Τέλειοι ξένοι... μεταξύ ελαφρότητας και φιλοσοφίας

Ήχοι κλήσης, δονήσεις...Ψέματα, απιστίες, προδοσίες καλά κρυμμένα σε ένα μικρό αντικείμενο... μια  συνηθισμένη παρέα εραστές, σύζυγοι, κολλητοί, φίλοι συγκεντρώνεται για ένα δείπνο. Πειράγματα, κουτσομπολιά και άλλα σχόλια ότι ήθισται μεταξύ φίλων, όμως  τρίτοι μπαίνουν στη παρέα όχι με συνηθισμένο τρόπο. Θα αποτελέσει αφορμή να βγάλουν την μάσκα της υποκρισίας;

της Μαρίας Αλιμπέρτη


Οι "Τέλειοι ξένοι",η ταινία η οποία προβάλλεται στις κινηματογραφικές οθόνες σίγουρα θα προκαλέσει τον προβλημτισμό μας για το κατά πόσο ξέρουμε τον άνθρωπό που κοιμάται μαζί μας ή τους φίλους που αγαπάμε τόσα χρόνια. Μήπως δεν ξέρουμε μέχρι που εμείς είμαστε ικανοί να φθάσουμε;Θα μας κάνει να αναλογιστούμε ποια είναι

η αλήθεια: αυτή που ζούμε ή αυτή που πλάθουμε μέσα απο ψέματα, τις φαντασιώσεις και τι προσδοκίες μας; Κι ένα μπιμπ στο κινητό μπορεί να τα γκρεμίσει όλα;
Μια ελληνική προσαρογή της ιταλική ταινίας "Perfetti Sconosciuti" από τον Θοδωρή Αθερίδη με λεπτή αίσθηση του χιούμορ , τρυφερότητα, συγκίνηση. Ταλαντούχοι ηθοποιοι το νέο αίμα του ελληνικού θεάτρου( Θοδωρής Αθερίδης, Μαρία Ναυπλιώτου, Σμαράγδα Καρύδη, Άλκης Κούρκουλος, Μάκη Παπαδημητρίου, Γιάννος Περλέγκας, Ευαγγελία Συριοπούλου και Χριστίνα Βαρώτσου) μας χαρίζουν  μια ευχάριστη ταινία, αλλά όχι ανώδινη, καθώς προβληματίζει  για την επιπολαιότητα  την οποία αντιμετωπίζουμε το ψέμα και την εισβολή της τεχνολογίας- κινητά, social media κ.ά. στη ζωή μας.

Μια  εύληπτη ιστορία με φιλοσοφικές τάσεις: διαφορετικές περσόνες  απλά ομοτράπεζες μας γεννούν τόσες αμφιβολίες: Η αστική ευγένεια και οι καλοί τρόποι δεν μας επιτρέπουν πολλές φορές  να έρθουμε κοντά στην πραγματικότητα, δηλαδή κάτι που θα αποφέυγαμε ως κοινωνικά ανορθόδοξο, ένα παιχνίδι έρχεται να το επιτρέψει  και ανοίγει το κουτί της Πανδώρας. Θυμίζει όντως το θάρρος ή αλήθεια των παιδικών μας χρόνων που τότε μας έφερνε σε δύσκολη  θέση, αλλά όχι και σε τέτοια κατάσταση...

Παρά το γεγονός ότι η ταινία δεν διαθέτει αυτό που ονομάζουμε σκηνική δραση αφού περιστρέφεται γύρω από ένα τραπέζι, θα μπορούσε να νοηθεί ότι ενέχει βαθύτερα νοήματα αλλά και προτερήματα: η συγκέντρωση γύρω από αυτό το τραπέζι συμβολίζει τον κύκλο

της φιλίας αλλά και την οικογένεια (που τουλάχιστον  α λα παλαιά η οικογένεια  συνήθιζε να συνδέεται γύρω από το τραπέζι κυριακές και σχόλες). Και η ταινία μπορεί να μας οδηγήσει σε περαιτέρω σκέψεις για την διατάραξη αυτώ των δυο σημαντικών κεφαλαίων στη ζωή μας λόγω του συγχρονου τρόπου ζωής, την κρίση που σε συνειδητό επίπεδο δεν θέλουμε να αποδεχθούμε και αφηνόμαστε να πορευόμαστε σε μια ρουτίνα κάνοντας προβολές έστω και εικονικά. 

Ωστόσο, ένας ακόμη άξονας της ταινίας "φλερτάρει" με το κατά πόσο η τεχνολογία δίνει την ευκαιρία για "χαφιεδισμό" αντί να προσφέρει μια καλύτρη ποιότητα ζωής. Βέβαια αμφισβητείται ότι η εμπιστοσύνη είναι θεμέλιο της σχέσης όχι μόνο  μεταξύ συντρόφων αλλά και φίλων. Το θέμα ιδιωτικότητας δεσπόζει αφού επεξεργαζεται το  κατα πόσο μηχανές-τεχνολογία καθορίζει την ζωή μας, αποξενώνει τα ζευγάρια, απομακρύνει τους φίλους... το κινητό αποδεικνύεται "μαύρο κουτί" της ζωής μας θα πει ο πρωταγωνιστής.  

Με πολλές δόσεις χιούμορ όπως αυτή  που επισημαίνεται η διαφορά μεταξύ γυναικών και ανδρών που παραμοιαζονται με pc και  mac, η ταινία δεν βαραίνει και κρατά μια ελαφρότητα ευχάριστη που επιτρέπει στον θεατή να φεύγει ανάλαφρος από τη αίθουσα αλλά εάν είναι σκεπτόμενος με "homework"...Και στο σπίτι μην παίξετε το παιχνίδ!