Ρεπορτάζ:
Βίκυ Καλοφωτιά
Πετρούπολη, “Θέατρο Πέτρας”, την έκτη ημέρα του
Ιουλίου. Το φεγγάρι έχει ήδη ξεμυτίσει από την κρυψώνα του πίσω από τους
βράχους στην απόχρωση της άμμου, οι οποίοι μοιάζουν λες και κρατιούνται
χέρι-χέρι καθώς ανεβαίνουμε με το μαγικό εισιτήριο στην τσέπη, τον ανηφορικό
δρόμο με τα χαλίκια και τους θάμνους, όπου έχουν στήσει την αυτοσχέδια μουσική
πίστα τους οι γρύλοι. Τραγουδούν για μια ακόμη νύχτα το τραγούδι τους. Μια
τρυφερή αγκαλιά από νότες αναμεμειγμένες με μυρωδιά καλοκαιριού, γιασεμιών και
γνώριμες μελωδίες που έρχονται ξανά στη ζωή, μας “γνέφει” κλείνοντάς μας το
μάτι, μόλις λίγα μέτρα μακριά από το σημείο όπου βρισκόμαστε. Εκεί, όπου σε λίγη ώρα θα ακουστούν στίχοι
τραγουδιών που υπογράμμισαν με χρυσό μελάνι νεανικούς έρωτες, ανέμελες στιγμές
των φοιτητικών χρόνων, βραδιές της παρέας στο ταβερνάκι της γειτονιάς, γέλια,
χαρές, φευγαλέες ματιές ερώτων νεογέννητων, σκιρτήματα της καρδιάς την πρώτη
φορά που τα χέρια ενώθηκαν για να πετάξουν μαζί στα αστέρια…
Ο αμφιθεατρικά χτισμένος χώρος έχει “φορέσει τα καλά του”,
δίνοντας την εντύπωση ότι έχει στην κορυφή του μια λαμπερή κορώνα, έτσι όπως είναι
λουσμένος στα φώτα που αλλάζουν χρώμα με ένα πετάρισμα του βλεφάρου. Πράσινο
και μετά πορτοκαλί, κίτρινο, μπλε, βιολετί, φούξια.
Είναι η βραδιά με πρωταγωνιστή το “Ροκ της Δυτικής Όχθης” ή αλλιώς όλα εκείνα τα τραγούδια που διαμόρφωσαν το μελωδικό περίγραμμα μιας
ολόκληρης εποχής που έκανε τον κύκλο της αφήνοντάς μας συναισθηματικά
πλουσιότερους, και τώρα ζητά να την ξαναθυμηθούμε. Να την επανεκτιμήσουμε.
Να δούμε με μάτια καθαρά την αλήθεια που κρύβει στα σπλάχνα της και να
αφουγκραστούμε την καρδιά της. Μια καρδιά καμωμένη από αθωότητα, νάζι, μαγκιά,
τσαγανό, που δεν διστάζει να γκρεμίσει μονομιάς τα πάντα, για να έχει μετά τη
χαρά να τα δημιουργήσει από την αρχή.
Ρίχνω το βλέμμα μου στη σκηνή. Φίλιππος Πλιάτσικας, Μίλτος
Πασχαλίδης, Εκείνος + Εκείνος, Γιάννης Ζουγανέλης. Φυσιογνωμίες ιδιαίτερες,
γνώριμες και συνάμα όσο μυστηριώδεις χρειάζεται, προκειμένου να πυροδοτήσουν
μέσα στην ψυχή του κοινού της συναυλίας, την σπίθα που ζωντανεύει χαμένα
όνειρα, ανεκπλήρωτες αγάπες, έρωτες που φοβήθηκαν τη δύναμή τους και δείλιασαν
να ολοκληρωθούν, φιλοδοξίες, επιθυμίες και προσδοκίες ζωής, που κάποτε
κλείστηκαν μέσα σε ένα σκονισμένο μπαούλο και κάποιος πέταξε τα κλειδιά στη θάλασσα.
Τώρα, όμως ήρθε η στιγμή να βγουν στον
αφρό, δείχνοντας σε όλους ότι, ναι, το λέει η ψυχή τους!
Ήχος από το αρμόνιο που βρίσκεται στο πλάι της σκηνής.
Άλλοτε βελούδινος σαν χάδι, άλλοτε βίαιος και μανιασμένος σαν ποτάμι που σπάει
το φράγμα και σκορπάει παντού την ορμή του μέχρι να φτάσει στον ωκεανό. Κιθάρες
που νιώθεις λες και οι χορδές τους έχουν κουρδιστεί για να γίνονται εστίες,
όπου φωλιάζουν τραγούδια προορισμένα να αφυπνίσουν το δάκρυ, το γέλιο, τον
έρωτα, τη χαρά, τη διεκδίκηση της ζωής, την ικανότητα να γιορτάζεις και μόνο το
γεγονός ότι ζεις. Κάθε ημέρα από την αρχή. Κάθε ημέρα και πιο συνειδητά, πιο
ουσιαστικά, πιο έντονα. Κρουστά, έγχορδα
και πνευστά μαζί. Όλα μαζί. Όλα ένα.
Ένα ζωντανό βιβλίο με νότες χαραγμένες στο χαρτί, έτοιμες να σε πλανέψουν, να
σε ξελογιάσουν, να σε ταξιδέψουν, να χτυπήσουν φιλικά στην πλάτη τους
ονειροπόλους και να ταρακουνήσουν όσους ζουν γυρνώντας την πλάτη στο όνειρο.
“Για
τις παλιές αγάπες μην μιλάς, στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω…”,
ακούγεται από τα ηχεία, που σαν “φύλακες-άγγελοι” στέκονται ολόγυρα στο χώρο.
Σαν ακούραστοι “φρουροί” του ονείρου ή ακόμη καλύτερα σαν ονειροπαγίδες που
στήνουν καρτέρι στα κακά όνειρα και τα φυλακίζουν ανάμεσα στα φτερά, τις
χάντρες και τις πολύχρωμες κλωστές από τις οποίες είναι φτιαγμένες. Αμέσως
μετά, τη σκυτάλη παίρνουν και άλλοι γνώριμοι στίχοι, από εκείνους που θυμάται
κανείς για μια ζωή και που σαν το παλιό καλό κρασί αποκτούν περισσότερη αξία
όσο τα χρόνια περνούν. “Υπάρχουν το νιώθω υγρά μονοπάτια, υπάρχουν
κομμάτια από φως στη σιωπή…”, “…γέννησα ρόδινα μωρά σε μέλλον με αστέρια…άει
σκοτεινό φως του έρωτα…”, “…μα, πού να πάμε, που’χει αρχίσει να
νυχτώνει και φοβάμαι…”, “…λένε για’μένα…”, “…μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτα,
μη μ’ αφήνεις τώρα που είναι όλα πιο δύσκολα…”, “…δεν θα δακρύσω πια για’σένα
και μην ρωτάς για’ μένα…”, “…πούλα με για λίγη σιγουριά…”.
Κλείνω τα μάτια καθώς οι ήχοι, τα συναισθήματα και το
απαλό χάδι του ανέμου στροβιλίζονται ανάμεσα σε όλους όσους βρισκόμαστε στα
δυτικά της πόλης που σκορπά στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα το άρωμα μιας χώρας, που όσο κι αν την
πληγώνουν, όσο κι αν την πονούν, όσο κι αν την χαράζουν, την αρνούνται, την
παραπετούν και ενίοτε την καπηλεύονται, τόσο αυτή πεισμώνει και ανακτά τις
αισθήσεις της. Παλεύει με νύχια και με δόντια για να κρατηθεί στη ζωή…
Το βίντεο κλιπ, όπου ο Φίλιππος Πλιάτσικας ερμηνεύει μαζί με τον Μπάμπη Στόκα, το τραγούδι: "Είναι η Αγάπη πόλεμος"
Οι δείκτες του ρολογιού έχουν πλέον περάσει την καμπύλη
που σχηματίζει τα ψηφία, τα οποία δείχνουν ότι σε λίγες ώρες θα αρχίσει και
επίσημα να ξημερώνει η καινούρια ημέρα. Γυναίκες κατηφορίζουν την πλαγιά του “Θεάτρου
Πέτρας”, με αραχνοΰφαντες εσάρπες στους ώμους, άνδρες που κρατούν από
το χέρι την αγαπημένη τους, παιδιά που εν τω μεταξύ έχουν αποκοιμηθεί στην
αγκαλιά των γονιών τους, φωτογραφίες που σε κλάσματα του δευτερολέπτου
προσπαθούν να απαθανατίσουν τη στιγμή. Τη
στιγμή μετά και το τελευταίο τραγούδι που ακούστηκε πριν από λίγο δια στόματος
Φίλιππου Πλιάτσικα και των φίλων του, όπως εκείνος αποκάλεσε επί σκηνής
όλους τους καλλιτέχνες που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά του και έσπευσαν να τον
συντροφέψουν με τους στίχους από τα τραγούδια μιας αλλοτινής εποχής. Μιας εποχής που έσπειρε στις καρδιές των
ανθρώπων τη δύναμη να αντιμετωπίζουν οτιδήποτε κι αν προκύπτει και να
σηκώνονται ακόμη πιο ακμαίοι κάθε φορά που λυγίζουν. Κάθε φορά που τα
όνειρα ατονούν και οι υποσχέσεις δεν τηρούνται…
“…τα
λόγια κομμάτια, καπνός οι στιγμές,
τα
λόγια θα μείνουνε λόγια, άλλα λόγια δεν θες…”.
Κι όμως, αν το καλοσκεφτεί κανείς, όπως ακούστηκε σε
κάποιους στίχους της συναυλίας, “…υπάρχουν κομμάτια από φως στη σιωπή…”
και “…γέννησα
ρόδινα μωρά σε μέλλον με αστέρια…”.
Και για ένα τέτοιο μέλλον αξίζει κανείς να παλεύει!
…κοιτάζω ψηλά στον ουρανό, που φοράει το μαύρο “βέλο” της
νύχτας. Είναι σκοτεινός κι όμως είναι γεμάτος αστέρια. Πολλά αστέρια. Τόσα, που
θα έφταναν να σχηματίσουν μια τεράστια γέφυρα, η οποία θα μετέφερε τον καθένα μας
στην εποχή που ήταν παιδί. Τότε, που υποσχέθηκε
στον εαυτό του ότι ό,τι κι αν συμβεί, όσο δύσκολες κι αν είναι οι συνθήκες,
όσες φορές κι αν η ζωή του δείξει το πιο σκληρό της πρόσωπο, εκείνος δεν θα
σταματήσει ποτέ, μα ποτέ, να μάχεται για τα όνειρά του…
Απόλυτα, ολοκληρωτικά και αδιαπραγμάτευτα…
…κι εκείνη τη στιγμή ένα αστέρι ξεκολλάει από τον ουρανό
αφήνοντας πίσω του μια δέσμη ασημόσκονης. Είναι
η στιγμή, που αν ευχηθείς κάτι μέσα σου με όλη σου τη δύναμη, δεν θα αργήσει η
στιγμή που θα πραγματοποιηθεί. Και τότε όλα γύρω θα μοιάζουν με γιορτή! Με
μια πανέμορφη, ανέμελη, ελπιδοφόρα και διεκδικητική, καλοκαιρινή
συναυλία. Εκεί, όπου οι βράχοι γίνονται καμβάς, πάνω στη ράχη των οποίων γλιστράει
το φεγγάρι παίζοντας κυνηγητό με το άγγιγμα ενός νεογέννητου έρωτα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου