Γράφει
η Βίκυ Καλοφωτιά
Στάζει αλήθεια η βελόνα που χαράζει με μαύρο, κόκκινο και
καφέ μελάνι στο σώμα, τη φωνή της ψυχής. Κραυγάζοντας, ιδρώνοντας,
αιμορραγώντας, παλεύοντας μέχρι να τα καταφέρει να ακουστεί, πασχίζει να σπάσει τα μακροχρόνια δεσμά της
φέρνοντας στο φως καταχωνιασμένες αναμνήσεις, δάκρυα που δεν πρόλαβαν να
τρέξουν, στιγμές που πόνεσαν τόσο πολύ, μέχρι που ο νους έδωσε εντολή να
πατηθεί το κουμπί της διαγραφής. Για να αμυνθεί. Να ξεχάσει. Να πάψει να σκέφτεται.
Να συνεχίσει. Να σωθεί. Να σωθεί; Πώς; Με το να αφαιρεί άτσαλα και με μανία,
σελίδες από το βιβλίο της ζωής, μόνο και μόνο επειδή τον πόνεσαν; Επειδή
τόλμησαν να τα βάλουν με τους εφιάλτες του; Τους δαίμονές του; Τα βαθουλώματα
στην πανοπλία του, την καμωμένη από φλέβες, σάρκα και οστά;
Εκεί, μέσα στο σκοτεινό εργαστήριό του, ο “Κουκ” απομονώνεται από τον κόσμο που
απομυζά ακόμη και τις τελευταίες στάλες ονείρου. Κι εκείνος δεν είναι έτοιμος
να τις παραδώσει κι αυτές στον ανθρώπινο “μύλο” που αλέθει ενέργεια, χρόνο,
συναίσθημα, αντοχή, αποθέματα καλοσύνης, ρομαντισμού, ελπίδας. Όχι. Δεν μπορεί και δεν θέλει να παραδώσει αμαχητί
τα συναισθηματικά ψίχουλα που έχουν απομείνει μέσα του στο πέρασμα των χρόνων.
Το σώμα έχει τη δύναμη να κουβαλάει το βάρος του παρελθόντος και με έναν
περίεργο τρόπο να το μετουσιώνει σε μάθημα, νουθεσία, εμπειρία ζωής. Και αυτό το σώμα αποτελεί τον καμβά, όπου
εκείνος αφήνει τα ίχνη του, αποτυπώνοντας την κρυμμένη ομορφιά που έχει
ρουφήξει στα σπλάχνα του το σαθρό οικοδόμημα αυτού που κάποτε θύμιζε ζωή.
Ζωή με πάθος. Ένταση. Ελευθερία. Χρώμα. Ανάσα…
Κάθε
τατουάζ και μια ανάσα, που “χτυπάει” με το μοτεράκι του, στο σώμα
των ανθρώπων που περνούν το κατώφλι του εργαστηρίου του για να βρουν ξανά τη
δύναμη να συνεχίσουν. Να καλοπιάσουν με ένα χαραγμένο στο δέρμα σχέδιο, τη
χαρά, τον έρωτα, τον ενθουσιασμό, να τους χτυπήσουν ξανά την πόρτα. Να ξαναβρούν την όρεξη για ζωή μετά την
πτώση, να μαζέψουν τα κομμάτια τους, να ξεσκονίσουν από μέσα τους το φλερτ με
την παράνοια, τον απόγνωση, το μαύρο και το γκρίζο και να συνεχίσουν τη
διαδρομή τους από εκεί όπου απότομα διεκόπη. Από άλλους; Από εκείνους; Από
τη δειλία; Το φόβο; Την λιποψυχία; Το βόλεμα; Την ψεύτικη ασφάλεια ενός
κακοφορμισμένου γάμου, σχέσης, φιλικής συναναστροφής, κοινωνικής νόρμας, άτυπου
συμβολαίου που καταδικάζει την ζωή σε…σηψαιμία;
Νόρα, ο “Παππούς”, Άλεξ και Ντιέγκο, Σελήνη ή αλλιώς ονόματα, υπάρξεις,
ψυχές που αναζητούν τη λύτρωση μέσα από το αποτύπωμα που εκείνος θα χαράξει
στην γεμάτη εσωτερικές πληγές επιφάνεια του δέρματός τους. Ένα κύμα, ένα ελάφι,
μια ξεχαρβαλωμένη μπάλα που κάποτε κλωτσούσαν στην αλάνα, παιδιά, με μια στοίβα
όνειρα, που περίμεναν καρτερικά να πραγματοποιηθούν. Και παρέμειναν όνειρα. Το μόνο που χρειάζεται να κάνει, είναι να
αφουγκραστεί τη φωνή τους. Τη φωνή
της ψυχής τους. Και με ένα σχέδιο να
της δώσει σχήμα, μορφή και υπόσταση. Να σμιλέψει τη μοναξιά και να την
κάνει πιο υποφερτή. Να ξεθωριάσει το χρώμα του πόνου. Να λιγοστέψει την
απόγνωση. Να συνθλίψει τους εφιάλτες. Τους ίδιους τους “εφιάλτες, που μας λένε τις πιο
αληθινές ιστορίες”…
Αφήνει ίχνη στο σώμα τους κι εκείνοι στην ψυχή του. Να αφήνεις ίχνη είναι κάτι που αποτελεί “ευθύνη και ευλογία μαζί”. Τί ίχνη
αφήνεις στη διαδρομή προς το προσωπικό σου ξέφωτο; Πώς αυτά τα ίχνη είναι
πιθανό να συνδεθούν και να παρακινήσουν κι άλλους να τα ακολουθήσουν; Κι αν δεν
οδηγήσουν ούτε εσένα, ούτε κανέναν άλλον εκεί όπου όλα βγάζουν νόημα και εκεί
όπου νόμιζες ότι θες να πας; Αν σε οδηγήσουν αλλού, κάπου όπου ποτέ δεν
φανταζόσουν; Ή ακόμη κι αν φτάσεις στο σημείο να χαθείς; Να αγγίξεις αντί για τα αστέρια, τη λάσπη; Αντί για αγγέλους, να δώσεις
το χέρι σου στους δαίμονες..;
Σχέδια και ψυχή στροβιλίζονται σε έναν αέναο και ξέφρενο
χορό, όπου τα συναισθήματα μπλέκονται με τη λογική και η πραγματικότητα με τη
φαντασία. Ίχνη παντού κατά μήκος της διαδρομής.
Γύρω μας, μέσα μας, δίπλα μας, μπροστά μας, πίσω μας. Με ανοιχτή την πόρτα της καρδιάς ακούει κανείς και όλα όσα δεν λέγονται
με λέξεις. Δεν γράφονται με γράμματα. Δεν ερμηνεύονται με κανόνες και
ψυχρούς υπολογισμούς. Και τότε είναι που συνειδητοποιείς τι σημαίνει ζωή. Τι
σημαίνει για εσένα ζωή. Όχι για αυτόν που νόμιζες ότι είσαι, αλλά για εκείνον
που έγινες στην πορεία. Για εκείνον που
άφησε τα ίχνη του γνωρίζοντας ότι καθώς τα χάραζε, έδινε τον καλύτερο εαυτό του.
Και ότι προσπάθησε με όλες του τις
δυνάμεις να αφήσει ίχνη που δεν θα σβήσουν ποτέ. Όσες βροχές κι αν περάσουν
από πάνω τους, και όσες νιφάδες χιονιού κι αν τα καλύψουν. Εκείνα θα είναι
πάντοτε εκεί, να θυμίζουν τον αγώνα και την αντοχή της ψυχής ενάντια σε κάθε “κακοκαιρία”...
…και καθώς τα χρώματα θα απλώνονται πάνω στο δέρμα και οι
μορφές θα αποκτούν μορφή, το μελάνι θα
δίνει φωνή στην ψυχή να βρει το θάρρος να κραυγάσει παντού την αλήθεια. Την
αλήθεια της.
“Θέλω
να βγω στο Φως..!”.
Αυλαία.
*Προφίλ
παράστασης “TATTOOLAND” του
Μηνά Βιντιάδη:
Σκηνοθεσία:
Κερασία Σαμαρά
Σκηνικά
- κοστούμια: Τόνια Αβδελοπούλου
Σχεδιασμός
φωτισμών: Βαγγέλης Μούντριχας
Μουσική
Επένδυση: Τώνια Αποστόλου
Θεματική
σύμβουλος: Ρέα Πεδιαδιτάκη
Βοηθός
σκηνοθέτη: Τώνια Αποστόλου
Κινηματογράφηση:
Νίκος Βουτενιώτης
Παίζουν:
Δημήτρης Αλεξανδρής, Ευτυχία Γιακουμή, Περικλής Λιανός, Μαργαρίτα
Πανουσοπούλου, Αλέξανδρος Νταβρής, Δημήτρης Θεοδωρίδης
*Η παράσταση ανεβαίνει στο πλαίσιο του “3ου
Φεστιβάλ Ελληνικού Θεατρικού Έργου του
21ου Αιώνα”, που τελεί υπό την
αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού. Η καλλιτεχνική διεύθυνση του Φεστιβάλ
φέρει την υπογραφή της Λείας Βιτάλη.
*Παραστάσεις:
Από 13 Μαρτίου 2017 έως 18 Απριλίου 2017,
κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 19.00.
Θέατρο
“Αγγέλων Βήμα”:
Σατωβριάνδου 36 (Στάση μετρό Ομόνοια),
Τηλ.: 210.5242211 & 13
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου