Εικαστικός ύμνος στη γυναίκα από την Καλλιόπη Ασαργιωτάκη

Ευαισθησία του εφήβου, μορφές κρυστάλλινες, δαντελένιες λεπτομέρειες... Μερικά έργα Τέχνης ξυπνούν τόσο έντονα μνήμες, απωθημένα κομμάτια του εαυτού σου που έστω και μια φορά να τα δεις, τα θυμάσαι για μια ζωή.  Το εύθραυστο που εκπέμπουν οι μορφές και αυτό το ξεθωριασμένο τοπίο γύρω τους που μοιάζει με προσταυετικό κουκούλι στα έργα της Καλλιόπης Ασαργιωτάκη,  με κάνουν  να αισθάνομαι ως παιδί που όλο αταξία κρυφά ανοίγει την μπιζουτιέρα της μαμάς του για να δει εκείνη την μπαλαρίνα. Ναι εκείνη την μικρή φιγούρα η οποία στο άκουσμα της χαρακτηριστικής μελωδίας περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της. Και μια μυρωδιά πούδρας αναδύεται και εκείνη η γεύση της ροζ καραμέλας charleston -πλημμυρίζει το στόμα μου!

Μορφές κάποιες γήινες, άλλες αέρινες, πεταλούδες, μοιραίες γυναίκες που μου φέρνουν στο μυαλό αγαπημένα έργα του Κλιμτ και άλλα των Προραφαηλιτών, νιώθω ότι βρίσκομαι στον παιδικό μου παράδεισο, εκείνο το κοριτσίστικο ονειροπόλημα. Καθώς περπατώ μέσα στην γκαλερί  Σκουφά συνειδητοποιώ ότι έλκομαι από τα βλέμματα των ηρωίδων που πασχίζουν να αφηγηθούν, σε κάποια διακρίνω την θλίψη που με καθηλώνει, σε άλλα την αθωότητα και σε άλλα πιο λάγνα, τον πειρασμό... Η γυναίκα σε όλες της εποχές της σκέφτομαι, από την εφηβεία, την νεότητα προς την ωρίμανση, αλλά δεν φθάνει στη δύση της.

της Μαρίας Αλιμπέρτη

Τα έργα της Καλλιόπης Ασαργιωτάκη,  φιλοξενούνται υπό το τίτλο την Desert Rose στην γκαλερί Σκουφά. Ένα έργο αρκούσε για να αναμένω με ανυπομονησία τα έργα της από την προηγούμενη Art Athina.  Σε μεγάλους καμβάδες η δημιουργός "κεντά" με λεπτεπίλεπτα πινέλα, το θηλυκό στοιχείο μόνο σε μια απόχρωση του ροζ τριαντάφυλλου, που λες και το φλερτάρει η πρωινή πάχνη.

Η τρυφερότητα που αποπνέουν τα έργα δεν είναι το μόνο στοιχείο που με εντυπωσιάζει. Η καλλιτέχνης αποδεικνύεται καλή γνώστης του σχεδίου, μαέστρος της γεωμετρίας και της λεπτομέρειας !  "Με πόση αφοσίωση πρέπει να δούλεψε το έντονο μοτίβο των λουλουδιών" σκέφτομαι," τι να συμβολίζει η συχνή εμφάνιση του χρυσάνθεμου;" αναρωτιέμαι. Μου θυμίζουν κινέζικες πορσελάνες,  και "όντως πορσελάνινα είναι και τα πρόσωπα των γυναικών"  με συνεπαίρνει ο συνειρμός, άλλα να αποπνέουν ξεγνοιασιά και άλλα μελαγχολία.  
  Τι μυστήριο όμως! Δεν μπορώ να προσδιορίσω από που έρχονται, από την

Ανατολή, από κάποια εύρωστη πόλη της Δύσης, είναι τόσο καλοντυμένες με τις δαντέλες τα πολύτιμα κοσμήματά τους. Τα μοτίφ-μενταγιόν τους μου κάνουν εντύπωση. Μια ανδρική φιγούρα επαναλαμβάνεται σαν φυλαχτό! 
Τα έργα θα μπορούσαν να είναι φωτογραφίες ξεθωριασμένες κάποιας προγιαγιάς που βρήκα σήμερα καλά κρυμμένες σε ένα μπαούλο. θα μπορούσαν να είναι πορτραίτα από  αρχοντοπούλες του Μεσαίωνα που περιμένουν τον ιππότη τους ή από ξεπεσμένες αστές του προηγούμενου αιώνα που αναπολούν τις καλές εποχές. 
Με προσήλωση στα έργα προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω τις σκηνές στο φόντο, τις λουόμενες, μια μητρική φιγούρα, μια σκηνή με ένα  γεράκι στο έργο "Glass Tears".  Είναι κομμάτια από τα βιώματα της ηρωίδας; Είναι αποσπάσματα από όνειρο ή από εφιάλτη αναρωτιέμαι; Όλα αυτά τα αινίγματα κάνουν να αγαπώ πιο πολύ τα έργα της και θα κρατήσω τους δικούς μου συμβολισμούς κλείνοντας τα μάτια μου μπροστά από τον αγαπημένο μου πίνακα για να φυλακίσω με τα βλέφαρά μου την ομορφιά που μόνο η Τέχνη μπορεί να αναδείξει...

Σημειώνεται ότι η έκθεση συνοδεύεται από πλήρως εικονογραφημένο, δίγλωσσο (ελλ-αγγλ), κατάλογο με κείμενα της επιμελήτριας της έκθεσης, Ελισάβετ Πλέσσα και του συγγραφέα Μισέλ Φάις.

Έως 18/3
Σκουφά 4 Κολωνάκι