Νίκος Γαλανός: “Τη μάχη στη ζωή και για τη ζωή την δίνουμε εμείς οι ίδιοι”

Υπάρχουν  άνθρωποι, που διανύουν στη ζωή τους χιλιόμετρα, άπειρα χιλιόμετρα, που ενώ άλλους θα τους εξουθένωναν, εκείνους τους κάνουν να θέλουν να διανύσουν τόσα, κι άλλα τόσα, κι άλλα τόσα, μέχρι να ξεπεράσουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Κι ακόμη παραπέρα. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι, που γνωρίζουν μέσα τους ότι βαδίζουν το δρόμο τους. Αυτόν που έρχονται για να βαδίσουν στη ζωή, όσες δυσκολίες κι αν κρύβει σε κάθε του στροφή, κι όσα εμπόδια κι αν εμφανίζονται μπροστά τους. Μέχρι να γευτούν την επιτυχία που κέρδισαν με το σπαθί τους, και να γίνουν η καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους. Γιατί “όταν είναι να γίνει κάτι, θα έρθουν τα πράγματα έτσι την δεδομένη στιγμή, που θα γίνουν”, όπως μου εξομολογείται ένας τέτοιος άνθρωπος, που πρωταγωνιστούσε στις ταινίες που έβλεπα στην τηλεόραση, από την εποχή που ήμουν μικρή, μη γνωρίζοντας ακόμη ποιος θα ήταν κι ο δικός μου τέτοιος δρόμος. 

Ο αγαπημένος ηθοποιός, Νίκος Γαλανός, που με τη σιγουριά ενός ανθρώπου που έχει μάθει να δίνει τις μάχες του στη ζωή, και με επιμονή να τις κερδίζει, απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις που οδήγησαν βήμα προς βήμα στο να εξωτερικεύσει τις σκέψεις του για τη μέχρι τώρα διαδρομή του στο αντικείμενο που του “έκλεψε την καρδιά” από τότε που θυμάται τον εαυτό του. “Δεν νομίζω πως θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο”, λέει καθώς συζητάμε, και συνεχίζει προσθέτοντας πως “η Τέχνη είναι η κινητήριος δύναμη των κοινωνιών, ακόμα κι όταν πέφτει, ξεπέφτει, εμπορεύεται…”. 

…και κάπου εκεί, οι λέξεις που απέκτησαν μορφή και υπόσταση από τα χείλη του, και μεταφέρθηκαν μία προς μία στο λευκό χαρτί, σχημάτισαν νοερά μια χάρτινη συμμαχία έτσι ώστε να εμπνεύσουν όποιον τις διαβάσει, να βρει το θάρρος να διατρέξει το δικό του, ξεχωριστό μονοπάτι, έχοντας εμπιστοσύνη στη ζωή, ότι θα αναλάβει δράση την κατάλληλη στιγμή. Τότε, που θα έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου και θα είναι έτοιμος να υποστηρίξει με κάθε ικμάδα της ύπαρξής του, αυτό που έχει έρθει να εκπληρώσει. Τότε, που όλα εντός του θα του φωνάζουν να μείνει και να παλέψει, ενώ οι γύρω του θα προσπαθούν να τον μεταπείσουν. Και τότε, που μια φωνούλα μέσα του θα του ψιθυρίζει πως “όταν είναι να γίνει κάτι, θα έρθουν τα πράγματα έτσι την δεδομένη στιγμή, που θα γίνουν…”. 

Και από εκεί κι έπειτα, τα μεγαλύτερα όνειρα απλώνονται μπροστά του.

Φτάνει μόνο, στη διαδρομή, να μην χάσει το κουράγιο του.

Και ποτέ, μα ποτέ, να μην σταματήσει να τρέχει με τόλμη και γενναιότητα προς αυτά…

Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά

Η θεατρική σας πορεία ξεκίνησε, όταν σας άγγιξε ξαφνικά το μαγικό “ραβδάκι” της θεάς Τύχης ή αλλιώς όταν ανακάλυψε το ταλέντο σας η Τζένη Καρέζη, τη στιγμή που βρεθήκατε σαν θεατής σε κάποια πρόβα της. Πιστεύετε ότι όταν ένα χάρισμά μας είναι αληθινό, θα βρει με κάποιον τρόπο το δρόμο να λάμψει ή χρειάζεται οπωσδήποτε η εύνοια της τύχης;

Πιστεύω πως όταν είναι να γίνει κάτι, θα έρθουν τα πράγματα έτσι την δεδομένη στιγμή, που θα γίνουν. Βέβαια, χρειάζεται να δουλέψουμε σε προσωπικό επίπεδο για τα καλύτερα ποιοτικά αποτελέσματα. Όσο για τον παράγοντα “τύχη”, δημιουργεί τετελεσμένα γεγονότα, είτε στην αρχή, είτε βάζοντας ένα τέλος…

Ο πρώτος σας κινηματογραφικός ρόλος ήταν το 1968, στην ταινία “Η Λεωφόρος του Μίσους”. Μήπως η χώρα μας, τα τελευταία χρόνια, διασχίζει μια τέτοια λεωφόρο, επιρρίπτοντας σε άλλους την ευθύνη για τις “βολές” που δέχεται, αντί να την αξιοποιεί ως ευκαιρία για αυτοκριτική;

Το μίσος είναι μια ανθρώπινη κατάσταση, που μας δίνει την ευκαιρία να σκεφτούμε,  να προβληματιστούμε, να δείξουμε στον εαυτό μας πόσο δυνατοί ή αδύναμοι είμαστε,  εφόσον δουλέψουμε μαζί του αληθινά. Το βέβαιο είναι ότι υπάρχει, παλεύεται και μπορούμε να βγούμε σε κάθε περίπτωση, νικητές.

Αλήθεια, υπάρχει κάποιο όνειρο, που δεν έχετε εκπληρώσει μέχρι σήμερα;

Όταν το όνειρο γίνεται πραγματικότητα, χάνει την γοητεία του, γίνεται λογική και μαθηματικές πράξεις. Πάντα μου άρεσε να μένει όνειρο, να το γεύομαι σαν όνειρο, και μόνο γι’ αυτό και δεν έκανα όνειρα με την λογική. Ζούσα και ζω το όνειρο που έρχεται και φεύγει μόνο του. Εγώ απλά προσπαθώ να το θυμάμαι.

 

Σταθήκατε στη σκηνή, συμπρωταγωνιστώντας με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, στη θεατρική παράσταση “Η Μελωδία της Ευτυχίας”, που ήταν και η τελευταία της παράσταση. Θυμάστε κάτι που σας είχε πει, και το κουβαλάτε μέχρι σήμερα στις καλλιτεχνικές σας αποσκευές;

Πολλά, αλλά δεν βρίσκω νόημα να τα συζητάω… Κάτι –είτε λόγος, είτε πράξη– που λέγεται ή δίνεται σε κάποιον, δεν σημαίνει ότι θα μετρήσει και στον άλλον το ίδιο,  ακόμα κι αν είναι το πιο καθημερινό και μονότονο γεγονός. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι ήταν παθιασμένη με αυτό που έκανε, ζούσε με “αυτό” και για αυτό.

Πριν από κάποια χρόνια, συμμετείχατε στην τηλεοπτική σειρά “Κλεμμένα Όνειρα”. Είναι άραγε στο χέρι μας να πλάσουμε από την αρχή τα όνειρά μας με ανθεκτικότερα “υλικά”, ανεξαρτήτως του τι διαδραματίζεται τώρα πλέον γύρω μας ή περιμένουμε από έξωθεν παράγοντες να λειτουργήσουν στη ζωή μας ως “από μηχανής θεοί”;

Ο “από μηχανής θεός” μας έδινε την λύση, εκεί που οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να επέμβουν. Όμως, τη μάχη στη ζωή και για τη ζωή την δίνουμε εμείς οι ίδιοι. Εμείς κρατάμε τα “υλικά”, εμείς πρέπει να είμαστε έτοιμοι να “δούμε” και να “ακούσουμε”. Εμείς οι ίδιοι είμαστε οι μικροί “θεοί”, αλλά και θνητοί.

Υπάρχει κάτι, που νιώθετε ότι λείπει από τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο, αναπολώντας αλλοτινές εποχές, όπου είχε γνωρίσει την πλήρη άνθιση και της οποίας αποτελέσατε μέρος;

Πολλά λείπουν, πολλά δεν είναι ίδια, αλλά νομίζω ότι αυτό που νιώθουμε εμείς οι “παλιοί” δεν πρέπει να το συγκρίνουμε με την τώρα πραγματικότητα. Η κοινωνία έχει αλλάξει, είναι διαφορετική από την δική μας, και καλά κάνει. Κι  εμείς είμαστε διαφορετικοί για τους άλλους, και δεν πρέπει να το οριοθετούμε με το καλό-κακό ή  το δικό μας καλύτερο. Ας ευχαριστιόμαστε το σήμερα, έχοντας μέσα μας και το χθες…

Αυτήν την περίοδο, πρωταγωνιστείτε στην τηλεοπτική σειρά “9 Μήνες”, της οποίας η παραγωγή φέρει τη σφραγίδα της Κύπρου. Αυτή σας η επιλογή προέκυψε και από την περιορισμένη πλέον παραγωγή σίριαλ στην Ελλάδα, λόγω της οικονομικής… ανομβρίας;

Η οικονομική “ανομβρία” υπάρχει και θα υπάρχει για πολλά χρόνια δυστυχώς. Είναι μια πραγματικότητα και μια μακρά συζήτηση για άλλη ώρα… Τώρα, όσο για το “9 μήνες”,  προέκυψε από την πρόταση των φίλων και συνεργατών μου, Άννας Αδριανού και Γιάννη Μπότση, και δέχτηκα με χαρά. Η δουλειά είναι πολύ καλή και  αληθινά είμαι ευχαριστημένος.

Αν είχατε τη δυνατότητα να γυρίσετε το χρόνο πίσω, θα μπορούσατε να φανταστείτε τον εαυτό σας να επιλέγει ένα άλλο επαγγελματικό αντικείμενο, όπου απουσιάζει η σκηνή, τα φώτα, τα καμαρίνια, και η μαγεία του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης;

Δεν νομίζω πως θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Μου αρέσει το θέατρο, μου αρέσουν κι αγαπάω τους ανθρώπους της Τέχνης. Η Τέχνη, σε όλες τις μορφές εκδήλωσής της, είναι η κινητήριος δύναμη των κοινωνιών, ακόμα κι όταν πέφτει, ξεπέφτει, εμπορεύεται… Ακόμα κι όταν εμείς οι άνθρωποί της την “εξευτελίζουμε” για όποιον λόγο. Όσο για τα φώτα, τα χαμηλώνω τις ώρες της μοναξιάς και της μοναχικότητας..!!

Ποια είναι τα αμέσως επόμενα σχέδιά σας, σε επαγγελματικό επίπεδο;

Περιμένω να τελειώσουν τα γυρίσματα, και λέω να μείνω λίγο μακριά από όλα…

Δείτε στο βίντεο, απόσπασμα από την ταινία "Η Αμαρτία της Ομορφιάς" (1972), του Γιάννη Δαλιανίδη, όπου εμφανίζεται η Τασσώ Καββαδία και ο Νίκος Γαλανός.