινία “Amour Fou” (Τρελή Αγάπη), θα προβάλλεται στις αίθουσες από τις 28/5/2015. Η ιστορία της βασίστηκε σε ελεύθερη απόδοση του περιστατικού της αυτοκτονίας του Γερμανού ρομαντικού ποιητή Χάινριχ φον Κλάιστ, το 1811.

Σκηνοθεσία: Jessica Hausner

Σενάριο: Jessica Hausner

Παίζουν: Christian Friedel, Birte Schnoeink, Stephan Grossman, Sandra Hüller, Holger Handtke, Barbara Schnitzler, Alissa Wilms, Paraschiva Dragus, Peter Jordan, Katharina Schüttler, Gustav Peter Wöhler, Marie-Paule von Roesgen, Marc Bischoff

Διανομή: Feelgood Entertainment