Πόσο αγαπά τον Alberto Giacometti το Παρίσι;

Μια πόλη μπορεί να αλλάξει έναν άνθρωπο; Έναν καλλιτέχνη ίσως! Από τους σημαντικότερους γλύπτες του εικοστού αιώνα, ο Ελβετός γλύπτης και ζωγράφος Alberto Giacometti (Αλμπέρτο Τζιακομέτι) πήγε για σπουδές στο Παρίσι, το 1922, ερωτεύτηκε την πόλη και έμεινε εκεί μέχρι το τέλος της ζωής του. Τώρα, η γαλλική πρωτεύουσα τον τιμά με το Ινστιτούτο Τζιακομέτι, με μια έκθεση που άνοιξε τις πόρτες της, αναδεικνύοντας μια συλλογή από έργα του μεγάλου καλλιτέχνη αλλά και το εργαστήρι του, ακριβώς όπως το άφησε, με τα μισοτελειωμένα σκίτσα του και το σταχτοδοχείο του! 

Του Ανδρέα Αναγνωστόπουλου

Οι λάτρεις της τέχνης θα έχουν την ευκαιρία να θαυμάσουν 350 γλυπτά, 90 πίνακες ζωγραφικής και πάνω από 2.000 σχέδια, τα οποία διατηρήθηκαν επιμελώς από την σύζυγό του, μετά από τον θάνατο του γλύπτη το 1966.  Στα εκθέματα περιλαμβάνονται μάλιστα εύθραυστα έργα τέχνης από γύψο, που δεν έχουν εκτεθεί ποτέ στο κοινό.

Στο Ινστιτούτο υπάρχει επίσης μια πλήρη ανακατασκευή του ατελιέ του καλλιτέχνη, ακριβώς λίγο παρακάτω από την αρχική του τοποθεσία, στη γειτονιά του Μονπαρνάς. Η περιοχή αυτή έμεινε στην ιστορία ως κορυφαίο καλλιτεχνικό και πνευματικό κέντρο στα μέσα στου περασμένου αιώνα, και εκεί ο Τζιακομέτι ήρθε σε επαφή με τους Ζαν-Πολ Σαρτρ, Πάμπλο Πικάσο και άλλους. 

 

Αξίζει να σημειωθεί πως το Ίδρυμα Τζιακομέτι, που έχει στην κατοχή του τα περισσότερα από τα έργα του κορυφαίου καλλιτέχνη, αποφάσισε την δημιουργία ενός ινστιτούτου, μαζί με την ανακατασκευή του καλλιτεχνικού στούντιο, και όχι την ίδρυση ενός μουσείου, γιατί ο Ελβετός γλύπτης και ζωγράφος έδινε πάντα μεγάλη έμφαση στην ισχυρή σχέση που υπάρχει ανάμεσα στο έργο του και στο περιβάλλον όπου αυτό είχε φιλοτεχνηθεί. 

Εξαιτίας του πολύ μικρού χώρου, μόνο 30 άνθρωποι θα μπορούν να εισέρχονται στο ατελιέ, κάθε μισή ώρα, σύμφωνα με την διευθύντρια του ινστιτούτου, Κατρίν Γκρενιέ. Η ίδια τονίζει πως "η επίσκεψη στο στούντιο είναι σαν ένα ταξίδι στον χρόνο. Όταν ο Τζιακομέτι έφυγε από την ζωή, όλοι ήθελαν να δουν το εργαστήρι του, επειδή ήταν πολύ μοναδικό και τόσο μικροσκοπικό. Το ατελιέ αυτό είναι η καρδιά του ινστιτούτου".  
  

Οι ιστορικοί τέχνης επισημαίνουν ότι ο Τζακομέττι έδειξε από πολύ νωρίς τις καλλιτεχνικές του τάσεις. Στα 13 του χρόνια φιλοτεχνούσε ήδη προτομές (ιδιαίτερα του αδελφού του Ντιέγκο, που υπήρξε το πιο πιστό μοντέλο του). Αρχικά, το έργο του χαρακτηρίζεται από στοιχεία του κυβισμού, του σουρεαλισμού και των φιλοσοφικών αναζητήσεων του υπαρξισμού. 

Η στροφή του καλλιτέχνη στο ανθρώπινο σώμα και πρόσωπο σημειώνεται το 1935, όταν σταμάτησε να ασχολείται με τον σουρεαλισμό και αφοσιώθηκε στις "Συνθέσεις με Φιγούρες", ενώ το 1940 κατέληξε στις διάσημες και σχεδόν σκελετώδεις φιγούρες του, με τα μακριά πόδια, τον περιορισμένο κορμό και το μικρό κεφάλι. "Βυθίζοντας τα δάκτυλά μου στον γύψο, αναζητώ κάτω από το δέρμα τα οστά, το κρανίο, τους σπονδύλους, το ανθρώπινο σώμα αποφλοιωμένο", έλεγε ο ίδιος.