H Πόλη...των αποξενομένων, παράσταση παγίδα!

Θα μπορούσε να είναι φουτουριστικό πρώτο πλάνο  ταινίας, με δυο ντιζινάτες καρέκλες να δεσπόζουν αγέρωχες στη σκηνή. Ένα παλιό κλασικό πιάνο αντιτίθεται την πρώτη αίσθηση του θεατή.
Μια γυναίκαι και ένας άντρας στέκονται αντίκρυ, είναι καλοντυμένοι σαν τεχνοκράτες και στελέχοι πολυεθνικής. Τους κοιτώ και μοιάζουν σαν ξένοι, εικάζω οτι είναι συνάδελφοι που συναντήθηκαν στο τέλος μιας κοπιαστικής μέρας. Κι όμως μετά από ώρα συζήτησης καταλαβαίνω ότι είναι ζευγάρι της μεγαλούπολης, αλλά ζει αποξενωμένο. Ένας άντρας και μια γυναίκα ζουν παράλληλα όχι μαζί. Η ανεργία, η μιζέρια, η χαμηλή αυτοπεποίθηση τους πνίγει μέσα σε αυτή την πνιγηρή πόλη, τους κάνει να φαίνονται ανίσχυροι: οι "ελπίδες που σε κάνουν να μελαγχολείς" θα πει  η ηρωίδα.

της Μαρίας Αλιμπέρτη

Πως τα καταφέρνουν; θα αγωνιστούν όπως όλοι οι άνθρωποι που είναι προσηλωμένοι στη ζωή,  θα ανακαλύψουν αυτο που λέει και ο ποιητής η πόλη είναι μέσα μας. Ακόμη και όταν η ημίτρελη γειτόνισσα έρθει να διαμαρτυρηθεί για την καταπάτηση του δικού της ζωτικού χώρου, τη δική της ιδιωτικότητα θα ανακαλύψουν ότι εμείς επιτρέπουμε στους άλλους να μας ορίζουν και να μας περιορίζουν "οι άλλοι είναι δημιουργήματά μας" λέει ο Μπλικ ο οποίος αντιμετωπίζει την πραγματικότητα με ωμότητα. Οι ήρωες θα πρέπει να πάρουν το μάθημά τους, θα καταρρίψουν οι ίδιοι τις ψευδαισθήσεις τους.

Στο θέατρο Δημήτρης Ροντήρης ανεβαίνει σε σκηνοθεσία  του Χρήστου Λύγκα η παράσταση "Η Πόλη" του Μάρτιν Κριμπ, ένα κείμενο άκρως ενδιαφέρον  με πολιτικές προεκτάσεις και  επικαιροποιημένες αλήθειες (δεν είναι τυχαίο ότι προβάλλονται στο φόντο εικόνες από την βομβαρδισμένη Συρία) παρά το γεγονός ότι το έργο εστιάζει στις διαπροσωπικές σχέσεις. Ωστόσο, η ίδια ιδιομορφία αυτού του κειμένου αποτελεί παγίδα για κάθε ερμηνευτική απόπειρα. Και σε αυτή την περίπτωση διχάζει καθώς η παράσταση βρίσκεται σε μια δίνη: από τη μια το νεανικό πάθος των ερμηνευτών  και από την άλλη η αμετροέπεια του συγγραφέα σε ότι αφορά τον κυνισμό. 

Οι ερμηνευτές σαφώς έπρεπε να αντιμετωπίσουν και να αποδώσουν την οξύτητα των διαλόγων και την αρνητική οπτική του συγγραφέα για τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά η υπερβολική εκφραστικότητα, εντυπωσιακή σε μερικές σκηνές όταν η Ανδριανή Κυλάφη ως Κλαιρ μιλά με τα μάτια, ενώ σε άλλες στιγμές με   υπερβάλλων ζήλο μεταφέρει τη νευρικότητα της  ηρωίδας στο θεατή, ενώ τη γκάμα της υστερίας ξεπερνά άνευ λόγου πλησιάζοντας την εντύπωση της πάσχουσας από Πάρκινσον,η συμπρωταγωνίστρια  Σταυρούλα Καρτσακλή. Η αίσθηση αυτή επιτείνεται λόγω της έλλιψης λογικής αλληλουχίας, της χαλαρής νοηματικής σύνδεσης και του σαρκασμού. Στο ίδιο απρόβλεπτο κλίμα που καλλιεργεί σαφώς ο ίδιος ο συγγραφέας κινήθηκε και ο Θοδωρής Οικονομίδης στο ρόλο του Κρις που θα βιώσει την απόλυτη καθαίρεση από μεγαλοστέλεχος θα  εργαστεί ως κρεοπώλης.

   Η ερμηνευτική στάση αυτή των πρωταγωνιστών  μπορεί να δικαιολογηθεί  λόγω της απουσίας σκηνικών οδηγιών από τον συγγραφέα αλλά και στο πλαίσιο ενός avant- garde θεάτρου που αποδομεί την πραγματικότητα. Επίσης, πρέπει να αναγνωριστεί η λεπτή γραμμή που ισορροπεί την ψυχογραφική διάθεση του συγγραφέα και την υποβλητική πλοκή των δραματουργικών πειραματισμών του.


Αξίζει να σημειωθεί ότι η παράσταση της Τρίτης αφιερώθηκε στη μνήμη του Σπύρου Ευαγγελάτου
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη 21.00

Μετάφραση: Χριστίνα Μπάμπου - Παγκουρέλη
Σκηνοθεσία: Χρίστος Λύγκας
Εικαστική Επιμέλεια- Φωτισμοί: Πρώτες Ύλες
Βοηθός σκηνοθέτη: Πέτρα Φλαϊσμάνοβα
Μουσική Επιμέλεια: Νίκος Τριβουλίδης
Βίντεο: Χρήστος Δήμας
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Χατζηορδάνη