Με την Ευανθία Ρεμπούτσικα σ' ένα μουσικό "λουτρό" εξιλέωσης στην λίμνη Βουλιαγμένης

Ο χρόνος είναι αδυσώπητος, δεν μπορείς να τον ανταγωνιστείς! Tι άγχος! Φθάνω 10 λεπτά πριν αρχίσει η συναυλία κι όμως μόλις διάβηκα την πέτρινη πόρτα της λίμνης Βουλιαγμένης σαν ο χρόνος να πάγωσε! Η γαλήνη και το ημίφως με γέμισαν γαλήνη, σταμάτησα να ανησυχώ που θα σταθούμε καθώς ως γνωστόν στις συναυλίες της Ευανθίας Ρεμπούτσικα δεν πέφτει καρφίτσα. Κόσμος ουρά στο ταμείο. Και οι υπάλληλοι από το πάρκινγκ μέχρι το ταμείο συνεχώς να ρωτούν "έχετε εισιτήριο; Γιατί έχουν εξαντληθεί από νωρίς". Ευτυχώς οι

εμμονές και η τυπικότητά μου έσωσαν αυτή την βραδιά που μοιάζει βγαλμένη από παραμύθι. Είναι το τοπίο; Είναι οι αγαπημένες μελωδίες της Ευανθίας; Μάλλον η χημεία του τόπου και της Τέχνης...σ' ένα μουσικό "λουτρό" εξιλέωσης!

Της Μαρίας Αλιμπέρτη

Το σκοτάδι έχει πέσει από ώρα, αλλά η θαλασσινή αύρα δεν φθάνει μέχρι την λίμνη. Τα τζιτζίκια δίνουν το δικό τους κονσέρτο. Στεκόμαστε σε ένα πεζούλι, για τραπέζι ούτε κουβέντα. Η Ευανθία βγαίνει αέρινη, ντυμένη στα λευκά, σαν νεράιδα που κατοικεί κάπου κοντά στην λίμνη. Οι νεράιδες μπορεί να μην μαγεύουν, αλλά εάν ακούσεις τον ήχο από τις χορδές του βιολιού της θα καταλάβεις.
Η μικρή σκηνή ξεχειλίζει ζωντάνια, η μπάντα εκπέμπει ενέργεια και πάθος, σαν μια καρδιά, η οποία μοιάζει να πάλλεται.
Αφήνομαι στον ρυθμό, σαν φύλλο που ακολουθεί το φύσημα του αέρα και περιφέρεται από μέρος σε μέρος. Τρυφερές μελωδίες, επιτυχίες όπως από την παράσταση Σιρανό ντε Μπερζεράκ, η Αίθουσα του Θρόνου, η Αλεξάνδρεια που θα σιγοτραγουδήσουμε μαζί της  μας παρασύρουν σε μουσικά μονοπάτια στα βάθη της Ανατολής.  
Η περιπλάνηση μας θα διέλθει από την Τουρκία με τραγούδια από την συνεργασία με τον Τούρκο σκηνοθέτη Τσαγάν Ιρμάκ. Νοερά θα σκαρφαλώσουμε στον Καύκασο για την μουσική που έγραψε για μια ακόμη ταινία. Τα δάχτυλα του Πάνου Δημητρακόπουλου γλιστρούν στο κανονάκι και ο ήχος που παράγουν μας πείθει ότι δια βαίνουμε σοκάκια σε μέρη μακρινά΄.
Ο πιανίστας Ανδρέας Συμβουλόπουλος, βιρτουόζος διακατέχεται από δημιουργικό οίστρο, εκπέμπει στον χώρο ζωντάνια, χαϊδεύει τα πλήκτρα και ανασηκώνεται. Σαν alter ego της επί σκηνής ο Άγγελος Παπαδάτος συνομιλεί μουσικά μαζί της με το κοντραμπάσσο του.  Ο Νίκος Παπαβρανούσης  επιτείνει τον ενθουσιασμό μελωδικά του τύμπανα.Το βιολί παίρνει φωτιά και μια χορδή αναπηδά, αφήνοντας στο παρελθόν  την πειθαρχία στην οποία είχε υποβληθεί....Η βραδιά περιλαμβάνει και άλλα είδη μουσικής όπως  τάνγκο και σουινγκ, ενώ η Ευανθία τραγουδά "το τσιγάρο που κρατώ" σε μια αισθησιακή σόουλ εκτέλεση.

Κάποια στιγμή ζητά να σβήσουν τα φώτα και σε μια φορτισμένη ατμόσφαιρα ερμηνεύει συγκινητικά κομμάτια από την Πολίτικη Κουζίνα, ξυπνώντας αναμνήσεις και ανοίγοντας το κουτί της νοσταλγίας. Πως να τα ξορκίσεις όλα αυτά πέρα από το τραγούδι;
Και μας παρέσυρε να σιγοτραγουδήσουμε μαζί της "Τα ντουμάνια στου τρένου τις γραμμές, σου δείχνουνε το χθες θες δε θες. Στα λιμάνια των φάρων οι ριπές, ανάψανε φωτιές αχ μην κλαις"

 Το αεράκι κουνά επιτέλους ελαφρά τις τέντες, μοιάζει να ακολουθούν και αυτές τον ρυθμό. Ο υποκίτρινος φωτισμός στα βράχια δίνει την αίσθηση ότι βρισκόμαστε μέσα σε σπηλιά, την αίσθηση ότι γίναμε όλοι μια αγκαλιά. Αυτά κάνει η μουσική, ενώνει τις ψυχές!