Έκθεση νοσταλγίας για μια εποχή που ελπίζαμε

Νοσταλγία αυτό σου γεννά μια τέτοια έκθεση… Θυμηθήκαμε, συγκινηθήκαμε, μελαγχολήσαμε, αναζητήσαμε, ανατριχιάσαμε. Μια άλλη εποχή ευφορίας  ξυπνά μέσα από φωτογραφίες, βίντεο και αντικείμενα. Μια εποχή τελείως διαφορετική από αυτή που διανύουμε, τουλάχιστον οι άνθρωποι ήταν αισιόδοξοι, σε κάτι είχαν να ελπίζουν. Κάτι η σημερινή μιζέρια, ήρθε και η είδηση για το θάνατο του Λουκιανού Κηλαηδόνη  είπαμε να το τολμήσουμε και να το ρισκάρουμε: να μας καταβάλλει  πρόωρα η κρίση ηλικίας!

Οι νοσταλγοί  του παρελθόντος δώσαμε ραντεβού στη Τεχνόπολη το απόγευμα της προηγούμενης Παρασκευής, σηκώσαμε τα μανίκια και ναι είπαμε να αφισοκολλήσουμε για να μπούμε στο πνεύμα εκείνων των ημερών. Βγάλαμε την απαραίτητη selfie μπροστά από το τοίχο-αναπαράσταση  και προχωρήσαμε να εισέλθουμε στο χώρο της έκθεσης "Η Ελλάδα του 80' ".

Των Ανδρέα Αναγνωστόπουλου και Μαρίας Αλιμπέρτη

-Πώ πω, περνάνε οι πρώτες μου μνήμες σαν ασπρόμαυρες εικόνες μπροστά μου! Τα σχολικά βιβλία, τα αναγνωστικά και τα τετράδια, οι κασετίνες και οι γομολάστιχες και εκείνη η καρό ποδιά που φορούσα στο προνήπειο…όλα ξύπνησαν μέσα μου! Τι συγκίνηση  να βλέπω την αγαπημένη μου πατατούφα, την Μάγια την Μέλισσα, τα κολλητήρια ! Νιώθω την γεύση από τα δρακουλίνια στο στόμα μου και την μυρωδιά της Μυρτούς να σπάει την μύτη μου…

-Κι' εμένα Μαράκι μου, η έκθεση μού έφερε

στη μνήμη τα χρώματα και τις μυρωδιές εκείνης της ανεπανάληπτης εποχής. Ένιωσα ότι την επόμενη μέρα έχω σχολείο, αντικρίζοντας τα βιβλία της Ιστορίας και των Θρησκευτικών, αλλά και θυμήθηκα τα αγαπημένα μου παιχνίδια: Πλέιμομπιλ, Σουμπούτεο και όλα αυτά που έκαναν την παιδική μου καρδιά να σκιρτά από χαρά.   

- Βέβαια πρέπει να σου πω ότι δυσκολεύτηκα στην ενότητα με τη τρομοκρατία της δεκαετίας, γιατί έχω λιγοστές μνήμες και οι πληροφορίες για τα γεγονότα είναι ελάχιστες, ενώ κάποια δημοσιεύματα- πρόχειρα κολλημένα , πρέπει να το επισημάνω - είναι τόσο μικρά που δεν μπορώ να διαβάσω τι ακριβώς συνέβη! Φαντάζομαι ότι νέοι που γεννήθηκαν την επόμενη δεκαετία και πλέον θα δυσκολεύονται περισσότερο ή θα πρέπει να ζητούν την  βοήθεια ενός μεγαλύτερου που τα έζησε για να καταλάβουν και το κοινωνικό πλαίσιο της εποχής…

-Έχεις δίκιο, ακόμα κι' εγώ που ήμουν λίγο μεγαλύτερος από σένα στα τέλη της δεκαετίας του ΄80, δεν θυμόμουν πολλά από τα πρόσωπα που σχετίζονται με το θέμα της τρομοκρατίας εκείνες τις μέρες. Δυστυχώς, ή έκθεση δεν μου έδωσε αρκετά στοιχεία για πολλά από αυτά τα πρόσωπα. Ωστόσο, οφείλω να πω ότι με συγκλόνισε η προβολή, σε μικρές οθόνες, πολλών τραγικών γεγονότων εκείνης της ταραγμένης πολιτικά δεκαετίας (λίγα χρόνια μετά από την πτώση της δικτατορίας).

-Πολύ πετυχημένα μετέφεραν, όμως το πολιτικό κλίμα! Θυμάμαι  το «πανηγύρι» με τις

σημαίες και τα προεκλογικά συνθήματα! Μου άρεσε ιδιαίτερα  το εγχείρημα αναπαράστασης ενός εκλογικού κέντρου με τα ψηφοδέλτια να αιωρούνται και τους δυο πολιτικούς πρωταγωνιστές να εκφωνούν λόγους αντικριστά! Όμως, θα στο πω, δεν μπορώ να μην το σχολιάσω: θεώρησα ιεροσυλία τη τοποθέτηση του δίκοχου του ΕΛΑΣ δίπλα στο δίκοχο του ΠΑΣΟΚ! Προσπάθησαν να δώσουν το πνεύμα αλλά σήμερα ούτε που θα το σκεφτόμουν να τα βάλω στην ίδια βιτρίνα!

-Όντως, σήμερα φαίνεται τουλάχιστον ιεροσυλία, αλλά τότε ήταν κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Μην ξεχνάς ότι, την δεκαετία

του ΄80, οι περισσότεροι πρωταγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης ήταν ακόμα ακμαίοι και συμμετείχαν ενεργά στην πολιτική ζωή της χώρας. Συμφωνώ ότι μεταφέρει με επιτυχία το πολιτικό κλίμα της εποχής, με την έντονη αντιπαράθεση στα τότε κυρίαρχα κόμματα, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία. Θυμάμαι τόσα χρόνια μετά, και θέλω να στο πω, τον φανατισμό που διακατείχε τους οπαδούς των δύο κομμάτων στην επαρχία. Έζησα αυτή την εμπειρία ευρισκόμενος στην Αχαία - τόπο καταγωγής της μητέρας μου - στις βουλευτικές εκλογές του 1985. Πανζουρλισμός, σημαίες, κόρνες αυτοκινήτων και πάμπολλα συνθήματα!    

-Δε στην αναπαράσταση του σπιτιού της δεκαετίας, όταν μπήκα στο παιδικό υπνοδωμάτιο με τα διώροφα

κρεβάτια, τα αυτοκόλλητα και τις αφίσες κολλημένες παντού, νόμιζα ότι θα μπει η μητέρα μου και θα φωνάξει «τελείωσες τα μαθήματά σου για αύριο; Άντε να κοιμηθείς νωρίς απόψε, δεν θα ξυπνάς πάλι το πρωί!»

- Πραγματικά, το σπίτι του ΄80 με κατέπληξε, είχα την αίσθηση ότι ταξίδεψα με μια "χρονομηχανή" και βρέθηκα σε αυτό το μέρος. Να παρατηρήσω μόνο ότι ο μαρμάρινος νεροχύτης στην κουζίνα είναι πολύ παλαιότερος! Επίσης, ως φίλος του ποδοσφαίρου, ενθουσιάστηκα που η τηλεόραση της εποχής εκείνης πρόβαλλε την "Αθλητική Κυριακή" - η χαρακτηριστική μουσική της εκπομπής παραμένει ίδια!

-Αχ Αντρίκο μου! Πάντα σκεφτόμουν τι ωραία θα ήταν να έχω γεννηθεί νωρίτερα να προλάβω την χρυσή εποχή της ντίσκο και της ποπ! Πάντως στην αίθουσα για την μόδα με τέτοια μουσική υπόκρουση ήθελα να χορέψω. Χάζεψα όλη την αναδρομή, αν και το μόνο σημείο αναφοράς που εγώ θυμάμαι είναι η Αυτοκίνηση και εκείνη τη ντίσκο… Μερσέντες την έλεγαν; Πάντως μου έλειψαν από την έκθεση οι βάτες και όλη αυτή η κακογουστιά στο ντύσιμο εκείνης της δεκαετίας! Και αυτό το φριζάρισμα στα μαλλιά! Μεταξύ μας, αυτό χαίρομαι που δεν το έζησα!

- Κι εγώ Μαράκι μου ήθελα να χορέψω με τα αξέχαστα τραγούδια του ΄80 και μου άρεσε

πολύ η παρουσίαση των καλύτερων τραγουδιστών και συγκροτημάτων εκείνης της εποχής. Για την μόδα, δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη, όμως για τον τομέα που γνωρίζω καλά, τα αθλητικά, η παρουσίαση των σημαντικότερων γεγονότων ήταν πλήρης: Και τι δεν είχε εκείνη η δεκαετία: Από την θρυλική ομάδα μπάσκετ του Άρη και την πρώτη εμφάνιση της εθνικής ποδοσφαίρου σε Euro έως την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ από την Ελλάδα, το 1987. Με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τ' άλλα παιδιά...  

-Να προσθέσω και κάτι τελευταίο;

- Ναι, φυσικά!

- Έμεινα άφωνος από την καταπληκτική αναπαράσταση, με Πλέιμομπιλ, της επιστροφής του Ανδρέα Παπανδρέου από το νοσοκομείο Χέρφιλντ του Λονδίνου. Η σκηνή του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ να κατεβαίνει από το αεροπλάνο με την Δήμητρα Λιάνη στο αεροδρόμιο του Ελληνικού είναι ίσως η χαρακτηριστικότερη της δεκαετίας του ΄80!!!

-Αντρίκο μου, νομίζω ότι τελικά δεν είναι η αποτύπωση των γεγονών αλλά ότι η έκθεση συμπυκνώνει τη νοσταλγία για μια εποχή που μπορούσαμε να ελπίζουμε...