Γλαύκες, διάλογος του χθες και του σήμερα στο Νομισματικό Μουσείο

Ένα πτηνό που λες και  ξεπήδησε από τους πολύχρωμους τοίχους ή καλύτερα από το δάπεδο του Μεγάρου Σλήμαν, μια πάνσοφη κουκουβάγια με κοιτά βαθιά στα μάτια. Στέκει λες και μόλις βγήκε από τον κομμένο καρπό και φέρει το αρχαίο «ΑΘΕ» δηλαδή από την Αθήνα. 

Έτοιμη να σηκώσει τα φτερά της και να δώσει το σύνθημα στις άλλες γλαύκες που «κοιμόνται» πάνω σε νομίσματα, αργυρά τετράδραχμα αλλά και χάλκινες δραχμές τα οποία βρέθηκαν στην Αθήνα και στην Τεγέα. 
 Ανάμεσα σε βιτρίνες με νομίσματα με διάκοσμο φυτικό αλλά και με πανίδα, προτομές κ.ά. στην αίθουσα «Μαντώ Οικονομίδου» στέκω να κοιτώ το ιερό σύμβολο της θεάς Αθηνάς, προστάτιδα της πόλης των Αθηνών, σε άλλα νομίσματα  να απεικονίζεται με κλαδί ελαίας σε μια άκρη και σε άλλα να βρίσκεται στο κέντρο ενός στεφάνου από ελιά.

Της Μαρίας Αλιμπέρτη

Στο πλαίσιο ενός διαπολιτιστικού διαλόγου της σύγχρονης Τέχνης με την πολιτιστική μας κληρονομιάς το Νομισματικό Μουσείο φιλοξενεί γλυπτά της Αφροδίτης Λίτη, καθηγήτριας της ΑΣΚΤ, σε μια έκθεση με θέμα
«Γλαύκες και η Αθηναϊκή Δημοκρατία: Από την Αρχαία Νομισματική στη Σύγχρονη Γλυπτική».
 Με την οπτική δυο διαφορετικών στιγμών- περιόδων της Τέχνης, μπορεί  μια νέα ανάγνωση να προσδώσει μια νέα ερμηνεία στα μοναδικά αριστουργήματα μικροτεχνίας που διαθέτει στις πλούσιες συλλογές του το μουσείο.

Τρισδιάστατες κουκουβάγιες, με τη μορφή ψηφιδωτού –φυσητό γυαλί Murano-στα ίδια χρώματα με τις ψηφίδες του πατώματος που είχε επιλέξει να κοσμήσει τον χώρο ο Σλήμαν ήρθαν για να μας θυμίσουν όλα όσα συμβολίζει η γλαύκα. Μόνο που στα λαμπρά δείγματα μικρογλυπτικής που διαθέτει το μουσείο απεικονίζεται σε δυο διαστάσεις, πάνω στα ισχυρά νομίσματα της αρχαίας Αθήνας στην εποχή της ακμής της.

Καθώς κοιτάζω ένα σύνολο από 14 γλυπτά νιώθω ότι βρίσκομαι απέναντι από σμήνος. Ωστόσο, δεν φοβάμαι, έχω μια αίσθηση ελευθερίας και ταυτόχρονα βιώνω μια χαρά, αυτής της απελευθέρωσης. Σαν να βρίσκομαι στο κέντρο μιας μικρής «επανάστασης» μέσα στο Ιλίου Μέλαθρον, καθώς οι σύγχρονες κουκουβάγιες της Λίτης ήρθαν να ξυπνήσουν από τον λήθαργο εκείνες τις αρχαίες, ώστε να μας «μιλήσουν» για την ιστορία τους και να μας μεταγγίσουν αισιοδοξία. Ο χώρος του μουσείου αλλάζει, γίνεται ένα «νεφέλωμα» που ανάμεσα του δεν πετάνε απλά πτηνά αλλά ιδέες. Η σοφία αιωρείται σε μια άλλη σφαίρα πέρα από το πραγματικό!

Είναι η κίνηση που έχουν οι πιο μικρές στις πρώτες σειρές, ίσως είναι το αγέρωχο ύφος που έχουν οι πιο μεγαλόσωμες που παραμένουν στητές στην πίσω σειρά, νιώθω ότι οξύνουν τις αισθήσεις μου και μου προκαλούν ένα κύμα ενθουσιασμού. Μετά από σκέψη συνειδητοποιώ ότι οι πιο μεγάλες ηλικιακά μου θυμίζουν τοτέμ. 

Μπορεί να φταίει και αυτή η αντανάκλαση του φωτός που προκαλεί το μεταλλικό φύλλο που βρίσκεται στο φόντο του έργου, λειτουργώντας ως  μια άλλη πηγή φωτός. Καθώς  το πλησιάζω αναζητώ τις αντανακλάσεις από τα πτηνά πάνω του. Και ενώ στρέφομαι γύρω από τα γλυπτά παρατηρώ το δάπεδο και τα μοτίβα όπως αυτό του άνθους και σκέφτομαι πόσο αρμονικά  «δένουν» και θεματικά πέρα από το χρώμα και το υλικό.

Σιωπηλές οι γλαύκες αλλά «μιλούν» με την υπόστασή τους… Στα φτερά τους έχουν την σκόνη του χρόνου, τους μύθους και την ιστορία μας. Το βλέμμα τους δεν είναι λυπημένο λόγω του παρελθόντος, ούτε στέκει στα χαλεπά του παρόντος, αλλά στέλνει ένα μήνυμα για τον υπεραισθητό κόσμο και ελπίζω για το μέλλον μας.